Marcus Hill

Naam: Marcus Hill
Leeftijd: 16
Lengte: 1.87m
Uiterlijk:

Spoiler:

Type Trainer: Trainer

Karakter:
Marcus is, op zijn zachtst gezegd, een egoïst. Zelfs als je denkt dat hij iets aardigs voor je doet, dan is het meestal omdat hij verwacht dat hij er iets voor terug zal krijgen. Hij probeert zichzelf enkel in een goed daglicht te houden omdat ‘geliefde’ mensen meer voor elkaar krijgen dan mensen die gehaat worden. Marcus is vooral gefocust op sterker worden onder het motto ‘train hard, play easy’. Hij verwacht dan ook van zijn Pokémon dat deze zijn bevelen tot in de puntjes opvolgen. Hij verwacht zelfs dat ze dingen doen nog vóór hij het ze vraagt. Sterker worden is alles dat telt. Twijfel is iets dat vooruitgang tegenhoudt. Als zijn Pokémon ook maar een moment twijfelt over het opvolgen van zijn bevelen, dan is het duidelijk dat deze niet geschikt is om zijn Pokémon te zijn. Zijn vechtstijl is all-in; verdedigen of wegrennen is geen optie voor hem.
Geboorteplaats: Nimbasa City, Unova
Interesses:

• Alles dat zijn Pokémon sterker maakt.
  
• Sterkere trainers; deze zijn tenminste een uitdaging.
  
• Mythes en folklore.
  

Theme song: Skunk Anansie - Search and Destroy
Familie
Ouders: Dahlia Bruckner, Seamus Hill.
Broers: Manuel, Mitch, Michael, Morgan, Mike.
Zus: Noël


Pokémon:
Dyrus - Scrafty
Cyanide - Noibat
Dyrus
Nadat Marcus zijn Scrafty had gevangen, werd deze al snel de powerhouse van het team. Het duurde dan ook niet lang, of hij was een permanente verplaatsing voor zijn voorganger. Ondanks dat Dyrus een harde werker is, en dat hij dan ook oprecht zijn best doet om de perfecte Pokémon te zijn voor Marcus, heeft hij net als zijn trainer last van een enorm ego. Hij heeft een diepe afkeer jegens nieuwe teamleden, aangezien hij bang is dat de geschiedenis zich herhaalt en dat hij vervangen wordt door de nieuwkomer.

Cyanide
Over Cyanide is nog maar weinig bekend, zelfs het geslacht is nog niet eens helemaal zeker. Het enige wat Marcus wél van deze Pokémon af weet, is dat het een vechter is, die meer in zijn mars heeft dan hij oorspronkelijk dacht, waardoor de Noibat nog wel eens een waardevolle aanwinst voor het team zou kunnen zijn.

Marcus' geschiedenis:
Of het hebben van een grote familie fijn is? Nee, niet als je het aan Marcus vraagt. Met vijf oudere broers was er in zijn gezin altijd een strijd om wie de beste was. Hij had de beste willen zijn. Had dat misschien ook kunnen zijn als hij niet de jongste was. Als hij niet degene was die altijd minder ervaring had. Telkens als hij dacht eindelijk ergens goed in te zijn, bleek er wel weer eens een broer van hem te zijn die het beter kon. Niet omdat deze meer talent hadden, maar omdat ze meer ervaring hadden. Omdat ze ouder waren, waardoor ze beter wisten hoe ze iets moesten aanpakken. Zo ging het altijd. Zelfs voor zijn ouders was hij een teleurstelling. Niet omdat hij iets verkeerd deed, maar omdat hij geen meisje was. Hij was de zoveelste zoon. Niets bijzonders. Het bijzondere ding, zijn jongere zusje, kwam pas na hem. Toen zijn zusje eenmaal geboren was, was Marcus niets meer dan een aanhangsel. Het maakte hem pissig dat hij geen aandacht kreeg.

Marcus was dan ook blij toen hij eindelijk op reis had gemogen met een Pokémon. Hij had, net zoals de andere kinderen, een Oshawott gekregen. Dit was voor hem zijn kans om te bewijzen dat hij even goed als zijn broers was, als het al niet beter was. De Oshawott, echter, bleek alles behalve een sterke Pokémon te zijn. Niet in Marcus’ ogen, in ieder geval. De Pokémon voldeed niet aan zijn verwachtingen. Zijn eerste poging om de eerste gym te verslaan faalde verschrikkelijk, en resulteerde er in dat hij de Pokémon niet meer vertrouwde. Niet in zijn huidige staat, in ieder geval. Hij dacht er geen seconde aan om een tweede Pokémon te vangen. Als de Oshawott niet in zijn eentje de gym zou kunnen verslaan, dan was hij het niet waard om zijn Pokémon te zijn. Kwaad dat hij niet eens de eerste gym kon verslaan trainde hij de Pokémon net zolang tot deze uiteindelijk in een Dewott evolueerde. Hij deed een tweede poging om de gym te verslaan, die, zoals verwacht, stukken beter ging.

