Let's go shopping

Elke keer dat hij iets nodig had, bleek het weer eens onvindbaar te zijn. Hij hoefde alleen maar iets tegen de hoofdpijn te halen, meer niet. Je zou je natuurlijk af kunnen vragen waarom hij niet gewoon iets in het Pokémon Center had kunnen halen. Dat zou simpel als wat zijn geweest, niet waar? Nee hoor. In het Pokémon Center waren alle beschikbare middelen tegen hoofdpijn blijkbaar ‘op’. Bovendien zouden ze er enkel medicijnen voor ‘Pokémon’ hebben. Wat een grap. Hij had toch echt met zijn eigen ogen gezien hoe de vrouw voor hem een stuk of 4 paracetamols naar binnen had gewerkt. Hij had de hele dag in bed moeten liggen omdat hij zo ziek was als maar kon, terwijl iemand met een klein pijntje gewoon een hele strip mee kreeg. Het was gewoon pure onzin, dacht Marcus toen hij de zoveelste winkel weer uit liep. Het begon er zo onderhand op te lijken dat de hele stad iets tegen hem had. Nergens was ook maar één pakje paracetamol te krijgen, zelfs niet eens een enkele strip, hoe aardig hij het ook vroeg. Het was dat, of iedereen in de stad was plotseling ziek geworden. Misschien had hij ze wel allemaal aangestoken met zijn verkoudheid.

Het enige dat erger was dan zijn eigen ziekte, was waarschijnlijk nog wel dat zijn Scrafty op de een of andere manier ook verkouden was geworden. Die had hij, tot zijn spijt, hoogst waarschijnlijk wèl aangestoken. Het probleem was vooral dat zijn Pokémon nog erger verkouden was dan hij zelf al was, waardoor trainen niet bepaald zin had. Een wilde Pokémon kietelen had nog meer effect dan de klapen die zijn Scrafty op het moment nog uit kon delen. Het kamertje dat hij in het Pokémon Center had gehuurd was inmiddels veranderd in de Mount Cornet van tissues. Hij had Dyrus alleen op de kamer gelaten terwijl hij op zoek was gegaan naar iets tegen de hoofdpijn, waardoor hij zich alleen maar kon afvragen of het nog mogelijk zou zijn om niet overspoeld te worden met gebruikte tissues bij het open doen van zijn kamerdeur. Hij hoopte dat een van de zusters zijn kamer open zou doen voor schoonmaak werkzaamheden of iets dergelijks, zodat deze overspoeld zou worden met alle gebruikte snotlappen. Dan zou ze misschien eindelijk in zien dat ze hem beter gewoon iets tegen de hoofdpijn had kunnen geven.

Marcus hoestte luid, waarna hij zijn neus ophaalde. Veel nut had het echter niet, er was niet bepaald beweging te krijgen in het snot dat zijn neus verstopte, hoe hard hij ook probeerde om zijn neus op te halen of te snuiten. “Ugh…” kreunde hij, hevig door zijn mond uitademend. Een paar dagen, dan zou het ergste deel van zijn verkoudheid vast wel voorbij zijn. Dan kon hij weer terug gaan naar zijn normale trainingsschema. Nou ja, dan zou hij Cyanide in ieder geval weer kunnen trainen. Of Dyrus over een paar dagen beter was, wist hij nog lang niet zeker. Bovendien, zijn Pokémon moest helemaal uitgeziekt zijn voordat hij ook maar een poot uit mocht steken. Misschien was het juist wel goed dat hij eens wat meer aandacht aan Cyanide zou besteden. Zij had de training tenslotte het hardst nodig.

Marcus vertraagde zijn pas, om vervolgens fronsend om zich heen te kijken. Dang. Hij was toch zeker al een stuk of acht verschillende winkels in gegaan, maar nog steeds had hij niet gevonden waar hij naar zocht. Had hij misschien wat winkels over het hoofd gezien? Sure, hij was heus niet bij alle winkels waar hij langs was gelopen naar binnen geweest, maar zelfs een klein kind wist dat je meestal geen medicijnen kon krijgen in een kleding winkel. Hij bleef zo een tijdje om zich heen kijken, tot hij eindelijk iets vond dat hem misschien wat zou kunnen helpen. Een bord met daarop een plattegrond, waar zo te zien keurig op was neergezet welke winkeltjes zich waar bevonden. Kijk, dát was nog eens iets waar hij wat mee kon. Hij wilde naar het bord toe lopen, om bij zijn eerste stap al door iemand die hetzelfde idee had af te worden gesneden. “Ey!” gromde hij, de persoon pissig na kijkend. Zijn hoofd begon harder te bonken. “Kan je niet kijken waar je loopt?”