Another Round?!

Geduldig staarde Zack naar de schuifdeuren van het Pokémon Center, waar hij op zijn broertje wachtte die de sleutel van hun kamer inleverde. Hij had samen met zijn broertje besloten om terug naar huis te gaan, waar ze voorlopig even zouden blijven. En dat met een rede want hij had Zeke over de dood van hun vader vertelt, maar dat was niet ten goede gronden gevallen bij Zeke... hij was behoorlijk opgefokt en ontdaan over de situatie. Zack voelde zich enorm schuldig ook al zei zijn broer dat het niet hoefde, maar toch voelde hij zich verantwoordelijk. Zo kwam het dus dat hij nu buiten stond met Kurai, Rin, Max en Kopa. De Pikachu zat op zijn schouder terwijl het gele wezentje zwijgend naar de Riolu naast de jongen staarde, Max keek koeltjes voor zich uit. Na een minuut of wat kwamen de Fennekin, Fletchling en Shinx naar buiten gestormd, gevolgd door Zeke. De jongen zag er nog beroerder uit dan op het moment dat hij het nieuws hoorde en dat zei nogal wat, want hij had van zijn moeder gehoord dat Zeke altijd zo positief in het leven stond.

“Laten we gaan,” bromde Zeke tegen zijn broer en liet Kovu en Juro terugkeren in hun Pokéballen. Nu stonden alleen de Fennekin en Umbreon nog naast zijn broer, al was Nala op zijn schouder gaan zitten. Ietwat terughoudend liet hij zijn Espeon terugkeren zodat hij alleen op Kurai en Rin hoefde te letten. Hij liet de Pikachu niet terugkeren omdat hij wist dat ze er anders weer vanzelf uit zou komen en Max vond dat helemaal niet erg, die hield van rust. Zack verzette langzaam zijn kruk en kwam hierdoor langzaam in beweging, het duurde even maar toen kwam ook Zeke naast hem lopen. Al zweeg hij de hele weg toen ze van het Pokémon Center vandaan liepen en leek niet te willen praten, waar Zack nu schoon genoeg van kreeg. De jongen fronste waarna hij zijn mond opentrok en zijn broertje streng aankeek, die vervolgens zijn blauwe ogen op hem richtte. Zack stopte abrupt met  strompelen waarbij hij de jongen zijn aandacht had getrokken.  Opeens wist de jongen niet meer wat hij wilde zeggen, enkel dat Zeke niet de enige was met zo’n verlies en wist hoe zijn broertje zich voelde. Ruzie zoeken had geen zin.

Opdat moment voelde Zack dat er iets of iemand zijn kruk beetpakte met zijn tanden en dat hij tegen de grond werd geduwd. Hij probeerde niet aan de pijn in zijn been te denken die erdoorheen raasde toen hij daar op de grond lag. “Jullie twee weer?” snauwde de stem van zijn broertje, die inmiddels uit zijn trance was ontwaakt. Vrijwel meteen kwam Kurai in actie en ging in gevechts positie staan, naast Kopa die al eerder in een dreigende houding had gestaan. Zack probeerde overeind te komen maar dat wilde niet werken omdat zijn been het gewicht nog niet kon dragen. Weet je zeker dat je ze aan kunt net zoals de vorige keer?” vroeg Zack toen aan Zeke die omlaag keek en een duim naar hem uitstak. “Pfft.. die Houndour zijn geen partij voor Kopa..” Zijn broer had hierbij een brede grijns op zijn gezicht staan en draaide zich hierbij om zich op het gevecht te richten.. waarom ook niet, Kurai kon ook wel wat training gebruiken. “Kurai, doe je Focus Punch op die Houndour daar!”

& Marcus.

Zachtjes gaf Marcus de Noibat een por in zijn zij. “Cyanide. Wakker worden,” zei de bruinharige jongen, het wezen een tweede keer porrend, alhoewel deze keer al wat harder. De Noibat knorde een paar keer, maar leek verder niet te reageren op Marcus’ zoveelste tevergeefse poging om haar wakker te maken. Hij moest toegeven, ze was een bijzonder vaste slaper. Een iets te vaste slaper zelfs, als je het hem vroeg. Terwijl hij het op zich niet erg vond dat zijn Pokémon af en toe sliep, vond hij dat zijn Noibat het hele idee van slapen naar een nieuw niveau tilde. Slapen leek zelfs het enige te zijn dat ze deed. “Cyanide,” herhaalde hij. Opnieuw geen reactie. Stom beest. Marcus keek vluchtig om zich heen om te zien of er ook maar iemand was die naar hem keek, om vervolgens tot de conclusie te komen dat er niemand was die hem in de gaten hield. Behalve een blonde jongen bij de receptie, was er verder niemand te bekennen in de lobby. Marcus’ mondhoeken trokken omhoog tot een kleine glimlach. Mooi. Het laatste wat hij nu nodig had, was iemand die hem probeerde te vertellen dat hij verkeerd met zijn Pokémon om ging. Marcus probeerde zijn Noibat voor de laatste keer wakker te maken door haar naam te noemen, waarna hij definitief besloot om het over een andere boeg te gooien.

