A wild Shinx appeared! {& Jasper}{Vangtopic}

“Monster!” Voor de zoveelste keer deed de Totodile een andere aanval dan Jasper aan hem gevraagd had. Vroeg hij om een Scratch, deed Monster juist een Water gun en net zo vaak was het omgedraaid. Jasper dacht ook slim te zijn om te vragen voor het tegenovergestelde om toch de juiste aanval te krijgen, maar in zulke gevallen viel de starter hem aan of helemaal niet. Wonder boven wonder wisten ze gevechten te winnen, maar vraag maar niet hoe, Jasper was er ook nog niet zeker over. En weer zaten ze in een gevecht, ditmaal tegen een bruine rups met paarse bobbeltjes als poten en snuit en twee giftige hoorntjes op zijn kop en punt van zijn staart. Hoe hij wist dat de hoorntjes giftig waren? Ervaring, zelf op een Weedle, -Hij wist eindelijk hoe een Pokédex werkt en kwam achter diens naam-, gevallen toen Monster hem liet struikelen. Het waren de beroerdste dagen van zijn leven, maar goed, het gevecht. Monster zat verveeld te gapen, terwijl de Weele naar voren schoot over het grasveldje met zijn kop gevaarlijk gebogen en de punt die recht richting de blauwe krokodil wees. De Totodile krabde verveeld over zijn buik en nam niet de moeite de aanval te ontwijken en gunde de Weedle enkel een verveelde blik. “Kom op, doe wat!” Sprak Jasper hem toe, maar de Totodile verroerde zich niet, totdat de Weedle hem bijna geraakt had. Plotseling schoot de Totodile opzij en vuurde een felle Water Gun op de Pokémon af die op zijn zij viel en fel rond aan het spartelen was voor houvast. “Monster, waarom luister je zo slecht? De laatste paar dagen luisterde je nog, maar nu langzamerhand niet meer. Vertel op!” Jasper balde zijn vuisten en sloeg een geagiteerde zucht. Wat ging er toch in de krokodil op? Plotseling schoot de schim van de Weedle overeind en vuurde paarse hoorntjes op de Totodile af. “Ontwijk, en dan Water Gun!” Weer bleef de Totodile staan en liet zich geraakt worden door de boel hoorntjes, voordat hij naar de Weedle schoot en een rake Scratch uitdeelde op het moment dat de Weedle de overhand dacht te hebben. Direct erna drukte de Totodile diens hoofd tegen de grond aan en gaf de Pokémon met zijn andere poot meerdere Scratch-aanvallen, ditmaal tegen zijn lichaam en kop. De Weedle had al opgegeven, maar Monster ging koppig door totdat de schade op de rups te erg werd. Met een zucht hield Jasper zijn pokéball voor zich en liet Monster in zijn pokéball terugkeren om de Weedle tegen verdere schade te behoeden. Nu leek Monster op een daadwerkelijk monster door zo meedogenloos te vechten. Ditmaal ging het te ver, de vorige keren waren namelijk nog vrij strategisch en goed vergaan. Maar ja, er was iets veranderd, maar wat? Verward wierp hij nog een laatste blik op de glimmende pokéball, voordat hij die wegstopte in zijn tas en richting de afgetakelde Weedle toeliep.

De Pokémon kroop direct angstig in elkaar en trilde over zijn pijnlijke lijfje. Direct hield Jasper halt en greep direct een bes die hij onderweg gekregen had van een vriendelijke man. Voorzichtig rolde hij het zachtjes naar de Weedle toe die door de plotselinge beweging eerst reageerde door met zijn staart te slaan, maar spoedig kleine hapjes van de bes nam en instemmende geluidjes liet horen. Een zachte glimlach sierde zijn gezicht. De Pokémon had de wonden nergens aan verdiend eigenlijk en toch werden pokémon sterker door elkaar te verslaan, het was een zieke wereld. Maar het deed hem goed om de Weedle te zien genieten van de bes, die hopelijk niet giftig was. De jongen wachtte enkele tellen, maar de Pokémon gedroeg zich normaal en leek hem zelfs dankbaar te zijn toen die een blik op hem had geworpen. Of had hij zich dat ingebeeld? Het waren toch menselijke emoties, en geen dierlijke of Pokémon? Ach, hij hees zich traag omhoog en zwaaide de Pokémon vaarwel, maar de Weedle kroop snel naar hem toe en tikte voorzichtig met zijn snuit tegen zijn schoen. Wat was er met dat ventje? De Weedle staarde hem lang aan, maar plofte toen zwakjes neer op de grond. Jasper’s hart ging tekeer en voorzichtig greep hij de Weedle en klemden hem beschermend tegen zijn borst aan. Het wezentje leefde nog, maar de wonden moesten genezen orden. Hoe had hij zo net dat eventjes net zo zwakjes durven achter te laten? Hij viel dan als prooi bij andere Pokémon. Het besef dat de andere wilde Pokémon die ze bevochten ook als prooi eindigde deed hem weinig goed. Met wat wilskracht duwde hij die terugkerende gedachte weg, hij wilde er niet over nadenken. Oké, hij moest hulp vinden, maar waar? Wacht, had Gwyn niet eens een middeltje gebruikt om zijn Turtwig te laten herstellen? Wacht, die was er niet. Zeker hier niet. Jasper sloeg een teleurgestelde zucht en liep door, botste tegen een onbekende rug en excuseerde zich direct.
“Sorry, maar-“ Jasper’s ogen werden groot, waarna ze haast straalden. De albino jongen! Gwyn! En ter bevestiging zag hij Tharu ook staan en een soort kat of hond-achtig wezen met een panty aan en een ster aan diens staart, een Pokémon? Ach. “Gwyn, lange tijd niet gezien!” Jasper fleurde aardig op, maar besefte zich nog dat hij hiervoor geen tijd had. De Weedle in zijn armen werd aanzienlijk zwakker. Zijn gezichtsuitdrukking werd serieuzer, maar ook een beetje schichtig. Verlegen was hij nog. “Heb je dat genezend middeltje, deze Pokémon is in slechte staat!” Kom op, Gwyn, hij had zijn hulp echt nodig!

