Emergency.

Zwijgend liep een jongen met blonde stekelige haren over straat, hij hield een kleine katachtige Pokémon in zijn armen, deze sliep. Naast hem liepen twee vosachtige wezentjes, eentje keek met een verveelde blik rond, terwijl de ander nieuwsgierig rondkeek. Zeke en zijn Pokémon waren nog niet zo lang van het schip af, die net was aangekomen in Kansai. De jongen wist echter niet welke kant hij op moest lopen dus was hij maar een kant opgegaan die naar een stad leidde. Zijn Fennekin scheen het niet erg te vinden om even uit haar Pokéball te zijn, maar zijn Umbreon daarentegen wel blijkbaar vond hij het tijdverspilling. De jongen was echter zo verstandig om er niet op te reageren, ook al begon hij er nu ook genoeg van te krijgen. “Fen-fen,” hoorde hij opeens, snel keek de jongen op. Nala had blijkbaar een richtingsaanwijzer gevonden en dat was iets waar Zeke naar opzoek was geweest. Het gele kleine vosje zwaaide vrolijk met haar staart heen en weer, waardoor de jongen breed begon te grijnzen. “Goed gedaan, meisje,” grijnsde Zeke naar zijn Pokémon die trots haar ogen sloot. Kopa kwam er ook bij staan en de Umbreon snoof afkeurend toen hij Nala zo vrolijk zag kijken.

Zeke grijnsde bij dit schouwspel en zette zijn Shinx op de grond die slaapdronken in zijn oogjes wreef met zijn pootje. Meteen liep het blauwe wezentje op zijn Umbreon af en kroop tussen Kopa’s voorpoten in. De Umbreon rolde met zijn ogen en gaf verder geen reactie op de jonge Shinx, hij vond het ergens wel leuk maar zijn Umbreon was te koppig om het toe te geven. Zelfs Nala zag wat er afspeelde. Zeke draaide zich breed grijnzend om, zodat Kopa hem niet zag lachen. De jongen richtte zijn aandacht met een brede grijns weer op het bord en keek naar de stadsnaam die erop stond; Noah City. De blondharige jongen keek rond en het viel hem op dat het nogal donker was overal, alsof het een spookstad was. Zeke fronste licht en hoorde toen wat gerommel in de verte, vervolgens danste er opeens een bliksemschicht door de donkere lucht. Waardoor hij opschrok. “Misschien moeten we maar naar het Pokémon Center,” sprak Zeke tegen zichzelf. Voordat de jongen dit aan zijn Pokémon kon vertellen, voelde hij dat Nala paniekerig  aan zijn broekspijp trok. “Wat is er meisje?” vroeg de jongen ongerust, maar hij zag al wat er aan de hand was. Kovu lag in elkaar gezakt op de grond.

Zeke liep meteen met zijn Fennekin mee en knielde naast zijn Umbreon neer. De jongen legde vervolgens een hand op het kleine hoofdje van zijn Shinx, die gloeiend heet aanvoelde. Vrijwel meteen kreeg Zeke een serieuze blik in zijn ogen en pakte Kovu van de grond af. Het wezentje in zijn armen kronkelde, waardoor het moeilijk was om hem vast te houden. “We moeten naar het Pokémon Center!” riep hij naar Nala en Kopa, die zelfverzekerd knikte. Snel trok hij zijn vest uit en wikkelde Kovu er in, zodat hij geen kou zou vatten. Het was dan wel koud buiten maar Zeke had er geen last van, bovendien had hij niks anders als dit bij zich om de Shinx in te wikkelen, en warm te houden. “Welke kant moeten we eigenlijk op?” mompelde de jongen tegen zijn Fennekin, die vervolgens op zijn schouder was geklommen en hem aankeek. Zeke keek om zich heen maar wist eigenlijk niet waar hij een Pokémon Center kon vinden in deze stad. “Wat nu?” sprak hij nerveus en beet hierbij op zijn onderlip. Altijd als je ze het meest nodig had dan waren ze nergens te bekennen en net nu had hij er een nodig, wist hij niet waar hij er een moest zoeken. Gefrustreerd keek hij nog eens om zich heen en wierp vervolgens een blik op Kovu die zijn snoet in zijn borst duwde.. hij moest opschieten en wel nu. “Hou vol Kovu… Het komt allemaal wel goed.”

OOC:
En Cecille.

Met luid gerinkel van de deurbel verliet Cecille de winkel waar ze zich zojuist in had bevonden. Haar Tyrogue volgde haar op de voet en stond aan haar zijde zodra ze na drie stappen halt hield. Beiden hadden een voldane uitdrukking op hun gezicht staan, terwijl de blondine zelf nog met een tandenstoker tussen haar tanden in porde, proberend het kleine restje voedsel dat ertussen vast kwam te zitten te bevrijden. “Ah, dat was weer een heerlijke maaltijd,” deelde ze met een tevreden zucht aan haar pokémon mee. Hij knikte instemmend, waarbij hij net zo tevreden over zijn buik streelde. Het tweetal had het nu alweer geleerd: Noah City had het beste eten wat ze ooit gehad hadden. Natuurlijk ging er niets boven het voedsel thuis, maar het eten hier smaakte zo anders dat het al een plekje in hun hart had verdiend. Cecille wilde voorstellen om nog een rondje over de kermis hier te maken, totdat ze de donkere wolken zag samen pakken en er nog maar bitter weinig voor voelde om de vele attracties en prijzen te bekijken. Misschien konden ze maar beter een schuilplek gaan zoeken. “Hey Sivar,” begon ze, proberend de pokémon zijn aandacht te trekken. Deze staarde gefascineerd naar zijn eigen spiegelbeeld in de etalageruit van de winkel waar ze zonet nog in hadden gestaan. Bij het horen van zijn naam keek hij echter op, zijn blik op de blondine gericht. “Zullen we maar teruggaan naar het pokécenter?” vroeg ze aan hem. Ietwat teleurgesteld keek hij zijn trainer aan. Hij had juist gehoopt dat ze nog wat meer lol zouden maken.

Tot Cecille’s verbazing waren het niet regendruppels die als eerste verschenen. Het was een felle lichtflits, gevolgd door een luide knal die haar aandacht wisten te trekken. Al snel telde ze één en één bij elkaar op en realiseerde ze zich dat het aan het onweren was. “Holy Garbador!” riep ze verrast. “Hoorde je dat?!” vroeg ze enthousiast aan de Tyrogue. Hij knikte hevig ter reactie. Hoe kon hij dat niet horen? Nog een knal was hoorbaar, ditmaal luider dan daarnet. Cecille begon luid te lachen, waarbij ze door menig mensen vreemd werd aangekeken. De meesten vroegen zich vast af of ze nog wel honderd procent was, maar de blondine besteedde daar weinig aandacht aan. “Deze was overduidelijk een acht!” zei ze tegen Sivar. Deze schudde zijn hoofd en vertelde haar dat hij het juist een acht en een half vond. Cecille fronste, dacht na en stemde uiteindelijk in. “Goed, je hebt gelijk.” Een volgende lichtflits en gerommel. De twee bleven hevig in discussie over hun puntentellingen wat het onweer en elke donder betrof; iets wat hen bezig wist te houden tijdens hun reisje terug naar het pokécenter.

