Catch A Bite

Zijn hart sloeg als een wilde tekeer in zijn keel, terwijl hij zicht vastklemden aan de muur in de gang. Aarne keek met tot spleetjes getrokken ogen de kier van de deur in, maar wist helaas amper een contour te onderscheiden van de donkergekleurde muur. De enige hints die verrieden wat daarbinnen bezig was waren de stemmen van een paar figuren die in een hevig debat zaten en elkaar scheldwoorden toesiste. Het was in ieder geval een paar die elk zo hun eigen ideeën had over wat ze daar ook deden. Het baarde hem echter zorgen dat hij buiten de stemmen niets anders gehoord had, geeneens een keun van een derde partij of apparatuur. Desondanks kon het liggen aan de luid achtergrondgeluid waar klappen en kreunen gepaard gingen door Cecille en haar Tyroque die de andere mannen aan het vermorzelen was. Het was echter voor korte duur, want toen hij de deur neigde te openen hoorde hij plotseling Cecille’s stem achter zich. Geschrokken keek hij om zijn schouder waar hij inderdaad Cecille en Sivar zag, maar ook een boel geagiteerde mannen in donkere uniforms die niet zouden wegwijken. Wat Cecille vervolgens voorstelde tegen de groep zorgde zelfs in de benarde situatie voor een glimlach op zijn gezicht. Ze week niet uit voor gevaar en dat waardeerde hij, zeker op dit ene moment. Hij gokte ook dat er een stralende grijns op haar gezicht en haar eveneens heldhaftige Tyroque moest zitten. Een van de mannen besloot zijn mond open te trekken en dat was het moment dat Rohkea zich weer bij hem voegde, maar eerst nog wat vlammen schoot richting de man. De andere figuren in hun uniformen ontfermden zich amper over hem en stapten elk razend op hen af, maar zijn Fletchinder dekte hem door de dreigende handen te verbranden met haar vlammen. Vastberaden beukte hij de deur geheel open en stapte een fel verlichtte ruimte in waar twee figuren zich ontfermden over een kooi zat met …

“Zapdos!” Razend keek Aarne de mannen aan die zich spoedig hadden omgedraaid, waardoor hij pas zag dat de mannen vrij gespierd waren. Wel minder dan een Machamp, maar het leek weinig te verschillen. “Laat hem met rust!” Een van hen knikte richting de ander en liep op hem af, terwijl de ander naar een apparaat achter de kooi toeliep waar allemaal vreemde lichtjes brandden. ‘Tsk, rot op, joch.’ Snauwde de man die een Pokéball van zijn riem afhaalde en wegwierp. Een enorme Rhydon verscheen al brullend recht tegenover hem die grijnzend op hem neerkeek. ‘Dood hem.’ Een steek ging door zijn hart bij het horen van het woord ‘dood’, waardoor hij zich amper kon verroeren en enkel glazig voor zich uit staarde. Soturi keek bezorgd naar hem, maar snelde vlug naar voren en vuurde bubbels op de Pokémon af. De Fletchinder vloog regelrecht op de Rhydon’s oog af, maar week op het laatste moment van haar route af en vloog richting de Zapdos. De Rhydon sloeg zonder veel moeite de bubbels weg met zijn arm en trok op tijd zijn ogen dicht tegen de Fletchinder, maar besefte spoedig dat het enkel bluf was en sloeg de Fletchinder van de lucht tegen de grond aan met zijn stek bepantserde staart. Met een harde klap kwam de Fletchinder tegen de grond en kraamde ze een enorme pijnkreet uit onder het gewicht van de staart. Soturi wierp inmiddels meer bubbels, maar de Pokémon sloeg deze weer weg en greep hem vast met zijn poot en liet de druk toenemen met zijn greep en bij zijn staart. Aarne was compleet sprakeloos over wat er zonet voor zijn ogen had openbaart en liet zijn hoofd verslagen hangen. De man grijnsde voldaan, terwijl de ander enkele knoppen indrukte, waardoor de kooi kleiner werd waarin de Zapdos zich in bevond.

