Improving illusions {& Jasper}

De Pidgey’s vlogen in zwermen over hem heen en doorbraken de snikhete zonnestralen voor een tel of twee. Een jonge trainer liep eenzaam rond met zijn mouwen geheel opgetrokken en tomaat kleurige wangen. Het was een klein strookje bos dat grensde aan het fel verlichten stad, die immers er bekend om stond, maar overdag zag het er minder spetterend uit. Vermoeid sloeg de trainer een zucht, terwijl hij het zweet wegveegde van zijn voorhoofd en strak richting het marineblauwe zee keek dat achter het grote stad zat. Zelden was hij zo dichtbij een zee geweest, maar indrukwekkend was het niet of beter gezegd, het was niet het belangrijkste voor hem. Jasper, de trainer, wilde enkel een slokje water hebben. Zijn blauwe ogen gleden over het paadje waar hij over liep en toen pas merkte hij een sluiproute op die richting het strand ging, gezien het een scherpe bocht om het stad vormde. Meerdere sporen van zand dat op het paadje lag maakten het des te duidelijker. Verkochten ze geen waterflesjes op het strand? Een stad leek hem namelijk niets, hij zou er toch, hem kennende, in verdwalen. Het was immers gigantisch met vele straten.

Met goede moed liep Jasper de sluiproute op die grotendeels overdekt werd met dichtbegroeide struiken en bomen die voor wat afkoelende schaduw bezorgden. Jasper had zulk weer absoluut niet verwacht, maar via een groep andere trainers bleek het enkel voor een dag of twee te zijn dat de temperatuur zo hoog was. Het was bovendien ook de reden dat Jasper zo erg verdwaald was geraakt en helemaal bij de stad van de tweede gym beland was gerakt. Een van de groep trainers leek op Gwyn en een ander meisje op Yara en vol goede moed volgde hij hen, maar kon hij ze niet inhalen en was hij ze uiteindelijk kwijt geraakt. Tsk, wat was hij toch naïef. Nogmaals wreef Jasper het zweet van zijn voorhoofd af, pas beseffend dat hij Monster’s Water Gun kon gebruiken om af te koelen. Zijn starter luisterde namelijk ietsjes beter naar hem sinds een korte tijd, maar de band die ze in het begin hadden was verwaterd. Was het misschien tijd voor een nieuwe Pokémon? Een nieuwe aanvulling aan zijn team, zoals Gwyn ook gedaan had? Het leek nog steeds bizar om een Pokémon’s vrijheid af te pakken en hem enkel te gebruiken voor gevechten. Het was zo oneerlijk en pijnlijk.

Pats!

Een tak kwam tegen zijn gezicht aan en geschrokken deinsde hij achteruit en mompelde iets onhoorbaars, voordat hij verder stapte. Pas toen zag hij dat het strand wel erg dichtbij was. Was hij weer enorm in zijn gedachten afgedwaald? Tsjonge.

Pats!

“Alweer?!” bromde Jasper, voordat hij er zin in had en het volgende moment verkleurde een schim voor zijn ogen in een groengekleurde geschubde Pokémon die op een laaghangende tak stond. Diens ogen gingen alle kanten op, maar bleven toen op hem gericht staan. “W-Wat?” Jasper stapte angstig een paar passen naar achteren, waarop de Pokémon hem met een scheve kop aankeek en na enkele tellen de boom weer inklom en opging in de omgeving. H-Hoe was zoiets moge-Wacht! Jasper herinnerde zich organismen die van kleur konden veranderen, maar wat was de naam ook alweer? Een ka-kame-kameleon! Dat was het! Maar was dit een Pokémon versie ervan? Zwijgend staarde Jasper naar de plek waar de Pokémon zonet stond. Er waren dus echt Pokémon die op dieren leken, niet enkel rupsen en vogels en… krokodillen. Iets meer op zijn hoede stapte Jasper verder het pad op, totdat hij zijn eerste stappen op het zachte, warme zand gemaakt had.