Het was een jongensstem die ze tussen de menigte en het gerommel door kon horen en die haar aandacht wist te trekken. “Welke kant moeten we eigenlijk op?” Ah, iemand die verdwaald is? Cecille keek rond om te zien wie de eigenaar van deze stem was. Ze hoorde hem nog twee keer iets mompelen voordat ze eindelijk had achterhaald waar diegene zich bevond. Het was een blonde knul met stekelig haar. Ze gokte erop dat hij een stuk jonger was dan haar. Cecille wenkte Sivar dat hij mee moest komen en marcheerde toen naar de jongen toe. “Yo, blondgenoot!” begroette ze hem vrolijk, grijnzend om haar eigen woordgrap. Haar rechterhand, die ze in de lucht had gehouden terwijl ze op hem afliep en hem aansprak, bevond zich nu weer aan haar zijde. “Ik hoorde dat iets je dwars zit. Wat is het probleem?” vroeg ze vervolgens aan hem. Sivar bekeek de Umbreon aandachtig, hoewel hij zich ietwat ongemakkelijk voelde in diens bijzijn. Er was iets aan de pokémon dat hem niet beviel. Hij liet zijn blik doorglijden naar boven, waar hij een Fennekin op de jongen zijn schouder zag zitten. Zij oogde veel vriendelijker dan de Umbreon en zorgde er dus voor dat Sivar zich beter op zijn gemak voelde. Ondanks dat begon hij geen gesprek met de pokémon en luisterde hij liever naar de twee trainers.

“Yo, blondgenoot!” Zeke keek van Kovu weg toen hij een stem hoorde, een meisjesstem. Vervolgens hoorde hij zijn Fennekin grinniken om de manier waarop haar trainer werd aangesproken, Nala vond het wel grappig, de Umbreon hoorde hij geïrriteerd grommen. Zeke keek het vosje droog aan, maar schakelde vrijwel meteen over op serieus toen hij naar Kovu keek. De jonge Shinx in zijn armen, kreunde zachtjes terwijl hij met veel kracht zijn nagels in zijn arm zette. In eerste instantie voelde hij er niks van, maar toen hij zijn vrije hand op zijn wangetje legde klemde Kovu zijn voorpoten om zijn hand heen, waardoor de jongen een gezicht trok. Zeke zette een kleine glimlach op toen de Shinx zijn spieren licht ontspande. Dit keer keek hij op en zag vervolgens een meisje vlak voor hem staan. Door alle opwinding had hij haar nog niet eens opgemerkt en voelde langzaam een schuldgevoel omhoog kruipen, de jongen richtte zijn heldere blauwe ogen op de twee nieuwkomers. Ze had een Tyrogue naast bij zich. Zeke zette een vriendelijke glimlach op zijn gezicht, zodat de twee geen slecht beeld van hem zouden krijgen. “Ik hoorde dat iets je dwars zit. Wat is het probleem?” vroeg het meisje. De grijns gleed van zijn gezicht, waarop nu een serieuze blik was ontstaan en liet vervolgens zijn zieke Shinx zien, hij haalde een stukje van zijn vest weg, zodat het meisje Kovu kon zien. Een rode blos sierde zijn kopje en hij trilde terwijl hevig , terwijl hij nog steeds zijn pootjes om zijn hand had vastgeklampt.

“Het is mijn Shinx..” begon Zeke ongerust en wierp een blik op het blauwe wezentje, een kleine neusje ging langs zijn wang, waardoor de jongen Nala opmerkte die hem steunde. Hij bleef gelukkig kalm maar toch koste het hem veel moeite, vooral omdat zijn andere Pokémon er anders ook last van kregen. “..het begon te onweren en opeens lag hij op de grond met hoge koorts maar aangezien ik net aan ben gekomen,” vervolgde Zeke langzaam terwijl hij weer wat kalmeerde, kruiste zijn blik met zijn Umbreon die hem kil aankeek. De jongen besteedde hier geen aandacht aan, vooral omdat Kopa hem probeerde te intimideren wat hem helaas niet lukte. “Ik weet niet waar het dichtstbijzijnde Pokémon Center is..” eindigde Zeke zijn verhaal, tijdens zijn verhaal had hij een ernstige blik in zijn ogen. Op dat moment hoorde hij weer een hoop gerommel boven zich en keek geschrokken op, een enorme lichtflits schoot pijlsnel door de wolken heen, gevolgd door nog een harde knal. Nala piepte angstig en drukte haar kop tegen Zeke’s wang, terwijl Kopa droog naar de Fennekin staarde. “Weet jij toevallig waar het dichtstbijzijnde Pokémon Center is?”

De blonde jongen schonk haar een vriendelijke glimlach, wat meteen een pluspunt was bij Cecille. Er waren mensen die… Minder vriendelijk overkwamen wanneer ze hen op haar eigen manier begroette en dat zei vaak al genoeg over hoe mensen over haar dachten. Natuurlijk was ze te naïef om dat in te zien, maar een glimlach zag er sowieso meer uitnodigend uit dan een kwade frons, niet waar? Die glimlach viel echter snel van zijn gezicht toen ze haar vraag had gesteld. De jongen bewoog zijn armen ietwat naar voren, drukte het vest die hij erin vasthield omlaag en liet een Shinx zien. De pokémon zag er niet al te gezond uit met zijn rood gezicht en het hevige getril. Een zieke pokémon, dus. Geweldig. Cecille liet haar lila gekleurde ogen van de pokémon naar het gezicht van de jongen glijden toen deze vertelde dat zijn Shinx het probleem was. Vervolgens legde hij uit wat er gebeurd was. De blondine luisterde aandachtig naar zijn woorden, kruisten haar armen over elkaar heen en maakte af en toe een zachte ‘hmm’, ten teken dat ze aan het luisteren was. Pas toen de jongen een vraag aan haar stelde, gaf ze daadwerkelijk antwoord. “Oh!” bracht ze meteen uit en plaatste haar armen nu naast haar lichaam. Ze draaide haar hoofd iets naar rechts, haar paarse ogen starend door de menigte. Het was die kant op, of niet soms? “Dat weet ik toevallig wel!” vervolgde ze vrolijk. Misschien iets te vrolijk. Haar blik had zich inmiddels weer op de jongen gevestigd.

