Following the Path

“Brrr…” Rillend van de kou sloeg het zwartharige meisje haar armen om zich heen. Ondanks dat het nog niet vroor, had ze het ijskoud. Ze was er absoluut niet aan gewend om buiten rond te lopen in de winter. Normaal moest ze altijd binnen blijven in de winter, omdat de kans dat ze kou vatte anders misschien te groot was. Om diezelfde reden had ze dan ook meerdere lagen kleding aan, wetend dat de kans op het vatten van kou kleiner zou zijn als ze zich warm aankleedde. Nou ja, dat leek in ieder geval zo in haar ogen. Ze had in ieder geval nog niet het gevoel gekregen dat ze op zijn minst verkouden aan het worden was. En dat was voor haar doen al een hele opluchting. Als ze ook maar iets van een ziekte vertoonde, al was het maar dat ze een enkele keer niesde, dan was de pret over. Dan zou ze niet verder kunnen reizen voordat ze weer volledig gezond was. Dat was in ieder geval wat ze haar ouders had beloofd. Ze mocht niet reizen als ze ziek was. Dat was in hun ogen te gevaarlijk. Voor ieder ander had het waarschijnlijk makkelijk geleken om die belofte te verbreken. Het was niet alsof haar ouders haar controleerden, dus ze zou even makkelijk door kunnen reizen, ziek of niet. Maar dat was niet hoe het bij haar werkte. Als ze iets deed waarvan ze wist dat het niet mocht, dan kreeg ze last van haar schuldgevoel. En niet zomaar een schuldgevoel. Het was een schuldgevoel dat zo verstikkend kon zijn dat ze ooit huilend in elkaar was gestort toen ze een koekje had gepakt terwijl het niet mocht. De bevelen van haar ouders negeren zat er voor haar dus niet in.

Jaloers keek Ruby naar haar Pokémon, die een paar meter voor haar liep. Het moest fijn zijn om zo’n dikke vacht te hebben. Maya had vast geen enkele last van de kou. Nou ja, het was niet alsof het al vroor. Zo koud was het dus waarschijnlijk nog niet eens voor de Skiddo. Ugh. Waarom konden mensen niet ook zo’n dikke vacht hebben? Dat zou waarschijnlijk een boel kou gerelateerde problemen oplossen. Voor haar wel, in ieder geval. Niet dat ze iets van bont zou willen dragen. Tenzij het van Mareep wol was, aangezien die bijna altijd wel teveel wol schenen te hebben. Ze had nog nooit een Mareep gezien met te weinig wol. Al helemaal geen zónder wol. Sterker nog, ze had nog nooit een Mareep gezien. Niet in het echt, in ieder geval. Alleen op plaatjes. Maar dit zorgde er wel voor dat ze zich afvroeg hoe het er eigenlijk uit zou zien, zo’n Mareep zonder wol. Het zou er vast vreemd uit zien. Eigenlijk zag bijna alles er vreemd uit zonder haar. Zelfs kale mensen vond ze er soms vreemd uit zien. Mensen die wel haar hadden wilden er eigenlijk ook nog wel eens vreemd uit zien. Nou ja, nog wel eens… Mensen zagen er over het algemeen vreemd uit als je ze met Pokémon probeerde te vergelijken, of niet soms? Yeah. Eigenlijk zag iedereen er wel vreemd genoeg uit als je maar lang genoeg naar ze keek.