Hij stuitte echter direct op een man en een vreemde Pokémon, als dat het was. Jasper schoot schuw achter een rots. Wie was hij? En wat was die Pokémon? Pas toen de Pokémon veranderde in een witte draak met een rare anatomie, wantrouwde hij de situatie volledig. Was de Pokémon zojuist in iets anders verandert? H-Hoe? Was dat echt mogelijk?! Bevroren bleef Jasper achter de steen zitten, terwijl zijn hart stevig in zijn keel klopte. De witte draak vormde weer de wezel-achtige Pokémon van eerder en de man sprak hem toe, waarop hij weer in de witte draak veranderde, maar gegroeid was qua grootte en vorm. Jasper kon zijn verbazing niet wegdrukken over wat hij zojuist gezien had. “Ho-Hoe is dat mogelijk?!” Stamelde Jasper net te luid vanachter een steen, waarop hij snel zijn hand voor zijn mond hield en dieper wegdook. Het was al te laat, de man had hem zeker gehoord. Wat kon hij nog doen? Jasper slikte luid, en gaf na een paar tellen het op en kwam vanachter de steen vandaan met zijn hoofd omlaag gericht. “S-Sorry, h-h-e-het was niet d-d-e bedoeling! I-ik z-zocht enkel… Water. Echt w-waar!” Kraamde Jasper uit, in zichzelf vloekend dat hij perse deze route had gebruikt in plaats van door de stad te lopen. Dan had hij misschien niet iets absurds gezien.

‘Ik ben een illusionist,’ zei de blonde man als antwoord op zijn vraag, een beroep die Jasper niet direct bekend voorkwam. Hij had enkel een vermoeden dat het een verband had met het maken van illusies, maar veel verder kwam hij niet. Hij had tot nu toe enkel de Pokémon zien transformeren, een illusie vormen, dan de man. Jasper hield voorzichtig oogcontact om de man te laten uitpraten en zijn beroep iets meer toe te lichten, maar het bleef hierbij. Hij was een ‘illusionist’. De man begon ditmaal over de Pokémon die hij eerder had gezien en waarschijnlijk de naam ‘Howl’ droeg. Misschien was dit interessanter, het was namelijk eerder de Pokémon dan de trainer die vreemd was en geheimen droeg. Toch? ‘De Pokémon die je daarnet zag was Howl, een Zoroark. Hij kan de vorm aannemen van elke mogelijke Pokémon. Daarom wil ik ook niet dat te veel mensen die uitleg kennen, want dan zouden mijn shows een stuk minder spectaculair zijn, nietwaar?’ Jasper’s mond viel open van verbazing toen hij de woorden te horen kreeg. De Pokémon van eerder kon in alle Pokémon veranderen?! Maar hoe? Had de Pokémon alle Pokémon al gezien om in hen te kunnen veranderen of ging het op basis van een andere manier? Hij keek traag van de man weg, richting de plek waar de Pokémon eerder had gestaan, of beter gezegd, ‘Howl’ had gestaan. “Veranderen in alle Pokémon…” Het leek hem niet realistisch, maar hij had het zelf gezien. De man wilde het geheim ook niet verduidelijken aan zijn… publiek? Hoorde de man bij een circus? Het klonk haast zo met het talent van zijn Pokémon. Nog een vraag doemde al spoedig op, waren er meer Zor-nee,Zora en dat was het ook niet, Zoroar….ZOROARK! Dat was het. Het was toch een Pokémon, dus moesten er meerdere van bestaan! En als deze man over de talent van de Pokémon wist, waarom dan juist niet andere trainers die een Zoroark op zak hadden? De jongen keek de man weer aan en opende zijn mond al om de vraag te stellen, totdat er iets aan zijn broekspijp trok.

‘Kec!’

