Starter Problems

Weer een dag voor een jongen in Granit City. Het was een dag waar hij normaal gesproken op zou staan, omkleden, de Pokémon eten geven, ontbijten en om dan nog naar school te gaan in de vroege morgen. Zijn lessen zouden uit rekenen, taal en Engels bestaan en zou hij weer verveeld uit de raam staren om de tijd door te komen. Hierna volgde het uitmesten van de hokken, avondeten en vroeg naar bed gaan voor de volgende dag. Het werd overduidelijk met een 'zou' aangeduid, want deze jongen had vandaag een totaal ander schema klaarstaan: zijn eerste Pokémon halen. Met zijn leeftijd had hij nog het recht om een starter te hallen bij professor Maple in Cotton City. Het was enkel een groot stukje reizen en de jongen moest hoe dan ook rond dezelfde tijdstip zijn bed uit gaan. Wayne verliet voldaan zijn bed en keek zijn kamer een keer rond. Dit was de laatste keer in een hele tijd dat hij nog zijn kamer zou zien. Zijn rommelige bed, de oude klerenkast en zijn houten bureau met een boekenplank erop. Het was zo vreemd dat hij dit alles achter zich zou laten, maar een blik was genoeg voor hem. Hij had weinig geduld, hij wilde er direct op uit! De jongen wierp de klerenkast open, deed zijn pyjama uit die hij rommelig erin verborg om dan zijn avontuurkleren aan te trekken. De veters van zijn schoenen raffelde hij een beetje af, want de stem van zijn grootmoeder galmde al door het huis. Zijn moeder wilde dat hij aan tafel kam voor zijn laatste ontbijt in zijn huis en Wayne's maag rammelde luid. No way dat hij even zijn  veter beter zou strikken om het ontbijt te missen! Al spoedig zat de blonde jongen op zijn gebruikelijke plaats aan de keukentafel met zijn grootouders die deden alsof het een ordinaire dag was. Wayne vermoedde onder het ontbijt, dat ze zich zo gedroegen om hem te kalmeren voor zijn avontuur, maar ze hoefde zich nergens zorgen over te maken. Hij was klaar voor de rit naar Cotton City. De jonge trainer zei zijn grootouders en de Pokémon van zijn vader vaarwel en rende het huis uit. Wayne was gerust dat hij al had gekeken naar de vervoersmiddelen die erheen gingen, maar buiten te voet of met de auto leek het haast onmogelijk. Daar had hij gelukkig een goede vriend voor. De Tauros van zijn vader! Hij had de uithoudingsvermogen van zeker drie Arcanine's!

Wayne liep om het huis en zag de trouwe Tauros al bij het hek van hun stuk land klaar staan. Die had er zeker zin in! Met een glimlach liep hij op de Pokémon af en opende hij het hek een stuk, zodat de Tauros er langs kon. “Zo, ben je ook even vrij!” grinnikte Wayne in zichzelf, waarop de Pokémon instemde met een luid ‘moe’. Als hij iets over de Tauros wist, dan was het wel dat hij van reizen hield. Dat had de Pokémon helaas heel lang niet gedaan, maar vandaag was het anders. De Pokémon liep hem voorbij en stond verderop  onrustig snuivend op de jongen te wachten. Wauw, die was ongeduldig zeg, maar Wayne vond het verder geen probleem. De Pokémon had zo zijn eigen karakter. En kom op, was hij zelf ook niet zo? De jongen liep met zijn handen in zijn broekzakken op hem af en vestigde zich op de gespierde rug van de Pokémon. Het voelde warm en aangenaam aan, en al helemaal vertrouwd. Hier kon hij wel aan wennen. Op dat moment verschenen ineens zijn grootouders voor hem die een bezorgde blik op de twee wierpen. Ze  stelden hem gerust en wensten hem verder succes met zijn reis. Zijn grootouders gaven om hem en met elke woord voelde hij elke emotie die ze op dat moment met zich meedroegen. Verdriet, trots, ongerustheid, gelukkig en nog meer. Het was overweldigend, maar Wayne wist het op te vangen met een brede glimlach op zijn gezicht. En niet enkel dat. ‘Wees gerust, ik keer terug als een Pokémon meester!’ riep  Wayne luid, waarbij hij zijn duim omhoog stak naar zijn grootouders. Het zou hem lukken! Zijn oma barste in tranen uit, gelukstranen. Het was alsnog moeilijk om zijn grootouders zo te zien, maar hij kon het aan. Nog een laatste zoen op zijn wang van zijn grootouders, bevel voor de Tauros om te sprinten en weg was hij. Hij had de emoties aangekund, hij was een grotere wrak dan hen.

Het was tegen zonsondergang toen de tweetal de silhouetten van Cotton City zagen verschijnen. Beiden werden ongeduldiger, naarmate de gebouwen zich verduidelijkten en daarmee ook het laboratorium dat boven de anderen uitstak. Ze waren al vreselijk dichtbij! Nog een klein stukje! De ongeduldige Wayne boog iets naar voren en zette de Tauros eraan toe om een sprintje te trekken.  De pas van de Tauros versnelde en de laatste resten van Cedar Forest gingen hen voorbij. Telkens herhaalde hij dezelfde woorden: Bijna, bijna, bijna. Ze waren er echt al bijna! Op het moment dat er een bescheiden bordje met ‘Welkom in Cotton City’ verscheen, nam de tempo van de Tauros af. Ze waren er! De jongen gleed van de Tauros af en liep de stad al binnen, totdat hij na enkele stappen de hoeven van de Tauros nog niet gehoord had. Waar was hij gebleven? De blonde jongen keek over zijn schouder en zag daar een onrustige Tauros staan die steeds maar weer een blik op hem wierp. Wat was er aan de hand met zijn vriend? De jongen hoopte op niets ernstigs, nu ze zo ver van huis waren. Wayne snelde terug naar de Tauros en legde zijn handen in zijn zij. ‘Wat is er aan de hand, buddy?’ vroeg Wayne. De Tauros keek hem even glazig aan, maar wees met zijn snuit vervolgens naar het bord. De jongen werd er niet wijzer van. Was er iets mis met het bord? Kon de Tauros überhaupt lezen? ‘Even iets duidelijker zijn,’ bracht Wayne iets  bezorgder uit. Het was vreemd om de Tauros met barstenvols zelfvertrouwen zo onzeker te zien. Al snel werd het de jonge trainer wel duidelijk wat er mis was: mocht hij de Tauros wel de stad in brengen? Met starters mocht het sowieso, maar ook een stier? Het was een stad, dus een plattelands Pokémon leek hier niet op zijn plaats. Wayne dacht er even over na, maar trok zich maar weinig van aan. Met zijn lippen getuit mompelde hij frustraties uit, maar trok tegelijkertijd zachtjes aan de hoorn van de Tauros. Het enige duidelijke wat hij uitkraamde was: ‘Jij gaat gewoon mee, Tauros!’.