De Weedle zwakte af en de hartslag die hij van het beestje kon voelen verminderde gestaag, terwijl het bloed van de diepe wonden op zijn vest lekte. De Pokémon had niet lang meer met de schade die Monster aangericht had, Jasper kraakte zich hierdoor des te meer af. Hij had de Weedle kunnen redden door Monster eerder terug in zijn pokéball te sturen, en dan zou er absoluut niets gebeurd zijn. Maar de realiteit was anders en hij had de krokodil door laten vechten met felle Scratch-aanvallen tot het punt dat de rups zich niet meer kon verweren en in deze staat belandde. Het was te meedogenloos hoe Monster had gevochten, maar nu hij eraan dacht, had hij niet veel keus. Het was immers niet zijn schuld dat Monster een ravage aanrichten. Of toch wel? Monster bleef zijn verantwoordelijkheid. Jasper vermeed de blik van Gwyn en liet zijn blauwe ogen op de Pokémon in zijn armen rusten. Het ventje ademde haast vredig en gaf hem de indruk de strijd al opgegeven te hebben. Als reactie hiervan trok Jasper de Weedle enkel sterker naar zich toe met zijn ogen stijf gesloten. "Het komt goed," kraamde Jasper zachtjes uit, hoewel het misschien een directe leugen was. Als Gwyn geen spijtvoorwerp had, dan ... dan . Jasper haakte zichzelf af, nogmaals, om de gedachte niet door te laten voeren. De Weedle zou niet sterven onder zijn bewind of verder pijn moeten lijden! Net op dat moment klonk de alerte stem van Gwyn die beweerde zulke geneesmiddelen nog te hebben. Traag had Jasper zijn ogen weer geopend en zag hij de witharige jongen in zijn tas naar dat middeltje wroeten. Vind dat geneesmiddel, alstublieft! was het enige wat door hem heenging.
Het duurde enkele tellen, voordat Gwyn het geneesmiddel gegrepen had, maar het voelde aan als uren, de spanning was niet te snijden. De trainer had het voorwerp vastgegrepen en was overeind gekomen. Jasper's ogen werden groot, waarna er ondanks de zenuwbrekende situatie een klein lachje op zijn gezicht toverde. Hij kon het niet geloven; Gwyn had het nog! De Weedle werd gered! Terwijl Gwyn het middeltje op de wonden van de Weedle spoot, leek het kleine lichaampje weer leven te krijgen. De Pokémon liet pijnlijke kreuntjes horen en kronkelde nadat Gwyn gespoten had. Gwyn had de dag zowat weten te reden! Het boeide Jasper zelfs niet hoe hij eigenlijk zo'n voorwerp kon krijgen, dat was niet het belang. "B-Bed-Bedankt, Gwyn,"Stamelde hij zachtjes. Toen Gwyn klaar was, had de Weedle zelfs zijn kleine oogjes weer geopend en glinsterde zelfs de zon erin, waarna hij ermee keek naar Jasper en Gwyn. De Pokémon was op zijn hoede en trok zijn kop schichtig weg, maar al spoedig kwam er een vriendelijke houding voor in de plaats. De Weedle liet een haast bedankend geluidje voortkomen, waarna deze enkel Jasper aankeek. "Je bent gelukkig oké, maar wat nu ..?" Jasper had geen idee wat hij nu met de Pokémon moest doen, hij was er al een beetje gehecht aan geraakt en vrijlaten in het wild maakte de toekomst van het ventje onzeker. Zijn blik gleed kort langs de omliggend staande bomen, voordat zijn kijkers weer op de Pokémon gericht stonden. Dit was zijn thuis, en dat was misschien een betere omgeving voor de Pokémon. Jasper liet de Weedle met een zucht vrij, nadat hij bukte. De rups keek hem nog steeds recht aan, onzeker wat de jongen nou wilde doen. Jasper had ook werkelijk geen idee, maar ditmaal wilde hij het eerst zelf zien op te lossen in plaats van continu hulp te zoeken bij Gwyn. En toen kwam het; waarom koos hij voor de Pokémon? Kon hij de rups niet zelf laten kiezen wat hij wilde? Dat leek hem namelijk beter en bovendien heel wat eerlijker dan wanneer iemand anders voor jou keuze maakte. "Dus, kies maar. Wil je mijn vriendje worden of hier in jouw thuis blijven?" De Weedle hield zijn kopje scheef, maar het begon hem al snel door te dringen wat de jongen van hem verwachtte. De rups kroop naar Jasper toe, wreef zijn kopje langs zijn been, waarna de Weedle richting een boom toekroop. "Thuis," Kraamde Jasper bijna onhoorbaar toen hij toekeek hoe de Weedle in de boom verdween. Als het de Pokémon maar blij maakte.

