Finally, we have arrived [open]

Jasmine's voeten deden pijn van het lopen over de straatstenen. Haar ogen brandden van het kijken naar die felle, knipperende neonlichten waar ze hier nooit genoeg van leken te hebben. Ze voelde zich verloren tussen de mensenmassa en de hoge gebouwen van glas, in deze totaal onbekende stad.
In niets leek het op de plaats waar ze was opgegroeid. Ze had wel in een stad gewoond, eentje die net zo groot was als deze, maar ook daar had ze het verschrikkelijk gevonden. Alle schreeuwende reclames flitsen in haar ooghoeken en in haar oren donderde het van de geluiden en de flarden van gesprekken die ze opving. Ze werd er gek van, maar hield zich rustig en concentreerde zich op Vulpix, die een stukje voor haar uit trippelde en tussen de benen van de mensen door zigzagde.
Vulpix was gegroeid. Een tijd geleden zou ze niet zo hebben durven lopen, bang dat iemand op haar zou gaan staan, maar het zag ernaar uit dat de pokémon een aantal van haar angsten had overwonnen.
Nu ik nog.
En eindelijk, éindelijk, verscheen daar het vertrouwde koepeldak van een pokémoncenter. Jasmine draaide zich vlug om naar Diego.
'Bijna!'
Ze hoopte maar dat Diëgo's pokémon niet al te gewond waren.
Snel duwde ze de glazen deuren open. Rust! De stilte werd hier alleen doorbroken door enkele gemompelde stemmen van trainers die op de banken zaten.
Toen pas voelde Jasmine hoe moe ze was. Ze verlangde ernaar een bed te huren hier in het pokémoncenter en gewoon te gaan liggen. Hoe laat was het eigenlijk? Ze keek rond en zag een klok. Tien uur 's avonds. Logisch dat ze moe was.
'Ga maar even... doen,' mompelde ze vaag tegen Diego en ze gebaarde naar de receptie. Haar hoofd was te vol met een doffe massa om redelijk te kunnen praten.
Ze legde haar rugzak neer op één van de banken en plofte erop neer. Vulpix nestelde zich op haar schoot. Jasmine's ogen dwaalden rond over de andere aanwezigen en pokémon. Maar ze merkte dat alle details haar ontgingen. Ze sloot haar ogen even en genoot van het donker achter haar oogleden. Ze mocht niet in slaap vallen. Ze mocht niet...
Met een ruk schoot haar hoofd omhoog. Ze vloekte in zichzelf en knipperde wild met haar ogen om de slaap te verdrijven. Ze wiebelde heen en weer, deed alles om maar niet in stilte te vervallen. Wat zouden die mensen wel niet van haar denken als ze hier prompt zou gaan liggen slapen? Wat zou Diego wel niet denken? Voor hem zou het ook beschamend zijn als hij haar wakker moest schudden.
Maar terwijl haar gedachten zich zo verder sponnen, zonk ze steeds dieper weg. Uiteindelijk verdwenen haar gedachten in het donker en gleed ze op de bank opzij. Vulpix sprong van haar schoot af en ging tegen haar aan liggen, maar dat zag ze al niet meer.

De straten waren overladen met mensen. Diego keek zijn ogen uit. Overal stonden kraampjes waar ze lekker eten verkochten. "We zijn er bijna" mompelde hij tegen Breloom. Hij haalde diep adem. Al die heerlijke geuren. Aan de linkerkant verkocht een kraampje warm vlees, vers van de grill. Aan de rechterkant verkochten ze allerlei warme hapjes uit de oven. Morgen was er weer een grote dag. De planning was om verder te gaan met de training. Waarschijnlijk zou Breloom niet meedoen. Dat lag er een beetje aan hoe erg hij er aan toe was.
Gelukkig waren de daken van het Pokemon center in de verte al te zien. Het werd ook wel tijd. Het was waarschijnlijk al erg laat. Jasmine opende voor hem de deur. Snel vervolgde hij zijn weg naar binnen. De receptie was recht voor hem. Met snelle passen liep hij naar Nurse Joy. Ze had een vreemde grijns op haar gezicht. Voor haar was hij de zoveelste trainer die met een vermoeide Pokemon aankwam. Waarschijnlijk zal er niets ernstig zijn, en was Breloom alleen erg vermoeid van het gevecht. Maar je weet het nooit.