De Skiddo stopte plotseling met lopen, om vervolgens als een Growlithe die iets op het spoor was de grond te besnuffelen. Ruby stopte met lopen, kijkend naar waar haar Pokémon mee bezig was. “Heb je iets gevonden, Maya?” vroeg ze. De Pokémon blaatte als antwoord, maar negeerde haar trainer verder volkomen. Ruby fronste. Waarschijnlijk was er niets aan de hand. De kans was groot dat haar Skiddo wat te eten had geroken. Want eten was natuurlijk het belangrijkste ter wereld. Voor haar Skiddo wel, in ieder geval. Alhoewel, nu ze er zo over na dacht begon ze zelf ook langzaam aan honger te krijgen. Nee, niet aan denken. Ze had pas over een uur een lunchpauze gepland. Anders zou ze later honger krijgen. Dat was ook niet wat ze wilde. De Skiddo stopte plotseling met ruiken aan de grond, om zich hierna vrolijk kwispelend om te draaien naar haar trainer. “Nee, Maya, we moeten het pad volgen. We hebben geen tijd om af te dwalen voor eten,” zei ze tegen haar Pokémon. De Skiddo stopte met kwispelen, wat betekende dat ze feilloos had geraden waar haar Pokémon aan had gedacht. “Maar… je krijgt over een uur iets extra’s, okay? Maakt dat het goed?” vroeg ze. De Skiddo scheen even na te denken, waarna ze tevreden knikte. Ruby glimlachte en begon weer te lopen. Ze vroeg zich af hoe lang het zou duren voordat ze door het bos heen zouden zijn. Waarschijnlijk zou het een behoorlijke tijd duren. Vele malen langer dan een dag als ze pech had en het voor elkaar kreeg om te verdwalen. Zolang ze niet van het pad af week zou het echter prima moeten zijn.

Roxy haalde nog eens diep adem en gaf een deed een Yoko-geri tegen Rogue. Deze zag hij niet aankomen en ze raakte hem vol in zijn zij. ''Wel opletten hè Rogue!'' zei ze vriendelijk tegen hem. De Lucario stond op en knikte. Meteen daarna deed hij een Mawashi-geri, behendig ontweek Roxy de trappen. Snel deed ze Choku-zuki die Rogue opving met een Gedan barai. ''Mooi zo, we stoppen nu met de training.'' zei Roxy hijgend. Rustig klopte ze haar keren uit en checkte Rogue en zichzelf op mogelijke wonden. Het gebeurde wel eens dat ze tijdens het trainen gewond raakte en het niet eens merkte. Xo keek op uit zijn slaap en liep naar zijn trainer en de andere pokémon toe. ''Hey Xo, ben je ook weer wakker'' zei Roxy vrolijk tegen de half slaperige Luxio. ''Laten we maar even gaan mediteren.'' stelde ze voor, en de pokémon knikte. Even mediteerde ze rustig met z'n allen. Ze kreeg een beetje last van haar rug, dat kwam waarschijnlijk doordat ze vannacht in een boom had geslapen. Het pokémon center zat vrijwel vol, en ze had er geen zin in dat mensen niet terecht konden door haar. Dus ze besloot maar om ergens anders een slaap plekje te zoeken. Op dat moment leek die boom een prima plek, tot nu tenminste...

Ze waren al weer even aan het lopen. Rogue liep naast haar en Xo liep er achter en droeg haar tas op z'n rug. In de verte zag ze een meisje met zwart haar staan, naast haar stond een pokémon. Deze had ze nog nooit in het echt gezien, maar het leek op een Skiddo. Die had ze weleens op foto's gezien, en ook op TV. Rustig liep ze naar het meisje toe, toen ze in de buurt was riep ze; ''Hallo daar!'' riep ze naar het meisje in de verte. Ze liep naar het meisje toe en keek haar vrolijk aan.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
OOC: sorry voor alle japanse karate temen....
Kijk hier voor de betekenissen: http://genseiryu.nl/karate/karate-termen/
Trouwens sorry voor de kortheid...
Ik doe nogal veel forums dus heb niet heel veel tijd per topic.
En ik heb ook erg veel accounts op die forums.