Voor een paar tellen bleef Cecille zo staan; dom starend naar de vreemdeling voor haar. Vervolgens greep ze met haar rechterhand naar zijn pols, proberend de Shinx niet te raken en hem te storen in zijn… Gevecht. Dat was hoe ze het beschreef. Een gevecht tegen zijn koorts. Of wat hij dan ook had. “Deze kant op!” vertelde ze weer, terwijl ze haar vingers om zijn pols liet wikkelen en hem vervolgens hard meetrok. Niet dat ze zoiets in de gaten had – haar eigen kracht kende ze immers nog steeds niet. Sivar hupte vrolijk naast haar en marcheerde toen met haar mee, proberend haar tempo bij te houden. Ondanks dat de blondine een jongen achter zich aansleepte, had ze nog altijd een vrij snelle pas. Waarschijnlijk omdat ze zo snel mogelijk bij het center wilde zijn om de Shinx na te laten kijken, maar dat kon de Tyrogue niet met zekerheid zeggen. Dat was echter zijn beste gok, want hij wist dat zijn trainer vrij veel om pokémon gaf en eentje in pijn zien liggen lijden was niet bepaald een geweldig aanzicht voor haar. Cecille draaide haar hoofd voor een tweede keer de rechterkant op, zodat ze over haar schouder naar haar metgezel kon kijken. “Ik heet trouwens Cecille,” stelde ze zichzelf tijdens het wandelen voor. Wandelen dat voor de jongen misschien wel rennen leek. “En dat is Sivar,” voegde ze eraan toe, waarop de Tyrogue zijn stem liet horen en vrolijk zijn vuist de lucht in sloeg.

Hooguit vijf minuten. Dat was de tijd die ze nodig hadden om het pokémoncenter te bereiken. Tenminste, op de blondine haar tempo wel. Waarschijnlijk hadden ze er langer over gedaan als ze rustig had gelopen en niet compleet iedereen aan de kant duwde om zich er tussendoor te persen. “We zijn er,” deelde Cecille mee, alsof het al niet voor de hand lag dat ze voor het gebouw stonden. Het rode dak gaf het al weg. Ze wachtte geen moment langer en stapte door de schuifdeuren naar binnen, waarna ze meteen werd begroet door een vriendelijke zuster, die gepositioneerd stond achter de balie. Het meisje groette haar net zo vriendelijk terug en staarde toen terug naar de blonde knul die ze los had gelaten zodra ze bij het gebouw aankwamen. Hopelijk had hij het niet erg gevonden dat ze hem honderden meters achter zich aan had gesleept.

OOC: Godmode met toestemming.

“Oh! Dat weet ik toevallig wel!” reageerde het meisje vrolijk, waardoor Zeke opgelucht een zucht slaakte. De jongen en zijn Fennekin keken elkaar even aan voordat Zeke zijn blik naar Kopa liet glijden en toen weer terug naar het meisje, die ergens over na scheen te denken. Nog voor hij er op kon reageren werd hij om zijn pols vast gegrepen, wat ervoor zorgde dat hij Kovu met een hand vast moest houden. “Deze kant op!” zei ze vervolgens en voelde hoe hij werd meegetrokken, bijna struikelde over zijn eigen voeten om het plotselinge gebaar, en voelde hoe Nala van zijn schouder tuimelde. “Nala!” sprak hij bezorgd toen het kleine vosje verstrooid op de grond lag, opdat moment kwam Kopa ook in beweging en pakte de Fennekin in haar nekvel beet en volgde de twee trainers op de voet. Nala protesteerde hevig toen de Umbreon haar als een jonge pup mee droeg aan haar nekvel. Niet dat de Umbreon het iets boeide, hij vond het geweldig hoe Zeke mee werd gesleurd door de blondine. Zeke die moeite had met het bijhouden van het meisje, keek haar aan toen ze hem over haar schouder aankeek. “Ik heet trouwens Cecille en dat is Sivar,” stelde ze zich en haar Pokémon toen voor. Zeke knikte met een lichte grijns op zijn gezicht en vervolgens zijn blauwe ogen. “Aangenaam.. ik ben Zeke en dit zijn Nala de Fennekin, Kopa de Umbreon en Kovu de Shinx..” reageerde de jongen, al rennend terwi. Hij mocht van geluk spreken dat hij een redelijk goede conditie, anders zou hij dat hele stuk niet eens gered hebben naar het Center. Opdat moment zag hij het rode dak van het Pokémon Center dichterbij komen en verscheen er een opgeluchte grijns op zijn gezicht, toen het gebouw ook steeds dichterbij kwam. Kopa rende met Nala aan haar nekvel in zijn bek vooruit. “We zijn er,” sprak Cecille die ondertussen was gestopt en hem inmiddels had losgelaten. De jongen keek toe, hoe het meisje en zijn Pokémon naar binnen liepen.

“De rest kan je zelf wel lopen,” gromde Kopa met gesmoorde stem, tegen de Fennekin toen ze eenmaal binnen in de hal van het center stonden. Hij liet abrupt haar nekvel los waardoor het vosje, voor een tweede keer, verstrooid op de grond terecht kwam. Nijdig kwam ze overeind en wierp de Umbreon een kwade blik toe, die haar droog aanstaarde en niet onder de indruk was van haar nijdige blik. “Kopa… jij achterlijke idioot,” gromde ze kwaad naar de zwarte Pokémon, die haar echter geamuseerd aanstaarde. Voor een moment overwoog Nala om de Umbreon levend te verbranden maar, hield zich nog net op tijd in… Zeke zou dat vast niet op prijs stellen. Grinnikend wierp de Fennekin haar rode ogen op de Tyrogue van Cecille en overwoog even om een gesprek aan te knopen met de Pokémon, omdat ze Kopa nu al zat was. Net voor ze haar mond open wilde trekken, voelde ze dat er iets mis was. “Waar blijft Zeke?” weerklonk de stem van Kopa opeens en liet zijn rode ogen door het vertrek gaan.. die jongen was nergens te bekennen. “Buiten,” zei Nala kortaf tegen de Umbreon, rende naar de schuifdeuren toe maar, omdat ze lichter was dan een mens, gingen de schuifdeuren niet open en knalde ze volop met haar kop tegen de glazendeur. Ze rolde een klein stukje naar achteren, waar ze op haar rug belandde en tot haar grote ongenoegen, hoorde Nala dat Kopa haar uitlachte en besloot om naar het meisje toe te lopen, voor ze de Umbreon echt de nek om zou draaien..