De geëvolueerde versie van zijn Pokémon bleek vele malen sterker te zijn. Dat was waar alles om draaide. Dat zijn Pokémon sterk was. Alleen het hebben van de Dewott was voor hem genoeg om ook de tweede gym te verslaan, alhoewel het deze keer opnieuw een stuk moeizamer ging. Opnieuw begon Marcus het vertrouwen in zijn Pokémon te verliezen. Hij kon maar niet begrijpen waarom zijn Pokémon zoveel moeite had met het verslaan van zijn tegenstanders. Aan zijn training kon het niet liggen, die was perfect geweest. Het moest dus wel de Pokémon zijn waar het aan lag.

Marcus daagde de derde gym uit, maar het eindigde alleen maar in een ramp. Zijn Dewott kreeg het niet eens voor elkaar om de eerste Pokémon van de gymleider te verslaan. De preek van de gymleider over hoe hij zijn Pokémon behandelde negeerde hij, die man had niets te maken met hoe hij met zijn Pokémon om ging. Marcus walgde van zijn Pokémon. Als hij het al niet voor elkaar kreeg om een Pokémon te trainen, hoe kon hij dan ooit beter worden dan zijn broers? Nee. Het kon niet aan hem liggen. Het was gewoon de Pokémon die niet goed genoeg was. Hij moest een andere Pokémon hebben. Dat zou zijn winst garanderen.

Hij zocht dagen achter elkaar naar een geschikte vervanging voor zijn Dewott, toen hij die uiteindelijk wist te vinden. Een Scraggy. De Pokémon scheen net als hem enkel gedreven te worden door winst. Hij was de perfecte match voor hem. Het moment waarop hij de Scraggy ving was dan ook de laatste keer waarop zijn Dewott in actie kwam. Toen hij de Scraggy eenmaal had, had hij zijn eerste partner niet meer nodig. Nee, hij durfde de Dewott niet eens meer zijn partner te noemen toen hij zijn nieuwe aanwinst eenmaal had. De Scraggy leek een verlenging te zijn van hem. Hij deed alles wat Marcus wilde dat hij deed. Geen greintje twijfel wanneer hij zijn Pokémon beval om zijn tegenstander aan te vallen, hoeveel schade hij er ook door op mocht lopen. Schade oplopen maakte niets uit, zolang de andere Pokémon als resultaat maar meer schade opliep. Met zijn nieuwe partner was de derde gym dan ook een fluitje van een cent geweest.

Het ergste obstakel, echter, wist hij nog steeds niet te overkomen. Zijn broers. Zelfs toen zijn Scraggy eindelijk was geëvolueerd naar een Scrafty, kreeg hij het niet voor elkaar om ook maar een van hen te verslaan in een Pokémon gevecht. Ze lachten hem uit. Gaven hem, net als de gymleider had gedaan, een preek over dat hij verkeerd met zijn Pokémon om ging. Gezeik over vriendschap en liefde. Onzin. Dat soort dingen had je niet nodig om een trainer te zijn. Het probleem waren zijn broers. Zij zorgden er voor dat hij niet verder kon groeien. Dat hij niet sterker nog worden. Ze hielden hem tegen. Hij durfde er op te wedden dat niets hem meer tegen zou kun houden als hij eenmaal van zijn broers af was. Aangezien ze verslaan niet werkte, echter, moest hij een andere manier verzinnen om van ze af te komen. In Unova was hij te dicht bij ze in de buurt, waar hij ook besloot om naar toe te gaan. Dat was waarom hij de beslissing nam om naar een andere regio te gaan. Welke regio maakte hem eerlijk gezegd niet eens uit, zolang hij maar weg was uit Unova. De Kansai regio zou dan ook prima voldoen.

Extra:
[list]
[*]Marcus’ favoriete schoolvak was geschiedenis, vooral de vele mythes interesseerden hem.
[*]Marcus heeft zijn Dewott aan zijn jongere zus gegeven, aangezien hij het zonde vond om deze vrij te laten.
[*]De jongere zus van Marcus is de enige in de familie die geen trainer wilde worden, ze wil liever een breeder worden.
[*]Marcus heeft, zelfs al heeft hij dit zelf niet door, een zwakke plek voor mensen die jonger zijn dan hem. Dit vanwege zijn jongere zusje.
[*]Marcus haat het absoluut om gebeten te worden door wilde Pokémon; hij haat het vooral om in aanraking te komen met hun speeksel. Hij heeft dan ook schijt aan Zubat.

Wauw, een interessant figuur! Er valt niets verder aan de kk op te merken, dus is hij hierbij