Catch A Bite

Aarne:
Aarne zag de lichtjes al spoedig verschijnen en de vermakelijke gezichten van de figuren die er rondliepen. Goedkope entertainment, dat vond Aarne ervan. De tijd dat de figuren er rondliepen konden ze zoveel meer nuttige dingen doen, zelfs relaxen zouden ze op een betere manier kunnen doen. De jongen liet een diepe zucht horen en plaatste zijn handen in zijn broekzakken toen ze de plek bereikt hadden. ‘Hier is het,’ Het was misschien overbodig om dat te zeggen, gezien Cecille, Sivar, Rohkea en Soturi in zekere zin stonden te trappelen om lol te trappen in de attracties. Cecille was echter de enige die het kon verwoorden, ‘Het is zo lang geleden sinds ik op een kermis ben geweest,’ Aarne besloot hierop geen commentaar te leveren en liep zwijgend de kermis verder in. Nu moest hij het nog zien te overleven. De hele avond zouden zijn Pokémon aan hem trekken en dingen meesleuren, maar nu had hij ook van die Cecille en haar Pokémon te vrezen. Maar goed, eerst gingen ze eten.

Rohkea:
Al die lichtjes! Al die brullende geluiden! Rohkea kon niets beter wensen dan de kermis. Zelfs als haar trainer er geen zin in had, wilde ze er gewoon heen en alle attracties uit proberen. Ze leken zo monsterlijk, nog erger dan een Nidoking! Of zelfs maar een Tyranitar! Opgewonden keek ze diverse kanten op, zoekend naar een eerste attractie. Iets verderop leek er een soort weg te zitten met allemaal auto’s met mensen erin die lachend tegen elkaar opbotsten. Dat was al een goede intro. Ze vroeg zich echter af hoe ze dat duidelijk kon maken aan haar trainer. Wacht! Rohkea klapte luid met haar vleugels en trok zoals gewoonlijk het hoofd van haar trainer de richting op van de botsauto’s.

Aarne:
Au! Rohkea had weer eens iets gespot. Ze begon als een maniak met haar vleugels te klappen en aan zijn hoofd te trekken. Hij begreep niet wat er in haar hoofd omging op sommige momenten. De jongen snoof luid en greep de poten van Rohkea vast, die er verrast op reageerde en stopte met het opgewonden klappen van haar vleugels. ‘Eerst eten,’ De vogel Pokémon keek eerst verrast, maar toen aardig voldaan naar haar trainer. Voedsel was altijd goed, dat wist Aarne wel van zijn Pokémon. Maar goed, waar was de voedselkraam? Zijn bruine ogen gleden over de plek, totdat hij tussen twee attracties een suikerspinkraam wist te spotten. Hij hield niet zo van zoet voedsel, maar het leek hem dat Cecille en haar Pokémon kloon er verzot op zouden zijn. Toen Aarne zijn mond echter wilde openen, viel Cecille ineens binnen. ‘Ben je trouwens van hier, Aarne? Je kent de weg beter dan mij,’ Aarne keek haar fronzend aan, waarna hij een kleine grijns liet zien. Dat lag vrij makkelijk. ‘Nee, Kansai is nieuw voor mij. Ik kon de kermis vanuit de boot zien,’ antwoordde Aarne kort, waarna hij zich weer richtte op de felverlichte suikerspin kraam verderop. ‘Ik ben zelf net aangemeerd. Een warm welkom was het niet echt,’ Aarne luisterde half naar haar woorden. Iets deerde hem niet, maar als teken dat het haar woorden had opgevangen knikte hij naar haar. De lucht was snel bezaaid geworden met donkere wolken en de luchtvochtigheid was toegenomen, het ademen ging immers wat moeilijker. Het ging zeker stormen, of onweren. Helaas had hij niets bij zich.

Soturi:
Hij zag het aankomen. Rohkea bezorgde Aarne weer nachtmerrie’s, maar de situatie leek snel opgeklaard te zijn. De trainer wist haar eindelijk te kalmeren. Daar was hij vrij tevreden mee. Als starter kende hij Aarne nog het best, zeker van de voormalige team, omdat hij nog leefde. Maar Rohkea deed zo opgewonden en vrolijk om de kermis, omdat ze Aarne vrolijk wilde maken. Het was een soort missie, maar direct een moeilijke. De jongen was gebroken in Kalos en in Kansai leek er nog niets veranderd te zijn. In zijn ooghoeken zag hij de Tyroque ineens het woord nemen, letterlijk tegen hem en ook de Fletchinder. Soturi fronste, maar glimlachte spoedig naar de Tyroque. Het kwam ietswat ongelegen. Zijn aandacht was nog steeds heel erg op Aarne gericht, zoals altijd al was. Ditmaal was het een beetje anders. De Pokémon zag achter de Tyroque diverse donkere wolken over de plek trekken en hij voelde zich zekerder. Dit was niet best. Als een water Pokémon zag hij zulke dingen aankomen. Hij moest Aarne waarschuwen! De Pokémon vergat voor even de Tyroque die tegenover hem stond en begon heftig op en neer te springen. ‘Aarne!Aarne!’

Aarne:
Aarne zag in zijn ooghoek de Froakie heftig op en neer springen. Had hij het ook aangevoeld? De jongen sloeg zijn armen over elkaar. Het ging dus echt stormen. Hij was gered, maar de storm leek taai te worden. Ze moesten schuilen. ‘Cecille en Sivar, er komt een storm aan. We moeten schuilen,’ Het leek er echter op dat ze de kans niet kregen. Een eerste, onheilspellende vlaag wind blies de eerste attributen in de kermis omver. Het was al te laat. De jongen beet bezorgd op zijn onderlip en voelde het gewicht op zijn hoofd verlichten. Al spoedig had de Fletchinder zich naast hem geplaatst, ditmaal bloedserieus. ‘Wat te doen .. wat te doen,’ vroeg Aarne aan zichzelf, terwijl zijn Pokémon ook diep an het nadenken waren.

Terwijl Aarne diep nadacht over wat hun volgende actie kon zijn, zat Cecille de tijd te verdoen met haar rommelende maag. De blondine zeurde enkel dat ze eten eiste, nadat ze op de boot had gezeten richting Kansai. Cecille leek pas weer bij het hier en nu te zijn toen Aarne zijn mond had open getrokken over wat ze nu zouden doen. De wind nam toe in kracht en terwijl hij zijn evenwicht behield zag hij dat de aandacht van de meeste kermis bezoekers eindelijk richting de lucht in met verbazing op hun gezicht af te lezen. Een koppel die dichtbij stond mopperde over het checken van het weer en meerdere mensen begonnen erover. Aarne spitste zijn oren om iets van de koppel op te vangen, de informatie ze namelijk gaven waren vrij hulpzaam. De donkerblonde jongen begon over dat het zonnig met enige bewolking zou zijn zonder enige kans op regen, waarna het meisje hem afsnauwde en de twee wegliepen, het meisje natuurlijk geagiteerd vooraan en de jongen achter haar aan rennend. Wat een typisch tafereel. Hij wierp zijn blik op Cecille en haar Tyroque. Was het niet beter om de Pokémon terug te laten keren in hun PokéBall? Aarne wierp een blik op zijn Pokémn, waarop de twee instemden met een knikje. Op zulke momenten stonden ze echt op één lijn, tijdens een waarschijnlijk gevaarlijke situatie.

De jongen keerde de twee terug en wierp een verontrustende blik op de lucht, bezaaid met haast pikzwarte wolken. Het weer zou dus aangenaam moeten zijn en het leek hem stug dat een weerstation zulke stormen niet zag aankomen. Zelfs zijn eigen Pokémon voelde het pas op het laatste moment aan? De jongen schraapte zijn keel om de aandacht van Cecille te krijgen. De blondine leek echter nog in de teleurgestelde stand te zitten en begon over of ze een restaurant konden bezoeken om hun magen op te vullen. Dat leek hem eerder de reden dan om te schuilen vanuit Cecille gezien. Haar eetlust was makkelijk te doorgronden. Haar maag stoorde het moment en Cecille zat het orgaan direct af te snauwen, alsof het een irritante organisme was. Het zag er komisch uit, maar zelfs al wilde Aarne erom lachen, het zou hem niet lukken. De storm voelde gewoon apart aan. Het was met zijn plotselinge verschijning absoluut niet alledaags. Het werd eindelijk even stil aan Cecille's kant, voor zover het kon, waarop Aarne het woord naam. 'Dit is geen oridinaire storm, Cecille. Hij is plo-' De jongen werd onderbroken, doordat ze ineens werden omhuld met duisternis. 'Wat is er aan de hand?' vroeg Aarne verrast, waarna hij een snelle blik om hem heen wierp en nog net de contouren kon opvangen van hun omgeving. De lampen, lichtjes en lantaarnpalen stonden uit. Een plotselinge uitval van elektriciteit? De jongen fronste, waarna hij zijn armen over elkaar heen legde. 'Cecille .... ik denk dat het eten wat later komt,'