Het was verloren, ze konden niets uithalen tegen de enorme Pokémon en zijn brute kracht. Zelfs met Soturi’s effectieve aanval was hun niveau veel te laag om een kans te maken tegenover de Rhydon. Zijn ogen begonnen te tranen, terwijl het besef dat dit exact hetzelfde leek als bij de eerste gym tot hem door kwam. Een intimiderende tegenstander waar je amper kans bij had en je bloedeigen Pokémon bij zou verliezen, zodat er niets achter blijft. De tranen rolden al over zijn wangen, terwijl zijn blauwe haar over zijn gezicht hing en zijn schouders er machteloos bij hingen. Hij kon niets meer doen, het was simpelweg afgelopen met zijn Pokémon en met Zapdos. En hém. De Rhydon brulde luid en trok zijn vrije poot naar achteren, gereed om een klap aan hem uit te delen en hem af te maken. Hetzelfde lot als zijn kreunende en onder druk bedwelmde Pokémon. Aarne liet zichzelf op zijn knieën vallen. Hij had zoveel moeite gedaan vanaf het moment dat het bliksemde om uiteindelijk compleet verslagen te worden. Zijn avontuur in Kansai was voorbij binnen een dag en het ergste nog, met zijn dood zouden velen lijden ; zijn ouders, de Zapdos, de Quilava van Johnny, Cecille en Sivar en…. Zíj.

“H-Het is.. voorbij.”

Tussen zijn blauwe haren doemde ineens fel licht op tussen de klauwen van de Rhydon waar Soturi in vastzat. De Rhydon gromde luider en trok zijn poot nog meer samen, zodat het licht dimde, maar het leek het niet tegen te houden. Op de achtergrond hoorde hij de man uitbundig lachen en voelde hij aan dat de man daarna grijnsde. ‘Door een evolutie denk je ineens wel een ‘held’ te spelen. Rhydon, maak het af!’ De Rhydon probeerde er meer druk op te zetten, maar de Pokémon stribbelde heftig tegen en wurmde zich uiteindelijk uit de poot en sprong behendig over de Pokémon heen, recht richting de Pokéball van de Rhydon. Aarne keek verbijsterd toe, maar had zijn hoofd lichtjes opgeheven om de toestand beter te aanschouwen. De Frogadier die plotseling verschenen was – Aarne kon amper bevatten dat het Soturi was die geëvolueerd was- mepte behendig de Pokéball uit zijn handen, waardoor die over de grond rolde en tegen de Rhydon aantikte. ‘Wacht eens-‘ De geschrokken man kon amper zijn zin afmaken, doordat de Pokéball openklapte en de Rhydon liet terugkeren. Direct hapte Rohkea naar adem en kwam ze zwaar kreunend weer op haar poten terecht. ‘Dit laat ik niet toe, rot Pokémon!’ De man trapte tegen de Fletchinder’s rug, waardoor deze op de grond viel en ze een beetje bloed uit had gehoest en stilletjes sijpelde langs haar zwarte snavel op de grond. “ROHKEA!” kraamde Aarne ongerust, waarop hij woedend op de man afrende die genietend zijn voet op de kop van Fletchinder plaatste en neigde om zijn volle gewicht op te plaatsen. Direct greep hij de voet van de man en trok die uit alle macht van haar af, maar de man schopte de vieze zool van zijn schoen tegen zijn gezicht aan. Zijn vingers bleven echter strak rond de spijkerbroek pijpen zitten van de man. Soturi had de Pokéball van de Rhydon inmiddels verstopt in zijn bubbeltjeskraag en ontweek de uithalen van de Gallade die de tweede man had laten verschijnen. Uit alle macht wierp hij telkens een Water Pulse zijn kant op in de hoop de Gallade verward te krijgen, maar in plaats van dat raakte bijna de hele ruimte doorweekt. Het was wederom een regelrechte strijdveld op leven en dood.

