The start of a whole new chapter

Het was haar tweede dag op Kansai. Ze was gisterenavond aangekomen in de regio, een dag voor haar geplande afspraak in het laboratorium waar ze haar aller eerste Pokémon zou mogen ophalen. De reden dat ze al een dag eerder was gearriveerd in Cotton City was vanwege het feit dat ze bang was geweest dat ze misschien te laat zou komen als ze de dag zelf erheen zou moeten reizen, het was een beste reis geweest. Vandaar dat ze het besluit had genomen om een dagje eerder te gaan, op haar gemak, en te overnachtten in het Pokémon Center.
Voordat ze haar kamer verliet checkte ze al haar spullen nog een keertje, ze zou hier niet meer snel terugkomen dus als ze iets zou vergeten had ze ook echt een probleem. Vandaar dat ze dus extra goed nakeek of ze alles ook had. Na drie keer haar tas te hebben gecheckt trok ze haar dikke jas aan en sloeg haar rugzak over haar schouder heen waarna ze haar kamer verliet. Ze bedankte zuster Joy nog voor alles, wat niet zoveel was want ze had er enkel overnacht, en verliet daarna het gebouw. Buiten ademde ze de frisse buitenlucht diep in en zuchtte vervolgens en liet daarna een grijns op haar gelaat verschijnen. Vandaag was de start van haar nieuwe leven.

Met grote passen, voor haar doen, liep het meisje blij over het voetpad. Het was erg fris, maar het viel nog wel mee omdat het windstil was. Ze had dus geluk gehad, maar hoelang dit weer zou aanhouden wist niemand.
Haar pas versnelde, ze begon zelfs te rennen, wanneer ze het desbetreffende gebouw zag. Blij rende ze ernaar toe en bleef voor de ingang staan, licht hijgend. De lichtrode blos op haar wangen was duidelijk zichtbaar door haar lichte huid, eveneens als haar ietwat roze neusje. Een twinkeling van enthousiasme was overduidelijk te zien in haar ogen. Ze had hier zo lang op gewacht!
Miwa haalde diep adem en hield deze even in, forceerde haar hartslag om lager te worden. Uiteindelijk pakte ze het ritme van de ademhaling weer op en ging ze naar binnen. In een rechte lijn liep ze op de balie af en keek vervolgens iets op naar de vrouw die erachter zat. ’Hallo,’ begon de vrouw, ’Ik neem aan dat jij hier komt voor je Starter Pokémon?’ Snel knikte het meisje met een brede glimlach. ’Je naam alsjeblieft.’
’Lux. Miwa Lux.’
’Lux… Aha, daar sta je! Je bent een beetje aan de vroege kant, dus kun je misschien jouw jas uitdoen en even daar plaatsnemen.’ De plaats werd aangeduid met een knikje. Miwa zelf knikte hierna ook: ’Heel erg bedankt.’
Ze liep naar de kapstok toe en deed haar lichtblauwe jas uit. Deze hing ze op, door middel van op haar tenen te gaan staan. Haar outfit werd nu helemaal onthuld: een lichtblauwe korte overal, met een zwarte panty en wit shirt eronder. Ze pakte haar rugzak en nam vervolgens plaats op een stoel, waarna ze met haar benen begon te bungelen. Vol afwachting keek ze naar de deur waar zij zo dadelijk doorheen mocht. Het was geen automatische deur, het was een klapdeur. Vast om te voorkomen dat de starter Pokémon per ongelijk de deur zouden opmaken en zouden ontsnappen.

Na een paar tellen kwam een meisje uit de deur, gevolgd door een Pokémon. Het blonde meisje leunde iets meer naar voren zodat ze de ander beter kon zien. De ander had bruin haar, opgestoken in een hoge staart en haar houding was erg trots eveneens als die van de Pokémon die haar volgde: een rood, geel en wit gekeurd vosje. Wat was hij schattig! Met een open mond volgde ze de twee met haar blik, maar ze was geen blik van de andere kant waardig. Nadat het meisje haar jas had aangetrokken verliet ze het gebouw.
Opnieuw kwam er weer iemand van de andere kant van de klapdeuren, een paar tellen na de andere. Het was een jongen die dolblij was en een groen, bruine hamsterachtige Pokémon in zijn armen droeg. Deze leek erg blij met zijn kersverse trainer. Deze twee gunden haar wel een blik, zelfs twee woorden: ’Veel succes.’ Miwa knikte naar ze met een warme, brede glimlach en keek ze na. Nog een paar tellen bleef ze kijken naar de ingang waarna ze ineens uit de stoel opsprong en naar de klapdeuren rende. Wetende dat ze nog niet naar binnen mocht ging ze op haar tenen staan en probeerde ze naar binnen te gluren door het raampje. Ze zag een jonge man, van rond de vijfentwintig, staan die hoofdschuddend naar een Pokéball keek waarna hij deze terug lag op zijn plek. Nog twee andere werden er bij gelegd en daarna betrad het meisje de kamer, weliswaar ietwat ongevraagd.

