De start van een nieuw avontuur

Zijn vraag werd gelukkig minder verrast beantwoordt. ´Pokémon leren langzaamaan nieuwe technieken en bewegingen. Starters kunnen vaak nog niet veel. Volgens mij kan Totodile in ieder geval wel Scratch gebruiken,´ legde Gwyn uit. De jongen knikte, zeker omdat hij eigenlijk al achter deze ´Scratch´ was gekomen. De schrammen op zijn voorhoofd en handen waren het bewijs ervan. De blauwe krokodil had zich al goed tegen hem kunnen verdedigen, dus maakte de jongen niet veel zorgen over de krokodil. Het was echter hem nog een mysterie wat zijn rol bij het gevecht was. In zijn herinneringen had hij kinderen de wezens zien aanroepen met namen die in het Engels waren, maar bij de vertaling wel de aanval van de Pokémon symboliseerde. Er was bijvoorbeeld een jongen geweest die een soort oranje draakje met de punt van zijn staart in de fik, aanspoorde om ´Ember´te gebruiken. Het kleine draakje schoot lichtjes naar voren en vuurde dan uit zijn bek een kleine vlam op de tegenstander af. Ember was immers een klein vlammetje. Jasper fronste. Gold dat nou ook voor zijn eigen Pokémon? Indien dat klopte, wanneer leerde de krokodil een nieuwe techniek? Gwyn had namelijk gezegd dat de Totodile nu enkel 'Scratch' als aanval kende en niet meer dan dat. De albino breeder vervolgde zijn verhaal. 'Een beginnende Turtwig kan Tackle, volgens mij.' Er was dus inderdaad een soort niveau gaande. Maar waarom kon zijn Turtwig enkel Tackle en niet bijvoorbeeld Scratch? En waarom niet andersom? Een Tackle was gewoon het pleuren op de ander als het ware. Scratch leek hem een simpele felle uithaal. Zijn blauwe ogen vielen op Tharu, de Turtwig van Gwyn. Dat schildpadje had geen klauwen, maar haast bloempotjes als poten. Dat verklaarde een boel, Turtwig had geen klauwen om uit te halen. Spoedig voelde de jongen de blik van Gwyn op zich rusten en ruw wakker geschudt uit zijn gedachten, keek hij de ander een beetje schuw aan. 'Wil je eerst tegen mij of tegen Yara vechten?' Jasper keek de twee twijfelend aan. Monster wilde vechten, maar hij wist geeneens tegen wie en of hij daar persoonlijk klaar voor was. Voor de zoveelste keer gleed zijn blik naar de krokodil die naast zijn voeten plaats genomen had en vastberaden naar voren staarde, alsof het wezen niets anders voor ogen had om te winnen ongeacht zijn tegenstander. Jasper liet een glimlachje zien. Het maakte Monster dus helemaal niets uit, anders had de kleine rakker het laten blijken met een stunt. Dus de beslissing lag aan hem. Gwyn of Yara? Schildpad of een kuiken? Een kuiken leek hem niet zo sterk en zou waarschijnlijk enkel pikken. Een schildpad zou juist defensiever zijn met zijn schild en harde, zware lijf. Hoewel, die had ook een harde beet, want die kaken waren niet groot voor niets. De keuze was gemaakt. "Gwyn, ik daag jou uit tot een gevecht!" zei Jasper met een grijns. Hij liep snel van het bankje vandaan, richting een klein veldje dat eigenlijk tot een pad behoorde dat richting het lab leidde. Tot zijn verbazing had Monster hem braaf gevolgd en stond deze voor hem, paraat met zijn gebalde vuisten voor zich.

