Miwa Lux

Passport

_{Naam: Miwa Lux
Geslacht: Vrouwelijk
Leeftijd: Twaalf
Trainer/Breeder/Cöordinator: Trainer
Geboorteplaats: Lumiose City}

What am I like?

_{De mensen om mij heen zeiden altijd dat anderen of van me houden, of mij verachtten. Ik heb geen persoonlijkheid die je simpelweg kan verdragen of wel oké vindt: ik ben aanwezig. En als mensen mij niet zien zal ik ervoor zorgen dat ze me zien. Dit meestal door middel van praten, of het onderwerp waar ik het nou over heb relevant is of niet. Ik hou er niet van om in de schaduw te staan omdat ik bang ben om vergeten te worden, zoals gebeurde bij mijn ouders...
Denk nou niet dat ik mijn leven laat bepalen door een domme angst, echt niet! Ik wil ook gewoon graag nieuwe mensen leren kennen, meer zielen meer vreugd - nietwaar? Uitspraken zoals deze laten wel zien uit wat voor huishouden in kom: ik ben grootgebracht in een keurig huishouden en ik kan me ook vrij bekakt gedragen als het moet. Toch is dit niet wie ik wil zijn, noch wie ik echt ben.
Ik ben spontaan, actief (en daarbij dus ook wat grof en wild), vriendelijk en trouw. Ik zit niet graag stil, laat staan dat ik ook graag stil ben. Mijn persoonlijkheid kan wat overweldigend zijn voor sommigen, maar ik weet wanneer dit zo is en kan me met gemak intoom houden (als het moet). Ik weet hoe het is om de kleinste te zijn, dat ben ik tot op de dag van vandaag nog steeds, alles is groot en intimiderend, maar ik laat me hierdoor niet tegenhouden. En ik probeer mede mensen en Pokémon die in mijn oude schoenen staan dit bij te leren! (Als ik ze dan toevallig tegenkom, het is niet mijn missie).}

How do I look?

_{Geloof ik is het al duidelijk dat ik aan de korte kant ben en ik deze tekortkoming probeer op te vullen met mijn persoonlijkheid. Echter wordt dit probleem ook al verholpen door mijn ogen: ze zijn erg groot en hebben een heldere blauwe kleur. Sommige mensen herkennen er meren in, anderen de heldere hemel en ga zo maar door. Het enige wat mij interesseert is dat ze zo groot en helder zijn dat ik er de aandacht mee kan vasthouden van mensen.
Verder had ik vroeger hele lange, blonde haren, mijn moeder vond ze zo mooi, maar ik heb vlak voor mijn reis besloten ze af te knippen. Het leek mij wat handiger, want ik heb ze altijd al onhandig gevonden toen ze lang waren. Ik mijn haren nog net bij elkaar binden in een klein staartje, op een paar plukken van mijn schuine pony na. Deze maak ik soms met een clipje vast zodat ze niet zo in mijn gezicht zitten en mijn zicht belemmeren.}

What happened to me?

<sub>Ik heb nooit iets te klagen gehad in mijn leven. Ik groeide op als het kind van twee welvarende ouders, mijn moeder was erg bekend als coördinator en won vele prijzen. Ze mocht dan wel niet de beste ter wereld zijn, ik keek alsnog naar haar op. Het bracht echter wel wat nadelen met zich mee: zo was ze vaak weg omdat ze moest reizen om mee te konden aan contests. En mijn vader was ook nooit zo vaak thuis omdat hij een drukke baan had.
De eenzaamheid waaronder ik leed probeerde ze te compenseren door mij alles te geven wat mijn hartje begeerde: speelgoed, boeken, een hele speeltuin in de achtertuin en ga zo maar door. Toch kon dit alles niet tippen aan normaal gezelschap, iemand om tegen te praten en waarvan je een reactie terugkreeg. Wat voor reactie dan ook.