Maar goed, de Weedle was in orde. De jongen draaide zich om naar Gwyn en zijn Turtwig en panty pokémon. "O-O-k .. E-Een Pokémon gered?" Jasper vervloekte zichzelf weer; de situatie net had eindelijk zijn verlegenheid weten te dimmen, maar het effect was uitgewerkt. Maar waar hij vroeger sterk op zou laten, liet hij maar zo. Er druk over maken, maakte de boel erger. Maar goed, die panty Pokémon. Het zag echt vreemd uit, het leek letterlijk een hondachtige en katachtige kruising te zijn met een blauwe vacht, gele ogen en een zwarte panty aan met aan zijn staart een gele staart. Hoe bestond zoiets? Jasper hief zijn wenkbrauw lichtjes op, maar zweeg verder. Hij kende niet alle Pokémon. Het leek er echter op dat Gwyn ook een Pokémon gered leek te hebben, of was er iets totaal anders gaande? Jasper wachtte Gwyn's antwoord af.

‘Oh, je bedoelt de Shinx,’ Stelde Gwyn vast, toen hij naar de panty Pokémon verwees. Wat een rare naam voor zo’n wezen, maar hij kende dan ook maar weinig Pokémon.  ‘Nee, ik heb haar niet gered, maar ik heb haar gevangen,’ Met een diepe frons staarde Jasper hem aan. Hoe bedoelde hij ‘gevangen’? Waarom zou je een Pokémon vangen? Je had al een starter, en je had er niet nog één nodig. En waarom zou je überhaupt het leventje van een wilde Pokémon afnemen om hem te ‘hebben’?  Jasper had direct het beeld van een duivels figuur voor zich die Pokémons als het ware ‘ving’ en gebruikte voor zijn eigen doeleinde. Maar Gwyn was toch geen schurk? Zo zag hij er niet bepaald uit. Verward bleef hij de witharige jongen aankijken, hopend dat er een uitleg hierop zou volgen. En dat volgde, net alsof Gwyn zijn gedachten kon lezen. ‘Als je een Pokémon aanvalt en als deze genoeg verzwakt is, kan je die vangen,’ Dus, hij kon de Weedle van eerder ‘vangen’? M-Maar, dan nam hij diens vrijheid af! Dat wilde hij niet! Ze behoorden tot hun thuis. Maar wacht, hoe ving je die dan? Met een Pokéball, zoals zijn Monster er één had? Wauw, dat was vreemd. Maar de wereld van Pokémon moest beter tot hem doordringen. Hij raakte er wel aan gewend. In zijn ooghoek zag hij toen de silhouet verschijnen van een lichtblauwe schildpad die hun kant opliep, en voordat hij maar iets kon zeggen, tegen Gwyn opliep. Was dat ook een Pokémon? Het leek nog op een vrij natuurlijke schildpad, buiten de kleur en ogen, natuurlijk. Dan moest het toch een Pokémon zijn. Het leek echter aardig van streek te zijn en wees met zijn pootje naar een punt verderop. Wilde het wezentje dat ze hem zouden volgen, en waarom? Jasper had zo zijn twijfels of de Pokémon misschien niet te vertrouwen was, maar de ernst leek in diens ogen te lezen. Misschien moesten ze de Pokémon toch helpen. Jasper vestigde zijn blik op Gwyn, en wachtte zijn reactie af. Hij wilde de Pokémon volgen en hen de weg laten wijzen. Jasper liet zijn schouder zakken, en besloot toen de groep te volgen.
Spoedig bracht de Pokémon hen naar een trainer die bespoten werd met String Shot’s van meerdere Caterpie, deze Pokémon was hij inmiddels nog vaker tegengekomen dan een Weedle. Ze was duidelijk in gevaar, en het leek erop dat de Pokémon hulp gezocht had om zijn trainer te bevrijden van de benarde situatie. Direct greep Jasper Monster’s Pokéball, maar durfde hij de Pokémon er niet uit te laten. De Totodile was door het dolle heen, en zou voor meer problemen zorgen. Was er geen andere manier om de groep Caterpie van de trainer af te leiden? Zenuwachtig keek Jasper de plek rond. Er waren een boel bomen om de trainer heen, waar de Caterpie zaten. Hij probeerde logisch na te denken, waar hielden rupsen niet van? Water? Vuur?Ach, afleiding leek hem goed genoeg om de trainer te redden. Gwyn zou haar dan verder kunnen helpen.