Gwyn accepteerde zijn uitdaging. Wauw. Jasper vroeg zich nu echter af wat voor een gevecht er geleverd zou worden. Hij wist vrij weinig van Pokémon gevechten af, buiten dat de trainer dingen riep en de Pokémon dat vervolgens uitvoerde. Nu hij er over nadacht, speelde strategie ook geen rol in gevechten? Je wilde immers winnen en dat kon je op meerdere manieren doen, zoals door de tegenstander te misleiden of obstakels te vormen. In meerdere bordspellen, zoals Risk had je dat bijvoorbeeld ook. Het was eigenlijk vrij toevallig dat hij nog een miniatuur versie van dat spel meegenomen had en zelfs nog in zijn rugtas zat. Het was een middel tegen verveling en bovendien, waarom niet? De jongen voelde zichzelf afdwalen en zag tot zijn schrik dat een 'Tackle' Monster fel in zijn gezicht geraakt had. De Totodile liet echter geen enkele kreun horen en bleef sterk op zijn plek staan. De schade die de Pokémon opgelopen had, kon hij niet goed inschatten, omdat hij enkel de rug van Monster zag en daar was hij niet geraakt. De tijd tikte echter door en het was tijd voor zijn set. Hij besloot het echter met een strategie aan te pakken, omdat hij het gewoon uit wilde proberen, en waarom niet nu? Oké, hij wist dus waar hij bij de Turtwig moest opletten. Het bleef een schildpad met een lant op zijn hoofd en- wacht! Een schildpad! Het wezentje moest moeite hebben om na gevloerd te zijn overeind te komen! Nu moest hij nog iets slims voor verzinnen. Zijn blik gleed over het strijdveld, die lichtjes bezaaid werd met zand. Dat ging hij gebruiken. Jasper, nu vol energie, gaf de eerste commando ooit aan Monster. "Monster, gebruik Scratch!" De Totodile leek eerder niet te gehorzamen, maar volgde ditmaal zwijgend de bevelen op en sprintte naar de Turtwig toe met zijn klauw gereed en dreigde uit te halen toen de afstand overbrugd was. "Snel een stoot op het zand!" Nog net zag Jasper Monster fronzen om de rare commando, maar stootte vervolgens wel op het zand die de lucht in schoot. De plotselinge verandering van de aanval moest de Turtwig genoeg hebben laten schrikken en ook de trainer om het wezentje op zijn rug te krijgen. Zo niet, dan had Jasper er iets voor. "Scratch tegen zijn ogen, en dan zijn borststuk!" De Totodile gaf een uithaal richting de ogen van de Turtwig, maakte een vuist gereed en gaf toen weer een stoot tegen de borsstuk van de Pokémon om hem permanent omver te krijgen. "Monster, dat heb je top gedaan!" Monster leek tevreden te zijn met de strategie die de jonge trainer verzonnen had, in gevecht was hij vele malen beter dan dat figuur waarmee hij eerder kennis maakte. Misschien.. was Jasper zo slecht nog niet, maar dan moesten ze het gevecht wel eerst winnen. "Monster, keer terug naar je ositie, klaar voor de verdediging." Monster snelde zo snel als hij kon naar zijn startpunt en hield zijn poten beschermd voor zich voor een eventuele tegenaanval.

De Turtwig tuimelde en Gwyn vroeg of zijn Pokémon nog in redelijke staat was om door te vechten, waarop de Pokémon zich vermande. Het gevecht was gelukkig niet voorbij, dus moest er een tegenaanval van het andere partij volgen. Nu vroeg Jasper zich eigenlijk af hoe Gwyn de boel zou aanpakken, sinds de aanval van net voorbedacht was. Zou hij ook een strategie nemen?Hij wierp een blik op Monster die dezelfde verdedingshouding nog had aangenomen en ditmaal meer vastberaden de kant van de Turtwig opkeek, wachtend op de volgende zet. VoordatJasper zijn blik weer volledig op de groep gevestigd had, kwam de Turtwig op volle vaart hun kant op met dezelfde techniek, Tackle. Gezin de schade die de vorige 'Tackle' had verricht, kon Monster er zeker wel nog één aan, maar dat was zeker niet de bedoeling. Zij moesten winnen en de aanval dus ontwijken! Maar wacht, als de aanval niet sterk genoeg was om Monster te verslaan, zat er dan geen plan achter? Als ze het zouden ontwijken, wat misschien het plan van Gwyn was, kon de tegenpartij plotseling van aanval veranderen. Hetzelfde als wat hij en Monster eerder beraamden. Ze moesten duidelijk oppassen. Inmiddels was de Turtwig dichtbij gekomen en moest hij maar nog enkele meters overbruggen om de Totodile voluit te tackle'n. Hij moest snel iets verzinnen. Wacht, dat was het! Monster werd lichtelijk onrustig, terwijl Jasper zweeg over een commando en keek meerdere malen om, maar hij gunde de Pokémon een kalme blik met een deels verborgen grijns die Monster net wist op te merken. Jasper had een plan. De Turtwig stond inmiddels haast voor Monster, toen Jasper zijn commando riep. "Duik!" De Totodile deed direct wat hem gevraagd werd en ging plotseling op zijn buik liggen, waardoor de Turtwig hem zou passeren en hij onder de gevoelige buik van de Pokémon zou komen. Monster grijnsde om het feit dat zij trainer echt beter was in gevechten dan de rest en zelfs met nauwelijks Pokémon kennis zwaktes kon vinden. Met de Turtwig over de Totodile heen, besloot Jasper verder te gaan met zijn plan. "Schiet overeind, draai je om en doe Scratch!" De Totodile schoot met volle kracht overeind, zodat de Turtwig de lucht lichtjes zou inschieten, draaide zich toen naar de Turtwig om en haalde meerdere felle Scratch-aanvallen uit naar diens buik. Wauw, Monster luisterde zelfs! Jasper's ogen straalden toen hij Monster braaf zijn bevelen zag uitvoeren en zelf helemaal mee eens te zijn. Spoedig trok Monster zich terug naar Jasper's zijde met weer een verdedigingshouding aangenomen. Gingen ze dit misschien zelfs winnen?