Het was moeilijk om de weg te vinden en de burgers vermeden hen met opgetrokken wenkbrauwen, maar toen ze de bordjes eenmaal hadden gevolgd kwamen ze bij een groot gebouw uit die ze al in de Cedar Forest hadden kunnen zien. Wayne’s mond viel open, waarna zijn ogen straalden van genot. ‘He buddy! We hebben eindelijk de waterput tussen de Rapidash gevonden!’ bracht Wayne luid uit, waarop de Tauros vrolijk mee loeide. Ze waren er! De jongen liep al richting de deur, maar de Tauros hield hem tegen door luid zijn hoef over de stenen grond te schrapen. Licht geïrriteerd draaide de ongeduldige jongen zich om naar de Pokémon die hem met dezelfde blik aankeek. ‘Wat?’ snauwde Wayne meer dan hij wilde, maar de Tauros reageerde er gelukkig niet op, maar bleef de jongen recht aankijken. Weer duurde het even voordat het tot hem doordrong wat er was. Hij kon de Tauros al met moeite een stad inbrengen, maar al helemaal niet een laboratorium. Mey een luide zucht en zijn handen tegen zijn zij, antwoordde hij de Pokémon. ‘Oké, blijf maar buiten. Probeer wel uit te kijken voor spoken, omdat het al donker wordt. Ik ben zo terug en probeer voor die tijd te leren spreken, dat helpt mij een boel!’ Aan het einde van zijn zin, glipte Wayne het gebouw al binnen met een verbaasde Tauros achter zich latend.

Eenmaal binnen kon Wayne een minuutlang niets zinnigs uitkramen. Overal zaten apparaten die vreemd van vorm hadden en diverse lichtjes hadden die willekeurig lichtgaven. Er waren ook voorwerpen die een groot scherm hadden met een soort blad met knopjes erop waar sommige medewerkers snel op drukten. Wat waren dit allemaal voor spullen? Die dingen met lichtjes leken hem wel gaaf! Maar die knopjes ook! Maar verveelden dat niet na een tijdje? Het kostte moeite, maar Wayna wist zijn hoofddoel weer voor zich te krijgen en de bureau aan het einde van het gebouw te bereiken waar drie PokéBall’s zaten, wachtend op een trainer. Zulke zwart, rood en witte bolvormige figuren had hij vaak gezien in de plaatselijke gym van Grant City en telkens verscheen er een boel licht en dan een Pokémon. Hoe was dat mogelijk? Het was zeker dat hij meer over zou weten, naarmate hij meer door Kansai zou reizen. De jongen zag toen pas de professor verschijnen. Het was dame met lang donkerblond haar en bruine ogen en een witte labjas aan met eronder een soort lang groen truitje. Was dat de moderne kleding dracht? Ze droeg geeneens een rok dat tot haar knieën reikte! Wayne had het modernste van de modernste aan in Granit City, mar met wat de burgers en de professor droegen, leek hij wel op een Aerodactyl. Het hield hem echter niet tegen. ‘Howdy, pa-herstel, prof! De naam is Wayne Kilburn.  Ik kom mijn eerste Pokémon halen,’ De jongen grijnsde  breed en zag de dame een rood rechthoekig object pakken en meerdere PokéBall’s. Twijfelend greep hij de voorweren en deed hij zijn tas. ‘Wat waren dat voor spullen?’ De professor legde het op alle gemak uit, maar het was nog steeds een behoorlijke golf van informatie. Het modernste dat hij had was een radio. Al spoedig wees de professor hem terug naar de drie PokéBall’s die voor hem klaar lagen en vertelde dat hij er één mocht uitkiezen. Al spoedig vertelde ze met welke Pokémon hij te maken kon krijgen.

Chikorita  ---  Oshawott  ---  Chimchar

De keuze was tussen Chikorita, Oshawott en Chimchar. De jongen twijfelde sterk tussen de drie gegeven beginners. Hij wist net genoeg over ze om een beeld te vormen van hun uiterlijk, typen en uiteindelijke evoluties. Toch sprak de Chimchar hem toch uiteindelijk het meest, de Pokémon was een aapje. Wie hield er niet van grappige apen? Ze waren vol leven, en zeker een vurig aapje. Zijn hand greep de PokéBall van de Chimchar vast, waarna hij de professor recht aan keek en vastberaden de bal voor zich hield. 'Het wordt Chimchar!' De ander grinnikte zachtjes, zei iets over een bijnaam en spoedig stond hij buiten het lab met de Poké Ball in zijn hand. Het vreemde voorwerp glom in de laatste zonnestralen van de dag. 'Een Chimchar, hea?' De jongen wierp de PokéBall de lucht in en uit een felle, witte straal verscheen een Chimchar. Wayna ving het aapje op en keek de ander aan in zijn blauwe ogen. De Pokémon keek hem vrolijk aan, maar enigszins afwachtend. Oja, hij had een naam nodig! 'Blitzer!' zei Wayne, waarna de Pokémon in zijn armen instemde met een grinnik. Dolgelukkig trok hij de warm aanvoelende Pokémon tegen zich, terwijl hij naar de Tauros toeliep. Deze keek een beetje afstandig naar de twee, haast jaloers. Grappig, deze emotie had hij niet vaak bij de Tauros gezien. Wayne aaide de Tauros over zijn kop. 'Je wordt écht niet vergeten, buddy!' De stier loeide vrolijk, maar stopte er spoedig mee en maakte plaats voor geschraaf met zijn hoef over de stenen stoep. De Pokémon keek naar een punt achter hem. Wayne draaide zich traag om met Blitzer in zijn armen. 'Howdy, partner!' groette de jongen de ander.

OOC: Topic staat open voor iedereen!