OOC; Sorry, kort en laat D=

Cecille was niet bepaald vrolijk om het nieuws en liet dat blijken door een overbodige bevestiging te geven. 'Natuurlijk...' had ze geïrriteerd gereageerd, waarop haar maag niet al te vrolijk op reageerde. Deze reactie was te verwachten, gezien ze enkel aan eten kon denken. Als Aarne een gok wilde maken over hoe vaak ze over eten nadacht in de tijd dat ze spraken, dan was het zeker boven de 90% geweest. Misschien 100%. De jongen besloot er verder niet op in te gaan, want haar maag zou niet hun uit de situatie komen redden. Ze moesten zelf iets aan de situatie doen, maar de blauwharige jongen had geen idee waar ze eerst mee konden beginnen. Hun enige hint was dat het abnormaal was en het een link moest hebben met elektriciteit, gezien de plotselinge uitval van de stroom en de blikseminslagen rondom de kermis. Meer zag Aarne er helaas nog niet achter, maar daar zou spoedig verandering in komen. In zijn ooghoek zag de jongen dat de blondine iets wilde zeggen, maar een plotselinge sterke windvlaag weerhield haar ervan en ook Aarne moest snel houvast weten te vinden om niet meegenomen te worden door de wind. De wind speelde zeer ruw met zijn kleren en haar, met als gevolg dat toen de wind even wegbleef, de jongen eruit zag als een 80-jaren rock figuur. Zijn haar zat als een gordijn voor zijn ogen en zijn kleren zaten door de war, niet een mooi beeld. Met een geérgerde zucht haalde de jongen het haar weer in vrij normale staat en klopte hij zijn kleren iets af. 'Zo, dat was wa-' in zijn ooghoek zag de jongen hoe een dikke taak bijna op de blondine en haar Pokémon viel. De jongen was sprakeloos en zag de tak in slow motion de twee naderen, met hun angstige gezichten sterk in beeld. Zijn hartslag nam toe, zijn handen begonnen onder het zweet te zitten, maar de jongen wist zichzelf in beweging te krijgen. De tak naderden hen snel en hij zag de twee snel opzij stappen, buiten bereik van de tak. De twee waren veilig en misschien hoefde hij hen toch niet te helpen. Het was wel een beetje laat ervoor, de tak ramde tegen de zij van Aarne aan, voordat de twee keihard op de grond vielen. Eerst voelde Aarne de klap tegen de grond en hoe hij haast eventjes omhoog stuiterde, voordat de tak voor een tweede keer tegen hem aankwam. Pas toen ze stillagen voelde Aarne de zijn die de meerdere klappen hadden verzorgd. Snel sloeg de jongen zijn hand naar zijn schouder, terwijl hij ook nog zichzelf probeerde sterk te houden ondanks de bonzende pijn in zijn ledemaat. De jongen schold volop in zijn achterhoofd en trapte moeizaam de dikke tak van zich af, maar door het zware gewicht van het object rolde deze enkel traag van hem af.

Eenmaal 'bevrijdt' van de tak, kwam Aarne moeizaam overeind. Duidelijk hoorde hij de stem van de blondine weergalmen, maar de woorden kon hij er niet van verstaan. Hij keek haar maar glazig aan, terwijl het gezicht van de Tyroque en haar trainer steeds van wazig naar scherp flikkerde. Die klap was echt hard geweest, maar die twee waren heel. Aarne liet een kleine zachte glimlach zien. Dit was best ironisch, nu was hij eens de niet voorzichtige figuur. Werd hij echt een softy dat hij opeens besloot iemand te helpen die enkel over eten kon denken en wie hij hoogstens 10 minuten kende? Wie weet. Zijn zicht verslechterde en de twee figuren werden van een trainer en haar Pokémon tot twee wazige bollen waarvan de een langer was dan de ander. De jongen deed moeizaam een paar stappen richting de ander voor enige houvast en wist op tijd de schouder van Cecille vast te grijpen om niet om te vallen. De pijn in zijn schouder sloeg echter toe, dus was de houding waarin hij verkeerde nog steeds niet optimaal. De jongen hield zich sterk en probeerde geen teken van pijn te laten zien en al helemaal zijn gezicht niet aan de dame. Hij hoefde geen hulp, een houvastje was meer dan genoeg. "Laten we gaan naar de dader,"zei Aarne duidelijk, waarna hij haar schouder losliet en zijn zicht al iets verbeterd was. De pijn in zijn schouder was er echter nog steeds, maar hij wilde niet dat Cecille zich zorgen zou maken om hem. Al dat bezorgde gebeuren hoefde hij niet, zeker nu niet. Het enige wat hij voor ogen zag was het stoppen van deze onweer waanzin.

'Een prima plan, mijn beste,' zei Cecille, maar Aarne had niet snel verwacht om zulk deftig woordgebruik haar mond te horen ontsnappen. Dit alarmeerde Aarne genoeg om af te remmen en verder te luisteren naar haar woorden. Het baarde hem meer zorgen dat Cecille of geruisloos naar hem toeliep of nog stil stond. Ze voerde iets in haar schild, of was hij echt paranoïd aan het woorden door de pijn in zijn schouder? De jongen bleef in ieder geval recht naar voren kijken, om nu zichzelf naar Cecille om te draaien zou pijnlijk zijn en bovendien zag hij geen enkele reden om Cecille aan te kijken. Het was een beleefd gebaar, maar hun gesprek was verandert qua toon. Beleefdheid gold niet meer.
'Maar we weten niet hoe en wat. Laat staan waar. Wat als dit een storm is die veroorzaakt wordt door Moeder Natuur?' bracht Cecille in die blijkbaar wel zojuist over zijn verzoek had nagedacht. Of een indruk gaf. Maar goed, hij zag eerlijk gezegd Moeder Natuur niet zoiets veroorzaken. Hoe goed was de momentele technologie om het weer te verwachten? Bijna accuraat. Indien er wél afwijkingen waren, was dat meestal vrij klein. Dit was een enorme blunder voor een weerstation geweest als ze zo'n grote storm niet hadden zien aankomen. Het tweede punt lag aan de zesde zintuig van Pokémon, die voelden stormen en andere catastrofes aankomen. Geen enkele aanwezige Pokémon had het zien aankomen, dus was het vrij abnormaal. Zijn laatste punt was de bliksem die telkens een weg baande door de duistere wolken. Er viel geen drupje regen en er was stroomuitval. Het was dus echt enkel wind en bliksem. Met dit allemaal op een rij kon hij op de logische conclusie komen dat óf bepaalde mensen de storm hadden gecreëerd of een Pokémon, een zeer robuuste en sterke die stormen kon aanwakkeren en bliksem kon oproepen. De stem van Cecille bereikte de diep in gedachten trainer, en wist hem even wakker te krijgen.

'En stel dat iets of iemand dit op z’n geweten heeft, wat wil je dan doen? Gewoon op ze af walsen en vertellen dat ze moeten stoppen?' zei Cecille en Aarne vond wel dat ze daar een goed punt had. Als het een groep mensen was die de storm onder hun hoede hadden, wat zouden ze dan kunnen doen? En waar zouden die zitten? Aarne wreef met zijn vinger weer langs zijn kin en liet een zachte 'Hmm' horen, terwijl hij de pijn in zijn arm probeerde te negeren. Als ze ervan uit gingen dat het een mens was die dit had veroorzaakt, waar zou die dan zitten? Dat was de eerste stap, maar er was nog een mogelijkheid dat het niet aan mensen lag, maar aan een Pokémon. Beiden hadden onderzoekstijd nodig en wie weet, hoeveel tijd ze hadden. Het leek hem dan handig om op te splitsen en dat hij naar de Pokémon Center ging, daar kwamen immers veel trainers, voor enige informatie betreft een mens en Cecille voor een Pokémon en dus de bieb zou raadplegen op zoek naar storm opwekkende Pokémon. Het kwam op tijd in hem op dat de rollen misschien omgedraaid moesten worden, want Cecille leek socialer in de omgang te zijn en niet zo'n boekenwurm te zijn dan hij. Ze moesten wel weer verzamelen om een niet al te late tijdstip op een plek om informatie uit te wisselen, maar wel genoeg tijd om de plekken te vinden. Zou 1 uur voldoende zijn? Hadden ze zoveel tijd? Aarne wierp een blik op de donkere wolken. Hij waagde het erop en als Cecille een betere suggestie had, dan mocht ze dat wel laten weten.
Aarne draaide zich nu wel geheel om naar Cecille met zijn armen langs zijn lichaam. "Sivar heeft met zijn zesde zintuig toch de storm niet zien aankomen?" begon Aarne met zijn stem verheven om boven het geruis van de wind te komen. Het had geen zin om al zijn punten een voor een toe te lichten, dus maakte hij die wel op deze manier duidelijk,"Mijn plan is om eerst informatie te vergaren wie de dader is; een mens of een Pokémon. Ik zal dus naar de bieb gaan en opzoeken welke Pokémon stormen kan opwekken en jij overhoort trainers bij de Pokémon Center. Over een uur ontmoeten we hier, zelfs als je bijna geen informatie hebt," Aarne hoopte hiermee zijn idee verduidelijkt te hebben aan Cecille, maar nu was het de vraag of ze ermee zou instemmen. De tijd tikte door, dus als ze een ander plan had, moest ze er direct mee komen.