’Jij bent wel echt stipt op tijd.’ De jonge man keek haar al fronsend aan, waarna ze zelf een beschamende grijns op haar gelaat kreeg. ’Liever iets te vroeg dan te laat, het is niet erg.’ Hij wenkte haar dat ze dichterbij kon komen. Nadat ze zich had hersteld deed ze dit ook en bleef uiteindelijk voor de tafel met de drie Pokéballs stilstaan. ’In ieder van deze Pokéballs zit een Pokémon, een Starter om precies te zijn. Aan jou is de keuze met welke jij je avontuur wilt beginnen.’ Ze knikte met een ernstige blik op haar gelaat. Het was nu zover: ze zou de belangrijkste keuze van haar leven gaan maken.
De drie Pokémon werden uit hun Pokéball gelaten:
[ Ik heb het alvast eventjes aangepast voor nu ]

De eerste waar ze naar keek was natuurlijk de eerste in het rijtje. ’Dat is Charmander, de vuur Pokémon,’ hoorde ze de man vaagjes op de achtergrond zeggen. Ze leunde wat naar voren en keek met grote ogen naar het draakje. Uiteindelijk kwam er een glimlach op haar gelaat en stak ze een hand naar hem uit: ’Hallo en aangenaam! Ik ben Miwa.’ Ietwat onhandig pakte de Charmander haar hand vast waarna een blije: ’Chaaarr’ uit zijn keel ontsnapte. Ze krabde hem een beetje onder zijn kin, wat hij leuk scheen te vinden. Ze haalde haar hand terug. ’Ik ga nog even kennis maken met de anderen,’ legde ze aan hem uit waarna ze zich wendde tot de tweede Pokémon.
’En hier hebben we Treecko, de gras Pokémon,’ kondigde de man de volgende Pokémon weer aan. Deze stond met zijn rug naar haar toegedraaid en had zijn armen over elkaar geslagen. Ze stak haar hand naar hem uit: ’Aangenaam.’ Een paar tellen wachtte ze af waarna ze haar hand liet zakken. Dat ging hem dus niet worden… Blijkbaar zag deze Pokémon haar helemaal niet zitten.
Lang bleef ze dus ook niet bij hem stilstaan. Ze richtte haar blik op de volgende Pokémon die -… Enkel een schildpaddenschild was? ’En tot slot hebben we hem nog… Squirtle…’ De man klonk alles behalve enthousiast. Dit moest van de Pokéball zijn geweest waartegen hij zijn hoofd had geschud. Het meisje hurkte voor het schild neer en keek ernaar. Uiteindelijk klopte ze er zachtjes op. ’Hallo?... Iemand thuis?’ Er kwam geen reactie. Wel kwam er een reactie van een ander: de Charmander vond het maar niks dat hij geen aandacht kreeg en liep ook naar het schild toe, staarde er even naar en trapte er vervolgens tegen. Geschrokken hapte Miwa eenmaal naar adem. ’Wat doe je nou!’ schreeuwde ze zowat tegen het draakje, ’Laat hem met rust! Hij heeft helemaal niks mis gedaan.’ De Charmander keek haar eerst met grote ogen aan waarna hij zich terugtrok. Het meisje focuste zich weer op het schildpaddenschild en zag hoe het diertje voorzichtig zijn kopje uitstak en haar aankeek. ’Hallo daar,’ glimlachte ze warm naar hem, ’Wees maar niet bang, niemand gaat je pijn doen.’ Uiteindelijk kwam het hoofd van de Squirtle helemaal uit het schild, eveneens als zijn armen, benen en staart – waarna hij opstond en Miwa aankeek. ’Ik ben Miwa. Ik begin pas aan mijn Pokémon reis en ben opzoek naar een maatje dat met me mee wilt.’ De Pokémon knipperde tweemaal maar deed verder niks. ’Zou jij misschien met me mee willen?’ Verbaasd wees de Squirtle naar zichzelf, waarna het meisje knikte. Uiteindelijk kreeg ze een antwoord in een de vorm van een verlegen knikje. Blij stak ze haar handen uit en pakte de kleine Squirtle vast waarna ze hem optilde. ’Mag ik een naam voor je kiezen?’ Een zacht geluidje ontsnapte uit de keel van de schildpad Pokémon, wat ja moest betekenen kijkend naar zijn blik. ’Wat dacht je van… Tubby?’ stelde ze bedenkelijk voor. Ze was niet de beste in namen verzitten, maar als het fijn en vertrouwelijk klonk vond zij het goed en Tubby blijkbaar ook, want deze zwaaide met zijn armpjes van plezier.
Ze duwde hem tegen haar borst, pakte hem goed vast en liep naar de jonge man toe. ’Ik heb mijn match gevonden,’ glimlachte ze breed, waarna deze haar ietwat verbaasd aankeek. ’Oké, goed. Je kunt je spullen ophalen bij de balie. Wil je hem meenemen in een Pokéball of is dit oké?’
’Dit is perfect!’
Miwa wachtte niet langer en liep al weg, waarna ze Tubby op de grond zette en zich naar de kapstok haastte zodat ze haar jas kon aantrekken. Hierna haastte ze zich naar de balie om haar spullen op te halen en uiteindelijk naar de deur. Ze keek over haar schouder, dol enthousiast, maar deze enthousiasme verdween toen ze haar Pokémon zag. De kleine Squirtle keek haar nogal verloren aan, niet wetende wat te doen. Ze wenkte hem. ’Kom maar, het is oké: ik ben hier.’ Na een lichte aarzeling liep de kleine naar haar toe liep en ze samen het laboratorium verlieten.
Dit was het begin van een heel nieuw hoofdstuk voor beiden.

[ Zo, nu is hij klaar en kan er gereageerd worden :'D ]