Alsof zijn stille roep om hulp de almachtige Arceus hadden bereikt kwam Cecille binnenstormen met Sivar aan haar zijde. Het duurde ook niet lang tot de man op de grond lag, bezweken onder het gewicht van Cecille. Aarne liet instinctief de broekspijpen van de man op tijd los en trok zich terug van de twee. Het scheelde weinig of ook hij was onder haar lijf beland. Opgelucht ademde hij uit, waarna hij Rohkea weer in zijn zicht kreeg. De Fletchinder ademde nog, maar het was onregelmatig en om het erger te maken stroomde er nog bloed uit haar snavel. Direct schoot hij naar haar toe en omhelsde hij zijn verzwakte kameraad. “Gaat het?” kwam er fluisterend uit, al kon hij het antwoord al gokken; nee. Wellicht was de klap tegen haar lijf en vooral de tweede klap bij haar hoofd teveel geweest. Zijn stem trilde dan ook bij het stellen van de vraag en zijn lijf deed niet veel anders. Hij kon Rohkea elk moment ook al verliezen, zoals bij de gym. Deze keer bij het redden van een legendarische Pokémon van een stel bandieten. Om zijn verdriet in bedwang te houden beet hij op zijn onderlip en drukte de Pokémon steviger tegen zich aan. Het was absoluut niet het juiste moment om in huilen uit te barsten, de strijd was immers nog bezig. Als ze het nu zouden opgeven had iedereen voor niets hun uiterste best gedaan. Ook Rohkea leek dat te beseffen en opende haar ogen en keek hem recht in zijn ogen aan. “Rohkea!” De Fletchinder glimlachte zwak, en raakte troostend met de punt van haar vleugel zijn wang aan. ‘Het komt wel goed.’ Leek ze haast uit te drukken in het kleine gebaar. Een tel later zakte ze echter in elkaar en sloeg haar vleugel tegen de grond aan. Geschrokken staarde hij haar aan, hopend dat dit niet hun vaarwel was. “Rohkea, word wakker!” Schreeuwde hij wanhopig, terwijl hij haar schouders vastgreep en haar lichtjes heen en weer schudde. De tranen rolden over zijn wangen en alles wat hij eerder dacht viel weg als sneeuw voor de zon. Was ze nou weg… voor altijd? Had hij ook haar verloren?  Gespannen probeerde hij toen haar ademhaling waar te nemen.

Adem.

Ondanks de drukte binnen de ruimte hoorde hij het zachte geruis van haar ademhaling. Een golf van gerustelling raasde door zijn lijf heen. Hij was haar niet kwijt geraakt. Ze was nog in leven! Ze was gewoon te  uitgeput, dat was het gewoon! Het betekende wel dat ze nog amper een bijdrage aan de strijd zou hebben en helaas het spektakel moest missen. Dat was zeker iets wat Rohkea later zou ergeren. Bijgekomen van de schrik veegde hij de tranen weg van zijn wangen en keerde hij haar terug in haar Pokéball. “Bedankt… Rohkea” Langzaam hees hij zichzelf overeind door de aanhoudende pijn dat door zijn lijf raasde. De adrenaline was weggezakt door Rohkea’s toestand en de pijn was dus wederkeert. Dit was zeker niet gunstig, maar de strijd was verre van verloren.