Verbaasd keek Wayne neer op een Pokémon in plaats van een persoon. Een geitachtige Pokémon zat hem afwachtend aan te kijken met zijn of haar zwarte kraaloogjes. Wat was dit voor een Pokémon? Vaagjes herkende hij de Pokémon, omdat zijn buren in Granit City de evolutie ervan hadden. Die heette een Gogoat, maar de naam van de pre-evolutie was hem onbekend. Voordat de jongen iets kon doen, piepte er iets in zijn tas. Verrast door het plotselinge geluid keek hij om hem heen, maar zag hij niets dat het rare geluid kon veroorzaken. Was het zijn Chimchar of Tauros? De Chimchar hief zijn kop en keek zijn trainer recht aan, maar wel met een verwarde blik. Als zelfs Blitzer het niet wist, dan zeker zijn Tauros niet. De jongen  legde de Chimchar en tas neer. Snel speurde hij zijn tas af, maar hij was niet de enige. De Pokémon tegenover hem snuffelde als een bezetene aan zijn tas. Nog net griste hij de Pokédex uit zijn tas, langs de kop van de Pokémon en klapte hem open. Het gepiep stopte direct, maar maakte plaats voor een stem en de afbeelding van de Pokémon tegenover hem die verkleind werd weergegeven in een schermpje. Wayne was overdonderd en ook de Chimchar keek er zwijgend naar.

‘Skiddo, de bestijg Pokémon,
Het was een van de eerste Pokémon die in harmonie leefde met mensen.’

Wauw, het was dus een Skiddo! De jongen klapte de Pokédex dicht en propte hem terug in zijn tas met de ontdekking dat een boel van zijn voedselvoorraad verdwenen was. “Blitzer?’ vroeg Wayne geërgerd, terwijl hij zich overeind trok. Had de Chimchar weer zoveel honger gehad? De Chimchar schudde enkel heftig zijn kopje, waarna hij wees naar de Skiddo die vrij verdacht leek met de kruimels bij zijn mond. “Hey, partner!  Het is niet aardig om andermans voedsel op te eten!’ zei Wayne tegen de geit Pokémon, maar de Skiddo leek niet te reageren. Dacht de Skiddo er vanaf te komen? De jongen snoof geïrriteerd en hij hoorde hoe de Tauros achter hem hetzelfde gedrag begon te vertonen. Beiden waren niet al te blij met de actie van de Skiddo. Was deze Pokémon sowieso van een trainer? Dan had die zijn Skiddo niet bepaald onder de controle? Zelfs Blitzer kon hij beter onder de controle houden, toch? Het tegendeel werd bewezen: zijn Chimchar zat ook stiekem te snoepen van de berry’s die hij in zijn tas gestopt had en nog níet waren opgevreten door de Skiddo. ‘Blitzer!’riep Wayne waarschuwend uit, waarna de Chimchar zich omdraaide en schaapachtig begon te lachen. De jongen sloeg de palm van zijn hand teleurstellend tegen zijn voorhoofd en sloeg vervolgens een diepe zucht. ‘Serieus, Blitzer?’ mopperde de jongen zachtjes, waarop de Chimchar naast hem ging staan en de laatste resten van een Pecha Berry wegveegde. ‘Tauros, jij ook?’ In zijn ooghoek zag hij de stier echter wel kwijlen, maar niets eten. Eindelijk iemand die zich in kon houden. Maar goed, die Skiddo.

Ineens kwam er echter iemand aanrennen die de Skiddo leek achtervolgd te hebben. Wayne had een vermoeden dat dit de trainer wel moest zijn van de Pokémon. De jongen nam de ander snel op. Het was een meisje die iets ouder was, paars haar had en een opvallend ooglapje over haar oog. Een vreemd figuur, maar het had net uitgebleken dat een cowboy-achtig figuur hier niet ook bepaald op zijn plaats was. ‘Howdy, is deze Skiddo van jou?’ vroeg Wayne met een klein glimlachje, waarna hij wees naar de kruimels in zijn tas, ‘Die had namelijk wel heel veel honger,’ De Skiddo’s ogen twinkelden toen de ander eenmaal was verschenen. De Pokémon herkende ten minste het meisje echt. De jongen maakte wel gebruik van de afleiding die het meisje bezorgd had om zijn tas dicht te ritsen en weer op zijn rug te dragen. In het proces merkte hij de blik van de Chimchar op. ‘Jij ook, blijkbaar,’ bracht Wayne zacht uit, waarna hij de trainer recht  aankeek. ‘Hopelijk ben je niet te ver afgedwaald van je route,’ grinnikte hij zachtjes. Hij zag voor zich hoe de Skiddo door diverse straten als een bezetene naar voedsel zocht en uiteindelijk bij hem terecht kwam. Het leek hem grappig, maar dat zijn voedselvoorraad naar de maan was, was niet bepaald fijn te noemen. Verre van zelfs.

Het klopte, diegene wie aan was komen rennen leek de trainer van de Skiddo te zijn. Met de herhaling van de naam ‘Maya’ leek het de naam van de geit Pokémon te zijn, niets verrassends. Hij moest wel nageven dat het een leuke naam was voor een gras Pokémon, er zou ooit een volk zijn geweest ergens ver weg dat een sterke band met moeder natuur had en de Maya’s werden genoemd. Dat was alles wat hij er echter over wist, de geschiedenis boeken gaven niet meer dan dat prijs. Maar goed, Maya leek vrolijk te zijn met de aankomst van haar trainer. Die afleiding hadden ze nodig. Onbewust trok hij zijn tas dichter tegen zijn rug aan en voelde iets slijmerigs en vochtig bij zijn nek zitten. De jongen trok een vies gezicht. Jakkes! Wat was dat? Weer deed de jongen zijn tas af, maar hield die van de Skiddo vandaan. Ditmaal zou hij het niet weer riskeren. Al spoedig leek de bovenste deel van zijn tas onder kwijl te zitten. Dat was lekker. Blitzer en zelfs de Tauros keek er even verrast naar, waarna de Chimchar zijn hand voor zijn mond hield en moeite had zijn lach in te houden. ‘Dit is niet grappig,’ mopperde de jongen tegen de Pokémon, maar die zat al luid te lachen. Wat was het toch een leuke Pokémon, dacht Wayne sarcastisch bij zichzelf.

