I didn't study for this

De frisse berglucht vormde een groot contrast tegenover de tropische temperaturen van Alola. Dat had Jean-Pierre niet tegengehouden om dit gebied te bezoeken, al deed hij wel even de moeite om de knopen van zijn trenchcoat dicht te doen. Cesar liet minder duidelijk zien of hij last had van de koude wind, maar Jean rekende erop dat de dikke vacht van de Lycanroc hem wel warm genoeg zou houden.

Uiteindelijk kwam het tweetal aan in het veld waar het hen om te doen was: Sacred Stone Field. Deze plek was op zijn zachtst gezegd fascinerend en Jean begaf zich meteen naar de dichtstbijzijnde stenen pilaar. Met zijn handen in zijn jaszakken weggestopt keek hij naar de markeringen in de steen, duidelijk uitgehakt door mensen. Zo bleef hij even staan kijken, terwijl Cesar kalmpjes naast hem bleef zitten. Uiteindelijk zette Jean een aantal stappen naar voren en raakte hij één van de uitgehouwen lijnen aan, die hij volgde met zijn vingertoppen. Hij was dusdanig geconcentreerd naar de lijn aan het kijken dat hij niet in de gaten had dat er iemand in de buurt was, in tegenstelling tot zijn trouwe Lycanroc die een vlugge blik wierp op de vreemdeling.


& Darrin

Even had hij een dag voor zichzelf nu het zondag was en daarmee zijn eigen winkel gesloten was. In tegenstelling tot de meeste ging hij niet uit met vrienden op een dag als deze, nee, hij zocht naar nieuwe toevoegingen voor zijn zaak. En één van de gebieden op zijn schema was de Sacred Stone Field. Er waren zoveel mythische geruchten over dit gebied, en elke keer dat hij er kwam had hij weer tien pagina’s vol aan speculaties in zijn notitieboekje. Het hielp ook dat het gebied meestal verlaten was maar tot zijn schrik… Een ander persoon?! Direct vertrok zijn gezicht, zeker toen het figuur juist té dichtbij één van de oudste delen van de locatie zat. Het.. meest.. interessante.. deel! Dat was zijn plaats! Met bijna opgeblazen wangen stapte hij al richting de ander, totdat de Lycanroc van de ander hem al opgemerkt had. Ai. Ehm. Hem en natuurlijk Bonsai, die alert naar de Pokémon keek. Het leek op een roofPokémon dus hield ze gelijk haar horens voor zich, al stelde die niet veel voor. Dit gaf hem wel net genoeg zelfvertrouwen naar de ander toe te stappen en zijn hand voor de ander zijn ogen te houden en hem direct aan te staren. Liever wilde hij niets met het persoon te maken hebben, maar… hij had geen keus. Dit was zijn plaats. “Dit… is mijn… Je hoort hier niet te zijn,” sputterde hij er geheimzinnig uit, “Er zijn genoeg andere interessante stenen hier, maar deze… ik doe hier onderzoek naar, alleen ik,”

Jean-Pierre
Hij was zich net aan het afvragen hoe oud de graveringen in deze steen konden zijn toen Cesar begon te grommen. Als ex-agent zou Jean-Pierre beter moeten weten, maar hij voelde er weinig voor om uit zijn concentratie gehaald te worden en bleef dus naar de steen kijken… Tot er ineens een hand voor zijn ogen werd gehouden en Cesar als een razende begon te blaffen.

Cesar
Er was een verdachte figuur ten tonele verschenen. Verdacht, want de man keek wel heel doelgericht hun richting uit. De Skiddo die de man vergezelde zag hij niet als een directe bedreiging, maar die man… Die man kwam dichterbij. Cesar, de getrainde politiepokémon die zichzelf nog steeds zo beschouwde, begon waarschuwend te grommen naar de vreemdeling die er allesbehalve vrolijk uit zag. Zolang zijn baas niet reageerde bleef hij grommen – tot de man het waagde om het zicht van zijn baas weg te nemen. Dit was een overval! "Gevaar!" blafte hij met ontblootte tanden. "Ga bij hem weg! Ga bij hem weg!"

