What the hell is this? [Open]

Ragya genoot van de zoute geur die haar tegemoet kwam. Het schip zette voort en een licht heen en weer gewieg begon te verschijnen met dank aan de golven. Zoals gewoonlijk waren haar pokemon uit hun bal. Eldur keek star voor zich uit en maakte een klagend geluid. Hij leek zeeziek. Eigenlijk was het best grappig om zo´n enorm wezen zien te veranderen in een bolletje door wat water. Troostend gaf ze hem een klopje. Hij bromde wat vijandig en kulde zich nog meer op. Hestur keek naar de grote hoeveelheid water en vond er ook maar weinig aan. Ze gaf Ragya regelmatig een duwtje met haar snuit als er een water-pokemon opsprong vanuit het oneindige blauw. Uiteindelijk gaf ook de merrie de moed op en gaf een duwtje tegen haar pokebal, waarin ze verdween. De roodharige moest even lachen en keek weer naar het hoopje elende wat ooit een pokemon was geweest ´Eldur, als je wilt kan je ook terug.´ Sprak ze vriendelijk. Eldur bromde een nee toen hij haar sarcasme opmerkte. En ze moest wederom lachen. De enige die geen last van het water had wat Berjast, de kleine Poochyena keek brutaal naar het water alsof hij het uit kon dagen tot een gevecht. Dat beest sprong straks nog over de reling als het zo door ging. Snel griste ze haar overmoedige vriend van het dek en zette hem op haar schouder. Daar gaf hij zijn verlies toe en ontspande wat. Toen het schip weer aanmeerde gaf ze een licht tikje op de kop van de Archanine, die keek gelijk op en staarde naar het vaste land. Ze mompelde hem wat toe in haar eigen taal waardoor hij opstond en zich meteen uitschudde. Ragya klom behendig op zijn rug en zette Berjast voor zich. Die genoot meteen van de hoogte en rechtte zijn borst vol trots. Met een kleine beweging van haar voet sprong Eldur over de reling en kwam neer op het zand. Zelf keek ze even achterom en zag wat verbaasde blikken, maar er leek niemand gewond dus ze spoorde aan om door te gaan. Ze bleven in een vast tempo lopen tot Ragya haar grote rijdier een teken gaf dat betekende ‘Vrij’ Zo zou Eldur zelf een pad zoeken wat hem interessant leek.

Het duurde niet lang tot Eldur een interessant spoor had gevonden dat hij besloot te volgen. Het zout bleef hangen terwijl ze vertrouwde op de geurzin van haar vriend. Berjast was ondertussen al van de rug afgesprongen en ook hij kreeg het tegen voor ‘vrij lopen.’ Nu genoot hij van de verschillende onbekende geuren. Als hij te ver afdwaalde gaf ze een fluitje waarnaar hij weer terug holde. Dit deed ze ook toen Eldur stopte voor een ingang. Ze fronste wat en gleed van de zachte maar sterke rug. Na wat aangeplakt zout hebben weggeveegd zag ze wat er stond ‘Sea temple’ las ze hardop voor. Eldur bevestigde met een opgewekte blaf, alsof hij met trots zijn vondst presenteerde. ‘Volg’ sprak ze rustig uit terwijl ze verder liep. Haar blik gleed over de ingegraveerde beelden van pokemon, schelpen en water. De lucht was ijl en ademhalen lag zwaar. Het plafon was hoog en toortsen hingen aan de muren. Kort fronste ze terwijl ze zich omdraaide en naar Eldur keek. ‘Mag ik zetje?’ De pokemon bukte en ze klom op zijn nek, hij ging toen op zijn achterpoten staan zodat zij een toorts kon pakken. Ze sprong weer op de grond en sprak een bedankje uit terwijl ze het houten geval bekeek. Het leek op perenhout, zacht en flexibel, en aan de bovenkant was een geroest werkje van ijzer, daarin lagen lappen. Deze lappen waren ooit ondergedompeld in olie, maar de natte lucht had die werking al gestopt. Ze liet haar vreemde rugzak die uit twee delen bestond en een riem, zo kon ze er een zadeltas van maken, van haar rug zakken en haalde er een flesje uit. Ze had hem op de tast moeten vinden en rook aan de inhoud, een sterke geur trok in haar neus en ze schudde haar hoofd ‘Gevonden.’ Met een paar scheuten over de oude lappen verwachtte ze wel dat het zou gaan branden. Toen ze dat had gedaan hief ze de toorts en keek Eldur vragend aan ‘Got a light?’ Hij liet het ding opvlammen en de ruimte werd meteen verlicht in een oranje gloed. Ze liepen door tot Berjast achter bleef en een piepje uitte. ‘Kom aan held, wat is er?’ Hij antwoordde niet en keek in de richting van een hoekje. Ragya liep er maar naar toe en vond een misplaatste Vulpix. ‘Wat doe jij in een zee tempel?’ Vroeg ze meer tegen zichzelf dan tegen het wezen. Deze stond met moeite op en keek haar uitdagend aan ‘Je kan nauwelijks staan en je wilt vechten?’ Een grom kwam als antwoord. Ze bekeek de pokemon die niet op wou geven en kwam tot de conclusie dat ze was verdwaalt en aangevallen werd door een pokemon op het strand. Ze had verloren of kwam erachter dat ze niet sterk genoeg was en hiernaar toe gevlucht. ‘Zeker?’ Deze keer werd bijna naar haar uit gehaald. Ze floot en Berjast sprong voor haar, ze vond het oneerlijk om Eldur erbij te roepen. Gelijk kreeg hij een tackle tegen zich aan. ‘Herpak.’ was het woord dat door de tempel schalde. ‘Bite’ De toon was rustig, maar de aanval niet. De Vulpix probeerde weg te springen waardoor de aanval niet volledig aankwam. Het beestje mocht op het moment dan niet sterk zijn, maar zeker wel slim. ‘Afstand’ Berjast sprong naar achter om afstand te houden. De Vulpix haalde weer uit ‘Linkerhand’ Dit commando wees erop dat Berjast naar links moest springen omdat de aanvaller van rechts kwam. ‘Afstand’ Weer maakte haar vriend afstand waarnaar ze een volgende aanval van de tegenstander niet riskeerde en gelijk overging tot het volgende ‘Tackle’ Berjast begreep het dat het ging om snelheid en was binnen een paar passen bij de Vulpix, de aanval raakte die vol. Toch maakte deze gebruik van de weinige afstand tussen hun in en deed een ember. Haar eigen pokemon kromp wat ineen ‘Ontwijk. Herpak.’ Nu zou Berjast alle aanvallen ontwijken tot hij weer verder kon. Haar blik gleed naar de tegenstander die meer waard was dan dat ze liet zien. Berjast gaf een teken dat hij verder kon. ‘Tackle. Ontwijk. Bite’ Meteen reageerde hij door de Vulpix een tackle te geven, deze draaide wat te laat waardoor hij tegen haar zij aankwam. Toen er geen tegenaanval kwam gaf Berjast nog een beet. De Vulpix ademde zwaar, iets wat de ijle lucht niet beter maakte. Ragya pakte een pokebal en gooide hem naar de pokemon. Deze ontweek niet en verdween erin. Eldur stond naast haar te kijken naar de bewegende bal terwijl Berjast op adem kwam. Zelf keek ze met alle aandacht naar de bewegende bal, die werd verlicht door de oranje gloed van de toorts.

De Pokéball schudde een keer of twee heen en weer, voordat hij weer opende. Ondanks de schade die de Vulpix al op heeft gelopen, is hij nog niet van plan om op te geven.