Het volgende moment hoorde hij gesnik. Al spoedig bleek de oudere trainer voor hem in huilen te zijn uitgebarsten. Huh? Wat had hij verkeerd gezegd? Was het zijn Chimchar’s gelach geweest? Blitzer leek enkel gestopt te zijn met lachen en had zich naast de trainer geplaatst en verontschuldigend haar aangekeken. Dus Blitzer had degelijk schuldgevoelens. Nog steeds wist Wayne niet bepaald wat hij moest doen met de huilende trainer tegenover zich. Hij wist geeneens waarom ze in tranen was uitgebarsten. Een beetje ongemakkelijk gaf hij haar een schouderklopje, maar wist hij nog nauwelijks zeker of dit de situatie beter maakte of verergerde. De tranen bleven over de wangen van de ander rollen, maar ditmaal verontschuldigde ze zich om een of andere reden. ‘S-s-sorry…!’ bracht de ander uit, waarna ze haar handen voor haar mond sloeg. Waarvoor verontschuldigde ze zich? De jongen keek verbijsterd weer naar zijn Pokémon om enige advies of hulp, maar ze wisten ook niet wat te doen. Enkel Blitzer deed een poging door het meisje iets te troosten, door zijn kop  tegen haar been te wrijven. ‘H-het was e-echt niet mijn bedoeling! I-ik zweer het! Het w-was een ongeluk! Wees alsjeblieft niet boos! Ik zal alles v-vergoeden!’ Het eten! Dat was het. Natuurlijk, hoe kon hij dat vergeten! Zat ze daarom te huilen?

‘Het geeft echt niet, ik kan het wel zelf weer betalen,’ zei Wayne snel om de ander gerust te stellen. Hij wilde hoe koppig hij ook was, zeker een soort vergoeding, maar het leek hem nu niet bepaald handig om dat op te brengen. Maar hoe kon je een huilende dame troosten? Wacht eens even! ‘Het gebeurt vaak genoeg met die herkauwer achter mij, die vreet o-‘ De Tauros brieste tegen zijn nek aan, waardoor Wayne van de verassing opzij schoot en schaapachtig begon te lachen. Misschien had hij iets anders moeten zeggen. Met zijn arm ongemakkelijk achter zijn hoofd keek hij de Tauros aan die geïrriteerd terug keek. ‘N-Natuurlijk eet je niet alles. Je eet gras en je hebt vijf magen, dus .. ja. En al die massa van je lichaam zijn brute spieren,’ De Tauros keek hem nog nijdig aan, maar trok uiteindelijk zijn kop tevreden terug. Pfoe, hij was gered. Opgelucht ademde Wayne uit, waarna het gelach van de Chimchar de stilte vulde. ‘Blitzer … ‘ De Chimchar bleef door met lachen, maar gaf hem wel een knipoogje terug. Wat had dit te betekenen? Wayne keek verward naar het meisje en begreep toen het kleine gebaar van de Chimchar. Het zou de trainer opvrolijken.  De jongen voerde zijn act maar verder uit en sloeg nonchalant zijn armen over elkaar heen.

‘Dat bewijst maar weer eens dat mijn buddy goede oren heeft, nog beter dan die van een Nidoking in een diepe grot,’ Ditmaal verwachtte Wayne weer een opdonder van de Tauros, maar ditmaal staarde hij hem enkel waarschuwend aan. Dit grapje kon nog dus net. ‘Echt een alerte stier, maar goed. Het geeft niet hoor, jouw Skiddo had gewoon een grote eetlust. Dat is toch beter dan een Pokémon die niets  eet? Het scheelt geld als hij niets eet, maar het is niet goed voor zijn of haar gezondheid,’ De jongen gaf nog een laatste ongemakkelijke schouderklopje aan het meisje en wenkte toen de Chimchar weer naar zich toe die eindelijk wel luisterde. De Pokémon klom zijn weg omhoog en vestigde zich op zijn schouder. ‘Het maakt echt niet uit, de naam is trouwens Wayne Kilburn en dit zijn Tauros en Blitzer. Maya heb ik al leren kennen, maar wat is jouw naam?’ vroeg Wayne met een glimlachje. Het leek er nu echt op dat hij zijn vergoeding kon vergeten, maar wat kon hij anders zeggen?

Had hij dat nou goed gehoord? Kende Ruby een dichtbijzijnde Pokémon Center? Gelukkig! De glimlach die op Wayne's gezicht werd groter. De vrij komische Chimchar op zijn schouder sloeg een vrolijk kreetje bij het horen van de woorden 'Pokémon Center' die pas geleden de monden van de twee trainers verlieten.  De bekende rustoord voor elke Pokémon waar je zelfs lekkernijen kon krijgen. Het was zacht gezegd een genot voor hem.
De Tauros snoof enkel minachtend. Het was niets voor hem en het stonk vreselijk naar schoonmaakmiddel. Bovendien was zijn ergste afschuw, wegens de rare metalen apparaten met die vreemde lichtjes. De Pokémon liet zijn afschuw verder blijken door zachtjes met zijn hoorn tegen de rug van Wayne te porren. De jongen reageerde er niet op, de meerderheid telde. Ze gingen naar de Pokémon Center. De Tauros zag het in en keek peinzend weg. Als ieder andere Tauros wilde hij graag zijn zin krijgen en als dat niet gebeurde, kon je heel wat klappen van het gespierde wezen op hoeven verwachten. Deze gaf gelukkig teveel om Wayne om hem wat aan te doen, dat waardeerde Wayne, maar soms leek er wel een klap aan te komen.

De jongen had zich weer volledig op Ruby gericht, die hem kort had aangekeken om vervolgens even stil te vallen. De jongen wist niet wat aan zijn vraag mankeerde, buiten het feit dat ze het verkeerd kon opvatten dat ze samen zouden reizen. Na een paar tellen gaf ze degelijk antwoord. 'I-ik... ik wil best met je mee lopen naar het Pokémon Center. Tenzij je op zoek wil gaan naar een andere slaapplaats?' zei Ruby twijfelend. Was ze nog steeds bang voor hem? Ach, ze bleek al onzeker te zijn, laat hij er dan maar niet op reageren. 'Een Pokémon Center is goed genoeg,' antwoordde Wayne kalm, hopend Ruby door de toon van zijn stem iets te kalmeren. Er was niets om zorgen over te maken. Het leek helaas niet te werken op Ruby: ze reageerde weer vrij onzeker naar zijn smaak.  'H-hoe dan ook, ik denk dat het Pokémon Center ten westen van hier ligt, als je daar naar toe wil gaan,'
De jongen knikte en keek direct richting het westen. Hun waren vanuit het noorden gekomen. Was dat waarom ze de Pokémon Center op een haar hadden gemist? Ach, het zij zo. Nu herinnerde hij wel hoe onzeker ze had geklonken daarnet. In zijn ooghoeken wierp hij kort een blik op haar. Nu begon hij zich af te vragen of ze werkelijk wist waar de Pokémon Center zat. De jongen opende zijn mond al om het te vragen, maar zweeg. Het zou nadelig werken op de blijkbaar gekrenkte zelfvertrouwen van Ruby.
Ruby Isles was te aardig om zo'n gekrenkte zelfvertrouwen te hebben, maar ze had gelukkig Maya, hoewel .... buiten haar eetlust en het veroorzaken van problemen was het een goede vriend. En Wayne ook, hij gunde haar het niet om onzeker te zijn. Hoe kort hun wegen ook zouden kruizen, hij zou haar een duwtje in de rug geven. De jongen keek Ruby weer recht aan en gaf een uitbundige knik.
'Ik volg je wel tot de Pokémon Center!'