Jasper kon het kreetje niet plaatsen en keek met een opgetrokken wenkbrauw naar zijn broekspijp. Er stond echter niets naast of achter hem. Had hij dat geluid en gevoel dan maar verbeeld? Het voelde namelijk realistisch aan. Hij schraapte zachtjes zijn keel en richtte zich weer tot de man. “W-We-Weet ieder andere trainer met een Zoroark dit dan…. niet?” Hij hield het langer vol om oogcontact te houden, maar verbrak deze en staarde toen nogmaals naar de plek waar Howl eerder had gezeten. Het was een bizarre Pokémon en over zulke wezens gesproken, rukte er niet weer iets aan zijn broekspijp? Het was zonder geluid, maar het gevoel bleef. Het leek wel de paar keren dat Monster dat bij hem deed, maar nee, dit was anders. Nonchalant ogend keek Jasper weer naar zijn broekspijp en weer stond er niets, maar trok een stuk van zijn broekspijp naar achteren. Het hoefde geen Pokémon te zijn die dit deed, het kon net zo goed een zeer dun stevig haakje of touw zijn dat ‘rukjes’ gaf aan zijn broek. “E-Een moment,” mompelde Jasper zachtjes, waarna hij op zijn knieën zakte en het touwtje of een ander voorwerp probeerde weg te krijgen. Met zijn handen gleed hij langs de lucht die om zijn broekspijp zat tot zijn vingertoppen schubben aanvoelde. Geschrokken viel Jasper naar voren, te laat om zichzelf van een val te behoeden. De jongen lag voorover in het zand en voelde toen dat iets voor hem kwam staan en giechelde. “Waag het ni-“ Jasper keek met een nors gezicht op en keek recht in het gezicht van een Pokémon. Weer schrok Jasper, maar kroop hij enkel naar achteren over het warme zand heen, terwijl de kameleon stopte met giechelen en hem met een schuine kop aankeek. “H-Hoe? Wa-Wat?!” Jasper begreep er geen snars van en kwam pas tellen erachter dat de kameleon met zijn kleine ‘vleugels’ en ‘opgerolde staart’ en zelfs zijn rode patroon om zijn middel, de Pokémon van eerder moest zijn die hem al eerder wist af te schrikken op het paadje. Jasper’s angst en verbazing trok weg en nors keek hij naar de Pokémon voor zich. “Leuk…” Jasper merkte toen pas de man’s schoenen op de achtergrond op en bevroor haast direct. De man had hem zo zien klungelen. Jasper schraapte ongemakkelijk zijn keel en kwam stilletjes overeind, terwijl de kameleon op dezelfde plek bleef staan, hen observerend. “S-Sorry,” stamelde Jasper zachtjes, terwijl hij zijn hand over zijn haar liet glijden. Goed gedaan, Jasper.