De jongen bofte maar weer eens dat Cecille niet de meest slimste meid was, en dus zelf geen plan had bedacht, en zijn beredenering en plan accepteerde met niet enkel woorden. Cecille grijnsde en knikte. Aarne kon nu er helemaal op rekenen dat ze haar deel van zijn plan zou uitvoeren en wie weet, in succes. De jongen wachtte eerste tot de blondine vertrokken was, en besloot toen pas op pad te gaan naar de bibliotheek van de dichtbevolkte stad. Hoewel hij geen idee had waar de bibliotheek nou exact zat in de stad, besloot hij de gok wagen en liep hij regelrecht dieper de stad in, de kermis achter zich latend. De gebouwen torende boven hem uit en gaven hem haast een intimiderende indruk, maar het liet de trainer koud. De pijn in zijn schouder was immers meer aanwezig dan deze 'intimidatie' van gebouwen. Kom op zeg, gebouwen beten geeneens! En hij groeide bovendien in een stad op die vrij groot was. De jongen slenterde dus vort door de straten van Noah City, terwijl de wind krachtiger aan zijn haren trok en om de tien tellen een enorme bliksemflits alles verlichtte. Het kwam een paar keer voor dat Aarne even moest stoppen met lopen om weer op adem te komen, van de strijd tegen de meedogenloze wind, maar ook de helse pijn in zijn schouder. De trainer liep dan in een steeg in en leunde met zijn goede arm tegen een muur en ademde diep in en uit om na enkele tellen weer de strijd met de obstakels te voeren. Het lukte Aarne echter wel om een bibliotheek te vinden, maar vraag niet hoe, het leek haast op een mirakel. De grote ouderwetse gebouwde bibliotheek was nog open op dit uur en vooral met zulk weer. Het verrast Aarne niet, toen hij eenmaal langs de schuifdeur gekomen was direct een boel onrustige groep mensen zag staan met elk een bezorgde blik op een ander vestigend. Aarne's binnenkomst zorgden ervoor dat enkele trainers zich omdraaiden, in de hoop dat er iemand stond die hen kon helpen, maar er stond enkel een knul, een weerloze. Toen de jongen verder binnenstapte, met zijn arm nog op zijn pijnlijke schouder, keken een boel mensen ineens bezorgd om. Aarne kon de groep mensen wel uitschelden van afschuw, dat ze enkel om iemand gaven op basis van hun uiterlijk. Een 'knul'  kon iemand zijn die hun helper kon worden of zijn! Dat was zelfs wat hij wilde doen, rotzakken! En dan kreeg hij ineens hulpzame gebaren van hun, alsof hij een Meowth was met een gebroken poot. De jongen wende zich ruw van de gebaren af en stapte recht de bibliotheek verder in, naar de kasten vol boeken. Enkele verraste, maar ook chagrijnige blikken werden op hem gevestigd en een enkeling mompelde onverstaanbare scheldwoorden. Aarne keek nog een laatste keer naar de groep, voordat hij de boeken in zou duiken om naar een Pokémon te zoeken. Wat een ondankbare schoften.

Het eerste wat Aarne na ging was het juiste onderwerp, namelijk Pokémon. Met behulp van een speciaal ingerichte bibliotheek computer die verspreidt zaten in de bieb, zocht hij de zoekterm op. Enkele boeken verschenen, van kinderboeken naar krantenartikels, maar nog niet wat hij wilde hebben. Aarne typte een extra zoekterm in , 'stormen'. Nu verschenen steeds meer boeken die vrij in de buurt kwamen wat hij zocht, maar nog lang niet exact goed waren. Meerdere trefwoorden kwamen erbij, 'bliksem' en 'wind'. Steeds meer ongunstige boeken gleden weg, totdat de jongen twee boeken vond, 'De mythologische Pokémon van Kanto'  en 'De drie vogels'. De jongen klikte met glinsterende ogen de twee titels aanen probeerde hun boeknummer's te onthouden, om vervolgens het zoekbalkje weer te legen en de computer achter zich te laten. Aarne sloeg tevreden een zucht, nu hij op het juiste pad leek te zijn, en ging direct op zoek naar de juiste boeknummers. Minuten gingen voorbij, voordat hij eindelijk de twee boeken gevonden had en een lege plaats op een bankje gevonden had. De jongen sloeg de eerste boek open op het tafeltje voor hem en bladerde direct door naar het register. Waar stond 'storm'? Met zijn vinger gleed hij langs de woorden die met een 'S' begonnen en vond uiteindelijk het woord 'storm'. Aarne moest hebben gegrijnsd, want een bejaarde man keek eventjes licht geagiteerd van zijn krant. De trainer ging verder met zijn zoektocht en bladerde naar de bladzijde waar 'storm' stond en vreemd genoeg stonden ze allemaal op één enkele bladzijde, getiteld 'Zapdos'. Bingo!

'Zapdos, een van de drie legendarische vogels van de Kanto regio, is zelden gezien buiten zijn verblijfplaats. De Pokémon is zelden gezien door een mens, maar er wordt beweert dat deze vogel enorme gele uitstekels als vleugels heeft met zwarte veren eronder. De Pokémon zou ook onder dreiging een storm kunnen creëren om buitenstaanders weg te jagen. Deze storm werd gekenmerkt door een boel blikseminslagen en sterke windstoten, maar geen neerslag. Er is vernomen dat Zapdos soms andere regio's bezoekt, maar de reden hiervan is onduidelijk tot op heden.'