En daar gingen ze! Wayne volgde Ruby door de stad met een Tauros achter hem aan die de luchten die er rondhingen in de stad maar wantrouwde door een afkeurende blik te geven. Blitzer zat echter net als Wayne vrolijk naar de omgeving te kijken, hoewel Wayne de stad nauwelijks kende in tegenstelling tot de starter. De huizen hier waren bijvoorbeeld van moderner materiaal en zagen er mooier en geïsoleerder uit dan diegene in zijn thuisstad. Nu kreeg Wayne een betere indruk van de burgers zelf: ze waren vrij luxieus – hij was niet veel gewend- gekleed. De mannen droegen een meestal grijze jas met een bijpassende broek met hun haren netjes gekamd. Er waren een paar die opvielen door in een groep rond te trekken met felgekleurde kleren, pet op en brede broekspijpen te dragen. Toen ze zo’n groep passeerden begreep Wayne er niets van en staarde ze fronsend na. ‘Swag’, ‘What’s Shellder’, ‘Sloyo’? Het ging er duidelijk anders aan toe hier. De jongen keek verder rond en zag dat de vrouwen hier ook anders gekleed waren, zeker diegene die een café om de hoek verlieten. Ze droegen een zwarte jas met allemaal vreemde ovalen knopen en hadden een zeer strakke broek aan met meestal schoenen met sterren op. Bij hem droegen de mannen cowboy kleren en de vrouwen meestal een jurk, maar niet altijd. Wayne merkte op dat hij zijn blik op Ruby had geworpen. Zij zag er ook apart uit qua kleding, maar minder .. drastisch. Het viel hem nu pas ook op dat ze een stukje al hadden gelopen zonder iets te zeggen. Waren er sowieso woorden nodig? Hij moest toegeven dat de stilte minder erg voor hem was, gezien er genoeg in de straten viel te zien, maar Ruby was continu de weg aan het wijzen. Wayne plaatsten zijn handen in zijn vestzakken en keek weer eventjes richting de donker wordende lucht. Het werd toch echt te snel donker in het najaar. Een beeld van brandend kampvuur en een sterrenhemel en een mannelijke gedaante tegenover hem, vormde op zijn netvlies. Onbewust vormde hij met zijn mond het woord ‘pap’. Angst vulde zijn hart. H-Hij had toch die herinnering uit geband?

Blitzer zag de toestand van zijn baasje en jammerde bezorgd. Ruby zei iets, maar het bereikte hem niet. Wayne staarde zwijgend naar de lucht met verwijdde pupillen. De Tauros achter hem merkte het op, maar deed niets. Zijn baasje was de vader van de knul en was een hele poos geleden al gestorven. De Pokémon had zich erover heen kunnen stappen en dacht door de knul te vergezellen hem te helpen met het verwerken van de trauma, maar telkens dat er zoiets gebeurde bevroor hij tegen zijn zin. ‘Wayne,’ kraamde de Tauros zachtjes uit in een zucht, waarna hij zijn kop hief om Wayne’s blik proberen op te vangen. Blitzer reageerde op de Tauros. Hij wierp een blik op de Tauros. ‘Wat is er aan de hand me-‘ De blik in de ogen van de Tauros stonden sterk, maar net zo goed kil, waardoor Blitzer zweeg. Voor de Chimchar was het nog een mysterie wat er met Wayne aan de hand was, maar wat het ook was, hij hoopte de jochie te helpen.
Wayne liep door en knalde ongelukkig tegen Ruby, waarna hij zijn evenwicht verloor en bijna op de grond neer was geknald. Zijn gezicht vertrok, maar de jongen was net niet op de grond terecht gekomen, door zichzelf van een val te behoeden met zijn handen. Weer alert, maar onder een paar schrammen hees hij zich overeind en mepte de stof van zijn kleren af. ‘Blitzer,Tauros, Ruby en Maya, zijn jullie oké?’ De eerste die reageerden waren Blitzer die nog op zijn schouder zat en aandachtig naar hem knikte en de Tauros die een krachtige loei liet horen. Wayne glimlachte. Oké, hun twee waren oké. Nu nog de andere twee. Anel stak Wayne zijn hand behulpzaam naar voren, hopend dat ze ongedeerd waren. ‘Gaat het nog? Sorry, het was volledig mijn schuld,’Van binnen vloekte Wayne. Weer was het hem gebeurd, weer!