Dit was een van die momenten waarop ze wenste dat ze een van die nieuwerwetse dingen had. Zo’n Mp3 speler, of wat dan ook. Iets waarmee ze muziek zou kunnen luisteren tijdens het wandelen. Als ze zoiets had, dan zou het waarschijnlijk een stuk prettiger zijn om van die hele stukken te moeten lopen. Nou ja, de tijd zou in ieder geval sneller voorbij gaan als ze naar muziek zou kunnen luisteren tijdens het wandelen. Ze zou natuurlijk ook zelf wat muziek kunnen maken met haar Pokéflute, maar… Dat was gewoon niet hetzelfde. Muziek maken was niet leuk in je eentje. Het was veel leuker als er anderen waren om er naar te luisteren, of wanneer zij ook muziek maakten. Ruby slaakte een zucht. Als ze er het geld voor had gehad, dan had ze er zeker weten voor gezorgd dat ze iets had om muziek mee te luisteren. Helaas zat dat niet in haar budget, wat betekende dat ze zonder muziek zat. Niets aan te doen. In de Pokémon Centers draaide gelukkig meestal wel muziek, al was het maar zachtjes op de achtergrond. Het gaf haar een comfortabel gevoel. Waarschijnlijk omdat bij haar thuis ook altijd muziek draaide. De radio stond daar altijd aan, dag in dag uit. Dat was waarschijnlijk dan ook waarom ze graag muziek zou willen horen tijdens het reizen. Omdat ze het thuis ook altijd hoorde.

Ruby keek oriënterend om zich heen, om uiteindelijk haar blik op haar Skiddo te richten, die een aantal meters voor haar uit dartelde. Het was een fijn idee om te weten dat haar Pokémon niet meer zomaar weg rende wanneer ze deze uit haar Pokéball liep, zelfs al was er eten in het spel. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat het alleen maar zo leek omdat er op het moment weinig eten in de buurt was, maar ze wilde liever geloven dat haar Skiddo had geleerd om te gehoorzamen. Dat gaf haar het gevoel dat ze al iets had gepresteerd als een trainer, al was het maar het laten gehoorzamen van haar Skiddo. Het voelde in ieder geval al als een hele prestatie, aangezien het waarschijnlijk nog een hele tijd zou duren voordat ze klaar zou zijn om ook maar te denken aan het uitdagen van de eerste Gym. Misschien zou ze daarvoor eerst een tweede Pokémon moeten vangen…? Dat zou in ieder geval wel een stuk veiliger zijn. Bovendien, als dan bleek dat Maya nog steeds haar neus achterna rende, dan had ze in ieder geval iemand om haar te helpen zoeken. Met een luide geeuw rekte Ruby zich uit. Terwijl ze zich had voorgenomen om pas over een uur te stoppen, begon ze langzaam aan te merken dat ze alsmaar meer honger begon te krijgen. Misschien moesten ze alsnog maar een pauze houden.

“Maya?” zei ze toen ze eenmaal was gestopt met lopen. De Skiddo stopte haar pas, om vervolgens vragen om te kijken naar haar trainer. Ruby wenkte haar Pokémon met haar hoofd. “We gaan pauze houden, kom.” De Skiddo knikte uitbundig met haar hoofd, om hierna terug naar haar trainer te huppelen. Ze wilde net op een droog uitziend stukje grond gaan zitten, toen ze een onbekende stem hoorde. Een ander persoon? Hier? In het bos? Een ietwat bezorgde frons verscheen op Ruby’s voorhoofd. Ze had gedacht alleen te zijn. Wat nu? Moest ze haar eten delen? De persoon begroeten? Of…? Wilde deze iets anders van haar…? Ze keek haar Skiddo aan, zoekend naar enige hulp van haar Pokémon. Deze had echter haar blik gericht op de tas van Ruby; haar aandacht was niet meer van het eten weg te halen. Ze was dus op zichzelf aangewezen. Ze draaide zich behoedzaam om in de richting van de stem, om daar een meisje te treffen dat haar vrolijk aan keek. “H-hallo…? Kan ik je soms ergens mee helpen?” begroette Ruby het meisje op haar beurt. Ze deed haar best om haar frons van haar gezicht te poetsen en om een beleefde glimlach naar het meisje op te zetten. Haar ogen schoten naar haar Skiddo, die nog steeds hongerig naar haar rugzak keek.