Aarne fronste diep, terwijl hij het stukje informatie aandachtig woord voor woord las en nog met zijn vinger langs gleed. Hieruit moest hij concluderen dat Zapdos de boosdoener was geweest van het weer dat gaande was; geen neerslag, veel blikseminslagen en felle windstoten. Hij kreeg door de beschrijving van de Pokémon, ook nu een beeld van deze Zapdos. Een elektrische vogel met enorme uitstekels als vleugels met een beetje zwart er tussen. Had hij eigenlijk al dit wezen gezien toen hij in Kansai aankwam, vroeg Aarne zich af die zijn hoofd op zijn hand liet leunen. Een vogel .. met.. stekels? Nee. Het kwam Aarne absoluut niet bekend voor. Maar deze Zapdos zou stormen creëren indien hij bedreigd werd, maar dan was de vraag ... met wat? Wat liet een legendarische Pokémon afschrikken? Een mens zeker niet, een andere Pokémon of iets van vergelijkbare kracht, een ander legendarisch? Dat zou aardig kunnen, gezien er niets sterkers was dan een legendarische Pokémon, enkel een even sterke legendarische. Maar dat bracht hem terug naar de tekst die hij zojuist gelezen had, Zapdos hoorde bij een trio. Waren daar onderling veel gevechten? Aarne las de pagina verder uit en vond de twee namen van de andere legendarische vogels: Articuno, de ijsvogel, en Moltres, de vuurvogel. Toen Aarne de namen via de register opzocht kwam hij degelijk een stukje tegen dat ze elk hun eigen verblijfplaats in de Kanto regio hadden en het eens kon voorkomen dat ze in strijd met elkaar kwamen. Aarne kon niet bepaald een goede gok maken welke van de twee de Zapdos of andersom iets aangedaan had. Het weer verraadde er niets over. Dan restte echter nog maar een vraag: waarom voerde Zapdos de strijd hier?
Op dat moment echter stonden er ineens een boel jochies achter hem, elk waren ze echter een jaar ouder dan Aarne en keken ze hem breed grijnzend aan met een valse twinkeling in hun ogen. Aarne begreep niet wat ze van hem wilde, maar enkel dat ze met die blik en grijns wel op iets slechts uit waren. Een van de jongens zag dat zijn 'groepje' eindelijk opgemerkt werd en leek al zijn mond open getrokken hebben om iets te zeggen, maar Aarne was niet geïnteresseerd in hun gepraat en klapte de twee boeken dicht, kwam overeind en liep ze voorbij. Het stoorde hem dat de groep uit het niets was komen opdagen, maar het maakte toch niet zoveel uit, hij had alle informatie die hij maar wilde hebben.
Nu kon hij tevreden terug gaan na- Plotseling werd hij bij zijn pijnlijke schouder gegrepen en ruw omgedraaid, waarbij Aarne een kreet liet horen, zonder het te willen. Gelijk greep hij naar de schouder en keek hij recht in de groene ogen van een blonde jongen, waarvan zijn grijns enkel breder leek te zijn geworden door zijn kreet. De jongen genoot van anderen zien pijn lijden, dat was duidelijk. En terwijl je in de bibliotheek stil moest zijn, had iedereen door de plotselinge pijnkreet zijn blik op Aarne in de groep gevestigd. De blonde jongen leek op een reactie te wachten, maar Aarne bleef doodstil hen aanstaren. Pas toen de jongen begreep dat Aarne zou blijven zwijgen, nam hij het woord en sloeg zijn arm om de andere schouder van Aarne heen, alsof ze oude vrienden waren. "Hé, Aarne! Sorry, voor het pijnigen. Ik had niet door dat je een wond opgelopen had," Wacht eens even, Aarne kende die achterbakse blonde jongen nog met zijn komische acten in de klas en zijn veel te luide stem die zelfs leek te weergalmen in de hele bibliotheek. De jongen was maanden geleden verdwenen uit Kalos, maar was hij hierheen gegaan? Het leek er sterk op. Aarne rukte de arm van de jongen van zijn schouder af en liep zwijgend van de groep weg, richting de juiste boekenplank waar de twee boeken gezeten hadden. Terwijl hij de eerste boek teruggebracht had en dreigde de tweede terug te leggen op de juiste plaats, was het hem opgemerkt dat de rust wederkeerd was in de bibliotheek en zijn kreet afgestorven was in de herinneringen van anderen. De storm en de bijbehorende chaos was nog gewoon gaande, een pijnkreetje was er niets bij, blijkbaar. Nog een reden om de mensen hier te haten. Netjes schoof de laatste boek erin, waarna Aarne de bibliotheek zwijgend verliet en de mensen massa weer passeerde. Enkele herkenden hem en keken hem met een nors gezicht aan, maar ook hij bleek oud nieuws te zijn. Maar goed, het was hem gelukt om nieuwe informate te verkrijgen en nu was hij juist benieuwd naar wat Cecille ontdekt had, gezien zij juist zocht naar een menselijke dader.

Eenmaal begroet door de krachtige wind, werd Aarne plotseling omringd door dezelfde groep van eerder met Johnny, dat blonde rotjoch, waarvan zijn naam weer terugkeerde, voor hem. "Zo begroet je toch een oude vriend, niet?" zei Johnny met een brede grijns, "Maar ach, ik vergeef je het om een voorwaarde ... Als je wint in een Pokémon gevecht tussen onze starters," De rotjoch keek bij het einde van zijn zin op een nonchalante manier opzij, waaraan Aarne zich ergerde bij de jongen. Johnny was een typische rijke lui kind, dat enkel Pokémon als slaven gebruikte en het in zijn ogen geeneens verdient had om een trainer te kunnen worden. Aarne vroeg zich ook eigenlijk af waarom de jongen plotseling een gevecht wilde, terwijl ze nooit met elkaar spraken en intimiderend probeerde te zijn door een groepje achter hem aan te laten sukkelen. Het liet hem koud. "Waarom?" vroeg Aarne met een ijzige stem, waarop Johnny met een grinnik reageerde in plaats van het opzetten van een standaard brede grijns. "Ik wil gewoon de held worden, want dankzij jou weet ik nu wie de storm gecreëerd heeft. Het leek mij handig om jou als training te gebruiken." Aarne trok zijn ogen tot spleetjes met zijn kiezen recht op elkaar, terwijl hij vuisten vormde van zijn handen. Johnny zag dit en leek zich te amuseren, waarop een van de groep een stoot tegen zijn schouder gaf. Een helse pijn ging door zijn schouder heen en de jongen klapte naar voren met zijn hand naar zijn schouder, terwijl die tegelijk Johnny aan probeerde te kijken. "Ach, ik was vergeten dat je daar een pijntje had," Daar was dat nonchalante gedrag weer. Aarne keek de jongen kil aan en wilde hem echt uitschelden voor een boel dingen, maar de pijn was te overheersend en dat besefte de snotjoch zich maar al te goed. "Als je niet wil ve-"begon Johnny die zijn ogen sloot en nonchalant zijn armen de lucht inhield, maar hij stopte met praten en opende zijn ogen toen Aarne moeizaam overeind kwam met een Pokéball in de aanslag. Zijn schouder trilde van de pijn, terwijl zijn oranje ogen ijzig kil stonden en zelfs zijn blauwe haar zijn ogen niet leek af te dekken.
De snotjoch grijnsde en wenkte de boel richting een steegje verderop die toevallig dichtbij de kermis was, de ontmoetingsplaats. Aarne besefte dat gelukkig, maar wist dat als hij niet te laat wilde arriveren-te laat kwam hij sowieso nu- dat hij het gevecht snel moest beëindigen. Waarom hij nu vocht, wist hij niet. Johnny wilde met de eer strijken dat Zapdos dit veroorzaakt had? Dat kon niet alles zijn en Aarne zag de waarde er niet in, zeker met nog zo weinig informatie. Of blufte de jongen al die tijd? In ieder geval liet Johnny zijn eerste Pokémon al verschijnen, een Quilava. De Pokémon stond direct op zijn achterpoten en schoot vuur uit zijn voorhoofd en achterste. Het verontrustend was de litteken over diens rechteroog en de glazige kijkers van de Quilava. De Pokémon had veel meegemaakt, slechte dingen. Aarne wierp Soturi's Pokéball de lucht in en uit de witte straal die deze verliet kwam een Froakie ten beeld die luid een kreet liet horen en toen pas verbaasd de plek op zich nam en Aarne vervolgens vragend aanstaarde. De Pokémon schrok echter van zijn kille ogen en wendde snel zijn blik af, gericht op de tegenstander, een Quilava. "Soturi, gebruik Bubble en dan Quick Attack!" De Froakie sprong naar voren en vuurde meerdere bubbels af, waarna een witte straal achter hem vormde en zijn snelheid sterk toenam. De Froakie schoot door de snelheid tegen de eerder afgeschoten bubbels op en vormde een zekere waterlaag over zij lichaam heen die snel op de Quilava af kwam. 'Kreiger, Ember en Quick Atack!' De Quilava schoot een vlam af en vervolgde dezelfde stappen als zijn Froakie. Aarne begreep de zet van Johnny niet zozeer, maar het leek erop dat Johnny geeneens de aanstalten nam om een aanval te ontwijken en voluit voor de aanval ging. Dat zou de litteken kunnen verklaren? "Hou je kop laag!" Soturi volgde het bevel op, net voordat de twee Pokémon elkaar zouden raken, waardoor zijn aanval frontaal tegen de borst van de Quilava opschoot. 'Grijp hem vast!' Huh? Plotseling greep Kreiger de Froakie af, terwijl ze neerdaalden naar de grond en de Quilava besproeit werd met enkele overgebleven bubbels van de aanval. Aarne dacht snel na en besloot over te gaan op een andere techniek. Kreiger wierp echter, voordat Aarne iets kon zeggen de Froakie keihard tegen de grond aan, waarna deze op Soturi's rug ging staan, vastberaden om de lucht uit de longen van de kikker te verlaten. Aarne zag zijn Froakie sterk verzwakken, maar zag nog kans in een redding. "Lick!" Soturi stak moeizaam zijn tong uit en wist de poot van Kreiger vast te grijpen en deze over zich te trekken, waarna hij het gezicht van de Pokémon likte. "Goed zo, Soturi!" zei Aarne triomfantelijk, en hield zijn hand vrolijk voor zich, waarop Soturi eventjes naar zijn trainer toesnelde, sprong en een high five terug af. Intussen hoorde hij aan de andere kant Johnny tekeer gaan tegen Kreiger die als verlamd, misschien dor de Lick of door zijn trainer's gescheld, op de grond lag. Dit bracht Aarne op een idee, het was misschien verboden, maar een andere Pokémon leed onnodg door zijn trainer, dat was een prima uitzondering. "Soturi, gebruik Bubble op Johnny!" De Froakie had het allemaal gevolgd en grijnsde haast toen hij het te horen kreeg van zijn trainer en schoot dus vastberaden een boel bubbels op Johnny af. De blonde trainer kwam te laat achter op de aparte commando en kreeg de serie bubbels in zijn gezicht wat de jongen achterliet met nat haar. De groep giechelde op de achtergrond en Kreiger keek Aarne en zijn starter verbaasd aan, haast alsof ze van een andere dimensie gekomen waren, omdat ze lol hadden. Aarne zag de blik van Kreiger op zich gevestigd staan en had medelijden met het ventje, maar redden kon hij de starter niet. Het bleef Johnny's Pokémon, hoe erg dat ook was.