Zeke die nog buiten stond en net zijn Pokémon en Cecille wilde volgen, bleef staan toen hij iets hoorde dat zijn kant op kwam. Instinctief draaide hij zich om en zag nog net op tijd dat er een Houndour op hem af kwam rennen. De jongen deed instinctief een stap opzij, maar de zwarte Pokémon kwam terug gelopen, in een dreigende houding die zijn ogen op Kovu hadden gericht. Zeke wierp de Pokémon een ongelovige blik toe, een zieke jonge Pokémon aanvallen die zich amper kon verdedigen. Wat laag, zelfs voor deze achterlijke sukkel. “Ga weg!” snauwde Zeke de Houndour toe. Deze liet zich echter niet wegjagen en voelde vervolgens dat hij van achter werd aangevallen en tegen de grond werd geduwd. Zeke knalde met een harde klap op de straat terecht, maar omdat hij Kovu nog in zijn armen vast had, schaafde hij hierbij zijn bovenarm. Wat nu? Als hij op zou staan dan zouden de Houndour sowieso Kovu en hem aanvallen… waren Kopa en Nala nu maar hier.

De jongen, die zichzelf als Zeke had voorgesteld, kwam nog niet naar binnen. Cecille vroeg zich af waarom, want het was toch zeker zijn pokémon die dit bezoekje aan het Center nodig had gehad? Wat deed zij dan hier binnen en hij buiten? “Denk je dat hij verlegen is?” vroeg ze droog aan haar Tyrogue, haar wenkbrauwen in verwarring omhoog getrokken. De frons op haar voorhoofd was ook te zien bij Sivar, want hij weerspiegelde haar gezichtsuitdrukking en haalde zijn schouders op toen ze die vraag had gesteld. “Hij leek niet verlegen,” mompelde ze meer tegen zichzelf dan iemand anders, waarbij ze haar armen over elkaar kruiste en afwachtend naar de schuifdeuren keek. Het duurde haar te lang. Moest ze hem dan maar gaan halen? “Kan ik je misschien helpen?” weerklonk toen een vrouwelijke stem achter haar. Ze draaide zich met een ruk om en werd begroet door de vriendelijke glimlach van de zuster. Oh, dat was waar ook, ze was naar de balie toegelopen. Cecille schudde lichtjes haar hoofd, verbouwereerd door het feit dat ze zich zo makkelijk af had laten leiden en was vergeten waar ze precies stond. “Nog niet,” reageerde ze. Ze wees met haar duim over haar schouder. “Er staat iemand buiten die hulp nodig heeft. Ik ga hem halen,” vertelde ze de vrouw. Deze keek haar voor een paar seconde vragend aan, maar knikte uiteindelijk bevestigend en richtte zich tot een ander persoon. Als de blondine schaamte had gekend in sociaal contact, dan had ze nu waarschijnlijk staan blozen.

Cecille’s paarse ogen gleden terug naar de schuifdeuren, waar Zeke’s Fennekin, Nala, op haar rug lag. De Umbreon was vermakelijk aan het lachen, indicerend dat ze iets hilarisch had gemist tijdens haar korte woordenwissel met de zuster. Die er overigens niet verkeerd uitzag. Vlug schudde het meisje haar hoofd en vertelde zichzelf dat ze moest focussen op haar huidige doel. Zeke naar binnen halen. Met vastberaden passen liep ze naar de ingang van het Pokémoncenter, op de voet gevolgd door Sivar. Hij wenkte de Fennekin dat ze met hen mee moest komen en schonk haar een brede grijns, ten teken dat hij het op geen enkele manier bazig bedoelde. Zodra ze met z’n allen binnen waren en ze moesten wachten, begon hij wel een gesprek met haar. Ze leek hem in ieder geval aardig genoeg. Niet dat zoiets hem tegen hield om tegen iemand te praten, want wat dat betreft was hij net als zijn trainer. Naïef en totaal niet bewust van anderen hun geërgerde blikken. Zoiets was ook volkomen normaal, omdat Cecille praktisch zijn moeder en vader tegelijkertijd was geworden. Hij was nog jong en nam dan al snel iets van iemand over. De blondine was de enige waar hij echt mee op kon trekken het afgelopen half jaar en daarom had hij dan ook snel haar karakter overgenomen.

“Holy Shiftry,” hoorde hij zijn trainer toen mompelen, waardoor hij omhoog keek. De schuifdeuren waren net langzaam open gegaan, waardoor de buitenwereld weer voor een klein deel zichtbaar was geworden. Wat hij het eerste zag, was de blonde jongen die op de grond lag. Vervolgens merkte hij de drie Houndour op die de jongen omsingeld hadden. “Hey!” gilde Cecille kwaad. De paar seconden die waren verstreken, had ze gebruikt om ongelovig naar het schouwspel te staren. Ze was het echter al snel zat en rende regelrecht naar Zeke toe, de gevaarlijk klinkende grommen van de Houndour negerend. Vlug hurkte ze naast de jongen neer en stak haar armen al uit om hem overeind te helpen, terwijl ze haar lila gekleurde ogen strak op de Houndour gericht hield. “Durven jullie wel, rotbeesten!” gromde ze even hard terug naar hun. Eén van de drie zag dit als een uitdaging en sprong dan ook meteen op haar af. Cecille hield één van haar armen beschermend voor zichzelf en Zeke, waar niet veel later de tanden van de pokémon in verdwenen. Ze siste tussen haar tanden door, maar liet verder niet merken dat het pijn deed. Dat genot gunde ze de pokémon niet.

Sivar stond binnen een mum van tijd naast zijn trainer en had zijn vuisten in elkaar gevouwen, die hij vervolgens van beneden naar boven zwaaide en tegen de buik van Cecille’s belager aan liet knallen. Het was geen aanval die hij als pokémon hoorde te kennen, maar eentje die hij van Cecille had geleerd. Het werkte; de pokémon liet zijn trainer met flink wat gejank los. De Tyrogue liet het hier echter niet bij en gooide één van zijn gebalde vuisten zo snel als hij kon naar voren, recht tegen de snoet van Houndour aan. Mach Punch. Een aanval die hij al zo lang als hij zich herinnerde kende. Met een veelbetekende blik keek hij naar de jammerende pokémon. Zijn ogen zeiden genoeg. ‘Van mijn Trainer blijf je af’. De hond staarde even kwaad terug en rende op zijn tegenstander af zodra hij zich weer herpakt had. Voor een tweede keer opende hij zijn kaken met de intentie om zijn tanden in de Tyrogue te zetten. “Ontwijk en doe je Brick Break!” droeg de blondine hem op. Hij grijnsde lichtjes. Brick Break was een aanval die hij bij lange na nog niet had geperfectioneerd, maar zijn trainer had veel geld in dit project gestoken en daarom oefenden ze hem vaak. Dit was een moment om uit te testen of hij het daadwerkelijk kende. De Bite kon hij, helaas, niet ontwijken. Dat maakte echter niks uit, dat wisten zowel trainer als pokémon. Sivar trok zijn arm omhoog, liet zijn handpalm openen en gebaarde zijn arm sneller omlaag dan zichtbaar was voor het blote oog. Recht op het hoofd van zijn tegenstander.