“H-hallo…? Kan ik je soms ergens mee helpen?” vroeg het meisje aan haar. ''Hoi, ik ben Roxy. En nee uuhhh.... tjaaaa...'' zei ze en even liep ze vast. UGH, wat moet ik zeggen... uhm... improviseren dan maar... dacht ze. ''Zou je misschien een pokémon gevecht met me willen houden? Je mag zelf kiezen wie je tegenstander is.'' zei ze en wees naar haar pokémon. O god wat ben ik nu in hemels naam weer aan het doen.... ach ja als ik wat begin moet ik het ook afmaken! Hoopvol keek ze de trainer aan. ''Als je niet wil vind ik het ook goed hoor! Weet jij trouwens ook waar ik een paar orange berrys kan halen?'' zei ze maar snel om de stilte te doorbreken. Ze zuchtte en bedacht zich waar ze nu weer aan begonnen was. Rustig schoof ze wat met haar voet over de grond en hoopte dat het meisje haar niet raar vond. Onhandigheid is iets waar ze dan nog best wel goed in was. Alsjeblieft Rogue help me even... dacht ze terwijl ze naar Rogue keek. Alsof hij het had gehoord stapte hij naar voren en knielde voor de Skiddo. Nieuwsgierig keek hij de pokémon aan, ook hij had nog nooit een Skiddo gezien.

Glazig staarde twee helderblauwe ogen naar een schetsblok, waar de eigenaar met zijn potlood, snel maar gericht te werk ging op het papier. Er verscheen een snelle schets van een jonge Shinx, die vrolijk met een Fennekin speelde, waarop de twee Pokémon in de gaten werd gehouden door een chagrijnige Umbreon, die als een pleinwacht kleine kleuters in de gaten hield. Breed grijnzend stopte de blondharige jongen met tekenen op zijn schetsblok en sloeg het dicht om het daarna weer te openen. Voorzichtig sloeg hij een bladzij om en staarde met een nostalgische blik naar het vosje, dat op het papier stond; Nala, zijn starter. Zeke’s grijns werd breder toen zijn Shinx vrolijk naar hem toe kwam lopen en op zijn schoot kroop, waar hij dicht tegen de jongen aan kroop en zijn kleine voorpootjes op het schetsblok liet steunen. Omdat Zeke al een tijdje zat te tekenen, legde hij zijn schetsblok naast zich neer en vouwde zijn armen om het blauwe wezentje heen. Voor nu had hij wel genoeg getekend. “Shinx! Shinx!” piepte Kovu vrolijk, waardoor Zeke begon te grinniken. “Dus.. je voelt je weer helemaal beter?” vroeg de jongen breed grijnzend aan het jonge wezentje, die reageerde door zijn kopje tegen zijn wang aan te duwen, lachend aaide Zeke het kleine wezentje over zijn kopje heen. De jongen en zijn Fennekin hadden besloten om even een luchtje te scheppen en het was een goede beslissing geweest, het was wel koud daar niet van, maar voor Kovu was het goed. Nu kon hij tenminste zonder problemen rondrennen over het gras. Hij zat op het trainingsveldje achter het Pokémon Center van Banyan City, omdat het weer niet echt veel goeds voorspelde en hij geen zin had een regenbui op zijn dak te krijgen, bleef hij dicht in de buurt van het Center. Zeke keek even naar zijn overige Pokémon, Kopa had zich er zo te zien bij neergelegd, de Umbreon was gaan liggen en Nala… waar was zijn Fennekin heen? De jongen beet op zijn onderlip en staarde nerveus naar het struikgewas. “Nala!” alleen kreeg Zeke geen antwoord van het vosje..


Nala
Vrolijk trippelde het vosachtige wezentje door de struiken heen en keek enthousiast rond. Alles was zo onbekend voor het gele wezentje en nieuw, vergeleken met Kalos waar ze vandaan kwam. Nala zuchtte terwijl ze op de koude grond ging zitten en bedenkelijk naar het verdorde gras staarde. Waarom kon Kopa voor een keer niet normaal doen tegen die kleine Shinx of Zeke? Helaas wist ze daar het antwoord niet op. “..Huh..?” mompelde ze tegen zichzelf toen ze iets zag blinken tussen de struiken. Nieuwsgierig als ze was kwam de Fennekin overeind en rende vervolgens vlug op het glimmende ding af. Alert maar voorzichtig stak Nala haar hoofd door het struikgewas heen, keek naar rechts en zag iets ronds liggen. Fronsend kwam het vosachtige wezentje dichterbij waardoor ze opschrok toen ze het ronde voorwerp herkende… een Pokéball. Opdat moment hoorde ze de stem van Zeke die haar riep en pakte zonder na te denken het rood-witte voorwerp van de grond, waarna ze door het struikgewas sprong, terug naar haar trainer met de Pokéball in haar mond. Het duurde niet lang of ze zag Zeke met Kovu, zoekend om zich heen kijken.