Maar goed, Johnny ging ditmaal tekeer tegen de rest van de groep en Aarne nam snel de benen met Froakie achter zich aan, en spoedig zag hij een blondine en haar Tyroque bij de kermis staan, zeker te wachten vol ongeduld. Direct voor haar remde hij af en haalde eerst diep adem, voordat hij het woord nam, terwijl de Froakie zwijgzaam toekeek hoe de woorden zijn trainer's mond verlieten. "Zapdos heeft dit blijkbaar veroorzaakt en maakt stormen als hij zich bedreigd voelt. Ik gok dat dit een van de andere legendarische vogels kan zijn van Kanto, waar toe Zapdos behoord. En jij?" Tussendoor moest Aarne de tijd nemen om even naar adem te happen, voordat hij verder kon praten. Tegen het einde van de zin was zijn ademhaling weer stabiel en keek hij Cecille afwachtend aan, hopend dat de groep hen niet zo snel zouden vinden en dat vooral Cecille zich er buiten hield.

'Je kan nog eens gelijk hebben!' reageerde Cecille, waarop Aarne zijn aandacht op haar aanscherpte. Had ze bij de Pokémon Center meer informatie kunnen vergaren? Zo ja, had het dan degelijk te maken met Zapdos en waarschijnlijk ook Articuno? Of hadden ze het totaal mis en waren het mensen? De jongen schudde de tegenstrijdende gedachten weg en keek de blondine geduldig aan. 'We hebben een heleboel mensen ondervraagt en sommigen zeiden dat ze een enorme schaduw over zagen vliegen vlak voordat de storm begon. Toen ik vroeg of ze de schaduw konden omschrijven, hadden ze het over vleugels met scherpe uitsteeksels,' vertelde Cecille, 'Zapdos heeft zulke vleugels.' Aarne's mond viel open van zowel verbazing als enthousiasme. Het klopte dus wat de boeken hierover zeiden en zijn vermoeden dat het een Pokémon moest zijn, een vliegende Pokémon die stormen kon oproepen! Dit was geweldig nieuws! Het was nu zeker vastgesteld dat de verschijning Zapdos was en dat hij gewond moest zijn om zich zo af te wenden, maar er waren nog zat vragen over. Waar was de Pokémon nu? En wie had hem zo zwaar kunnen verwonden en was het wel een van de legendarische vogels van Kanto? En nog een boel vragen. De Froakie naast hem maakte een instemmend en tegelijk vrij tevreden geluid, deze stemde dus in. Aarne was nu volledig zeker van zijn zaak. Nu nog enkel dus de overige vragen beantwoorden en dit was daarna geregeld! De blauwharige jongen maakte een vastberaden vuist van zijn hand en draaide zich even om naar Soturi, die hem vragend aankeek. De jongen draaide zijn vuist met zijn duim tevreden op, waarop Soturi met zijn pootje dezelfde gebaar terug maakte. De Froakie grijnsde lichtjes en met een trage beweging keek Aarne weer Cecille aan, met zijn armen voorzichtig op elkaar geplaatst. Cecille stelde op dat moment diverse vragen die ook in hem waren opgekomen en die dus nog door hun beantwoord moesten worden. Hij liet haar gerust even brainstormen met vragen, voordat hij weer zou praten. Aarne sloeg een tevreden zucht, het kwam goed zo.  Dat dacht hij ten minste.

Het volgende moment keek Cecille hem niet meer aan, maar naar een punt achter hem. 'Wie zijn dat?' Aarne fronste niet begrijpend, en voelde Soturi's pootje zijn broekspijpen stevig vastgrijpen. Zelfs Froakie leek er van streek te zijn. On onverschillig draaide Aarne zich om en voelde zijn hart een slag overslaan: Johnny! De blonde jongen en zijn groep had hem weten in te halen! Snel ging hij beschermend voor Cecille staan met de Froakie aan zijn zijde die klaar stond voor een commando. Aarne keek kort over zijn schouder naar Cecille die er waarschijnlijk niets van begreep en besloot maar even uit te leggen wie deze 'vriendjes' van hem waren. "De blonde is Johnny, een ex-klasgenoot van mij die overduidelijk houdt van lijdende mensen én Pokémon," snauwde hij. Hij haatte het om zijn naam uit te spreken en al helemaal om zijn interesses te moeten aangeven. Het was te bespottelijk voor worden dat iemand die hield van het pijnigen van anderen én hun Pokémon, een Pokémon trainer werd. De jongen beet op zijn onderlip, terwijl Johnny hem toelachte met nog steeds een boel natte plukken blond haar voor zijn ogen en zijn meelopers achter hem aan. De blonde jongen propte zijn handen in zijn jaszakken en stopte vijf meter van Aarne vandaan. 'Ik had geen douche nodig, Aarne. Ik wilde enkel een ouderwets gevechtje met je,' zei Johnny met een nep-poeslieve stem, waaraan Aarne zich ergerde en Soturi zelfs over gromde. Aarne begreep eigenlijk nog nauwelijks wat de jongen met de informatie betreft de Zapdos echt wilde en of het zijn hoofdzaak was. Johnny merkte dat er geen reactie van de tegenpartij kwam en liet zijn blik verveeld op Aarne's schouder vallen. 'Nog altijd gewond, hea? Je lijkt mijn Quilava wel. Net zo'n zeurpiet,' Aarne's ogen werden groot. Wacht eens even, waar was zijn Quilava gebleven?! Achter de meelopers stond er niets en ook de richting waar ze vandaan waren gekomen was Pokémonloos. De woede begon in Aarne te borrelen. "Waar is de Quilava?" vroeg hij dreigend, waarop Johnny enkel met een brede grijns reageerde, geen woorden. Dit irriteerde Aarne mateloos, maar hij had geen tijd om met de groep bezig te blijven. Zapdos was belangrijker.

"Nou, wat wil je du-" 'Hé, wie is dat?' Johnny kwam er tussen en keek geïnteresseerd naar Cecille, haast als een roofdier die een potïentele prooi had gevonden. Wat ging hij met haar doen? Aarne vertrouwde het voor geen meter en zeker niet toen Johnny hen naderde. "Soturi, Bubble!" De Froakie schoot krachtig allemaal bubbels naar de voeten van Johnny, maar de jongen liep gestaag door. "Nee, hea ..." kraamde Aarne, waarop hij naar Johnny toerende en hem besloot te tackle'n. Alles om hem zo ver mogelijk van anderen af te houden. De blonde jongen verwachtte de plotselinge beweging van Aarne niet, evenmin zijn Froakie. Enkele meelopers treuzelden en de overige schoten te hulp om Aarne van hem af te halen, maar hij deelde rake schoppen uit om ze van hem af te houden. Tegelijk traanden zijn ogen ook, zijn arm deed vreselijk veel zeer en de tackle werkte niet bepaald goed hierop. Soturi stond vastgenageld aan de grond en pas toen bijna alle meelopers zich op Aarne gestort hadden, schoot de Pokémon in actie en vuurde rake Pound en Bubble-aanvallen af, alles om zijn trainer te redden.

Het gewicht dat op hem lag was drastisch kleiner geworden in een zeer korte tijd, tot het moment dat Aarne de stenen grond onder zich voelde met de smaak van bloed in zijn mond. Op de achtergrond hoorde hij een zeer aanwezige stem, een vrouwelijke. W-Was het Cecille? Aarne plaatste moeizaam zijn 'goede'arm onder zijn schouder en trok tegelijkertijd zijn benen naar zich toe om overeind te komen. Haast direct viel hij echter als een scheve blokkentoren in elkaar, weer tegen de stenen grond aan. Zijn lichaam deed vreselijk veel zeer en hij wilde geeneens een blik werpen op zijn schouder die nog het ergst aan toe was in vergelijking met zijn andere lichaamsdelen. Stilletjes, maar degelijk trillend probeerde hij nogmaals overeind te komen, maar de kracht in zijn 'goede' arm was te zwak en weer viel hij bijna in elkaar, maar Soturi schoot te hulp en steunde hem van de andere kant, de kant van zijn 'slechte' arm. Aarne wierp een korte blik op zijn starter en glimlachte zacht als dankbaarheid. Met de hulp van zijn maatje die met alle kracht de borststuk van de jongen overeind probeerde te laten komen, hees Aarne zich voorzichtig, maar zeker overeind. Hij schoof zijn knieën iets naar voren en strekte deze voorzichtig uit. Zijn benen trilden onder het gewicht en zijn kleren zaten deels besmeurd met spetters bloed en scheuren waarachter nog schrammen zaten. De pijn was vreselijk, maar hoe erg het ook was, hij bleef koppig overeind komen. Soturi klemde zich krampachtig en bezorgd aan de been van zijn trainer vast. Zijn oranje ogen vielen op de kikker Pokémon die absoluut niet leek te willen dat Aarne nog iets zou uitvoeren en de rust zou nemen. De jongen kon dit echter niet naleven en draaide zich met twee stappen om naar Cecille die dreigend de blond mormel aankeek, die bewegingsloos op de grond lag. Hij was  levend en bij bewustzijn.