Wayne schaamde zich diep om zijn stuntelige gedrag die Ruby schade had toegebracht.Het gebeurde hem de laatste tijd veel te vaak, zonder de Tauros' zijn hulp, nog vaker. Het was hem zelfs eens overkomen dat hij tegen bomen opliep, Pokémon en soms zelfs tegen een meubelstuk in zijn bloedeigen kamer. Wat deze keer het anders maakte was de aanwezigheid van een ander persoon, terwijl hij weer enorm 'afdwaalde'-hij noemde het liever zo, voor zijn eigen bestwil- en niet goed op de omgeving had gelet. Kleine zweetdruppels gleden langs zijn gezicht, terwijl zijn hand nog steeds uitgestoken was richting Ruby, hoewel ze even verward leek te zijn over het gebaar. De jongen bedacht zich dat dit misschien ook een rol speelde in haar onzekerheid en bleef geduldig in dezelfde houding, totdat Ruby uiteindelijk het gebaar leek te begrijpen en zijn hand vasthield. Wayne trok haar voorzichtig omhoog en deed een paar stappen naar achteren om haar wat ruimte te gunnen om bij te komen. Hij schaamde zich diep en liet een plukje blond haar over zijn ogen vallen om Ruby niet recht aan te kijken. Onbewust balde Wayne zijn vuisten, weer vloekend over het feit dat hij de ander had gepijnigt. Blitzer keek zijn trainer bezorgd aan en raakte voorzichtig en op troostende wijze de wang van Wayne aan me zijn vinger. De Chimchar was nog steeds bezorgd om zijn nieuwe trainer en was in een tweestrijd of hij zich wel over Wayne moest ontfermen of niet, wegens de grote Tauros. De Pokémon liet een zachte 'Chim' horen, waarop Wayne leek te reageren met een zeer klein lachje op zijn gezicht en haast fluisterend de Pokémon bedankte. Op Blitzer's gezicht verscheen een minder bezorgde uitdrukking en zelfs een klein glimlachje, maar de Pokémon zou nog lang niet de schouder van Wayne verlaten voor het geval hij hem nodig had. De Tauros vestigde zich inmiddels naast de twee met een emotieloos gezicht, maar het was af te lezen van zijn verlaagde kop dat hij bezorgd was. Het bleef even stil, maar Wayne voelde de blik van Ruby op zich rusten, waarop hij uit beleefdheid tussen zijn blonde haren naar haar besloot te kijken. Op dat moment schudde Ruby met haar hoofd, 'Je kon er niets aan doen. Je struikelde gewoon, toch?' Zijn pupillen werden even groot, keek haar eventjes recht aan en hij opende zijn mond al om er iets over te zeggen, maar haakte af. Het had geen zin om erover te vertellen, toch? Het zou niemand een plezier doen. Bovendien zou het de situatie enkel veranderen in een moment vol medelijden, terwijl ze nog de Center moesten bereiken. Wayne keek naar de stoep onder hem. "Ja..." antwoordde Wayne in een licht hoorbare zucht. Hij struikelde enkel, dat was alles.

'H-hoe dan ook, uhm…' ging Ruby plotseling verder, waarop hij haar weer aankeek en snel de blonde haren weghaalde, 'ik denk dat ik de weg kwijt ben geraakt?' Wayne staarde haar even vragend aan, waarna de verontwaardiging volgde. Ruby wist toch de weg in Cotton City? Volgens haar verhaal blijkbaar niet, dus nu zaten ze aardig in de pinarie met de donker wordende lucht en de kille avondwind die op kwam zetten. Wayne sloeg zijn armen over elkaar heen, maar liet niets merken in de vorm van frustratie. Ruby had zich namelijk meerdere malen bewezen om een onzeker mensje te zijn die bij elk vorm van commentaar haast zou krimpen tot een muis. Hij moest dus goed op zijn woorden en houding letten. Ruby vervolgde echter op onzekere wijze haar verhaal. 'Nou ja… ik bedoel… Volgens mij zijn we dat restaurant al een paar keer gepasseerd,' zei Ruby en Wayne kampte met het probleem dat ze bijna onverstaanbaarder werd met haar steeds zachter wordende stem, 'Ik denk dat we verdwaald zijn,'. Daar was hij al eerder achter gekomen, maar dat met die restaurant had hij geeneens weten op te merken, zo goed had hij ook niet bepaald continu opgelet. Ruby sprak spoedig verder en met elke woord leek het alsof ze haast een dreun tegen haar gezicht verwachtte en dat het meedogenloos zou doorgaan. Het was misschien een wel zeer brute vergelijking, maar het zou hem niets verbazen, ze was enorm onzeker. Ergens was hij dan ook blij dat hij niet het persoon was om haar onzekerheid in zijn voordeel te laten gebruiken. Nee, gelukkig niet. 'H-het was niet mijn bedoeling om ons te laten verdwalen, ik zweer het. Een half uur voordat ik je tegenkwam ben ik nog in het Pokémon Center geweest. I-ik… ik ben alleen bang dat ik de weg terug niet meer weet.' De trainer had genoeg excuses gehoord en plaatst zijn handen in zijn broekzakken. "Ik ken de buurt nauwelijks beter dan jij, dus tegen mij hoef je absoluut niet te verontschuldigen. We kunnen altijd nog anders de buurtbewoners om de weg vragen?" Wayne liet een klein lachje zien, terwijl Blitzer uitbundig zijn hand opstak alsof hij om toestemming vroeg om wat in het gesprek te brengen. De bruine ogen waren spoedig gevestigd op het aapje die spoedig met dezelfde hand naar zijn borstreek aan het wijzen was. Met een diepe frons keken de Tauros en trainer de Chimchar aan, totdat Wayne het gebaar begreep. De Chimhar kwam namelijk van het laboratorium en daar konden ze toch heus overnachten, niet waar? Bovendien had zijn Tauros een vrij goed reukvermogen. Wayne sleg zichzelf voor zijn voorhoofd, dat hij er niet eerder op gekomen was! Weer vol energie keek de jongen Ruby weer aan met zijn vuisten gebald naar voren. "We gaan bij het laboratorium overnachten!" Wayne sloeg zijn armen achter zijn hoofd,"Wel vrij apart, maar hé. Het wordt wel leuk, of wil je verder zoeken naar de Pokémon Center? Jij mag het weten." zei Wayne enthousiast, waarop hij Blitzer een klopje op zijn rug gaf en hem complimenteerde om zijn ingeving. Blitzer liet een luid instemmend geluid horen en keek triomfantelijk zijn trainer weer aan. Spoedig keerde Wayne zich weer tot Ruby, hopend op een antwoord.