Het leek erop dat er meerdere figuren waren die deze Pokémon hadden, maar gezien de woorden van de man,  bleek dat absoluut geen groot aantal te zijn. In dat geval klonk zijn beredenering nog aardig logisch om het geheim te houden. Dat was een flesje water waard geweest, maar het was niet waaraan Jasper op het moment kon denken. Hij had een beschamende uitvoering zich voor de ander laten afspelen met een onbekende kameleon-achtige Pokémon. De plagende of spottende reactie die hij van de ander had verwacht volgde echter niet, maar juist een intrigerende die vooral op de Pokémon gevestigd was.  De man prevelde zachtjes over dat hij de Pokémon interessant vond en op eerste opslag begreep Jasper niet waar de interesse vandaan kwam, maar toen werd het hem duidelijk. Deze kameleon kon onzichtbaar worden of beter gezegd, opgaan in zijn omgeving. De Zoroark, Howl, kon juist in andere Pokémon transformeren en als je dat combineerde had je een spetterende show performance.  Jasper keek naar de Kecleon die langzaam weer de kleur van de omgeving aannam uit zijn schuwheid. Hij werd immers aangestaard door twee voor hem enorme mensen. Zou deze kameleon wel eigenlijk deze toekomst willen hebben? Je ontnam hem van zijn natuurlijke omgeving. De woorden van Gwyn weergalmden weer in zijn achterhoofd van die keer dat hij een Weedle geholpen had en eigenlijk had kunnen vangen. Dat had niet gehoeven. ‘Die Kecleon... Ga je hem vangen?’ vroeg de ander abrupt Met grote ogen keek Jasper hem aan. Meende hij dat nou.. ? En kon de man ook zijn gedachte lezen, want daar had hij zonet aan gedacht. Wacht, allereerst. Wilde de Pokémon dat? Ze leken menselijke woorden te herkennen, maar om de Pokémon te vragen of hij door hem gevangen wilde worden was ook bizar. Het kon ook van een andere Pokémontrainer zijn geweest, gezien zijn tamme gedrag jegens mensen. Hij had nog zijn schuwe gedragskenmerken, maar bleef in een straal van een meter van hen af staan. Weet je? Hij zou het vragen. Hij hurkte naar voren en kwam op ooghoogte met de Pokémon die weer zichtbaar geworden was en hem licht gespannen aankeek. “Vriend?” Vroeg Jasper in de hoop dat de kameleon dat woord wel begreep. Boven wonder reageerde de kameleon erop en dat niet alleen. De Pokémon knikte met een glimlach en stapte toen naar achteren met zijn klauwen voor zich. De kameleon drong een gevecht aan. Was dit een goed idee? Jasper ademde diep in en uit, voordat hij de Pokéball van Monster vastgreep en die omhoog wierp. Er was geen weg terug: hij zou de Pokémon vangen, zijn eerste.