"Johnny," zei Aarne luid met een zwaar schorre stem, waarop de blonde mormel zijn gezicht iets naar Aarne toe had gedraaid. Hij trok zijn ogen tot spleetjes en de kille gloed was teruggekeerd, wreder dan de eerste keer. "Verdwijn!" snauwde Aarne luid, waarop hij Soturi in elkaar voelde duiken. Was hij zo bang? Aarne keek de Pokémon aan, die hem eventjes aankeek en vervolgens wegkeek en zachtjes piepte. De kille blik verdween en hij legde zijn hand bezorgd op Soturi's poot die zijn been vasthield. "Het komt goed," De Froakie keek traag zijn trainer weer aan en glimlachte zacht. Aarne zag toen pas de wonden die zijn Pokémon opgelopen had door de massa van eerder die op hem gedoken was. Hij had voorzichtiger moeten zijn. In zijn ooghoek zag Aarne de blonde mormel zich uit de voeten maken evenals zijn groep zonder een tegenwoord gezegd te hebben. De jongen keek ze maar kort na, voordat hij door de pijn weer door zijn knieën zakte en voorover leunde met zijn handen op de grond. Aarne nam diep adem en zag dat Soturi bezorgd voor hem zat en zijn gezicht tussen zijn poten nam en zacht glimlachte. Weer legde Aarne een hand op diens poot, ditmaal met een zachte glimlach. "Bedankt, Soturi.." dat as niet de enige die hij moest bedanken. Aarne keek op naar Cecille en haar Tyroque. De helden van de dag. "Bedankt," Nooit verwacht dat hij het zou zeggen. Er was een eerste keer voor alles. Aarne wilde verder met de onderzoek, maar had al moeite om te lopen. Wat konden ze nu doen? Ideeën kon hij niet verzinnen, zijn gedachten waren overhoop gehaald door het voorgaande gebeurtenis. Ditmaal lag het aan Cecille wat ze zouden doen.

Aarne voelde zich belabberd met al die schade die hij opgelopen had op deze middag, maar alles in zijn omgeving leek hem op te fleuren. Had Cecille Johnny aka ‘de pestkop’ niet in elkaar geramd? Hoe zeer hij haar niet in dit gebeuren wilde belanden, kon hij haar het echter niet kwalijk nemen dat ze Johnny had vermorzeld. Het baarde hem echter enkel nog steeds zorgen dat nu de groep weg was, de Quilava van eerder zeker nog in hun bezit moest zijn. Een Pokémon die enkel pijn te voortduren had met zijn zogenoemde ‘metgezellen’ en een sufkop van een trainer. Hoe graag hij de Quilava van zijn vreselijke trainer wilde ontdoen; het zat buiten zijn macht. Het was pas respectabel wanneer de trainer zelf de Pokémon de vrijheid gunde en het leek stug dat een figuur, zoals Johnny die actie ging ondernemen. ‘Laat ze maar leiden’ zou zijn type trainer zeggen. Hij snoof zachtjes, en direct schoof de Froakie dichter naar hem toe en keek hem grote ongeruste ogen aan. Een zwakke grijns liet hij aan de bezorgde Pokémon zien die er iets kalmer van werd, maar nog steeds liet Soturi hem voor geen meter alleen. Hij rechtte zijn rug, besefte dat de situatie echt afhing van Cecille’s keuze. ‘Rustig aan maar tijger, daar zijn vrienden voor,’ zei Cecille, waarop Aarne knikte. Het concept vrienden was nog onbekend voor hem, niet helemaal, maar wat voor algemene regels eraan vastzaten was nog ver te zoeken. ‘En als een vriend breng ik je nu naar iemand die naar je kan kijken, want volgens mij ben je niet helemaal gezond,’ Licht ongemakkelijk wreef hij met de palm van zijn hand door zijn blauwe handen, waarna hij zijn hand voor zich hield. Er zat een beetje bloed op, niet veel, maar blijkbaar had hij ook nogeens een hoofdwond opgelopen. Aarne trok zijn ogen tot spleetjes en balde zijn hand tot een stevige vuist. ‘… No offence, trouwens.’ Voegde Cecille snel toe, maar hij keek haar alweer vastberaden aan. Het was hinderlijk dat hij aardig gewond was geraakt, wegens de voorgaande gebeurtenissen, maar het was geen reden om hun missie niet af te maken. Ze gingen door! Basta!

‘Deze kant op,’ zei Cecille, waarna ze alvast wegliep van hun ontmoetingsplek om hun bestemming, een dokterspost te bereiken. Hun avontuur was zeker nog niet voorbij, het begon pas net. Aarne wenkte Soturi naar zich toe en begon richting Cecille en haar Tyroqe toe te lopen. De pijn in zijn ledematen zorgden ervoor dat hij enkel licht strompelend naast haar terecht kwam en kon bijbenen. Het was echter beter dan helemaal niet vooruit te kunnen komen. Soturi bleef echter kleine sprongen naast hem maken en maakte na elke sprong oogcontact met hem. Het irriteerde hem lichtjes dat Soturi zo erg bezorgd om hem was, maar het voelde ook goed. De Pokémon gaf om hem en hij had hem ook meegeholpen om Johnny’s groepje te verslaan. Spoedig liep Aarne naast Cecille. Ze liepen richting een dokterspost, maar alsnog zou hun oorspronkelijke doel in zicht blijven; de mystery rondom Zapdos en Articuno achterhalen. Ze hadden een aardig idee wat er aan de hand was, maar het was nu nog de vraag waar de Zapdos of Articuno moest zitten. De Zados zou of in de lucht bevinden of geschuild in een elektriciteitvolle omgeving. De Articuno zou eerder in een koele omgeving zitten, maar zat die wel bij zo’n strand? Wacht! Was er hier in de buurt geen grot die naar een stad leed? “Articuno kan in de grot aan de kust zitten, het meest koele plek in de omgeving,” Hij legde zijn handen in zijn zakken en tuurde naar de lucht die qua bliksem geweld niets veranderd was. Het was dus nog gaande. Dan hadden ze nog een beetje geluk, hoewel … de Zapdos bleek dus nog in gevaar te verkeren. “En Zapdos, die vliegt misschien nog, maar kan net zo goed bij een elektriciteitvolle omgeving zitten… Ken je per toeval een plek die met de stroomstoring nog elektriciteit zou hebben?” Met een lichte frons keek hij Cecille aan, ze moesten sowieso verder met hun onderzoek en tot actie komen.

Hoopvol wachtte Aarne op een antwoord van Cecille om achter de locatie van de twee legendarische vogels te komen. Zijn schaarse informatie betreft de stad had enkel over een elektrische gym vermeld en over de beroemde kermis, niets meer. Dat was dus geen goede bron. Konden ze niet anders weer naar de bibliotheek gaan? Direct vervloekte hij zichzelf. Dat was een vreselijk idee! De groep van Johnny kon er naar toe zijn gevlucht en een tweede confrontatie was geen goed idee. Terug bij af, zou de gym nog elektriciteit hebben? Een gym had namelijk altijd een matchende interieur met de type Pokémon die de gymleider gebruikte. Zou het dan nog stroom hebben tijdens zulke storingen? Dat was nog maar de vraag. Maar Cecille was wonderbaarlijk op een antwoord gekomen., en Aarne wilde zichzelf slaan dat hij er niet zelf achter gekomen was. ‘Een Pokécenter!’ Natuurlijk! Het moest een reserve stroom voorziening hebben voor de patiënten.  Wauw, het klonnk zeer logisch. Waarom was hij er niet eerder op gekomen? Tsjonge.  Hij keek Cecille recht aan, afwachtend op wat ze nog meer  zou zeggen. ‘Ik weet niet hoe het zit met deze regio– of er een elektrische gym is of niet, maar! Pokécenter hebben altijd reservestroom, toch? Ik weet dat ziekenhuizen dat wel hebben…’ Vervolgde ze mompelend. Aarne trok zijn ogen tot dunne spleetjes. Er was een elektrische gym, maar ze hoefden niet direct nog stroom te hebben. Dat was het probleem. Aarne sloeg een zucht, en keek strak voor zich uit, terwijl hij moeizaam vooruit kwam. ‘Maar elke stad heeft een Pokécenter, dus Zapdos kan overal zijn…’ Hoorde hij Cecille nog zachtjes zeggen. Nou, dat hoefde niet direct. Zapdos verweerde zich met donderwolken en deze waren boven deze stad. Ook was Zapdos gewond, hoogstwaarschijnlijk, en kon hij sowieso niet ver komen zelfs als hij het zou willen. Dan was er nog iets wat Cecille ontrafeld had, de trainers hier hadden een vogel in de lucht gezien. Waarschijnlijk Zapdos. Het duidde enkel op het feit dat de Pokémon nog hier was, dichterbij dan ze vermoedde. Ditmaal verwoordde hij zijn argumenten net zo kort als eerder. Tijd hadden ze immers niet, of nauwelijks. “Zou Zapdos, die bovendien gewond is,  zich zo sterk in deze stad verweren als hij in een andere zat?” Kort keek hij Cecille bedenkend aan, waarna zijn blik weer weggleed. “Ik denk van niet,”