Ze nam Breloom aan van Diego en legde hem neer op een tafel. Met een snelle blik keek hij hem na. "Wat hebben jullie gedaan" vroeg ze. "Een gevecht tegen een vuur type" antwoordde Diego. Ze mompelde wat en zocht in een van haar vele kastjes. Ze haalde een klein flesje te voor schijn en smeerde de vloeistof over Brelooms huid. "Vannacht goed slapen en het moet wel goed komen met hem" zei ze na hem nog een keer na gekeken te hebben. Diego haalde opgelucht adem. Hij wist wel dat er niets zou zijn."Een nachtje slapen lijkt me ook voor jouw een goed idee" zei ze. "Je ziet er moe uit".
Diego bedankte haar en riep Breloom terug in zijn pokebal. Vandaag was een lange dag geweest. Diego nam plaats op een bankje vlak naast een bak vol met folders. Vluchtig zocht hij er een paar uit en begon ze te lezen. Vele gingen over attracties die er in de omgeving waren. Sommige gaven trainer tips, voor de beginnende trainers. Sommige tips waren zelfs handig voor de al ervaren reizigers. Diego gaapte. Hij zou snel een nieuwe pokemon moeten vangen. Zo kon hij zijn strategieën uitbreiden. Wat voor pokemon wist hij nog niet. Zijn vermoeidheid maakte het moeilijk om over zulke vragen na te denken. Misschien was het ook wel tijd om te gaan slapen. Quilava sprong op zijn schoot en gebaarde naar de andere kant van de hal. Waar Jasmine op een bankje in slaap was gevallen. Diego grijnsde. Ze was vast ontzettend moe. Hij stond op en liep naar de balie. Daar haalde hij vlug een sleutel voor een kamer. En vervolgde zijn weg naar het bankje waar Jasmine lag. Ze zouden morgen ochtend bij het ontbijt wel zien wat ze morgen zouden gaan doen. Het was nu veel te laat om daar nog over na te denken. Diego nam plaats naast haar en begon haar rustig wakker te schudden.

'Mphdwat?' Vaag voor zich uit mompelend kwam ze overeind. Ze knipperde met haar ogen totdat opeens het beeld van Diëgo vlak voor haar verscheen. Ze schrok dat hij zo dichtbij was.
'Huh? Wat? Wat is er?' Toen zag ze de sleutels in zijn hand. 'O. Okee.' Ze stond op en sjokte achter Diëgo aan naar de kamer. Vulpix bleef vlak naast haar lopen. Jasmine probeerde goed op te passen dat de pokémon veilig en wel door de klapdeuren heen kwam. Haar vermoeidheid deed haar concentratie snel afnemen. Niet doen. Eerst nog naar die kamer.
Vulpix was nog steeds veilig toen ze de deur bereikten en de kamer binnengingen. Een nette, gezellige kamer, met twee opgemaakte bedden, schilderijen van zonnige veldjes en een groot raam met bloemetjesgordijnen. Jasmine liet haar rugzak op één van de bedden ploffen, haalde haar pyjama en toiletspullen eruit en mompelde dat ze zo klaar was.
In de badkamer kleedde ze zich om en poetste ze loom haar tanden. Daarna bleef ze nog een tijdje in de spiegel staren. Een jong meisje, haar gezicht uitgezakt van de vermoeidheid. Ze zag er verschrikkelijk uit. Er zal vuil op haar wangen en haar haren waren één grote overeindstaande bos.
"Vul?" piepte Vulpix en ze sprong op de wastafel om zichzelf ook in de spiegel te bekijken. Vulpix ging tegen het glas opstaan en stak haar tong uit. Jasmine schoot in de lach. Meteen klaarde het gezicht van het meisje in de spiegel weer op en zag ze er niet meer uit als een of andere bostrol. Vulpix stootte een enthousiast kreetje uit en sprong naar haar armen.