Zeke had krampachtig zijn ogen dichtgeknepen en schermde met zijn armen, hoofd en benen zijn zieke Shinx af. Net toen hij dacht dat hij zou worden aangevallen door een van de Houndour, hoorde hij de stem van Cecille. Opkijken durfde hij niet, uit angst dat een van de Houndour zijn Shinx, iets aan zou doen. “Durven jullie wel, rotbeesten!” hoorde Zeke Cecille toen grommend zeggen en opende zijn blauwe ogen. Hij ging overeind zitten waardoor hij kon zien dat de Houndour in een geheel aan vielen, van twee kanten kwamen de hondachtige Pokémon op hem afgestormd, en net toen hij zijn hoofd af wilde schermen, vloog er een paarse straal vlak langs hem af, die de twee Pokémon bijna tegelijk raakte. Eentje sprong nog net op tijd opzij het genoeg om afstand creëren. Snel kwam Zeke overeind, waar hij de zeurende pijn in zijn bovenarm negeerde en wierp een kwade blik naar de twee Houndour.

“Als jullie Kovu ook maar een haar krenken!” gromde Zeke nijdig tegen de Houndour, maar keek opzij waar hij toen Nala en Kopa naar hem toe zag komen, die hem allebei bezorgd aankeken, wierp hij ook snel een blik op Cecille. Nala stond inmiddels al klaar om aan te vallen, iets waar Zeke nu zijn twijfels over kreeg.. ze waren zwaar in het nadeel qua type want geen van Zeke’s Pokémon had een voor of een nadeel. Kopa was een Dark Type en Nala een Vuur Type, daarbij waren Houndour deels Vuur en Dark, dus hun aanvallen zouden sowieso niet veel kunnen uithalen, zeker niet als ze als Ability; Flash Fire hadden. Hij deed een stap naar achteren zodat hij met zijn rug tegen die van Cecille aanstond. Wat nu? Hij had nog wel een Pokémon op zak, maar die was waarschijnlijk veels te zwak, en te kwetsbaar om het tegen twee Houndour tegelijk op te nemen. Juro, zijn Shiny Fletchling. “Umbre!” riep Kopa opeens waarschuwend en zag nog net op tijd dat een Ember aanval hem en Nala net mistte, door dat de Umbreon een Shadow Ball afvuurde.

Het kon Zeke eigenlijk ook niet meer schelen, Kovu had hulp nodig en als hij daarvoor wat kneuzingen of brandwonden moest oplopen, dan was het maar zo. Blijkbaar voelde Nala het zelfde en vuurde zonder enkele instructie van haar trainer, een Psybeam op de Houndour af. Ze wilde kosten wat het kost, Zeke en Kovu beschermen. “Nala, ontwijk en doe snel je Scratch!” De Fennekin knikte, sprong aan de kant voordat de Houndour haar kon bijten, snel stootte ze met haar voorpoot tegen de kop van de Houndour aan, die verdwaasd om zich heen keek. De hond gromde lichtelijk geïrriteerd toen ze de Fennekin opmerkte. Alleen voor Zeke iets kon roepen, werd zijn Fennekin van de zijkant tegen de grond aan getackeld, waar ze tegen de grond aan knalde en even roerloos bleef liggen. Net toen Zeke Nala terug wilde roepen en Kopa het veld op wilde sturen, hoorde hij een andere stem. “Kurai, doe je Force Palm op die Houndour!” Zeke draaide zijn hoofd naar rechts en zag een Riolu opeens vanuit het niets verschijnen, die regelrecht op een van de Houndour afrende en hem een stoot verkocht.

Een van de Houndour vluchtte het struikgewas in. “Huh?” mompelde Zeke verward en zag toen een andere jongen staan met een kruk onder zijn arm. Hij had net zoals hem stekelig blond haar, dat naar de achter kant groeide en lichtblauwe ogen. Als bevroren keek hij naar de verschijning van de jongen die tegen over hem stond. Hij herkende hem vrijwel meteen.. het was Zack, zijn broer. Zeke slikte en keek toen naar Nala die op was gestaan en energie afstootte, Return, op dat moment hoorde hij dat Zack weer zijn mond opentrok. “Kurai, maak het af met een Focus Punch!” zijn blik kruiste die van Nala en nog voor hij iets kon roepen, rende de twee Pokémon tegelijk op de Houndour af, Nala was enkel iets sneller met haar aanval dan Kurai, maar ze hadden het samen verslagen, ook deze Houndour vluchtte de bosjes in. Hij durfde echter geen oogcontact met Zack te maken, uit angst dat hij er wat van zou zeggen.. dat hij niet slim bezig was geweest. Opdat moment hoorde hij aan het getik van de kruk van zijn broer, dat hij hun kant aan kwam opgelopen. “Alles voor de rest goed hier?”

-Godmode met toestemming-

Cecille hield de Houndour waar Sivar mee vocht nauwlettend in de gaten. Na de klap op zijn hoofd bleef deze stil op de grond liggen en kon ze haar paarse ogen even op haar arm richten. Zachtjes beet ze op haar lip, terwijl ze omhoog kwam en naar het rode goedje op haar ledemaat staarde. De Houndour had zijn tanden zo diep in haar vel geboord dat er nu bloed zichtbaar was en langs haar arm naar beneden droop. Ze bloedde gelukkig niet hevig, maar het deed nog wel pijn en het was niet echt normaal om tandafdrukken in je arm te hebben staan. Voorzichtig trok ze haar vingerloze handschoen van haar gezonde hand af en legde die toen op haar wond. Ze liet er zo meteen wel naar kijken. Op het moment had ze andere dingen aan haar hoofd, zoals het feit dat de Houndour weer opstond. “Wat een taaie,” gromde de blondine tegen haar pokémon. Deze knikte instemmend. “I kind of like it,” grijnsde ze vervolgens. Sivar keek vragend om. Wilde ze hem soms vangen? Hoofdschuddend keerde hij zich weer tot zijn tegenstander. Nee, dat kon niet. Hij kende Cecille inmiddels goed genoeg om te weten dat ze nooit voor een vuur– of darktype zou gaan. Haar voorkeur lag bij de zijne en dat was de vechtsoort. Sivar balde zijn poten weer tot vuisten en nam een gevechtspose aan, wachtend tot de Houndour op hem af kwam gerend. Dan pas zou hij zijn slag slaan – letterlijk. Ondertussen voelde zijn trainer dat Zeke met zijn rug tegen die van haar kwam staan en keek ze voor een moment naar het gevecht dat aan zijn kant plaatsvond. In tegenstelling tot haar moest de blonde jongen het tegen twee pokémon opnemen en hoewel hij in het bezit was van meerdere pokémon, was hij ook flink in het nadeel. Sivar moest dit snel afmaken zodat hij Kopa en Nala kon helpen.