Een Totodile was aan Jasper’s voeten verschenen met zijn staart richting de jonge trainer en zijn blik strak op de onbekende Pokémon. Met trillende handen wees hij met een klein gebaar naar de Pokémn tegenover hem, de Kecleon. Monster keek nauwelijks naar Jasper en liet enkel een knik zien, voordat de Pokémon zichzelf ook klaarmaakte voor de strijd met zijn poten gereed voor zich.  Het begon goed,  Monster deed nog niets tegen zijn zin, het was dus beter dan normaal. Het baarde hem echter zorgen dat Monster hem zelfs geen blik gegund had, maar ja, de laatste keer was een hele tijd geleden en daarmee was het verloren hoop om die band terug te krijgen.  Hun tegenstander, de Kecleon, scheen dit op te merken en leek ineens een vrij teleurgestelde uitdrukking aan te nemen. Jasper begreep dat de Pokémon hoopte op een heftig gevecht, maar hij kon dat niet regelen met zijn sterk beschadigde band met Monster. Jasper ademde diep in en uit en richtte zijn blik weer op Monster. “Monster… “mompelde Jasper zachtjes, hopend zijn aandacht aan te trekken, maar het was tevergeefs…. Er volgde geen reactie. Jasper besloot toch te vervolgen. “De Pokémon daar heeft ons uitgedaagd om bij ons team te gaan horen.  Zou je naar mij willen luisteren?” Middenin de zin bevroor Monster’s gedaante en keek de Pokémon hem eindelijk aan met een bijna onbeschrijfelijke blik. Krokodillen konden niet echt huilen, maar met de blik van Monster verwachtte hij tranen te zien, warme tranen.  “Wat is er… “Toen werd het hem duidelijk waarom Monster niet bepaald vrolijk had gereageerd en überhaupt iets had laten weten. De Pokémon dacht dat hij werd vervangen door de andere Pokémon. “Je blijft mijn beste vriend, Monster! Als je dat maar weet! Je blijft in het team, je wordt niet vervangen!” Kraamde Jasper uit, oprecht uit zijn hart. Monster’s pupillen werden groot en zijn bek viel lichtjes open, maar voordat hij iets kon zeggen, volgde er een klap tegen diens kop. “Monster!” De Totodile knalde neer op de grond met de Kecleon boven hem torend die gestaag door ging met het aanvallen van de Pokémon. Oja. Ze zaten in een gevecht. Hij was zwaar afgedwaald. “Monster, gebruik je Water Gun!” De Totodile opende zijn kaken en schoot een waterstraal naar de Kecleon die behendig opzij schoot, voordat de aanval hem kon raken. Hij voelde zich opgelucht dat de Kecleon in ieder geval op een groter afstand van de Totodile zat en… Monster luisterde naar hem! De Totodile kwam overeind en liet een luide strijdkreet horen. Het gevecht begon nu pas. Jasper glimlachte. “Let’s do this!”.
De Totodile snoof luid door zijn snuit en klapte eenmaal, voordat hij vrij breed ging staan met zijn poten voor zich. “Monster… “ De Totodile had dus toch vrees om vervangen te worden door een ander. De Pokémon gaf toch om hem!  Het was fijn om dat te weten al was het om een absurde manier, de boodschap was aangekomen. Nu moesten ze nog een topgevecht leveren! “Monster, gebruik je Bite!” De Totodile opende zijn kaken en schoot richting de kameleon toe, maar zijn poten zakte weg in het zachte zand en verminderde zijn snelheid.  De kameleon bewoog echter niet en bleef haast verlamd staan, totdat de Totodile aardig dichtbij gekomen was. Hij besloot toen pas actie te ondernemen en boog dus zijn kop, waardoor de krokodil de hoorntjes rond zijn ogen had vastgegrepen. Spoedig kwam er een brede grijns te staan op het gezicht van de kameleon die vervolgens weer de Totodile toetakelde met fel gekrab over diens gezicht. Monster hield echter koppig de hoorntjes vast, vastberaden om zijn grip niet te verminderen. Jasper moest snel beslissen wat hij moest doen, want de Kecleon kon gemakkelijk de Totodile beschadigen in deze houding met dus diens buik voor de kameleon’s gezicht. Zou hij anders weer om een Water Gun vragen, of nee… dat was voorspelbaar. Wacht. Dit verwachtte hij dan niet. “Monster, gebruik je Scratch. Laat zien hoe je moet krabben!” Monster knikte kort en krabde ditmaal ook de kameleon fel in zijn gezicht en vooral over diens ogen. De kameleon stopte met krabben en probeerde met beide voorpoten de Totodile van zijn kop af te krijgen. De kameleon was gestopt met de aanval, omdat zijn ogen vrij gevoelig waren.