'Jij bent geweldig, weet je dat?' grinnikte Jasmine. 'Kom op, laten we ons morgen maar gaan wassen. Daar heb jij nu ook zeker geen zin in, hè?'
Vulpix schudde van nee.
'Ik maak nog even het bed op, dan...' Jasmine stopte. Umbreons pokéball, die ze op het wc-deksel had gelegd, begon woest te schudden. Ze staarde ernaar, bang dat Umbreon eruit zou schieten, om wat voor reden dan ook. Was hij boos? Waarom dan? Omdat ze zoveel aandacht aan Vulpix besteedde?
Maar... ik kan niet met hem omgaan als hij mij blijft afwijzen. Ik kan geen vrienden met hem worden als hij dat zelf niet wil, toch?
'Umbreon,' mompelde ze en ze pakte de schuddende pokéball op. 'Rustig aan.'
Maar de pokéball bleef in haar hand bewegen. Vulpix maakte een paar geluidjes, maar Umbreon reageerde ook daar niet op.
Jasmine wist het niet meer. Ze probeerde Umbreon nog te kalmeren, hem te vragen wat er mis was (hoewel hij natuurlijk geen antwoord kon geven, maar toch), maar toen niets hielp, deed ze de badkamerdeur van het slot en liep ze vlug met Vulpix en de pokéball naar Diëgo toe.
'Wat... wat moet ik hiermee doen?' vroeg ze. Het kwam er smekender uit dan ze gehoopt had, zielig bijna. Ze stak de schuddende pokéball naar voren. 'Ik weet niet wat er gaat gebeuren als ik hem eruit laat...'

Gelukkig was Jasmine wakker geworden. Zelf voelde Diego zich ook ontzettend moe. Met grootte passen liep hij naar hun kamer. Hoe eerder ze daar waren, hoe sneller hij kon slapen. Aan het einde van de gang was hun kamer. Gelukkig!
Diego opende de deur en liet iedereen naar binnen. Jasmine nam gelijk plaats in de badkamer. Diego plofte op bed neer. Best! Dan kon hij nog even nadenken wat hij morgen wou doen. Stiekem wilde hij wel eens een nieuwe pokemon vangen. Of zou hij nog even moeten trainen. Iedereen deed zo zijn best, iedereen werkte zo goed samen. Zelfs Cubone die niet echt naar Diego wou luisteren droeg in het gevecht netjes zijn steentje bij. En Diego moest nog veel leren als het om Cubone ging. Er verscheen een glimlach toen hij zag dat Cubone plaats nam bij het raam en naar de sterren keek. Diego nam naast hem plaats. Cubone keek eerst alsof hij er niet van gediend was. Maar zijn blik verdween snel. Met grote ogen staarde Cubone naar de sterren. "Ze zijn prachtig" fluisterde Diego. Quilava nam naast hun plaats. "Sterren geven hoop". "Wat vinden jullie, wat moet ik morgen doen" vroeg hij aan zijn pokemon. "Een nieuwe pokemon vangen, een training of gewoon lekker rond gaan kijken in de stad". Quilava maakte zo'n gebaar waarvan Diego wist dat het haar niet uitmaakte. Cubone sloot zijn ogen en zakte tegen Diego's arm aan. Diego glimlachte. Quilava zag het en duwde tegen hem aan. "Ik weet het Quilava" fluisterde Diego. Hij tilde Cubone op en legde hem op bed. "Ga maar lekker slapen, je hebt het verdient".
Diego rekte zich uit. Hij pakte een paar folders die op het tafeltje lagen en begon ze te bekijken. Er was hier zo veel te beleven. Zelfs een Gym. Was dit het juiste moment om het te proberen. Hij haalde zijn schouders op. Hij had niet echt zin om nu zijn kunnen al te testen. Eerst wou hij nog heel wat gaan trainen. Morgen ochtend! Daarna kon hij nog altijd wel wat anders gaan doen. Quilava keek hem aan. "Wat is er" vroeg hij. Ze piepte opgewekt. "Wou je nu nog wat gaan trainen" vroeg hij.
Quilava knikte en sprong van het bed af. "Zo laat, en hier" vroeg hij verward. Quilava knikte weer.