“Gwyn, ik leid de rupsen af. Zorg jij maar voor de trainer en haar Pokémon!” Zei Jasper, ditmaal door de extreme zenuwen zonder gestotter. Jasper liep regelrecht op een van de Caterpie af en tikte deze af van de tak waar die opstond. Geïrriteerd draaide de Pokémon zich om en schoot een String Shot naar hem toe die Jasper nog net wist te bereiken. Oké, hij had de aandacht van één Pokémon, nu de rest nog. Jasper stak twee vingers bij zijn mondhoeken en trok een gek gezicht, waarop de Caterpie enkel geïrriteerder van raakte en ditmaal luid kabaal maakte. De andere Caterpie’s draaiden hun koppen naar Jasper toe, waarop Jasper als reactie meerdere gekke bekken trok. Het was schoon genoeg geweest voor de Caterpie’s, en ze klommen van hun plaatsen af, recht naar Jasper toe en begonnen meerdere String Shot’s af te schieten. Behendig baande Jasper zich een weg door het bos, omdat de Caterpie aardig snel waren door hun String Shot’s op takken uit te voeren en zichzelf mee lieten sleuren, zoals Tarzan met een liaan. Maar wat nu? Waar zou hij de Pokémon brengen? Jasper lette even net op en viel over een steen en knalde pijnlijk tegen de stam van een boom aan. “Auch!” Zijn schouder deed aardig veel pijn, evenals zijn armen. Hij bracht zichzelf overeind, maar het was te laat; de Caterpie’s hadden hem ingehaald. Hij kon niet meer ontwijken.
Een held kwam echter op het laatste moment, zei eens een wijs man. Er volgde vanuit de bomen om Jasper heen Poison Sting’s en ook String Shot’s die de aanval van de groep Caterpie’s stopten. Zijn hart klopte angstig in zijn keel en met een open mond uit verbazing keek hij naar zijn redders. Het waren een boel Weedle’s. Een van hen sprong van de laagste stak van de boom achter hem naar Jasper’s zij en plaatste zich voor hem met zijn kop dreigend naar voren. Huh? Was deze Weedle niet …? Een gevecht volgde gelukkig niet, maar het scheelde niet veel. De Caterpie’s trokken zich terug door de grotere groep Weedle’s, en verdwenen in de omringende bomen. Jasper wist niet wat hij moest zeggen. Zijn angst had hem verlamd. De adrenaline van de achtervolging was weggetrokken. Hij staarde enkel nog naar de Weedle voor zich. “B-Bedankt,” De Weedle draaide zich om en maakte een vrolijkinstemmend geluidje, waarna die de andere Weedle’s aankeek en ze weer in de bomen verdwenen. Zijn vriendje bleef echter nog even voor hem staan en kroop nogmaals naar hem toe en wreef zijn kopje weer tegen diens been, voordat ook hij zich uit de voeten maakte. Met een tevreden glimlach bleef Jasper voor de boom staan met zijn vest deels onder de modder. Zachtjes klopte hij het weg, maar dat ging maar moeizaam. Zijn lichaam trilde nog na van de spanning, en pas na enkele minuten geluisterd te hebben naar het zachte getsjilp in het bos kwam hij weer tot rust. Weer de kans misgelopen om de Weedle te vangen. Ach, het ventje was gelukkig met hoe hij momenteel leefde.

De donkerharige jongen sloeg een lange diepe zucht en liet zijn blik op de lucht vallen die tussen de toppen te zien was. Hij genoot van de serene rust die teruggekeerd was in het dichte naar honing ruikend bos. Zijn schouder bonsde nog lichtjes van de harde klap die hij ermee gemaakt had tegen de boomstam, maar voorzichtig hees hij toch zijn plotseling zwaar aanvoelende lijf van de grond af. "Oef, Nu maar terug naar de rest," Jasper's stem viel weg tegen het achtergrondgeluid en was niet meer dan zacht geritsel van grassprieten. Hij legde zijn arm over zijn schouder, terwijl hij de pijnlijke plek masseerde met zijn vingers en hoewel hij af en toe een pijnlijke kreet wilde laten horen, hield hij zich koest. Voorzichtig liep Jasper naar voren, maar hij stond spoedig alweer stil en liet zijn gezicht licht teleurgesteld zakken. Waar was hij eigenlijk vandaan gekomen? Diep in gedachten krabde hij weer zijn hoofd, zich inhoudend een pijnlijk kreetje te laten horen, en vervolgens rechtdoor liep. Dan maar deze richting op, niet waar? Onzeker maakte Jasper minuscule stappen in het bos, en bleef lichtjes wrijven over de pijnlijke plek. Na een boel van zulke passen, verschenen weer de opvallende witte haren van Gwyn in de verte, buigend over de blonde trainer en haar Squirtle. Zo te zien leken ze in orde te zijn, en vooral de blondine die vanaf dit punt nauwelijks wonden leek te hebben opgelopen.
Ze was oké.
Jasper liep met iets grotere passen op de groepje Pokémon en Trainer's af met een klein lachje op zijn gezicht. Het was moeilijk om niet iets van pijn te laten tonen, maar veel zin had het niet; zijn arm lag over zijn schouder. Diverse blikken boorden zich in zijn rug, terwijl de meters tussen de twee kleiner en kleiner werd. Het leek erop dat de Caterpie's zich misschien wel teruggetrokken hadden, maar hen nog wel aardig scherp in de gaten hielden. Vooral hém.
Eenmaal aangekomen bij de rest wisselde hij een dankbare blik met Gwyn af. Hij had haar verder onder zijn hoede weten te nemen in zijn afwezigheid en dat stond hem veel op prijs. Zijn blauwe ogen gleden toen naar de trainer die ze gered hadden, ze leek niet veel aan het incident overgehouden te zijn en ook de blauwe schildpad leek in een prima staat te verkeren. Jasper zuchtte opgelucht. “O-Oké,” Jasper stamelde weer, maar was oprecht gerustgesteld, “G-Gaat het verder?” Moeizaam hurkte hij voor haar en nam haar verder op. Ze leek even oud te zijn als hij en ze had vrij grote blauwe ogen, iets wat je niet elke dag waarnam. Licht ongemakkelijk krabde hij weer aan zijn hoofd, niet wetend wat hij verder kon zeggen. Er viel niets te zeggen, toch? Zijn blik gleed toen naar Gwyn en zijn Pokémon. Allemaal leken in een prima staat te verkeren, gelukkig. Nu was het nog de vraag wie deze blondine was en wat ze hier uitspookte.