Buiten dit werd er ook verwacht van mij dat ik goede manieren had en dan een extreme vorm ervan. Als mijn ouders al thuis waren, dan waren er meestal meer mensen. Andere bekende coördinators of gewoon zakenlui. Van mij werd verwacht dat ik een lief meisje was en me keurig aan de regels hield; niet praten voor mijn beurt, aardig zijn, altijd ja-knikken en als ik niets te bieden had kon ik beter gaan.
Je kunt wel raden dat deze vorm van communicatie niet hetgeen was wat ik zocht, maar het was beter dan niets. En het was ook niet zo dat ik helemaal niemand had: ik had vrienden op school, maar het voelde toch niet... Goed. Het duurde enkel wat langer voordat ik doorhad dat ze enkel uit waren op de welvaart van mijn ouders. Zo slim hoefde je er niet voor te zijn om dit uit te vinden: ze wilden altijd perse bij mij komen spelen en als ze er waren keken ze geen een keer meer naar mij om; mijn spullen waren interessanter.

Mijn leven was eenzaam en saai. Soms had ik zelfs het gevoel dat ik een gevangen was in mijn eigen huis, het voelde niet als thuis - verre van zelfs. Ik wilde weg, ik moest weg. Ik hield het daar niet uit, het maakte me langzaam kapot en ik wilde mijn leven leidden. Ik wilde niet gedwongen worden om mijn leven op een bepaalde manier te beleven, nee ik wilde er zelf over beslissen: ik wilde mijn vrijheid.
Na lang dingen uit plannen heb ik mijn ouders erop aangesproken, in de vorm van een brief weliswaar. Ik zei dat ik net zoals mijn moeder een coördinator wilde worden en dat op dezelfde manier wilde doen: door rond te reizen. Dit leek mij de beste manier als ik keek naar haar huidige succes die mede daardoor tot stand was gekomen. Dit alles was wel een gedeeltelijke leugen: ik wilde geen coördinator worden. Ik wilde niet zoals mijn moeder worden, een vrouw die haar eigen kind gewoon vergeet en de schijn voorhoudt voor haar vrienden. En vooral als ik keek naar haar Pokémon: ze moesten perfect zijn, net zoals zij. Zij was juist alles wat ik niet wilde zijn. Het is niet zo dat ik haar veracht of haat, ik hou van haar - maar ik voel er niks voor om zoals haar te zijn.
Ik wilde dat mijn Pokémons mijn vrienden waren, boezemvrienden die er voor elkaar zijn en me nooit alleen zouden laten. Ik wilde een band met ze hebben die ik nog nooit eerder mer iemand heb gehad, Pokémon noch mens. Ik wilde dat ervaren, ik wilde hetgeen voelen en hebben wat ik nooit heb gehad. En altijd als ik de verhalen las over trainers voelde ik een steek van jaloezie. Het vertrouwen tussen Pokémon en trainer is het grootste vertrouwen dat er bestaat, ze zijn onafscheidelijk: ze zijn zoals ik wil zijn.

Mijn ouders accepteerden mijn verzoek en op mijn twaalfde vertrok ik naar Kansai. Deze regio werd uitgekozen omdat hij rijk was aan vrijwel alle Pokémon en ik dus niet gelimiteerd zou worden tot één soort Pokémon uit een bepaalde regio. Waarom maar een regionale soort hebben, als je ze allemaal kunt hebben?
Toen ik aankwam in Kansai heb ik mijn haren bij elkaar gebonden en ze afgeknipt tot een vrij korte lengte. Het was het laatste wat me nog deed denken aan mijn vroegere leven, om het maar even dramatisch te omschrijven. De reden dat mijn haren zo ontiegelijk lang waren, was omdat mijn moeder ze zo mooi vond. Ik hield ze daarom zo lang in de hoop dat ze me zou zien als ze weer eens langskwam, dit was soms ook het geval maar meer ook niet. Dus vandaar dat ik het heb afgeknipt en me helemaal heb ontdoen van mijn connecties met mijn thuis.</sub>