Jasper dacht in het voordeel te zijn, totdat de kameleon zijn tong uitstak en de Totodile likte over diens buik. Jasper keek verrast toe en zag dat Monster de kameleon losliet en een groter afstand van de Pokémon ging staan met een vies gezicht. Tja. Bah. Het was goor, maar het was iets voor een kameleon. “Negeer het!” Monster keek hem stomverbaasd aan en knikte toen. De kameleon was echter het volgende moment verdwenen. Jasper kneep zijn ogen tot spleetjes. Ze zagen hem nu nergens en Monster begon onrustig om zich heen te kijken en dat kon tegen hun in werken. “Blijf kalm,” De Totodile bedaarde iets, maar zijn pupillen bleven naar elke plek glijden. Oké, hoe gingen ze een onzichtbaar kameleon aanpakken? Veel tijd was er niet, want ineens leek iets de Totodile in zijn greep te hebben. Monster kreunde zachtjes. Iets kneep Monster zo erg dat hij niet weg kon, zoals een wurgslang om zijn prooi. Wacht, dat was het!  Allereerst werd het tijd voor de habitat van een krokodil, het water. Zee, of rivier. “Monster, rol naar het water!” De Totodile reageerde niet direct en beet in het wild, maar mistte continu. Toen de zoveelste beet mislukte keek de Totodile naar Jasper die hem nog steeds recht aankeek met hoopvolle blauwe ogen. De Totodile keek traag weg van zijn trainer en begon te rollen en te springen om bij de zee te komen. Gestaag kwam de Totodile dichter bij het water en toen hij erin plonsde, liet de kameleon hem los en trok de Pokémon, ditmaal zelf met een vies gezicht het water uit. De kameleon was weer zichtbaar geworden en zelfs al dacht de kameleon weer onzichtbaar te worden konden ze hem opsporen door het natte zand bij zijn achterpoten. Met een brede grijns keek Jasper naar de kameleon die toen pas merkte dat hij zichtbaar geworden was en snel onzichtbaar kleurde. “Monster, vloer hem met een Water Gun en Bite combinatie!” Een manier dat een échte krokodil zou doen, buiten het spuwen van water. De Totodile dook onder water en schoot een waterstraal naar de poten van de kameleon die met een verraste uitdrukking op zijn rug terecht kwam en richting de zee gleed door de boog die het zand met de zee maakte. Het volgende moment schoot Monster met zijn kaken wijd open uit het water en greep fel de nek van de kameleon en beet stevig door, maar natuurlijk met een grens. “En nu… schake it!” Grinnikte Jasper, waarop Monster de kameleon het water introk en heen en weer schudde. Elk moment moest de kameleon het opgeven, want als landdier had hij toch zuurstof nodig? Die boeken over dieren was ditmaal wel erg handig geweest. Maar goed, het was genoeg.

“Sto-“ Het volgende moment kwam Monster verlamd boven water met dezelfde vies gezicht en naast hem dreef de kameleon die naar lucht hapte en zichtbaar geworden was met zijn groene schubben tegen de blauwe zee af. Nog net zag hij hoe de kameleon zijn tong terugtrok in zijn mond. Had hij weer zijn Totodile een lik gegeven? Jak. Hij was geen insect! Maar was zijn Totodile echt verlamd geraakt? Wat een bizarre aanval. Het werd wel moeilijk om verder te vechten, maar niet onmogelijk. Hun eerste prioriteit was om de Kecleon in het water te houden. Eens zien…. Wat kon Monster? Scratch, Water Gun, Scary Face, Bite en Leer… Dat was het! “Monster, geef hem een Leer en Scary Face combinatie! Dat krijgt hij van het likken!” De Totodile keek hem moeizaam aan, waarna zijn blik op de Kecleon viel die heftig spartelde om boven het water te blijven en weer op het land te komen. Het werkte echter enkel wanneer de Kecleon ook de Totodile zag. Monster had dit al door en gromde diep richting de Kecleon die hierdoor zo erg schrok dat hij bijna zonk. De kameleon herstelde zich en draaide zich schokkerig in het water om naar de Totodile die de meest enge gezicht trok met in combinatie een felle blik. De kameleon begon te trillen en vertraagde zijn getrappel. De Totodile kon helaas weinig en bewoog enkel op de beweging van de golven. Wacht, dat was het! De kameleon stond inmiddels weer aan land, maar kwam eerst bij van het spartelen en leunde lichtjes naar voren. Geen tegenaanval, hé? “Monster, gebruik Water Gun!” Monster stak moeizaam zijn kop boven de inmiddels verschenen golf waar hij op zat en spoot een Water Gun vanuit de top van deze golf die de kameleon in zijn rug raakte en hem omver liet vallen. Monster strandde met de golf weer aan de kust en had veel moeite om overeind te komen. Hij bleef vallen op zijn buik en de kameleon stond weer overeind en gaf weer rake klappen uit. Voordat Jasper maar iets kon zeggen, klemde Monster zijn kaken om de voorpoten van de Pokémon met een enorme vastberadenheid. Hij gaf het niet op, ondanks dat hij verlamd was. Zowel de kameleon als Jasper waren verrast en nog meer toen Monster moeizaam de kameleon een meter opzij wierp door fel met zijn kaken opzij te bewegen. De kameleon viel op het zanderig ondergrond op zijn zij en bewoog een ogenblik niet. Dát was het moment dat Monster hem een bevestigend blik gaf. Het was tijd. Jasper greep met trillende handen een lege Pokéball en wierp die op de kameleon, waarna hij hierin werd opgeslokt. Was het hen gelukt? Jasper en Monster keken naar het schuddende Pokéball, beiden zwaar nerveus, maar ook des te meer vastberaden. Ze stonden eindelijk enigszins op één lijn.