Had hij zojuist iets verkeerds gezegd tegen de blondine, of zat er spinazie tussen zijn voortanden? Ze fronste namelijk direct nadat hij aan haar had gevraagd of het met haar ging, een vrij normale vraag. Jasper begreep niet bepaald waar hij deze reactie aan verdiend had en keek haar met een verwarde blik aan. Met dezelfde frons op haar gezicht vroeg ze zonder zijn vraag te beantwoorden, of het met hém ging. Het werd zowaar een frons wedstrijd, Jasper begreep niet waarom ze dat aan hem vroeger. Het ging prima met hem, en lichtelijk beschaamd trok hij zijn hoofd terug toen de ander voorover geleund was. Aardig ongemakkelijk. Er ging een verfrissende pijnscheut door zijn schouder en vormde op een duidelijke manier een antwoord op haar vraag en de zijne. ‘Nee, het gaat niet goed met mij, want mijn schouder doet zeer door een klap tegen een boomstam’ wilde Jasper zeggen, maar hij zag er niet in waarom hij het moest opbiechten. Zwijgen of van onderwerp veranderen had hij zijn levenslang gedaan om aan de klappen van zijn vader te ontkomen, niet altijd met succes. Het was toch beter dan de waarheid, anders stond Jasper hier niet in levende lijve met een vriend naast hem en een onbekende trainer tegenover hem, terwijl ze omringd werden door Pokémon. “He-Het gaat erom dat jij in orde b-be-bent,” Zei Jasper met een zwak lachje, in zijn achterhoofd al de klap tegen zijn wang ingeprent.

Zijn blik viel van de twee trainers weg, hij hoefde hun blikken niet te zien na zijn gebrekkig antwoord. Het volgende moment werd de blondine plotseling vrij energiek en leek ze haast te stralen door een verfrissende ingeving. Haar houding werd kalmer en direct erna schoten haar armen vrolijk de lucht in, waarna ze met een vinger naar hem wees. Jasper keek met een verwarrende blik van de vinger naar haar gezicht, ontving haar luid uitgesproken enthousiaste woorden en knikte traag als antwoord. Ja, hij had de Caterpie’s weggejaagd, maar hoezo was dat heel relevant? Dat leek hem logisch, of- Plotseling kwam Gwyn’s stem er tussen die de ander informeerde dat Jasper inderdaad de rupsjes weggejaagd had. Lichtelijk verlamd door de vrij plotselinge actie van de blondine en de onzekerheid, lachte hij wat vaagjes.
Dit was een bizarre situatie, en net iets te sociaal voor zijn doen.
Zijn verlegenheid keerde in alle ernst terug toen Gwyn zichzelf en hem voorgesteld had. Gelukkig had Gwyn hen al voorgesteld, anders had Jasper enkel kunnen stamelen. Jasper besloot maar overeind te komen, beet de pijn weg en plantte zijn handen in de zakken van zijn jas, niet wetend wat hij verder met de situatie aan met en voor de zoveelste keer naar Gwyn keek en zijn Pokémon. “I-Ik g-ga maar..” Stamelde Jasper bijna onhoorbaar. De tijd tikte door en hij moest een hard woordje met Monster spreken, voordat er weer incidenten zich zouden voordoen.
[NIET uit de topic]

<sub>Had hij haar woorden soms niet begrepen? Misschien had hij wel een spraakprobleem wat er ook voor zorgde dat hij anderen niet zo goed kon verstaan, je wist het maar nooit – maar deze gedachte was er enkel gekomen door de frons op zijn gelaat na het horen van haar vraag. Ze moest toegeven, als ze achteraf terugkeek, dat haar manier waarop ze de vraag had gesteld nou niet de beste was geweest. Daarbij had ze ook rekening moeten houden met het feit dat zijzelf geen antwoord had gegeven en ze dan eigenlijk helemaal niet aan de beurt was om zelf een vraag te stellen. Zo ging het tenminste vroeger altijd als er veel mensen langskwamen en zij zich van haar beste kant moest laten zien – echter was deze hele situatie anders en was ze vrijwel al haar goede manieren vergeten, misschien kwam dit ook dankzij de adrenaline die toch nog in haar bloed zat en snel door haar lichaam stroomde.
Het had even geduurd, maar haar geduld werd beloond met een… Reactie. Een antwoord kon je het niet echt noemen. Haar ernstige blik veranderde in een bezorgde, die ook nog gevuld was met een vleugje onbegrip. Misschien wilde ze hem niet geloven omdat hij zo’n moeite had met de woorden uit te spreken, of kwam het door het feit dat ze voelde dat er iets niet klopte. En dan was er ook nog een derde optie die te maken had met het feit dat normaal nooit iemand naar haar omkeek en iedereen er maar vanuit ging dat alles goed was met haar, maar nu vroegen mensen er naar en de jongen voor haar leek zijn eigen belangen aan de kant te schuiven enkel om haar welzijn. En dat terwijl ze niet eens zijn naam wist.