Zeke die nog zoekend om zich heen keek, keek op toen hij geritsel hoorde, vanuit de bosjes en daar het gele vosje uit zag komen rennen. Fronsend keek hij de Fennekin aan, die een Pokéball in haar bek had. “Wat heb je daar, meisje?” vroeg Zeke nieuwsgierig. Nala keek trots uit haar ogen en legde de Pokéball netjes voor zijn voeten neer, waar ze vervolgens vlak voor hem ging zitten. “Fen-fen!” kefte het vosje trots. Opdat moment sprong zijn Shinx uit zijn armen en sloeg speels met zijn pootje naar de ronde bal, maar ging per ongeluk met zijn pootje langs de knop, waardoor het ronde voorwerp open sprong. Een witte straal die geproduceerd werd toen er een Pokémon uit leek te komen… een kleine Fletchling. Nieuwsgierig keek Kovu naar het kleine vogeltje, die vrolijk floot, zodra hij de Shinx had opgemerkt. Zeke knielde naast de twee wezentjes neer en zag dat de Fletchling andere kleuren had dan een normale Fletchling; zijn verenkleed was in plaats van blauw, beige achtig met een lichtere kleur rood op zijn kleine kopje. Vervolgens kwamen Nala en Kopa er ook om heen staan, het leek vrijwel meteen te klikken tussen de Fletchling en zijn Shinx. Zeke keek bedenkelijk naar de twee Pokémon die vrolijk tegen elkaar aan het praten waren.. al was het meer spelen. De jongen grinnikte toen Kovu achter de Fletchling aan begon te rennen en waar het kleine vogeltje op reageerde. “Je kan zeggen wat je wilt Kopa.. maar zo was jij ook toen je nog jong was,” grijnsde Zeke naar de Umbreon die hem kwaad aanstaarde, en met een geërgerde blik naar de Shinx had gekeken. Nala schoot in de lach door de opmerking van de jongen, waarbij ze op haar rug rolde en harder begon te lachen. Grijnzend schudde de jongen met zijn hoofd toen de Umbreon tegen Nala uitviel, die enkel harder begon te lachen. Zeke keek van de Fletchling naar zijn Shinx die druk met elkaar aan het spelen waren… wat moest hij doen? Als deze Pokémon al van iemand was dan zou, die gene hem toch ook terug willen of niet soms.. misschien kon hij in het bos gaan kijken. Zeke keek richting het bospad die even verderop lag. “Ik denk dat ik opzoek ga naar de trainer van deze Fletchling.. het zou toch niet zo zijn dat iemand zomaar zijn Pokémon voor dood achterlaat?” sprak de jongen ietwat geïrriteerd tegen zijn Fennekin en Umbreon. Hij verachtte dat soort mensen ook al liepen er genoeg van die kwallen rond.. het irriteerde hem gewoon. Als je er niet voor kan zorgen laat ze dan vrij. “Fen..” verzuchtte Nala en sprong via zijn arm tegen zijn arm op en nestelde zich op zijn schouder, daar duwde het vosje haar neusje tegen zijn wang aan. “Kovu, kom je!” Vrijwel direct gaf de jonge Shinx gehoor aan zijn stem en kwam naar hem toe gewaggeld met de Fletchling op zijn hoofd, wat er erg grappig uitzag. Het was duidelijk dat deze Fletchling en zijn Shinx maatjes waren geworden, zo snel.