Jean-Pierre
Geschrokken draaide Jean-Pierre zich om, om oog in oog te staan met zijn belager. Of toch, zijn haar. Jean-Pierre moest wat omlaag kijken om de ander letterlijk in de ogen te kunnen kijken. Hij kon hem nog net horen boven het geblaf van Cesar uit. De eerste zin die de blonde man uitsprak alarmeerde hem en hij ging in zijn hoofd al de mogelijke manieren af om zijn aanvaller van zich af te krijgen, inclusief de mogelijkheid dat Cesar zou ingrijpen. Gelukkig was de ander nog niet uitgepraat en bleek hij alleen de stenen te willen onderzoeken. "Oooh," bracht hij opgelucht uit, waarna hij kort oogcontact zocht met zijn nog blaffende Pokémon. Dit was helemaal geen overval. "Koest, Cesar, da’s gene kwaaie," zei hij, waarop de Lycanroc meteen zweeg. Jean-Pierre keek de ander weer aan. "Da moogt ge de volgende keer wel gewoon zeggen ze," zei hij, met zijn stem nog wat natrillend van de adrenalinestoot. Daar ging hij echter niet te lang bij stilstaan, want blijkbaar onderzocht deze man de rotsen. Hij kuchte even om zijn stem weer wat in orde te krijgen. "Maar da’s dus uwe steen?" vroeg hij met oprechte interesse, wijzend naar de steen achter hem.

Een blaffende Lycanroc, hij had geen idee hoe hij ondanks dat toch naar de ander had weten te stappen maar Bonsai was zijn voorbeeld gevolgd. En het volgende moment hield hij zijn handen beschermd over de geheimzinnige steen waar híj aan het kijken was, en zelf een onderzoek naar zou gaan doen. Liever wilde hij geen gesprek of confrontatie aan gaan maar hij was waarschijnlijk net zo gepassioneerd in het beschermen van zijn onderzoeksobject als de… wat langere, onbekende figuur’s zijn… Lycanroc die geen ophouden kende met zijn geblaf. Huh? Wat nou…? Ineens slaakte de man een opgelucht geluid en liet zijn Pokémon weten dat hij geen ‘kwaaie’ was…? Hij kon er wel uithalen wat hij daarmee bedoelde maar was dat niet één of ander vreemd dialect? Nee. Deze man werd niet het object voor onderzoek, tenzij hij ineens eeuwenoud bleek te zijn maar dat leek hem stug. Hij sloeg zijn armen over elkaar en merkte dat hij onbewust meer op zijn tenen was gaan staan om de hoogteverschil te compenseren met een centimeter. De Skiddo keek hem met een schuin kopje aan en begon in zichzelf te grinniken, net zachtjes genoeg dat Darrin het niet opmerkte en aan zich voorbij liet gaan. Weer dialect…? Kon de man niet normaal tegen hem spreken in algemeen beschaafd Kansiaans? “Ik denk dat ik dat ook gezegd heb,” zei hij betweterig ter antwoord van de ander nadat het hem even geduurd had om de dialect en vreemd uitgesproken letters te coderen. Dat hield ook maar niet op, toen hij vervolgens vreemde vervormingen van bestaande worden begon te gebruiken, zoals ‘uwe’. Hier had hij géén geduld voor! “Ja, dat is mijn steen… Ik heb bijna het gevoel dat ik tegen een meteoriet praat dan een Aardse steen,” Dat laatste mompelde hij koppig, waarna hij zijn blik weer op de steen liet vallen, die naar schatting al minstens een paar eeuwen oud moest zijn en door mensen bewerkt was, “Ik heb nog niet echter kunnen achterhalen hoe oud die precies is en voor welk doel deze neergezet was,” Dat laatste voegde hij er onbewust hardop aan toe, zijn gedachtegang en concentratie lag namelijk al weer bij het object waar hij zich inmiddels weer naar toe had gedraaid.

Jean-Pierre hief even een wenkbrauw op toen de ander beweerde dat hij wel degelijk iets had gezegd, al bleef zijn grijns wel op zijn gezicht staan. Ja, dat was een hele normale manier geweest om iemand aan te spreken. Helemaal niet iets wat een mens had kunnen laten schrikken. Neuh. Ach, veel langer bleef Jean er niet bij stilstaan, want het was veel te grappig om te zien hoe brillenmans niet al te blij was met zijn aanwezigheid. Vooral toen hij hem met een meteoriet vergeleek wist de voormalige agent maar met moeite zijn lach in te houden. "Ge moest eens weten," zei hij mysterieus. Hé, als brillenmans mocht impliceren dat hij een alien was, mocht hij dat spelletje ook wel meespelen, niet? Hij keek weer naar de steen waar het allemaal om draaide, terwijl hij de ander vanuit een ooghoek in de gaten hield om diens reactie te peilen. In elk geval begon de ander weer over de steen te praten, waarbij Jean-Pierres interesse weer wat werd gewekt. "Ah, die hebbekik daar ’n jaar of duezend gelee neergezet," zei hij zo serieus als hij maar kon, al kon hij het niet laten om direct daarna even te grinniken. Hij schudde even met zijn hoofd, waarna hij met al wat serieuzere interesse naar de steen keek. "Maar wa denkt ge? Middeleeuws of prehistorisch?"

Terwijl dit alles gaande was, had Cesar in de gaten gekregen dat er niet veel gevaar meer dreigde. Hij was dus maar naast zijn baasje op de grond gaan liggen en hield met enige interesse zijn blik gericht op de Skiddo van de vreemdeling.