Ze had het maar gelaten voor wat het was, vond alles te vaag. De eerste vragen moesten beantwoordden voordat ze verder onderzoek kon doen. Ze moest zijn functie weten, zijn naam – daarna kon ze pas andere dingen achterhalen. Ze kreeg bevestiging dat haar aanneming correct was, de donkerharige jongen had inderdaad de Caterpie’s weggejaagd en was daarbij dan ook de echte held in dit verhaaltje. Dat betekende dus… Dat ze hem moest bedanken. Manieren die weer boven kwamen drijven: als iemand je hielp moest je die persoon bedanken! Alleen had ze geen flauw idee hoe, want een simpele dankjewel volstond in dit geval niet.
Haar blik werd gericht op de witharige jongen wanneer hij zijn naam onthulde: Gwyn. En de andere heette Jasper. ’Ik ga bij de naam Miwa, het is mij een genoegen om jullie beiden te leren kennen,’ glimlachte ze, eerst naar Gwyn en vervolgens gaf ze ook nog een lachje aan Jasper – maar deze verdween aanzienlijk snel omdat ze nog steeds dwarszat met werkelijk… Al het andere om de jongen heen. Hij verborg dingen, wat wist ze niet, hoeveel wist ze ook niet, maar het ging erom dat hij het deed.
Iets erover zeggen durfde ze echter niet meer, gezien het feit dat hij de vragen die ze zou stellen toch zou ontwijken zoals hij dat eerder ook al had gedaan. In plaats daarvan zweeg ze maar en hielp ze de Pokémon mee om de webben weg te halen – zich in tussen bedenkend wat wel een gepaste dankjewel zou zijn. Tegenover Gwyn was dank je zeggen wel genoeg, maar Jasper had de moeite genomen om ál de Caterpie’s weg te lokken en – Wacht… Hoe had hij dat eigenlijk overleefd? Dat zou wel een gepaste vraag zijn! Ze opende haar mond, richtte haar blik alweer op hem maar werd onderbroken.
”I-Ik g-ga maar.”
Lichte paniek schoot door haar heen wanneer ze zijn woorden hoorde. Ze negeerde de webben die er nog waren, en de Pokémon, en kwam overeind. Tubby schrok, viel op zijn rug en trok zich terug in zijn schild. ’W-Wacht,’ ze reikte met een hand uit naar zijn arm, wilde hem vastpakken hopend dat ze zo kon voorkomen dat hij wegliep, maar bedacht zich halverwege. Het was ongepast. Ietwat genegeerd door het feit dat ze het woord zowat had uitgeschreeuwd richtte ze haar blik op de grond. ’Ik moet jo- Jullie, Gwyn en jij, nog bedanken…’ bracht ze zachtjes uit. De reden dat ze Gwyn erbij had betrokken was om te voorkomen om teveel van de ander zou vragen, gezien het feit dat hij amper uit zijn woorden kwam wist ze dat hij het vast niet zou trekken als hij erachter zou komen als ze hem als redder nummer één had bestempeld.</sub>

Het was Jasper inmiddels bekend geworden wat de naam van de blondine bleek te zijn, Miwa. Zulke namen hoorde hij  niet zo heel vaak in zijn streek, daar waren de meest gebruikte namen; Saskia, Roos, Maarte etc. Hetzelfde had hij over Gwyn’s naam kunnen zeggen, maar uiteindelijk accepteerde hij hun namen. Wat zou hij eraan kunnen veranderen? Tsk.
Maar goed, nu werd het aardig tijd om zich weer van de twee trainers af te wenden om Monster in bedwang te leren houden en geen gewonden te krijgen, zoals eerder die middag. Die Totodile moest echt beter naar hem luisteren! Hoe hij het zou aanpakken? Daar had hij nog geen idee over buiten een stevig gesprek met hem te voeren, hij kon hem immers niet gaan mishandelen om zijn zin te krijgen. Of de twee trainers dat zouden begrijpen was nog maar de vraag, ze wilden hem duidelijk bij hen houden.
Waarom?
Miwa leek in orde te zijn en anders hielp Gwyn haar toch?
Jasper had zich al omgedraaid, voordat Miwa hem tot halt gebracht had met een luide ‘wacht!’ en zelfs erbij overeind was gekomen uit vastberadenheid. Waarom wilde ze hem bij hun laten blijven? Sociaal was hij niet goed ontwikkeld, dus dat liep niet goed af. Alsnog las hij genoeg in de blauwe ogen van het meisje die spoedig haar blik weer naar de grond plaatste en mompelde dat ze hen nog niet bedankt had voor de hulp. Licht ongemakkelijk lachte hij wat flauwtjes, en besefte dat het effect ervan steeds zwakker werd bij de twee. Ze leken beide steeds meer hem proberen te doorgronden en te wantrouwen leek het wel. Zijn lach was snel vervaagd  toen Gwyn een opmerking maakte dat hij het in zijn uppie in het bos het niet zou redden. Het kwam als een steek door zijn hart aan; wist Gwyn over zijn pijnlijke schouder? Jasper moest op zijn woorden en houdingen letten.
Maar goed, weggaan uit vrije wil werd dus niet toegestaan door de twee. Jasper sloeg een zucht en keek met een droge blik Gwyn aan die veel betekend was, ‘jullie je zin’. Monster moest dan maar wachten, maar wie weet kon hij de tijd gebruiken om daar iets voor te verzinnen? Als hij daaraan toe kwam. Hij begreep niet waarom ze hem erbij wilde hebben. Hij wendde zijn blik af van de twee. “D-Dus … W-Wa-Wat nu?” Bracht hij zachtjes uit.