Zeke pakte zijn schetsblok, tas en de Pokéball, van de Fletchling, van de grond af, die hij maar aan zijn riem bevestigde en begon langzaam richting het bos te lopen. Kopa nam Kovu onder zijn hoede door hem op zijn rug te laten klimmen, terwijl Fletchling op het hoofdje van de Shinx zat. “Eigenlijk moeten we een naam voor je verzinnen.. dat is wat makkelijker voor me, om je te roepen,” zei Zeke tijdens het lopen, waarbij het kleine vogeltje naar hem opkeek en knikte. Tegelijkertijd hield de jongen ook zijn omgeving in de gaten, in de hoop dat hij ergens trainers kon vinden, die eventueel de trainer van het wezentje waren. Hij zuchtte diep terwijl hij nadenkend naar de Fletchling staarde, wat voor een naam zou bij het wezentje passen? Want zonder zou het net zijn alsof hij er niet bij hoorde en dat wilde hij de Pokémon niet aandoen. Opdat moment zag hij dat Nala haar oren spitste en haar spitse snuit de lucht in stak, alsof ze iets had opgepikt. Kopa draaide zich vragend om naar zijn trainer met de Shinx en Fletchling op zijn rug. “Fen-fen!” kefte zijn Fennekin en wees met haar poot richting het pad waar ze opstonden. Zeke keek fronsend naar het kleine vosje, die er behoorlijk zelfverzekerd uitzag en vervolgens van zijn schouder wilde springen. “Trainers?” vroeg Zeke toen zacht, waarbij het vosje knikte. De jongen grijnsde terug naar zijn Fennekin en begon het pad langzaam te volgen, hoe verder ze kwamen, hoe donkerder het leek te worden. Zeke lette nu ook op of hij stemmen of schaduwen zag van rondreizende trainers. Plots herinnerde hij zich weer wat hij wilde doen en keek naar de kleine Fletchling. “Zeg kleine vriend, wat dacht je van Juro?” sprak Zeke met een kleine glimlach tegen het kleine vogeltje die vrolijk opkeek en daarna een instemmend fluitje lied horen. Snel vervolgde hij zijn weg en zag tot zijn grote genoegen twee schimmen opdoemen in de verte, naarmate hij en zijn Pokémon dieper het bos in liepen. Zeke zag nu ook dat Kovu wat nerveuzer werd, zich van Kopa’s rug afwerkte, en vervolgens naar Zeke toeliep, waar hij tegen zijn been op wilde klimmen. De jongen reageerde door hem al lopend op te pakken en dicht tegen zich aan te drukken, als teken dat het nu goed was. Uiteindelijk wist hij twee silhouetten te onderscheiden en liep hij er met Kopa recht op af, niet veel later toen hij beter zicht had, zag hij inderdaad twee meisjes omringd door Pokémon. Zeke keek even ongemakkelijk naar de Umbreon die naast hem stond en kil naar het groepje staarde ten teken dat ze niets moesten halen, alsof Nala zijn gedachte kon lezen, sprong het vosje van zijn schouder en kwam op het hoofd van de Umbreon terecht, die geërgerd naar de Fennekin staarde . Juro, de Fletchling vloog op van de kop van Kopa, en landde vervolgens op zijn schouder, waar de Fennekin net had gezeten. Hij liet zijn blik rondgaan en herkende vrijwel meteen de Skiddo van een van de meisjes en liep vervolgens wat dichterbij, die Pokémon had hij in de weilanden van Kalos gezien. “..Ehh sorry als ik stoor.. maar mag ik wat vragen?” vroeg Zeke toen aan beide meisjes en keek even naar de Fletchling op zijn schouder, vervolgens wees hij met zijn vinger naar het vogeltje. “Jullie zijn trainers toch? is deze Fletchling misschien een van jullie?” voegde hij er toen vragend aan toe. Hij wisselde nog even een blik met Nala uit en keek afwachtend wat er zou gebeuren of wie er ging reageren, zette hij een vriendelijke glimlach op zodat de twee geen slecht beeld van hem zouden krijgen.