Grmpf. Hij vond hem al als een buitenlands wezen klinken en nou ging hij daar zelfs op in, wie dacht deze man wel wie hij was, een comedian? In dat opzicht kon hij amper afleiden uit zijn kledingdracht wat hij moest voorstellen buiten een verdwaalde advocaat of een vreemde liefhebber van pakken. Hij rolde maar met zijn ogen bij die opmerking en schonk maar de steen even aandacht, datgene wat het meer had verdiend. Helaas zat hij weer in zichzelf te praten en had daarmee natuurlijk weer de aandacht van de ‘aliën’ – hij zijn zin maar – getrokken die weer bijna onbegrijpbare wartaal uit begon te spreken te hem. Het enige wat hij eruit verstond was het woord ‘Duizend’ en ‘Gelezen’ en dat zou goed kunnen, gezien de erosie al duidelijk zijn sporen had achterlaten als hij naar de groeven erin keek. Dat gegrinnik erachter echter kon hij niet waarderen. “Je grinnik is tenminste niet buitenaards,” mompelde hij in zichzelf maar luid genoeg voor de ander om hem te horen, voordat de alien een vraag aan hem stelde. Middeleeuws of ouder dan dat? Kijk, dat was een goede vraag, en hij schoof dichter naar de steen toe en bekeek de groeven van het object; het had duidelijk meerdere lagen en elke laag stond meestal voor een bepaald tijdperk, lichtelijk het idee van boomstammen en het bepalen van hun leeftijd. Er zaten meerdere van zulke lijnen in, de oudste kon hij net niet zien maar wat hij wel kon zien.. Verrast sprong hij naar achteren en zijn bril wiegelde bijna van zijn gezicht af. “H-Het… komt uit de prehistorie… De tijd van de eerste m-mensen..”

De Skiddo snuffelde met enige achterdocht de hondachtige en de rotsen die uit zijn lichaam staken. Zouden die van echte rots zijn? Nieuwsgierig tikte ze haar snuit er tegenaan en.. het voelde echt aan maar hoe was dat mogelijk. Met een vragende blik keek ze in haar ooghoeken naar de Pokémon.

Oh, Jean-Pierre kon het gemompel van brillenmans maar al te goed verstaan, maar het deerde hem niet.  Het was op een bepaalde manier zelfs grappig hoe de ander mee bleef gaan in de alien-vergelijking, al ging hij verder niet in op zijn opmerking over grinniken. Of ja, daar moest Jean-Pierre ook weer even door grinniken. Dat kon geen kwaad. Brillenmans leek zijn vraag over de steen een stuk interessanter te vinden en kalmpjes keek hij toe hoe de blonde jongeman de steen héél aandachtig bekeek. Eventjes vroeg Jean-Pierre zich af of de ander misschien een archeoloog of geoloog was, maar op dit punt was hij nog niet nieuwsgierig genoeg om ernaar te vragen. Het was ook nog eens een stuk boeiender om er door eenvoudige observatie achter te komen. Hij was dan ook lichtelijk verrast toen brillenmans plotseling naar achteren sprong en daardoor bijna geen brillenmans meer was. Hij stamelde dat de steen uit de prehistorie kwam, uit de tijd van de eerste mensen, waardoor Jean-Pierres interesse was opgewekt. Hij wreef een aantal seconden lang met zijn duim en wijsvinger over zijn kin terwijl hij zelf aandachtig naar de steen keek. Nu was hij toch wel benieuwd of brillenmans het bij het rechte eind had… "Hmm… Weet ge ’t zeker?" vroeg hij uiteindelijk, waarbij hij zijn blik over de steen liet glijden. "Zou da nie meer erosie hebben na… ge zegt den eerste mens, tweehonderduezend jaar?" vroeg hij oprecht. Ja, de steen was oud, en dit was nu net geen studiegebied waar Jean-Pierre mee bekend was, maar hij gokte erop dat een steen die zo was blootgesteld aan de wind en regen na 200 000 jaar geen zichtbare sporen van menselijke invloed zou tonen. En nu wilde hij toch echt wel zekerheid hebben van hoe oud de steen was.

Nu het gevaar geweken was, stoorde Cesar zich niet langer aan de Skiddo die ondertussen wat dichterbij was gekomen. De Lycanroc bleef rustig op de grond liggen, maar hij hield de andere Pokémon met enige nieuwsgierigheid in de gaten. Ook toen de Skiddo zijn rotskraag aanraakte bleef Cesar rustig liggen, al snapte hij niet helemaal waar de ander mee bezig was. De vragende blik van de Plant type werd dan ook met een net zo vragende blik beantwoord. "Wat is er?" vroeg hij, niet begrijpende waar de Skiddo naar vroeg.