De Turtwig had zijn balans verloren en de schade die ze met zijn strategie aan hadden gericht, leek nu de juiste gevolgen te hebben. Het leek erop dat het arme schildpadje niet meer op zijn eigen poten meer kon staan door de schade die hij had opgelopen, en dus stilletjes bleef liggen. De tegenstander leek weerloos te zijn, betekende dat dus een overwinning? Jasper keek met een frons naar Gwyn, de trainer van de Turtwig en wachtte af op zijn reactie. Tellen gingen voorbij, voordat de albino jongen zijn pokéball tevoorschijn liet komen en de schildpad in een straal erin verdween. De trainer staarde hem verrast aan, niet begrijpend wat er zojuist gaande was. De Turtwig was verdwenen en daarvoor weerloos geweest, dus betekende dit nou ... de o-overwin.. Jasper schudde zwijgzaam de hoopvolle gedachte uit zijn achterhoofd, zo hoog schatte hij zichzelf niet in om als zeer onervaren trainer een gevecht te winnen. Voor de zoveelste keer zocht hij naar een bevestiging bij Monster, de Totodile die inmiddels er verbijsterd bijstond, met letterlijk zijn kaken opengesperd van verbazing. De jongen grinnikte ongemakkelijk in de achtergrond. Zelfs Monster wist even niet hoe hij mest reageren. 'Het lijkt erop dat jij jouw eerste gevecht gewonnen hebt, Jasper,' Een 'o'vormige mond verscheen op Jasper's gezicht, voordat hij zijn blik van de albino jongen afgewendt had en naar Monster keek. Betekende dit nou ..? Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht en enthousiast greep hij de voorpoten van de blauwe krokodil vast om vervolgens de Pokémon van de grond af te halen. "Het is ons gelukt! Joehoe!" Het zag er zeker knullig uit met een te enthousiaste jongen die haast trappelde van geluk, maar het maakte hem op dat moment niets uit. Hij had gewonnen, daar ging het om! Monster was langer in de verbaasde fase, maar zat al snel ook tevreden geluidjes te produceren en zelfs te lachen. Een momentlang dachten de twee haast hetzelfde, waarna Jasper de Pokémon naar zich toetrok en tevreden Gwyn's en Yara's kant opliep. Voordat hij de twee echter wist te bereiken, wurmde de krokodil zich uit zijn armen en haalde hij uit naar de neus van de jongen. Jasper deinsde even terug en greep direct naar zijn neus, met gemompel die daarna volgde. Monster trok zijn kop weg, waaruit bleek dat de band niet zó goed bleek te zijn. Het was te intiem. Jasper haalde zijn handen van zijn neus vandaan waar enkele een klein schrammetje zat en grijnsde ongemakkelijk. "Het was een topgevecht, Gwyn.," De jongen deed moeite om zijn enthousiasme in te houden, en richtte vervolgens zijn aandacht op Yara, "Wil je ook nog vechten, trouwens? Of gaan we met ons avontuurtje beginnen?" Dat laatste was wel gericht tegen hun beiden. Toen pas besefte hij eigenlijk dat hij nauwelijks gestotterd had, wat een prestatie op zich was, en zelfs zijn stem klonk luider. Kwam dat door al dat enthousiasme die de overhand van hem nam? Zo ja, dan was hij er blij mee. Het werkte naar behoren.