[OOC: Post is bagger, sorry! D:]

<sub>Zwijgend bleef ze naar de grond staren, ondertussen ietwat nerveus spelend met haar vingers. Het was niet zo dat ze enkel wilde dat hij bleef zodat ze hem goed kon bedanken, maar ook omdat ze hem nog niet vertrouwde. En dan niet in de zin van dat ze dacht dat hij een slecht persoon was, als hij dat was had hij haar vast niet geholpen, maar er was iets anders wat niet klopte. Echter kon ze haar vinger er nog niet opleggen en dat zou waarschijnlijk ook wel zo blijven, wellicht dat ze gewoon geduldig moest zijn en vertrouwen moest hebben in de jongen – dat hij het uiteindelijk zelf zou opbiechten, als er al iets was. Het kon ook gewoon zijn dat ze zich dingen inbeeldde.
Ze had zich eigenlijk willen omdraaien en Gwyn een knuffel willen geven omdat ze hem zo dankbaar was. In tegenstelling tot haar opmerking, was de zijne veel logischer. Terugkijkend op wat er met haarzelf was gebeurd moest je een gek zijn als je nu nog besloot om dit bos alleen door te gaan. Ze moesten er nu toch wel al aardig diep inzitten, er zouden vast niet zoveel Caterpie’s aan de randen zitten. Of er was iets goed mis met de wormpjes.

Bij het horen van de reactie van Jasper, keek ze op met een bescheiden glimlachje op haar gelaat. Hij ging niet meer weg. Echter was haar rustige houding maar van korte duur, ze rende snel naar de plek waar haar rugzak lag. Deze was gelukkig ongedeerd gebleven. Ze knielde erbij neer en begon erin te zoeken. Ze wist niet of ze wel iets had waarmee ze de twee kon bedanken, maar ze kon altijd hopen.
’Als ik vragen mag,’ begon ze maar om wat tijd te rekken, zodat zij wat langer kon rommelen in haar rugzak, ’Zijn jullie ook trainers?’ Ze wist dat er ook andere classes waren behalve trainer, haar moeder was een coördinator om mee te beginnen, maar op school hadden ze het er ook vaag over gehad. ’Ik moet bekennen dat ikzelf nog een kersverse trainer ben, Tubby en ik -’ Ze stopte met waar ze mee bezig was en keek op. ’Tubby?...’ Hij was toch niet weer weggerend enkel omdat zij had geschreeuwd? Uiteindelijk spotte ze de arme Pokémon die probeerde weer overeind te komen. Snel stond ze weer op, met de openrugzak in haar hand, en wandelde naar hem toe. ’O, het spijt me zo!’ Ze knielde bij hem neer, zette haar rugzak neer en hielp hem overeind. ’Squirtle…’ bracht het ventje zachtjes uit terwijl hij naar de grond keek. Ze legde haar hand op zijn hoofd. ’Tubby, iedereen heeft nou eenmaal zwaktes. En vinden vast wel een manier om die van jou te overbruggen!’ Oké, dat was ergens een leugen omdat ze geen idee had hoe ze hem kon leren overeind te komen als hij op zijn rug lag. Hij was en bleef een schildpad Pokémon.
Ze tilde hem op en richtte zich op de twee jongens. ’Ik ben helemaal vergeten om Tubby voor te stellen! Hij is mijn kameraadje.’ Ze liet haar blik afdwalen naar de blauw en geel gekleurde Pokémon van Gwyn. Echter durfde ze het niet om alweer een vraag te stellen, dadelijk zouden ze nog het gevoel krijgen dat ze bij een verhoor zaten en dat was niet de bedoeling. Misschien zou het feit dat ze naar de Pokémon keek al genoeg helpen, een subtiele hint was het als het ware.