Na ruim tien minuten kwam er een gebouw in zicht; de dokterspost. Aarne schonk het een korte blik, maar het betonnen constructie zag er niet bepaald mooi uit met diens grijstinten. Ach, zolang hij maar behandeld werd, hij wilde zo snel zo mogelijk weer op stap gaan. Het was al irritant dat hij behandeld moest worden, terwijl een legendarische Pokémon meer pijn leed. Hij verminderde zijn pas en liet Cecille voorop lopen. Het leek hem verstandiger, zeker met de eventuele gevaren die zich in het afschuwelijke gebouw ronddwaalden. Tja, Aarne had het niet zozeer op artsen. Aarne liep op haar af met de Froakie naast hem, maar eenmaal aangekomen werd het hem duidelijk dat de deur dichtzat en zelfs Cecille het niet open wist te krijgen. Zelfs haar spierkracht kreeg het geval niet open. Hmm, er moest iets zijn om het open te krijgen. Strompelend liep Aarne erop af en gleed met zijn vingertoppen langs de deur. Het was van .. “Hout,” Mompelde Aarne zachtjes. Ze waren vrij ouderwets hierin zeg, een houten deur plaatsen bij een betonnen gebouw. Maar het was dan toch te breken met spierkracht? Hij tikte moeizaam met zijn vingers er tegenaan. Aah, het leek erop dat het vrij dik en stevig was met iets steenachtigs erin. Hout en een beetje steen. Dat moest te doen zijn, niet met spieren echter. De trainer boog zich voorover en greep de Pokéball van Rohkea, zijn Fletchinder en liet haar eruit verschijnen. De Pokémon begroette hem luid en deinsde direct achteruit toen het licht van de straal van de Pokéball verdwenen was. “Ik ben oké, als je jouw Ember gebruikt en veel met jouw vleugels fladdert! En Soturi zijn Bubble gebruikt om het vuur weer te doven. Dat temperatuurverschil zou de boel moeten verzwakken,” De Fletchinder knikte en vuurde een felle Ember op de deur en klapte fel met haar vleugels, waardoor de volume van de Ember sterk toenam. De deur vloog in de fik en net op tijd schoot de Froakie een Bubble op het vuur om deze te doven. Er volgde een dichte wolk van rook, maar al spoedig was de deur haast weggebrand en lagen er enkel restjes met hier en daar enkele kiezeltjes. De trainer bedankte de twee Pokémon en liet beiden terugkeren nar hun Pokéball, voordat hij Cecille recht aankeek. “Dames eerst,”

Cecille stapte al snel binnen met haar Pokémon en Aarne volgde haar zonder maar ook iets te zeggen. Zijn ogen gleden over de interieur en vrolijk werd hij er niet van; het was een rommeltje. Alsof een Pokémon een Whirlwind in de ruimte had uitgevoerd. Maar ze moesten hier dus de arts vinden? Zou die er überhaupt nog zijn met zulk weer gaande? Als het een watje van een arts was, dan was hij zeker al een poosje geleden gevlucht en indien die er wel nog aanwezig was, bleef het nog steeds een bangerik. Welke arts probeerde niet alle omstanders te helpen? Sceptisch over de arts zonder hem geeneens gezien te hebben trok Aarne zijn ogen tot spleetjes, terwijl hij de ruimte verder in liep. De blondine en haar Tyroque stonden echter al in een uiterst hoekje van de ruimte, en voordat Aarne maar vraagtekens bij haar acties kon plaatsen, hees ze vrij ruw een figuur onder een houten tafel vandaan en wierp die er stevig op. De klap moest pijnlijk zijn geweest, want zelfs Aarne trok zijn lichaam iets in bij het horen van de klap, maar hij herstelde zich spoedig en voegde zich bij haar toe. Nu kon hij ook de zogenaamde ‘arts’ beter zien; een 40-jarige man met beginnende grijze haartjes op zijn hoofd en kin die zat te beven en onbegrijpbare woorden zat te prevelen. Het werd hem met een blik over het figuur duidelijk waarom Cecille zo ruw met de man omgegaan was, het was een angstige ‘arts’. Moest hij zo’n figuur aan zijn wonden overlaten? Aarne vestigde een waarschuwende blik op Cecille, zich afvragend waarom ze er niet voor kozen om een andere arts te vinden dan deze pup met zijn staart trillerig tussen zijn achterpoten die zijn zindelijkheid verloren had. Er moesten meer artsen zijn die niet zo angstig voor stormen waren als deze meneer, maar zijn blik mocht niet baten; Cecille reageerde er niet op, en spoedig gaf Aarne het op. Hij legde zich bij de waarheid neer: Dit ‘geval’ zou aan zijn wonden zitten.

Hij mocht haar echter niet onderschatten. Ze viel de ‘arts’ mentaal aan door hem de ernst van zijn angst nogmaals heel ‘rustig’ hem te laten doordringen. Er stonden mensenlevens op het spel, en deze dokter zat met de deur gesloten in zijn post in een hoekje in zijn broek te plassen, in elkaar krimpend van elke bliksemflits die buiten neersloeg. De frustraties die Aarne tegenover de man had, waren haast in Cecille’s woorden uitgesproken, dus viel Aarne haar niet bij. Waarom zou hij? Nadat Cecille uitgesproken was viel er een korte stilte in de ruimte en werd alle aandacht op hem gevestigd; de gewonde. Kort stond hij in tweestrijd of hij wel behandeld wilde worden door de man, maar Cecille had zulke scherpe zinnen gebruik dat de man haast gedwongen, deels door angst, hem wel moest behandelen. Zij had het voor hem geregeld. Zonder de dokter een blik te gunnen wenkte hij met zijn ogen naar zijn schouder, gehuld onder de vest en shirt die bovendien niet meer zo heel schoon waren. ‘Kom daar op het bed zitten, dan zal ik er naar kijken,’ Zei de man abnormaal kalm, maar zelfs zonder hem aan te kijken wist Aarne dat de man alles behalve kalm most zijn en enkel kalm wilde ‘lijken’. Anders kreeg hij weer Cecille voor zich, en misschien hield hij er zelf iets meer aan over. Hij grinnikte onhoorbaar in zichzelf bij de gedachte, en liet zich op het witte bed neerploffen die nog wel netjes was in vergelijking met de rest van de ruimte. De man liep eerst naar een kastje toe en kwam terug met allemaal glinsterende eng uitziende voorwerpen. Het enige veilige was de stethoscoop. ‘Kleed je bovenlichaam uit, dan zal ik eerst naar jouw hart luisteren. Hierna kijk ik naar de rest,’ De man begon langzamerhand oprecht kalm te worden met hervatten moed, terwijl Aarne zijn vest, shirt en hemd van zich afwierp en op zijn knieën neerlegde. De dokter luisterde naar zijn hart en de kou van de stethoscoop was bijna niet te harden, maar hij gaf geen krimp en tuurde naar de spierwitte plafond. De dokter mompelde dat het prima was en gaf meerdere aanwijzingen aan de blauwharige trainer die deze opvolgde en bij de minste aanraking bij zijn schouder zich moest inhouden een kreet te horen. Na een ogenblik gleed Aarne van het bed af met dik stevig verband over zijn schouder en middel heen, bijna uit het zicht verdwenen door de hemd, shirt en vest. Over de schrammen was crème opgesmeerd en toen een pleister opgeplakt. Voor de rest waren alle wonden ontsmet met alcohol. Aarne zag er echter handhavend uit met het stukje verband dat onder zijn kleren te zien was en de pleisters die over zijn benen, armen en gezicht zaten. De schrammen bij zijn linkerhand waren net te diep, dus hadden deze ook een verband gekregen. Met de instructies over de verdere behandeling van zijn wonden in zijn achterhoofd liep hij regelrecht naar de ingang toe, maar stopte toen hij net niet buiten stond. “Dank u! Hier zult u dankbaar mee zijn,” Eenmaal buiten snoof Aarne de buitenlucht diep in, waarna hij wachtte op Cecille. Zapdos, wacht maar heel even nog! Ze kwamen eraan!