-mind if i budge in?:3-

Het eerste wat de brunette deed was haarzelf voorstellen. Roxy was haar naam. Een aparte naam, vond ze. Nou ja, eerder een naam die ze niet vaak tegen kwam. Voor al zij wist kon het zelfs een behoorlijk populaire naam zijn. Ze had hem enkel nog nooit eerder gehoord, wat hem in haar ogen apart maakte. “En nee uuhhh.... tjaaaa... Zou je misschien een pokémon gevecht met me willen houden? Je mag zelf kiezen wie je tegenstander is,'' beantwoordde ze haar vraag. Ruby keek het meisje verbaasd aan, waarna ze naar de twee Pokémon die deze met zich mee had keek. Ze had beide Pokémon eerlijk gezegd nog nooit gezien, iets waar ze zich ergens om schaamde. Ze kende nauwelijks Pokémon soorten, wat haar mateloos irriteerde. Wat ze wel kon zien, was dat de beide Pokémon zo te zien veel meer ervaring hadden dan haar Skiddo. ''Als je niet wil vind ik het ook goed hoor!” had het meisje vlug gezegd. Ruby knikte. “Wat voor Pokémon zijn dat precies? Ik bedoel… Ik heb ze nog nooit eerder gezien,” vroeg ze in een poging de vraag te omzeilen. Ze was niet goed in Pokémon gevechten. Niet omdat haar Skiddo per se een slechte Pokémon was, maar omdat ze nog nooit een gevecht had gehad. Nerveus begon ze met haar duimen te draaien. “H-hoe dan ook, je Pokémon zien er sterk uit. Veel sterker dan Maya. Ik.. ik denk niet dat het echt een goed idee is als ik haar zou laten vechten, sorry,” beantwoordde ze de vraag om een gevecht iets later alsnog.

“Weet jij trouwens ook waar ik een paar orange berrys kan halen?” vroeg de brunette vervolgens. Ruby fronste. Orange berries…? Of bedoelde ze soms Oran Berries? Ze had er in ieder geval geen enkele bessen struik gezien tijdens het lopen. Ze schudde met haar hoofd. “Nee, uhm, niet zover ik weet. Ik… ik denk dat het misschien op het moment ook iets te koud is voor bessen om te groeien,” beantwoordde ze de vraag. Als er ergens al bessen waren geweest, dan was Maya daar waarschijnlijk als een gek op af gerend. Dat was echter niet het geval geweest, waardoor ze er zo ongeveer zeker van was dat er geen bessen struiken in de buurt waren. Nou ja, in ieder geval geen bessen struiken waar nog bessen aan zaten. Misschien wel weer als het wat warmer was, maar dat zou waarschijnlijk nog een tijdje duren aangezien de winter nog maar net begonnen was. Ze wilde net het meisje uitnodigen om met haar mee te lunchen, omdat dat haar gewoon het meest beleefd leek op het moment, toen ze opnieuw een onbekende stem hoorde. Deze keer was de stem wat zwaarder, wat betekende dat hij van een jongen afkomstig zou moeten zijn. Een ongemakkelijk gevoel overspoelde haar. Ze had al meer dan genoeg moeite met het voeren van een normaal gesprek met één persoon, laat staan twee! “…Ehh sorry als ik stoor.. maar mag ik wat vragen?” had de stem gevraagd.