Diego balde zijn vuisten. "Dan weet ik een goede training" zei hij. Snel wreef hij in zijn ogen. Hij voelde zich zo moe. Maar zolang Jasmine op de badkamer zat kon hij toch niets doen. "Quilava neem plaats in het midden van de kamer en sluit je ogen". Quilava volgde wat hij zei. Ze stond en concentreerde zich. Ze kende deze training door en door. Haar ogen waren een belangrijke bron van informatie. Maar ook haar andere zintuigen moest ze kunnen vertrouwen. Diego hield zijn arm linksboven haar hoofd. Quilava tilde haar linkerpootje op precies waar zijn hand zat. "Goed zo" fluisterde Diego. Deze keer hield hij zijn hand achter haar hoofd. Ze moest op haar gehoor en gevoel vertrouwen. En haar hersenen moesten bereken waar Diego's hand zat. Dit gaf haar de mogelijkheid om rook zich te kunnen voortbewegen zonder geraakt te worden door de tegenstander. Iets dat erg belangrijk was. Want ze vocht vooral met haar smokescreen. Door dit soort trainingen kon ze zelfs bijna blindelings door haar eigen rook rennen en vechten. Maar de training vaak herhalen was wel nodig. Weer had ze het goed. "Goed zo" fluisterde Diego. "Hou je ogen gesloten".
Quilava knikte. Diego haalde zo hard hij kon uit naar Quilava. In de laatste seconde sprong Quilava op. Diego haalde voor een tweede keer uit. Weer ontweek ze de aanval. Ze lande op Diego's hoofd. "Wow, je doet het echt goed" fluisterde Diego. Quilava sprong van zijn hoofd en wees naar Cubone. Cubone was weer wakker geworden, hij keek vol verbazing naar de twee. "Wou je het ook proberen" vroeg Diego. Cubone sprong van bed en sloot zijn ogen. Diego hield zijn hand rechtsachter Cubone's staart. Cobune wees links om hoog en opende zijn ogen. Hij liet een zacht gegrom horen toen hij merkte dat het mis was. "Maakt niet uit" zei Diego. "Het heeft Quilava ook ontzettend lang geduurd voor ze het kon". Cubone knikte. Hij sloot weer zijn ogen. Diego hield zijn hand boven zijn hoofd. Cubone wees rechts beneden en opende zijn ogen. "Probeer te horen waar ik heen ga" zei Diego.
Plots kwam Jasmine de kamer binnenlopen. Ze zag er helemaal verward uit. Ze hield haar pokebal voor Diego's neus. De pokebal schudde hevig. Diego nam de pokebal aan en liet de pokemon eruit. Umbreon sprong gelijk overal heen. Diego ging op zijn hurken zitten. "Wat scheelt er" vroeg hij. Quilava nam gelijk plaats op Diego's schouder. Niet lang daarna gevolgd door Cubone.

'Umbreon, rustig aan,' probeerde ze nog, maar het leek wel alsof ze gewoon lucht was voor hem. Hij sprong op de bedden, snuffelde aan de kussens, sprong er weer af, zoefde naar de kasten en ging weer terug naar de bedden. Jasmine strekte haar hand uit om hem aan te raken, misschien zodat ze hem gerust kon stellen of zoiets dergelijks, maar hij schoot meteen weg van haar hand en begon weer verder door de kamer te struinen alsof hij helemaal alleen was. Alleen bij de andere pokémon bleef hij even staan om hen te begroeten.
'Okee, Umbreon. Ik weet dat ik je te lang in je pokéball heb laten zitten. Dat spijt me. Maar hier slapen ook mensen, dus probeer stil te zijn.'
Nu hoorde hij haar en keek hij haar even aan, maar daarna ging hij gewoon verder. Jasmine voelde tranen opkomen. Snel slikte ze die weg.
'Ik laat hem voor nu maar uit zijn pokéball,' zei ze zacht tegen Diego. 'Misschien... misschien is hij gewoon gefrustreerd omdat hij er zo lang in heeft gezeten. Dat ik hem te weinig aandacht heb gegeven.'
Ze ritste haar rugzak open en haalde er een zakje pokémonvoer uit. Eén handje gaf ze aan Vulpix, de andere hand strekte ze naar Umbreon uit. Hij keek haar argwanend aan, maar at de brokjes wel uit haar hand.