Net op dat moment hoorde ze weer een grom. Meteen schoot haar blik terug naar haar Tyrogue en zijn gevecht en zag ze dat het haar pokémon was die luid gromde in plaats van de Houndour. Ze zou hierom hebben gefronst als ze niet gezien had wat er aan de hand was. Net zoals haar daarnet zat Sivar gehurkt op de grond, zijn ene poot uitgestoken naar voren, half verborgen door de Houndour en zijn lichaam. Hij onderging hetzelfde lot als zijn trainer. “Sivar!” riep ze bezorgd naar haar pokémon. Hij moest snel uit die greep zien te komen. “Mach Punch!” beval ze hem. Hij gehoorzaamde meteen en voerde de aanval met zijn vrije poot uit. Binnen de kortste keren was hij bevrijd en kon hij weer vrij bewegen. Sivar liet het er echter nog niet bij. Hij gooide zijn lichaam naar voren en knalde met zijn volle gewicht tegen zijn tegenstander aan, hopend dat die dit keer wel teveel had moeten incasseren en zijn verlies inzag. Wonder boven wonder was dit ook zo en verdween de pokémon de bosjes in. Cecille zuchtte opgelucht. “Alles oké?” vroeg ze aan de Tyrogue die naar haar toe kwam gelopen. Hij hijgde licht, maar verder leek er niet veel aan de hand te zijn. Sivar wees naar haar arm, die ze nog altijd afdekte met haar ontblootte hand. De blondine draaide haar bovenlichaam ven hem weg zodat hij haar arm niet meer kon zien en vertelde hem vervolgens dat alles in orde was. Hij geloofde het alleen niet.

Cecille besloot er verder geen aandacht aan te besteden en richtte zich tot Zeke. Wat er tijdens het gevecht van Sivar en de Houndour had afgespeeld, had ze gemist. Ze werd begroet door het zicht van niet één blonde jongen met blauwe ogen, maar twee. Ze leken sprekend op elkaar. Twee druppels water. Cecille sprong naar achteren, haar lichaam inmiddels volledig gedraaid naar de twee knullen. “Sinds wanneer kunnen mensen Double Team?” riep ze verbaasd, haar toon vragend en haar blik verward. Een frons was inmiddels op haar voorhoofd verschenen. Ook Sivar was verbaasd om twee dezelfde mensen te zien. Wat was hier aan de hand? Zijn trainer merkte al snel een groot detail op die de twee jongens van elkaar onderscheidde. Eén van hen liep op krukken. Zeke had geen krukken bij zich voor zover ze wist. “Wat,” bracht ze uit, nog steeds verbaasd. Haar paarse ogen stonden inmiddels op de krukken gericht. Wat was hier in Arceusnaam aan de hand? Voor een kort moment wisselde ze een blik met haar Tyrogue uit, waarna ze de twee jongens afwachtend aankeek. Ze eiste een verklaring. En met die gezichtsuitdrukking verstevigde ze de grip om haar gewonde arm, weigerend een stap te verzetten voordat er een uitleg kwam. Hier wilde ze het mijne van weten.

OOC: 69ste bericht! ik ben zo volwassen~

“Sinds wanneer kunnen mensen Double Team?” hoorde Zack het meisje roepen, dat zijn broertje vergezelde, uit. De blonde jongen had moeite om een grijns te onderdrukken, en wierp een blik met zijn Pikachu en Espeon uit, die erbij waren komen staan. Zeke leek echter geen antwoord te kunnen of willen geven, inplaats daarvan trok hijzelf zijn mond maar open. Kurai keek net zo vreemd naar zijn tweelingbroer als het meisje. “…Uhm.. ja,” begon Zack langzaam zijn uitleg, maar stopte toen hij zag dat Zeke ook zijn mond opentrok. “Dat is Zack me tweelingbroer,” hoorde Zack zijn broertje toen zeggen, de jongen had inmiddels een glimlach om zijn lippen staan. Om het duidelijker te maken besloot Zack er nog wat aan toe te voegen. “We zijn een eeneiige tweeling, daarom lijken we als twee druppels water op elkaar,” eindigde de blonde jongen zijn korte uitleg met Zeke, die nogal terughoudend scheen te zijn. Zack wankelde wat dichterbij met zijn Pokémon, zijn Riolu was zonder enkel probleem naar de Tyrogue van het meisje toegelopen om kennis te maken, terwijl Rin en Max naar de twee Pokémon van zijn broer was gelopen. Dat was waar ook, de Riolu had nog geen enkele andere vechtsoort van dichtbij gezien of ontmoet. Dit was typisch Kurai gedrag. Zack richtte zijn blauwe ogen op zijn broertje, terwijl hij in zijn ooghoeken zag dat de Riolu hem vragend aanstaarde, daarna draaide hij zich half om en wilde zijn vrije hand uitsteken naar het meisje, toen hij zag dat Zeke in beweging kwam, liet hij zijn arm zakken.

Godmode met toestemming.

Terwijl Zack niet in de gaten scheen te hebben dat Cecille haar arm vast had, liep Zeke met een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht naar het meisje haar arm. “Gaat het?” vroeg Zeke ongerust terwijl zijn ogen haar arm nog niet hadden verlaten. Ergens voelde hij nu een schuldgevoel omhoog kruipen, waardoor hij zich ergens verantwoordelijk voelde. De jongen merkte dat Nala haar rode ogen op hem gericht hield, en knielde vervolgens op de grond, waar hij zijn tas pakte, en er een donkerblauwe bandana uit viste, na Kovu even op de grond te leggen. Het kledingstuk was redelijk dik qua stof, als je hem omsloeg dan. Hij pakte de Shinx weer op en reikte het kledingstuk uit naar Cecille. “ Misschien kan je dit beter gebruiken?” sprak Zeke terwijl hij zijn ogen op zijn Shinx richtte die zijn oogjes langzaam opende, de blos op zijn wang was verdwenen. Het blauwe wezentje piepte zijn naam en ging met zijn kleine tongetje over zijn kin heen. Ergens voelde hij zich opgelucht dat Kovu er niks aan had overgehouden. Dit was vreemd… waarom had Zack’s Pikachu geen last van die onweer? Het gele wezentje leek eerder wat op haar gemak te zijn.