Hoe vreemd hun overgebleven optie was, Ruby leek er mee in te stemmen. Wayne dacht direct al aan de verschillende reactie's van die onderzoekers en dan vooral de professor, haar zag hij dan al voor de tweede keer in hoogstens twee uur. Ach, het moest maar zo en zolang ze daar hun enige nachtrust konden geven, vond hij de plek prima. Het kon altijd bete-Nee, zo mocht hij niet denken van zichzelf. Dit was een aparte situatie immers. Ruby gaf echter nog even haar inbreng betreft hun keuze van slaapplaats, en luisterde naar haar woorden die eens niet stotterend haar mond verlieten. Wayne glimlachte al, het leek erop dat de tijd die ze tot nu toe bij elkaar waren, haar onzekerheid degelijk verlichtte. 'Volgens mij heeft het weinig zin om nog veel langer door te zoeken naar een Pokémon Center,' zei Ruby, 'Dus, uhm, het laboratorium lijkt me wel een goed idee om te proberen. Ik bedoel, als ze daar slaapplekken hebben… het is beter dan niets,' That's the spirit! De jongen liet een bredere glimlach zien nu ze er niet zo negatief naar opkeek. Het meisje nam wel het volgende moment diep adem, haast alsof ze iets intensiefs gedaan had. Hij begreep het per direct niet, maar al spoedig nam hij maar aan dat de inspanning om 'normaal' te praten degelijk aanwezig was geweest. Het verklaarde waarom ze net beter sprak, maar hij wist niet wat hij haast van dat gedwongen deel moest vinden. De bedoeling van communiceren was immers zeker niet bedoeld om je in te spannen, maar rustig met iemand te praten. Maar ergens leek Ruby toch haar best te doen om haar onzekere trekjes weg te dringen. Hij kon dus niet direct zeggen of het goed of slecht was, maar zeker niet gewoontjes. Zijn brede glimlach was echter onbewust verdwenen en was enkel nog maar een dun streepje. Voor nu wilde hij liever haar normale woorden horen, of juist niet? Hij kon zijn gevoel erover niet rechtzetten en liet niets merken van deze botsing qua gevoelens. 'Ik… ik hoop alleen dat het niet heel ver lopen is. Het is al behoorlijk donker en, nou ja… We zullen waarschijnlijk wel veilig zijn omdat we Pokémon hebben, maar alsnog. Zoals je al zei, w-we kennen deze stad beide niet echt. Ik wil niet nog erger verdwaald raken als het niet hoeft, snap je?' Daar kwamen de negatieve gevoelens weer en bovendien ook het gestotter. Wayne ergerde zich er niet veel aan en knikte instemmend na de woorden van Ruby, waarna hij zich omdraaide naar de Tauros.
"Kan je de laboratorium weer vinden?" De Tauros loeide luid, als teken dat hij zeker nog wist waar het was. Of beter gezegd, zijn reukvermogen. Wayne liet de Tauros de voorste plaats innemen om hun de weg te leiden, terwijl hij naast Ruby besloot te lopen. Hij wilde niet weer dat hét zou gebeuren en hierbij weer Ruby zou laten vallen. Dan kon hij het helemaal niet rechtzetten. Even keek de jongen opzij, met zijn handen weer in zijn broekzak. Zou Ruby het al eigenlijk vergeten zijn? Hij hoopte van wel, want als ze er nu mee op zou komen, dan had hij geen idee hoe hij het gesprek kon veranderen op een niet overduidelijke manier. De jongen wende snel weer zijn blik af en staarde wat naar voren, terwijl een windbriesje langs zijn blonde haren gleed. Hij kreeg kippenvel ervan en sloeg zijn armen over elkaar. Het was een bizar fris windje, zelfs voor het seizoen. Wayne zag er niets meer achter dan dat, niet alles was voorspelbaar.

Minuten van stilte gingen voorbij, totdat de kolossale Tauros abrupt stopte en Wayne op tijd opzij moest stappen om niet tegen de Pokémon op te lopen. Verward keek hij naar de Pokémon, "Zijn we d'r a-" De jongen zag direct de grote laboratorium al aan zijn zij staan. Blitzer gierde het weer eens uit, het was immers zijn thuis, maar alsnog bleef de Chimchar braaf op zijn schouder zitten. Een wonder. Direct enthousiast door het beeld van de laboratorium, wenkte hij naar Ruby en liep hij alvast op de ingang af, terwijl de Tauros hem zwijgzaam achtervolgde. Zachtjes trok Wayne de deur op en liep hij de ruimte in met nog steeds dezelfde snufjes als eerder. Er leek absoluut niets verandert te zijn in al die uren, wat hem geruststelde. Nu moest hij nog de professor vinden, niet voor een starter, maar om de vraag om hier te overnachten. Zijn blik gleed langs de ruimte en de tafel waar eerder nog drie Pokéballs zaten, maar ze was nergens te bekennen. Verbijsterd bleef hij midden in de ruimte staan totdat hij tot Blitzer richtte. De Chimchar keek hem even kort aan en wees toen richting een andere tafel die verborgen lag achter een boekenkast. "Weet je het zeker?"Blitzer knikte uitbundig en Wayne liep vervolgens recht op de tafel af en het was wonderbaarlijk dat de professor echt achter de tafel zat met een schrift voor haar neus en een leesbril op. Geschrokken keek ze op, haar schrift weggeschoven en haar handen in elkaar. "| Zouden wij hier kunnen overnachten?"vroeg Wayne direct, waarop de professor zachtjes op begon te grinniken. 'Dat wordt mij vaak genoeg gevraagd, we hebben nog hierachter een ruimte waar je kunt slapen. Er staan dubbelbedden klaar. Maar we verzorgen geen ontbijt, dus dat moeten jullie wel zelf regelen,' zei de professor kalm, waarna ze weer de schrift naar haar toe trok en verder begon met het schrijven van aantekeningen. Direct draaide de jongen zich om naar Ruby met een glimlach op zijn gezicht en stootte enthousiast zijn vuist richting de lucht. "Joehoe!"