'Goed zo,' zei ze. 'Zo erg is het toch niet? Het spijt me echt dat ik je zo lang in je pokéball heb gelaten. Ik was gewoon bang dat je weg zou lopen en dat ik je nooit meer zou zien.' Ze glimlachte, ondanks de brok in haar keel. 'Klinkt erg overdreven, hè? Nou, ik zal er de komende tijd wat beter op letten. Je kunt bij Vulpix...'
Hij sprong van het bed af zonder te wachten totdat ze was uitgepraat.
'...komen liggen,' maakte Jasmine haar zin af. Ze zuchtte en weer moest ze haar tranen wegslikken.
'Laten we dan maar gaan slapen. Morgenochtend gaan trainen, Diego? Ik hoorde op de wc dat je aan het oefenen was voor in een smokescreen vechten. Kan Vulpix meedoen?'
Ze ging in haar bed liggen. Vulpix duwde haar neus even tegen de hare.
'Probeer maar een beetje op Umbreon in te praten,' zei Jasmine zacht. 'Als hij wil. Slaap lekker.'
Vulpix knikte en ging bij Umbreon liggen, die zich had genesteld in een bergje van Jasmine's kleren.

Diego zag dat alles gelukkig goed ging. Umbreon doorzocht de kamer en probeerde zo veel mogelijk Jasmine te negeren. Ondanks dat maakte Diego zich er geen zorgen over. Umbreon was gewoon even boos. Dat zou later vast wel weg trekken. Morgen zou een mooie dag zijn voor Jasmine en Umbreon om verder te gaan. Tijdens de training konden ze leren met elkaar samen te werken. Diego keek naar een folder dat hij nog vast had. Er was een gym in de stad. Hij glimlachte. Als hij morgen ging trainen was het misschien later in de week tijd om het te proberen. Electric gymleader, dat zou wel moeten lukken. Als hij Cubone achter de hand hield. Hij legde de folder op de nachtkastje en liep naar de badkamer.
Als hij de komende dagen ging trainen, speciaal voor die Electric gymleader. Dan zou het vast goed moeten komen. Cubone moest nog veel doen aan zijn snelheid. Terwijl Brelooms aanvallen nog niet krachtig genoeg waren. Stiekem hoopte Diego op een dubbel gevecht. Daarin was hij getraind. Maar waarschijnlijk was dat niet het geval. Diego begon zijn tanden te poetsen. Als hij over een week de Gym ging proberen. Dan had hij deze 7 dagen om te trainen. Dan kon hij ergens heen werken.
Vlug wierp hij een blik naar buiten. Er waren vele sterren te zien. Hij balde zijn hand tot een vuist. Niets kon hem nog tegen houden. Deze week zou hij gaan trainen. Precies zoals zijn vader hem geleerd had. Het liefst ving hij er nog een pokemon bij. Maar dat zat er waarschijnlijk deze week niet in. Hij had al helemaal uitgedacht wat hij morgen ging doen.
Maar voor nu! Lekker slapen.
Diego kroop ook zijn bed in en wenste iedereen trusten.

De ochtend kwam stilletjes de kamer binnen geslopen en wekte Jasmine. Ze knipperde met haar ogen tegen het zonlicht dat door het raam precies in haar gezicht scheen en trok de dekens op tot aan haar kin. Nog even liggen. Nog even.
Maar ze kon niet meer in slaap komen. Geeuwend lag ze in haar bed te kijken naar de rond dwarrelende stofdeeltjes in de lichtstraal. Vulpix was ook al wakker en ze lag op haar rug in het licht. Umbreon was diep in slaap.
'Morguh,' mompelde ze. Vulpix begroette haar met een vrolijk blafje en sprong meteen op haar buik.
'Wowow, rustig aan! Je hebt er zin in vandaag?' Jasmine kroelde de pokémon door haar vacht. Vulpix greep haar mouw en begon er wild aan te trekken.
'Ik kom er al uit, ik kom er al uit...' Jasmine gleed uit bed en strompelde naar de badkamer, terwijl Vulpix om haar benen danste.