“Zeg Zack, hoe heb je ons kunnen vinden… je bent toch niet een of andere spion ofzo?” zei Zeke toen met een brede grijns op zijn gezicht, hij wilde niet dat er een stilte zou vallen. Hij had na al die tijd zijn broer eindelijk gevonden, waar ontzettend naar uit had gekeken. Zack begon te grinniken en wees vervolgens naar zijn Riolu als antwoord op zijn vraag. “Kurai is de gene die jullie heeft gevonden.. ik heb alleen me werk als trainer gedaan,” grijnsde zijn oudere broer, waarbij hij knikte als antwoord. Zeke knielde voor het groepje Pokémon neer en stak vervolgens zijn hand uit naar de Pokémon van zijn broer, die er even naar staarde. Maar in werkelijkheid naar de jonge Shinx in zijn armen staarde. Zack’s Riolu kwam naar hem toe gelopen en legde daar zijn poot in zijn hand om het te schudden. Het was duidelijk dat deze blauwe Pokémon, zeer sociaal was net als zijn Fennekin die nu op Zack afliep en vrolijk met haar staart zwaaide. “Zullen we anders naar binnen gaan? Ik bedoel..” sprak Zeke toen aarzelend terwijl hij naar zowel Cecille als Zack keek, naar wat ze zouden zeggen..


Godmode met toestemming.

Het was niet de jongen die ze vooraf als Zeke leerde kennen die haar antwoord gaf op haar vraag. Nee, het was de jongen die precies op hem leek, maar op krukken liep die zijn mond open trok. Veel zei hij niet, buiten een twijfelachtige ‘ja’. Zeke zelf besloot op dat moment in te springen en te vertellen dat dit Zack was, zijn tweelingbroer. Oh. Right. Dat bestond ook nog. Nadat Zack nog uitlegde dat ze een eeneiige tweeling waren en daarom zo sterk op elkaar leken, zuchtte Cecille opgelucht. “Ik spendeer teveel tijd met mijn pokémon, haha,” reageerde ze. Een geforceerde lach verliet haar lippen, want nu voelde ze zich wel heel blond. Niet dat ze daar lang over zat te peinzen. Dat was gewoon niet haar stijl. Helaas had ze de tijd niet om zelf haar gedachten op iets anders te zetten, want Zeke kwam haar kant opgelopen. “Gaat het?” vroeg hij op een toon die haar maar al te bekend in haar oren klonk. Ze volgde zijn blauwe ogen naar haar arm en kneep automatisch en ongemakkelijk haar hand er nog steviger omheen. “Tuurlijk,” reageerde ze nonchalant. “’t Gaat prima.” Ondanks dat ze een hogere pijngrens had dan de gemiddelde mens en het feit dat haar koppigheid nog wel eens ervoor zorgde dat ze pijn kon negeren, was het alles behalve prima. Niet alleen voelde ze haar arm kloppen tegen haar hand, maar ze bloedde ook nog eens. Wie weet had ze hondsdolheid opgelopen en stond ze hier nu tijd te verdoen.

In de tussentijd had haar Tyrogue al kennis gemaakt met de Riolu van Zack. Het deed hem goed om een andere vechtpokémon te ontmoeten, al helemaal omdat Cecille haar team nog niet had uitgebreid en hij net als haar vrij sociaal was. Zijn aandacht werd echter getrokken door Zeke’s bezorgde stem en hij zag al snel de oorzaak hiervan. Het was zijn trainers arm. De blonde jongen knielde al snel naar de grond en begon in zijn tas te rommelen. Sivar hield zijn bewegingen nauwlettend in de gaten, totdat hij zag wat Zeke tevoorschijn haalde. Het was een simpele bandana, die hij uiteindelijk aan de blondine gaf. Cecille nam het ietwat terughoudend aan, maar bedankte de jongen alsnog. Vervolgens drukte ze het voorwerp in een snelle motie tegen de beetwond op haar arm aan, zodat geen van de jongens – of haar starende pokémon – kon zien hoe erg het was. Dat had een bijwerking, want zelf kon ze nu ook niet zien hoe erg haar arm eraan toe was. Dat kon ze slechts speculeren door het kloppende gevoel en de pijn in haar arm.

De blondine luisterde vervolgens naar het gesprek tussen de twee broers. Natuurlijk had ze geleerd dat het niet netjes was om af te luisteren, maar ze leefde nooit naar regels. Nee, die waren er om gebroken te worden. Zoals gebouwen. Of botten. Haar paarse ogen volgden Zack’s priemende vinger en belandden uiteindelijk op de kleine, zwartblauwe pokémon die Kurai heette. Cecille wist de pokémon meteen te herkennen. Het was een Riolu; een vechttype pokémon. Dat was meteen de rede waarom ze het wezentje wist te herkennen, aangezien dat type haar specialiteit was. Voor ze echter kon fangirlen om deze ontmoeting, werd haar aandacht opnieuw getrokken door één van de twee broertjes. “Zullen we anders naar binnen gaan? Ik bedoel..” merkte Zeke op, waarbij hij van Cecille naar zijn broer keek. De blondine beet op haar onderlip en bedacht zich dat het misschien wel beter was als ze naar binnen zouden gaan. Misschien kon zuster Joy haar wel helpen met haar gewonde arm, zelfs al was ze meer een pokémondokter dan een echte. “Lijkt me een goed plan. In ieder geval voor mij,” begon ze. “Kunnen jullie even een oogje in het zeil houden voor Sivar? Dan ga ik naar zuster Joy.” En met die woorden draaide ze zich om en liep de glazen deuren door naar binnen.