De  stem van Cecille weerklonk en maakte hem weer bewust van de situatie waarin ze verkeerde. Ze moesten Zapdos redden en om de doel te bereiken moesten ze enkel de Pokémon bevrijden van de tweede man en de kooi. Met een vastberaden blik keek hij kort rond in de ruimte. Alles was kleddernat geraakt door de Water Pulse van de Frogadier die hij gebruikt had tegen de Gallade. Ook vocht Sivar mee tegen de Pokémon. De Trainer van de Gallade lette amper op zijn Pokémon, terwijl hij bezig bleef met hetzelfde apparaat. Hij had waarschijnlijk al een idee om de Zapdos vrij te krijgen. Ze zouden dat apparaat allereerst moeten vernietigen, maar dat ging moeilijk, gezien hij te weinig fysieke kracht bezat en Cecille de andere man bezig moest houden. Dan restte er een optie; de Pokémon. De man zou amper doorhebben, wanneer zijn Gallade te dicht in de buurt kwam en daarvan moesten ze gebruik maken. Nauwlettend hield hij de bewegingen van de Pokémon in de gaten. De Gallade viel vooral van dichtbij aan en bewoog zich snel door de ruimte, evenals Sivar, maar de Frogadier behield een ruime afstand tussen zichzelf en de Gallade. Wat als hij…. “Frogadier en Sivar, beweeg richting de linker en rechterkant van het apparaat.” De twee Pokémon volgden direct zijn bevel, alhoewel bij beide duidelijk te zien was dat ze verward waren dat ze plotseling een commando van een ander figuur dan hun Trainer kregen. Hoewel Soturi eerder verrast was dat zijn Trainer hem ineens naar zijn soort dan zijn naam noemde. De Gallade leek te twijfelen welke hij wilde aanvallen met zijn lichtgevende armen, maar schoot uiteindelijk toch richting de Tyroque. Dat was ook de bedoeling; de Pokémon zou trager kunnen ontwijken dan de Frogadier, dus was het een makkelijker doelwit. “Val aan, Frogadier!” Soturi zette zich af tegen de wand en liet een blauwe bol vol water bij zijn poten verschijnen, waarna hij de afstand tussen hem en de Gallade in een halve tel overbrugde. Alert had de Gallade zich nog kunnen omdraaien, maar het was te laat toen de Frogadier de Water Pulse recht in zijn gezicht duwde. De Gallade slaakte nog een geschrokken kreet uit en maakte een laatste uithaal met zijn arm, maar deze mistte. Het was voorbij. Hopelijk. Met een klap kwam de Gallade bovenop de niets vermoedende man en het apparaat terecht. Aarne’s ogen glommen van trots toen zijn plan bleek te werken en zowel de man, de Gallade als het apparaat toegetakeld waren. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij zag hoe het apparaat onderdelen verloren had en diens lampjes onregelmatig licht begonnen te geven, totdat ze uiteindelijk doofde. “Yes! Het is gelukt!”

Aarne liep vastberaden op de kooi met de Zapdos af en merkte dat de Frogadier hem behoedzaam volgde, haast uit bezorgdheid. Was dit dan zijn Soturi? De Froakie? Het zou het verdwijnen van de Pokémon en het licht verklaren; hij was geëvolueerd. Trots gaf hij hem een aai. “Goed zo, Soturi en Sivar” Bedankte hij hen, waarop hij zich over het kooi ontfermde. Van dichterbij zat de Zapdos ineen gekrompen en had hij zijn ogen van de pijn dichtgetrokken. Toen pas merkte hij ook de wonden over zijn lijf op die vooral uit diepe wonden bestonden die al gestopt waren met bloeden, maar niet zo heel schoon leken. Waarschijnlijk was hij gewond geraakt door meerdere Pokémon, maar zeker ook wapens. Het kon echter niet gedaan zijn door deze twee mannen en hun Pokémon, het was iets veel sterkers geweest. En dat verontruste hem. Waar waren deze figuren dan? Terwijl hij de Pokémon verder opnam en lichtjes aan het slot zelf begon te frummelen had hij echter niet door dat ze bezoek hadden.

“Hé, ik zei niet dat ik me niet meer liet zien.”

Het was de stem van Johnny, ditmaal enkel hem die bij de deur stond met een smalende grijns op zijn gezicht. De situatie raakte enkel des te meer complex en zodanig moeilijker om meester van te zijn.