Het liefst wilde ze nu wegrennen. Haar blik schoot naar haar Pokémon, die nieuwsgierig snuffelde aan de Lucario die geknield voor haar zat. Het was overduidelijk dat haar Pokémon geen intentie had om weg te gaan. Ze zat dus vast. Dat betekende dat ze gewoon moest proberen om er het beste van te maken. Het… het was niet alsof er iets ergs zou kunnen gebeuren, toch? Het was niet alsof ze haar spontaan ergens om uit zouden lachen ofzo. Daar moest ze eerst iets stoms voor hebben gedaan, en dat was tot dusver niet gebeurd. Dat wilde ze zo houden ook. Er zat dus niets anders op dan om te proberen om normaal te doen. Om te doen alsof ze niet iemand was die zenuwachtig werd van het gezelschap van andere mensen. Nerveus draaide Ruby zich om naar de jongen. Deze wees inmiddels naar zijn schouder, waar een behoorlijk bijzonder uitziende Fletchling op zat. Fletchling, die Pokémon had ze wel eens gezien, thuis in het dorp waar ze vandaan kwam waren er tonnen van. Deze had echter een bijzondere kleur. “Jullie zijn trainers toch? is deze Fletchling misschien een van jullie?” vroeg de jongen, om vervolgens vriendelijk te glimlachen. “N-nee, hij is niet van mij, voor zover ik weet heb ik geen Fletchling,” antwoordde ze, om vervolgens zelf ook met enige moeite te glimlachen, meer uit beleefdheid dan om een andere reden.

Het meisje fronste haar ogen, “Nee, uhm, niet zover ik weet. Ik… ik denk dat het misschien op het moment ook iets te koud is voor bessen om te groeien.” antwoorden het meisje. Roxy's rechter hand ging naar haar achterhoofd. ''Tjaa... bessen is niet echt mijn ding dus had eigenlijk geen idee. Daarom vroeg ik het ook.'' zei ze terwijl ze met haar rechterhand door haar haar woelde. Ze hoorde dat er iemand aan kwam. “…Ehh sorry als ik stoor.. maar mag ik wat vragen?” zei een stem ineens. Roxy keek opzij en zag een blonde jongen staan. Ze knikte op antwoord te geven op zijn vraag. De jongen keek naar de pokémon op zijn schouder om er vervolgens naar te wijzen. “Jullie zijn trainers toch? is deze Fletchling misschien een van jullie?” vroeg hij aan haar en het andere meisje. Hij glimlachte er vriendelijk achteraan. “N-nee, hij is niet van mij, voor zover ik weet heb ik geen Fletchling.” zei het andere meisje. Waarna er een moeilijke glimlach ook op haar gezicht verscheen. ''Om eerlijk te zijn...'' begon ze, ze werd echter onderbroken door Xo die naar de trainer stond te grommen. Ze keek terug naar de trainer en zei; ''Sorry van Xo, zo is hij nou eenmaal...'' Achter de trainer zag ze een Shinx staan, daar was Xo waarschijnlijk tegen aan het grommen.  Roxy keek terug naar Xo, ''Xo of nu hou jij op of je gaat terug naar je pokeball. siste ze hem toe. Xo beet in haar richting, duidelijk was hij het niet met haar eens. ''Genoeg, kom maar terug.'' zei ze terwijl ze de Luxio terug in zijn pokébal stopte. ''Nogmaals, het spijt me. Xo houd niet zo van andere Shinx, Luxio en Luxray. Zodra hij er een ziet begint hij zich zo te gedragen. verontschuldigde ze zichzelf. ''Maar wat ik wilde zeggen was dat ik nog nooit een levende Fletchling heb gezien, dus het is helemaal al niet de mijne. Maar als ik het goed weet hebben Fletchling geen gele maar een rode kop. Is die toevallig dan shiny?'' vroeg ze vriendelijk aan de trainer. Rustig ging ze even op haar hurken zitten om de Shinx over zijn kop te kunnen aaien. Een stukje verderop lag ook een Umbreon deze keek haar niet al te vrolijk aan. Ook zat er een andere pokémon die ze nog nooit had gezien naast de trainer. Roxy stond weer op en keek de trainer strak aan ''Zou mijn Luxio misschien een gevecht mogen met jou Umbreon. Umbreon lijkt me een prima gevechtspartner voor Xo.'' vroeg ze vriendelijk aan de blonde trainer. Vragend keek ze hem aan terwijl ze wachtte op een antwoord.

OOC: ZEKE NIET VAN DIE LANGE BERICHTEN SCHRIJVEN!!!!!
Ik heb aan jullie berichten zeker tien minuten zitten lezen!
En ik heb nu het gevoel dat ik ook zo'n lang bericht moet typen terwijl ik dat helemaal niet kan...
Hope ya don't mind about that!