De Tyrogue was, op z’n zachtst uitgedrukt, verbaasd om te zien dat zijn trainer zonder hem wegliep. Hij wist echter waar ze heenging en hoewel de drang groot was om achter haar aan te gaan, wist hij dat ze snel weer zouden herenigen. Bovendien was het nog best gezellig met deze trainers en hun pokémon. Vooral met Kurai. Sivar probeerde nog naar binnen te kijken om te zien wat Cecille aan het doen was, maar hij kon alleen zien dat ze aan de balie stond en haar rug naar hem had toegekeerd. Er ontging hem veel. Zoals Cecille die, in haar gebrekkige woordenschat, probeerde uit te leggen wat er gebeurd was en de zuster die in alle paniek probeerde het bloed te stelpen. De blondine werkte niet echt mee met haar gebruikelijke ‘het interesseert me eigenlijk niet zo heel veel’ attitude, waardoor het een nog ergere klus werd voor de vrouw die haar probeerde te helpen. Ze wisten de wond echter uiteindelijk schoon te maken en te verbinden, waarbij de zuster voor de zekerheid ook nog een spuit zette tegen enige ziektes die Cecille zou kunnen oplopen met die beet. “Wow, ik had eigenlijk niet verwacht zo goed geholpen te worden, want, je weet wel, pokémon ziekenhuis en geen mensenziekenhuis,” mompelde de blondine zodra ze verbonden en wel was. De vrouw glimlachte zwakjes naar haar. “Het enige verschil tussen mens en pokémon, als het om lichamelijk gebeuren gaat, is anatomie. Ze kunnen dezelfde ziektes en wonden oplopen… En iedereen hoort gewoon een beetje EHBO kennis te hebben, zeker in een ziekenhuis. Welk ziekenhuis dan ook.” Cecille grijnsde en knikte instemmend. Vervolgens bedankte ze de vrouw en ging toen weer op zoek naar de tweeling. Had Sivar zich netjes gedragen tijdens haar afwezigheid?

“Lijkt me een goed plan. In ieder geval voor mij,” reageerde Cecille na zijn suggestie. Zeke keek even naar zijn broer die instemmend knikte, draaide hij zich weer terug naar de blondine. “Kunnen jullie even een oogje in het zeil houden voor Sivar? Dan ga ik naar zuster Joy,”  voegde deze er nog aan toe. De jongen was echter niet de gene die op de woorden reageerden, maar Nala. De Fennekin maakte zich  los uit het groepje Pokémon. “Fen-fen,” kefte ze als antwoord naar Cecille. Kurai volgde de Fennekin op de voet. Zeke grinnikte en keek vervolgens toe hoe de blondine door de schuifdeuren naar binnenging. “Volgens mij heeft Nala al antwoord gegeven,” grijnsde de jongen naar het kleine gele vosje, het was niet dat hij geen antwoord had gehad, maar meer dat Nala hem voor was geweest. Zeke zette Kovu op de grond neer, zodat hij zijn vest weer aan kon trekken. De Shinx deinsde langzaam achteruit en klampte zich vast aan zijn broekspijpen. Nala zag dit maar wachtte af wat de jongen van plan was, het was misschien voor even dat de Shinx zo bang was, meestal met Juro, de Fletchling, in de buurt verdween dat. Zeke draaide zich naar zijn broer en overige Pokémon. “Laten wij dan ook naar binnen gaan, kom.”  De blonde jongen wenkte naar zijn broer en Pokémon, voor hij in beweging kwam wilde hij Kovu nog van de grond afrapen, maar Kopa was hem echter al voor.

De Umbreon liep nonchalant naar de Shinx toe en duwde hem met zijn voorpoot vooruit, de jonge Pokémon viel voorover die volop met zijn snoet op de grond terecht kwam. Zeke keek zwijgend toe hoe Kopa de Shinx bij zijn nekvel pakte en hem van de grond afraapte. De jongen zuchtte diep waarna hij langs de Pokémon afliep, waar hij de wezentjes voor ging. Zeke hield echter wel in de gaten of er verder geen Houndour in de buurt waren, na vandaag vond hij deze Pokémon verschrikkelijk irritant. Misschien was het wel omdat hij niets aan training gedaan had, de afgelopen weken, maar toch waren het irritante wezens. Opdat moment voelde hij een hand op zijn schouder waardoor hij opkeek en zag dat dit zijn broer was, die hem ongerust aankeek. Tot zijn grote verbazing was hij al zonder te kijken waar hij liep naar binnengelopen. “Zeke.. ik vind dat je dit moet weten..” begon zijn broer maar de jongen in kwestie schudde zijn hoofd. “Kan het niet even wachten? Ik ben best moe door alles,” mompelde Zeke ietwat chagrijnig. In werkelijkheid had hij geen zin in diepe gesprekken, en daar had hij zo zijn redenen voor.

Cecille liep op de twee broers en de pokémon af, starend naar de twee jongens terwijl ze mentaal een lijstje maakte over hoe ze hen uit elkaar zou kunnen houden. Nu droegen ze in ieder geval niet dezelfde kleren, wat een gigantische meevaller was, maar hun gezichten leken zo sterk op elkaar dat ze niet wist of ze hen überhaupt wel uit elkaar kon houden. Gelukkig hadden ze beide ook nog eens andere pokémon. Misschien kon ze dat wel gebruiken. Een klein grijnsje vormde zich rond Cecille’s lippen bij dit besef, maar die viel al snel van haar gezicht toen ze dichtbij genoeg was om te zien dat Zeke een beetje chagrijnig was. Had Sivar zich misdragen? Haar paarse ogen gleden naar haar pokémon, die nog altijd vrolijk in gesprek was met de andere pokémon. Met name Kurai kreeg zijn onverdeelde aandacht. Huh, het lag dus niet aan haar Tyrogue. “Heyo,” begroette ze de jongens zodra ze zich weer bij hen voegden. Ze zwaaide uitbundig met haar gezonde arm en wees toen naar het verband om haar andere. “Mocht je ooit een bijtwond hebben, ga dan naar deze zuster. Ze kan beter verbinden dan de dokters uit het ziekenhuis waar ik laatst was,” grinnikte ze. Ah, ja, haar vorig bezoek in het ziekenhuis. Een plek waar ze in haar jeugd vrij vaak geëindigd was. Evenals de EHBO posten van het zwembad, haar school, werk en heel veel andere plekken. Haar lichaam was niet bepaald fragiel – nu zeker niet meer – maar ze was zelf ontzettend roekeloos.

Op dat moment herinnerde ze zich dat Zeke haar een bandana had geleend, maar die zat inmiddels onder het bloed. Ze haalde het ding tevoorschijn en keek schuldig naar de jongen van wie ze haast zeker wist dat het Zeke was. “Uhm, ik geef je dit ding wel terug als ik het schoon heb weten te maken?” mompelde ze met een verontschuldigende blik in haar ogen. Ze hoopte maar dat ze het nog schoon kon krijgen, want bloed was altijd moeilijk overal uit te halen. Hoe ze dat wist? Haar roekeloze jeugd heeft haar het één en ander geleerd. Hoewel het in dat geval niet alleen roekeloos was, maar ook nog eens gevaarlijk. Cecille had namelijk niet het beste humeur als haar geduld opraakte en die ontvlamde helaas nogal snel. Vooral als je één van haar dierbaren had aangeraakt. Of als je slecht over hen sprak. “Dusseh…” begon de blondine weer. “Hoe’st met je Shinx?”