Wayne liep al met een voldane glimlach richting de slaapruimte met een net zo vrolijke Chimchar op zijn schouder, en een norse Tauros achter zich aan. De jongen dacht al aan de knusse bed en de warmte die ervan af zou komen. Het werd wel de eerste keer dat hij buiten zijn eigen kamer sliep, dus het was wel een verandering, maar eentje waaraan hij gewend moest raken. Er konden zelfs dagen zijn dat hij buiten moest slapen, zonder matras of kussen. Dit was in vergelijking al een hemel. Met een top humeur stapte Wayne de ruimte al bijna binnen, totdat Ruby plotseling iets riep. Hij draaide zich verrast om en fronste. Wat was er aan de hand met Ruby en vanwaar dat plotse gedeelte? Hij liet haar uitpraten en stond versteld van het feit dat hij er zelf nog niet aan had gedacht. 'Ontbijt!' riep Ruby, die vervolgens stil in de gang besloot te staan,'Wayne, je eten. Ik bedoel… Is er nog wel wat van over? Nadat, je weet wel, Maya er van heeft gegeten…?' Hij keek haar met een diepere frons aan, totdat hij zich het voorval van haar alles etende Pokémon herinnerde. Oja! Dat was ook nog gebeurd. Hij keek stilletjes van haar weg met zijn blik opzij geplaatst. "Dat ben ik zelfs vergeten," mompelde hij zachtjes. Het was zo vreemd dat hij het voorval vergeten was, maar er was immers al redelijk wat gebeurt. Alsnog was het niet heel erg dat hij vergeten had, hoopte hij althans. Dat eten konden ze toch krijgen van de ro-Wacht nee. De moed zakte iets door Wayne's schoenen, zij boden geen ontbijt aan. De jongen wilde geen verslagen indruk geven, maar kon een zachte zucht niet laten. Het klopte,wat nu? 'Nou ja, ik heb zelf wel wat extra eten als jij niets meer hebt? Het is niet heel veel, maar… Het moet genoeg zijn voor een redelijk ontbijt, als ze vannacht mijn rugzak niet ook plundert?' Vervolgde Ruby. Wayne vestigde een hoopvolle blik op Ruby, en knikte lichtjes. Het was een wonder, ze had nog eten bij haar, terwijl ze met een alleseter van een Pokémon liep! Dat was fijn om te horen! Beter nieuws kon hij op het moment niet verwachten. "Nou, dan doen we het daar mee, toch?" Ruby leek het niet gehoord te hebben en liet haar Skiddo in zijn pokéball terugkeren, iets wat hij eigenlijk ook met die gigantische stier en vreetzak achter hem moest doen. Dat kon echter moeilijk worden, hij was niet de trainer van de Tauros en bovendien zou dit zijn eerste keer zijn dat hij de Pokémon in een magere Pokéball moest doen. Wayne draaide zich om naar de briesende Tauros die hem na enkele tellen vragend aankeek. Een beetje onwennig greep hij een Pokéball van zijn tas en hield die voor de Tauros, hopend dat hij zou gehoorzamen en dus terug zou keren. De Pokémon gaf geen krimp en bleef hem stilletjes aanstaren, terwijl hij geleidelijk veranderde in een straal en de pokéball inschoot. De jongen keek stomverbaasd dat het hem gelukt was van de pokéball naar Blitzer. "Is het mij nou gelukt?" vroeg hij haast fluisterend aan de Pokémon, waarop die stilletjes knikte. Verrast dat het hem gelukt was legde hij de pokéball weg en keek hij Ruby's kant op. "Zo, dat is ook weer geregeld. Tijd voor een dutje!"

Spoedig liep Wayne de ruimte binnen op zijn stilst, zocht een redelijke bed uit en legde al zijn spullen stilletjes opzij. Blitzer was al van zijn schouder afgesprongen en had zich haast als een hond op het matras ingenesteld. "Tsk, het is een bed voor mens-"zei Wayne, waarna hij haast naar voren tuimelde, omdat hij op een zaklantaarn stapte die uit zijn tas gerold was. Met een klap kwam zijn hoofd op het matras terecht en keek hij recht in Blitzer's ogen die dichtgesloten waren van het gelach van de Pokémon die over de matras heen rolde. "Bedankt voor de hulp," snauwde Wayne, waarop hij zichzelf overeind hees en over zijn licht zere nek wreef. Het deed gelukkig niet al te veel pijn, maar het was iets wat hij graag had willen voorkomen. De matrassen stonden netjes in rijen, merkte hij op en hun twee waren eigenlijk de enige. Maar werden jongens en meisjes niet gescheiden? Dat deden ze we-Wacht, wacht,wacht! Ho daar, daar ging hij niet aan denken, hij wilde het geeneens weten. Wayne draaide zich ruw om van Ruby en deed zijn schoenen en sokken uit en legde die netjes naast zijn bed. De jongen stapte echter toen direct onder de deken die netjes-bij aankomst- en nu slordig zat door Blitzer die erover had gerold van zijn lachbuien. Eenmaal onder deken trok hij deze over zich, trok zijn kleren onhandig uit en wierp deze over zijn schoenen en sokken, totdat hij enkel zijn hemd en boxer short aan had. Met de deken strak over zijn hoofd getrokken en de Chimchar bij zijn voeten, die eens niet hyper was, maar eindelijk ook leek te willen slapen. Dit was dus zijn eerste dag, he? De jongen grijnsde lichtjes. "Slaap lekker, Ruby!"

Iets prikkelde zijn neus, zo erg dat Wayne ervan ontwaakte en een luide nies liet horen. Met nog slaapdronken reactie's veegden hij zijn arm langs zijn neus en stond er een gestalte voor hem, een gele met rode kleur. Was het nou?"B-Blitzer?" De gestalte let een vrolijke kreet horen, waarna deze meerdere malen op hem sprong. De Pokémon was veel te energievol voor zo'n tijdstip. Wayne wierp nijdig de deken weer over zijn gezicht heen, maar de Chimchar bleef capriolen uithalen om hem wakker te krijgen. Er werd aan zijn wangen getrokken, gesprongen op zijn rug, gekrijs in zijn oor en zelfs het kietelen onder zijn oksels. Als Blitzer zo doorging was hij zelfs nog erger dan zijn grootmoeder, die kon namelijk ook zo zijn als hij niet zijn bed uit wilde. Maar plotseling hield het op, geen gekietel of wat dan ook. Had Blitzer het opgegeven? Wayne sloeg zijn ogen weer vermoeid neer, maar vertrouwde de zaak niet. Waarom zou hij opeens opgeven met zoveel energie in hem? Of bereidde die iets ergers voor? "Oké, je krijgt je zin."Wayne wierp de deken vermoeid van zich af en hees zijn bovenlijf, terwijl hij met een luide gaap in zijn ogen wreef. "Ik sta al o-" Toen Wayne eenmaal weer alles zag, keek hij op van Blitzer die ineens de pokéball van de Tauros in zijn handen vasthield, vrij dichtbij Wayne's gezicht. Een rilling ging over zijn rug. Tauros kon nog erger zijn dan grootmoeder, hoe wist Blitzer dat? De Chimchar liet de pokéball weer de rugtas in rollen en legde nep-onschuldig zijn handen achter zij rug met een brede glimlach. Wayne keek de Pokémon enkel strak aan. Obvious. In zijn ooghoek zag hij ineens de spullen van Ruby liggen en hij werd weer bewust van haar aanwezigheid. Zou zij eigenlijk al wakker zijn?