Het ontging Aarne niet dat Cecille nog even de tijd genomen had om ook persoonlijk de arts te bedanken. Hoewel haar stem vriendelijk klonk en hij een glimlach op haar gezicht meende te zien, had hij een vaag gevoel dat haar blik niet even zoet waren als haar gezichtsuitdrukking. De arts keek namelijk met zijn oude ogen vol pure angst richting Cecille. Niet dat de arts er geen recht op had, Cecille was immers vrij ruw met hem omgegaan. Spoedig stapte ook Cecille en haar Tyroque het gebouw uit, al was er nog maar heel weinig over van de deur buiten een stukje steen hier en daar. Niet dat de arts het momenteel iets zou uitmaken. Ze haalde opgelucht adem, en hij begreep haar volkomen, gezien wat er net gebeurde zeker geen pretje was. Net zo min de behandeling die hij van de arts gehad had, maar dat was dan ook zelden. Daar was de vrees voor doctors voor met hun koude apparatuur en hun kille, ijskoude blikken. Cecille vroeg vervolgens of hij zich inmiddels al wat beter voelde en de arts dus daadwerkelijk zijn taak goed uitgevoerd had. Aarne knikte traag, maar merkte dat Cecille onder haar glimlach zeker niet vrolijk was. Het leek eerder alsof ze…. zorgen om hem maakte, dus daadwerkelijk om hem gaf. Een fenomeen waar hij weinig over weet, gezien buiten zijn ouders en een specifiek meisje niemand om hem gaf qua idealen of zelfs maar waarde. Licht onwennig wende hij zijn blik en keek hij naar zijn pijnlijke linkerhand. Het topje van de ijsberg waar hij eigenlijk last van had, maar niet dat hij hierdoor zomaar zou opgeven om de Zapdos te redden. Zelfs zijn pijnlijke romp en schrammen zouden hem niet weg houden van zijn doel, zeker nu Johnny verschenen was.

Plotseling merkte hij een gedaante in zijn ooghoek op die er vrij alledaags uitzag; een jongen van rond de 15-jaar, waarbij er bloedspetters zaten op zijn ellebogen. Hij leek echter zijn armen prima te kunnen bewegen tijdens het rennen, dus de kans dat het zijn eigen bloed leek vrij klein. Aarne hield de jongen nauwlettend in de gaten en zag hem – zonder hem en Cecille een blik te gunnen, hoewel ze vrij opvielen- het gebouw binnenstappen. Net voordat de jongen in verdwenen was meende hij een lichte afwijking in de beweging van zijn armen te zien. Alsof er geen breuk, maar juist een heftig bloedende schram was, wellicht door een schram die dieper geworden was door een klap. Een harde klap wel te verstaan. Aarne snoof bijna onhoorbaar, hij was eigenlijk al verrast dat een willekeurig figuur zijn aandacht getrokken had die geeneens een Pokémon bij zich had. Hoewel, hij was nogal op zijn hoede sinds het incidentje met Johnny en zijn vrienden. “Ben dus niet de enige.” Cecille glimlachte inmiddels voldaan nu ze iemand anders geholpen had, indirect dan. Daar had Aarne niets op tegen, de jongen zou worden geholpen en daarvoor hoefde geen geweld van te pas te komen. Vervolgens keek ze hem aan en vroeg ze wat ze op dit moment zouden doen. Aarne had ook nog zo zijn twijfels wat hun volgende stap zou moeten zijn om de legendarische Pokémon te redden. Ze wisten al waar de Pokémon zich schuil kon houden en dat hij zich in deze stad bevond. Ook was hij niet bepaald in de beste staat, dus hadden ze zelfs minder tijd. Aarne nam een paar stappen en keek toen Cecille over zijn schouder aan. Het antwoord lag heel simpel. “De Pokémon Center bezoeken, natuurlijk.”

Aarne liep al het strand af, recht richting de Pokémon Center waarvan de lampen nog fel schenen. Het gebouw viel ook enorm op hierdoor, alsof er een spotlight op geplaatst was. Bij elke stap dat hij verzette deed zijn romp zeer, evenals zijn hand die hij eromheen geslagen had. Hij was echter dichtbij hun gedeelde doel en lag recht voor hem. Enkel nog een paar meter en  -Het werd een tel zwart voor zijn ogen, maar het was lang genoeg dat hij bijna op de grond gevallen was. Zijn hoofd bonkte en zijn ogen keken glazig voor zich uit, terwijl hij op tijd zijn gewicht wist op te vangen door zijn pijnlijke hand. Met een vertrokken gezicht kwam hij traag overeind. “Arceus!” Hij vervloekte het dat hij zo plotseling en zo dichtbij zijn doel bijna zijn bewustzijn verloor. Verbitterd beet hij op zijn onderlip en stapte zonder iets te zeggen tegen Cecille verder en stapte met een geheven hoofd de Pokémon Center in. Direct werd hij begroet door een groep ongure types in een donkere uniform die zijn aanwezigheid met een valse grijns ontvingen. Elk bedreigde ze een van de zusters die zich aan de muur vastklampten en angstige kreten uitkraamden, terwijl de Chansey en Audino trillend van angst in een hoekje stonden. Een van de ongure types liep met een smalende grijns op hem af en torende ver boven hem uit. “Volgens mij heb je een ziekenhuis nodig, joch?” Aarne snoof minachtend, jegens de man waarvan diens adem stonk naar tabak. Waar haalde hij de conclusie vandaan als hij al behandeld was en niet op de grond lag te bloeden? Hij maakte koppig een stap naar voren, waardoor zijn borstkas tegen de onderbuik van de man kwam. “En volgens mij moeten jullie Zapdos met rust laten.” Hij speelde maar hetzelfde spelletje, maar het was duidelijk dat lange Hans het niet leuk vond en naar hem uithaalde met in zijn andere hand een Pokéball gereed voor actie. Hij volgde de hand en dook net op tijd opzij, hoewel het hem zuur kwam te staan met een protesterende pijn in zijn romp, waardoor hij al spoedig stilstond en de man hem een schop tegen zijn rug gaf. “Argh!” Pijnlijk viel hij hard op de grond, maar kon hij weer met zijn handen de lap opvangen. De lange Hans grijnsde breed en nam de tijd om een grap met zijn maten te maken, voordat hij zijn Pokéball de lucht in wierp. Uit de Pokéball verscheen een Stunky die recht voor zijn gezicht ging staan en al grijnzend zijn achterwerk naar hem toe draaide. Direct trok Aarne een vies gezicht, en trok hij zichzelf terug, maar een harde tweede schop in zijn rug weerhield hem. “No way, little boy.” Een tweede kreun verliet zijn mond en zijn beeld werd waziger, waardoor de Stunky een wazige paarse schim werd.

Nee, dit mag mij niet gebeuren! Nee, ik geef niet op!

Met zijn laatste kracht tikte hij met zijn vingertoppen de Pokéball’s open en verschenen zijn Froakie en Fletchinder die elk verward om zich heen keken. “Val aan!” De twee Pokémon knikten naar elkaar en de Fletchinder pikte direct de man in zijn gezicht, terwijl de Froakie onzeker bubbels schoot richting de Stunky. De man haalde uit richting de rondvliegende Pokémon, maar mistte elke keer en raakte uit evenwicht, waardoor hij op zijn achterwerk viel. De Fletchinder wapperde voldaan haar vleugels en vuurde direct een vuurstraal af richting de aanstormende mannen. De Stunky schoot inmiddels naar achteren en dook schichtig verder weg, waardoor de Froakie beschermend voor Aarne kon staan. Zijn Pokémon hielpen hem, ze beschermden hem en dat zou hij ook doen bij Zapdos. Aarne gebruikte zijn laatste kracht om zich overeind te hijsen en een weg te banen richting de gang waar hij nog net een deur zag met een bordje, ‘Verboden toegang’ die op een kier open stond. Daar moest het zijn! Dat hoefde natuurlijk niet, maar zijn gevoel was te sterk dat het de juiste deur was. Snel sprintte hij richting de gang, de Ember van zijn Fletchinder ontwijkend en de Froakie achter hem aan. “Dek mij, Cecille!” Riep hij uit volle macht, voordat hij in de mensenmassa verdween.