De Pokéball schudde meerdere keren heen en weer, om vervolgens nét op het moment dat hij stil leek te liggen weer open te breken.

De moed zonk een tel lang in Jasper's schoenen toen de Kecleon toch weer uit de Pokéball verschenen was. Monster keek ook niet al te vrolijk uit zijn ogen, zeker nu hij vrij weinig kon uitrichten en de kameleon wel beter wist dan in de buurt te komen van de Totodile. Vooral diens scherpe tanden. De kameleon zag er echter ook vrij gehavend uit. Het scheelde nog maar een paar klappen. Jasper snoof luid en de kameleon liep al regelrecht op de krokodil af, maar besloot op een afstand van twee meter onzichtbaar te worden. Wat dacht de kameleon nu te doen? Zijn achterpoten waren niet meer op te merken, maar het was al vrij vaak gebruikt. Jasper bleef echter op zijn hoede, terwijl Monster op zijn achterpoten probeerde te staan, maar geen vooruitgang boekte. Plotseling viel Monster op zijn rug en stompte iets tegen hem aan. Jasper was verrast dat de Pokémon nog steeds voor de fysieke aanval ging, maar misschien kende hij niets anders. Monster hapte naar de richtingen waar de klappen vandaan kwamen, maar mistte weer. Monster was verder weerloos op zijn rug in het zachte zand met de kameleon die hem aanviel. Na elke klap zakte de Totodile steeds dieper weg in het zand en dit bracht hem op een idee. De aanvallen kwamen regelmatig aan, dus... De stoot was twee tellen geleden gegeven, dus... "Snel, krom je rug en strek hem dan, zodat je buik uitsteekt!" De kameleon dreigde een stoot uit te delen, maar mistte, doordat de Totodile zijn lichaam meer onder het zand verborg, maar het volgende moment, toen de kracht in de stoot verminderd was, kwam de buik fel tegen de kop van de Pokémon aan. "Snel, gebruik je Tackle!" Monster bewoog zijn lichaam met moeite met de kracht die hij gebruikt had om zijn buik omhoog te trekken en kreeg toen, eenmaal bevrijdt van het zand, een goede mogelijkheid om een felle Tackle uit te halen. De Totodile kwam op de kameleon terecht, maar liet toen ineens een klein kreuntje horen, voordat hij weer van de kameleon afrolde. Hé? Oja, de kameleon had rare scherpe vleugels op zijn rug zitten. Dan.. "Pak de kop van de kameleon en geef hem een kopstoot!" De Totodile greep in de rol de voorpoten van de kameleon en gaf hem een kopstoot, waarna de kameleon op de buik van de Totodile terecht kwam. Nog de laatste aanval... de twee waren al zo uitgeput. "Een Water Gun!"Moeizaam spoot de Totodile een waterstraal naar de kameleon toe die een paar centimeters de lucht inschoot en toen een meter verderop in het zand terecht kwam. Beide partijen bewogen nauwelijks meer, beide waren ze bekaf. Jasper wierp ditmaal met een iets vastere hand een lege Pokéball naar de kameleon die voor de tweede maal erin verdween, voordat het schudden weer van start ging. Was het eindelijk voorbij?

De Pokéball schudde meerdere malen heen en weer, waardoor het er bijna op leek dat de Kecleon er weer uit vrij zou breken. Om onverklaarbare redenen gebeurde dit echter niet. Gefeliciteerd, je hebt hem gevangen!