Terwijl ze Vulpix' staarten aan het kammen was, werd Umbreon wakker. Hij keek naar haar met zijn glimmende ogen.
'Jij ook? Je vacht kan wel wat glans gebruiken.' Ze stak de borstel omhoog, maar Umbreon wendde zijn kop af.
'Echt niet? Je wilt toch niet dat iedereen ziet hoe smerig je wel niet bent?'
'Bry', bromde Umbreon en hij ging een stukje verderop liggen. Daarmee was het gesprek duidelijk ten einde.
Goed. Dan niet. Ik probeer het op een positieve manier, maar dat werkt dus ook niet. Vulpix duwde tegen haar arm en hield haar kopje schuin. Jasmine glimlachte. Nee, ik moet net zo doen als Vulpix. Gewoon vrolijk blijven. Niet gefrustreerd raken. Ik denk dat dat het beste is.
Ze kleedde zich om en greep haar jas.
'Diego, ik ben alvast buiten! Vulpix en ik gaan alvast trainen! Doe je mee, Umbreon?' Hij keek op en leek te aarzelen.
'Alleen kijken mag ook,' probeerde Jasmine. 'En zometeen komen Diego en zijn pokémon ook.'
Hij stond op, heel langzaam, en schoot daarna plotseling langs haar heen de gang op. Hij bleef aan het eind van de gang even staan wachten, alsof hij ongeduldig was, en rende daarna verder naar buiten. Hij keek nog altijd nors en weigerde blijkbaar rustig met Jasmine mee te lopen, maar desondanks grijnsde Jasmine breed. Het lukte haar en Umbreon wel.
'Yes,' fluisterde ze terwijl ze bukte en Vulpix haar met haar kleine pootje een high-five gaf.

Buiten was het nog steeds fris, maar het leek wel alsof het weer totaal was omgeslagen. De lucht voelde droog aan en de hemel was strakblauw.
'Pas op met je vuur, Vulpix,' zei Jasmine. 'Voordat we het gras in de fik zetten.'
Ze begonnen met wat algemene oefeningen rekken en strekken. Daarna sprinten. Jasmine was niet zo snel en als ze lang moest rennen kreeg ze overal pijn en raspte haar adem in haar keel, maar het was leuk om toch mee te doen met Vulpix. En dus rende ze zo snel als ze kon, steeds korte stukjes. Vulpix was elke keer sneller.
Toen Jasmine uiteindelijk hijgend neerviel in het gras, bleef Vulpix enthousiast om haar heen springen.
'Nou, kom op, dan doen we wat behendigheid,' grinnikte Jasmine. Ze had geluk. In het parkje dat aan het pokémoncenter lag, stonden ook een aantal bomen. Ze verzamelde zoveel mogelijk kleine takjes als ze kon en legde ze op een grote stapel naast zich neer. Vulpix nam tegenover haar plaats.
'Klaar? Dan komt hier een... Razor Leaf!' Ze gooide één van de kleine takjes, en daarna vlak achter elkaar nog twee. Vulpix zette zich af en sprong moeiteloos over de eerste heen, schoot weg voor de tweede en bukte voor de derde.
'En dan komt een... Flamethrower!' Jasmine vuurde meer takjes af op Vulpix, en ze draaide, danste, sprong en schoot weg om ze te ontwijken.
'En een... Hyper Beam!' Nu gooide ze een reeks takjes zo snel en precies als ze kon. Vulpix werd door een aantal geraakt (gelukkig had Jasmine alleen hele kleine gebruikt), maar haar ogen stonden fel en ze dook naar alle kanten om de regen aan takjes te ontwijken.
Toen opeens schoot er een zwarte schaduw voor Vulpix langs. Razendsnel. De takjes die Jasmine nog aan het gooien was, werden opeens uit de lucht gegrist. Toen stond Umbreon stil. Hij hield een aantal takjes in zijn bek, alle takjes die zich op dat moment nog niet op de grond of in Jasmine's hand hadden bevonden. Hij keek Jasmine strak aan met een blik die ze niet begreep. Onbeweeglijk stond hij, met nog steeds die takjes in zijn bek.