OOC; Oh, don't mind Miwa. Het ging echt even niet x'D...</sub>

Waarmee dachten de twee hem bij hen te houden? Zachtjes tikte hij met zijn vingers teken zijn heup aan, terwijl hij de twee kort aankeek met een ‘ik geef mij over’ blik in zijn ogen.  Er volgde een vrolijke reactie vanuit Miwa’s kant die blijkbaar écht blij leek te zijn met haar kleine overwinning. Zijn aandacht liep echter snel van de twee af en ging naar zijn schouder die zachtjes bonsde bij elke hartslag. Hij begon zich af te vragen hoe erg  de wond moest zijn. Sinds het incident met de Weedle’s en Caterpie’s had hij er niet naar gekeken. Het kon een brandende schram zijn, maar net zo goed een botbreuk. Jasper was geen dokter en kon er geen voorspelling over doen. Helaas.  Misschien zou hij een poging kunnen wagen om het sowieso te schatten door het aan te raken … voorzichtig. En onopmerkzaam.  Jasper wachtte tot de aandacht vooral op Miwa gericht was die besloot naar haar tas toe te gaan om iets te grijpen, en wreef met zijn vingers langs de pijnlijke wond en liet zijn blik erover heen glijden. Het was een schram en het huid eromheen was al begonnen met opzwellen. Een kleine aanraking op de schram was al genoeg om het bijna uit te schreeuwen van de pijn. Toch hield hij zich koest door zijn kaken stijf op elkaar te klemmen, terwijl zijn vingertoppen zachtjes over de wond gleden. Het leek echter maar een schram te zijn, niets meer en spoedig liet Jasper de wond weer met rust en besloot hij ditmaal ook zijn aandacht op Miwa te vestigen die inmiddels haar tas al bereikt had. Dat was maar goed ook, ze stelde een vraag. Miwa verteld dat ze een nieuwe trainer was en daarom vroeg of zij twee dat ook waren. Een vraag die Jasper eindelijk kon beantwoorden, daar leek het ten minste op. Aan het begin van zijn eigen reis, bij het lab, kreeg hij nog een uitleg over de verschillende klassen die je had als Pokémon trainer. Gwyn zou dat zeker nog moeten herinneren. Onbewust was zijn blik even naar Gwyn gegaan, hopend een teken van een opgehaalde herinnering bij hem te zien. Dit volgde echter niet en licht teleurgesteld antwoordde Jasper Miwa’s vraag op een zachte toon. “T-Tr-Trainer,”

Voordat er een respons van Miwa kon komen klonk haar stem alweer, ditmaal licht paniekerig. Ze mompelde iets onhoorbaars en snelde toen snel naar de blauwe schildpad die op zijn rug lag en niet overeind leek te komen. Diens ledematen bewogen alle kanten op, terwijl hij er hulpeloos bij zat en Miwa hem uit alle macht liefkozende woordjes gaf en overeind probeerde te helpen. Hoewel het geen fijne ervaring voor een schildpad moest zijn om zo hulpeloos op zijn rug te liggen, leek het toch aardig hilarisch hoe hij daar lag. Hoe grappig het ook was, Jasper dwong zichzelf om niet in de lach te schieten. In principe zou hij dan lachen om iemand die kwetsbaar was, zoals hij en zijn vader torende boven hem met die akelige grijns op zijn snoet weleens kwaadaardig begon te lachen. Darn it. Jasper’s spieren spanden onbewust aan bij de gedachte eraan. Altijd dat gelach en misbruik in zijn bloedeigen huis. Er leek geen vrijheid of goedheid in zich te zijn en enkel de bitter koude dictatuur van zijn vader die na elke sprankel van hoop Jasper’s hart weer tot ijs omtoverde. Wat een vreselijk mens was dat! Zijn kindertijd had er zwaar onder geleden en er zelfs voor gezorgd dat hij geeneens in contact met Pokémon kon komen! Hij merkte dat zijn eigen ledematen lichtjes van de woede en opgebouwde frustraties begonnen te trillen. Kalmeer. Hij was de oude man ontvlucht en had een eigen Pokémon op zak en vrienden weten te maken. Zijn leven was nu al verbeterd.

Moeizaam kwam een oprechte glimlach op zijn gezicht te staan toen hij uit zijn slumber van diepe gedachten was gekomen en nog net de laatste woorden van de trainer’s wist op te vangen. Miwa had zich weer bij hen gevoegd en de schildpad stond weer recht overeind. Ze stelden hun Pokémon voor? Daar leek het aardig op. In zijn ooghoek zag  hij de groene en blauwe schildpad contact met elkaar maken wat vrij ironisch was. Ze waren beiden schildpadden in zijn ogen. Maar de blikken waren nu op hem gevestigd; ze wilden zijn Pokémon ontmoeten. Jasper had een tel overwogen om zich spontaan uit de voeten te maken of een verhaal in elkaar te flansen, maar zijn lieg kwaliteiten waren lager dan standaard. Ze zouden hem door hebben. Met een boel wantrouwen en tegenzin keek Jasper naar Monster’s Pokéball die nog vastgeklemd in zijn hand zat. “Dit is Monster, mijn Totodile,” zei Jasper vloeiend, maar hij schonk de Pokéball geen aandacht toen hij deze de lucht in wierp en er een witte straal uitschoot. Spoedig stond de gestalte van een Totodile tegenover Jasper die de jongen even opnam en vervolgens zijn poten over elkaar stak en zijn kop wegtrok. Jasper wachtte enkele tellen, maar de Totodile deed niemand kwaad, gelukkig. Het was dus enkel bij wilde Pokémon. Als het maar niet tot een gevecht uitkwam. Het baarde hem wel zorgen dat Monster geeneens Tharu leek te willen begroeten. Misschien was er toch iets zwaar mis. “Gwyn, e-er … is weinig veranderd,” Jasper lachte ongemakkelijk richting Gwyn ter aanleiding van Monster’s gedrag.