Plof. Met een zachte dreun belandde de Noibat op de grond. Ja, dat zou haar wel wakker maken. Marcus knikte tevreden toen de Pokémon haar ogen opende. Terwijl hij haar liever niet op de grond had geduwd, was het de enige manier geweest om haar wakker te kunnen maken. De Noibat ging overeind zitten, waarna ze slaperig in haar ogen wreef. “Eindelijk wakker?” vroeg Marcus, alhoewel hij geen antwoord van zijn Pokémon verwachtte. Hij kreeg het echter wel, in de vorm van een vrolijk gekir. Cyanide sprong in de lucht, waarna ze na een paar vleugelslagen het voor elkaar kreeg om op Marcus’ schouder te landen. Zijn gezicht vertrok. Zwaar. Te zwaar. Waren er echt trainers die het fijn vonden om hun Pokémon op hun schouder te dragen? Want tot nu toe voelde hij zich verschrikkelijk knurftig. Iets weerhield hem er echter van om zijn Pokémon ruw van zijn schouder af te halen. Misschien had hij medelijden met haar. Of misschien vond hij het fijn om voor de verandering iemand die vrolijk keek naast zich te hebben. Wie weet. Misschien was hij ook wel gewoon te lui om haar er van af te halen. Waarschijnlijk was het een combinatie van alle opties.

Alhoewel hij er een gewoonte van had gemaakt om zijn Scrafty ten allen tijden aan zijn zijde te hebben, had Marcus besloten om hem deze keer in zijn Pokéball te laten. Niet alleen omdat hij wilde testen wat voor potentieel er in Cyanide schuilde, maar ook omdat Dyrus er de afgelopen tijd behoorlijk gestrest uit had gezien. Wat rust zou hem hopelijk goed doen, want hij was er vrijwel zeker van dat het nog een lange tijd zou duren voordat hij met Cyanide op dezelfde golflengte zat. Ietwat geïrriteerd bewoog Marcus met zijn schouder, die langzaam aan stijf begon te worden door het gewicht van zijn Pokémon. De Noibat kirde, waarna ze over zijn rug naar zijn andere schouder toe klauterde. Marcus betrapte zichzelf er op dat het gedrag van zijn Pokémon er voor zorgde dat hij glimlachte. Wat was dít nou weer voor onzin. Zijn Pokémon hoorde hem niet te laten glimlachen, tenzij deze het voor elkaar had gekregen om een gevecht te winnen. Hij moest toegeven, het voelde niet eens zo heel slecht om eens te lachen om iets anders. Zijn glimlach verdween weer, en had nu plaats gemaakt voor een strenge blik. Genoeg gelachen. Het was tijd om te trainen. Trainen was niet om te lachen. Het enige wat daar aan te pas kwam was bloed, zweet en tranen.

Lopen met een Pokémon op je schouder bleek minder makkelijk dan gedacht. Marcus merkte dat hij van de ene kant naar de andere kant wankelde, hij was er absoluut niet aan gewend om iets op zich te hebben dat zijn evenwicht verstoorde. Terwijl het nog mee had gevallen toen Cyanide nog stil had gezeten, was het in een werkelijke nachtmerrie veranderd toen de Noibat had besloten om als een gek heen en weer te lopen tussen zijn schouders. Hij had uiteindelijk dan ook besloten om zijn Pokémon onder zijn arm te dragen, daar irriteerde ze hem al stukken minder, behalve dat ze haar best scheen te doen om zich uit zijn greep los te rukken, alhoewel dat te verwachten viel. Hij zou het ook niet prettig vinden als iemand hem op zo’n manier droeg. Marcus vroeg zich af waarom zijn Noibat zo tekeer ging, maar erg lang hoefde hij niet op het antwoord te wachten. Ongeveer  vijftig meter van hem vandaan, waarschijnlijk iets verder, zag hij twee blondharige jongens, die overigens bijzonder veel op elkaar leken, die omringd schenen te zijn door een aantal Houndour. Wat.

Wel, dit verklaarde in ieder geval waarom Cyanide door het lint was gegaan. Ze had de Houndour gehoord. Nou ja, dat vermoedde hij in ieder geval. Noibat schenen een goed gehoor te hebben, right? Iets met ultrasone geluiden en dat soort dingen? Dan moest ze toch zeker in staat zijn om dingen die een behoorlijk eind van haar vandaan waren te kunnen horen. Dat dacht Marcus, in ieder geval. “Eeeeehh…” bracht Marcus uit. Zijn gezicht vertrok. Hij vroeg zich af of hij zou moeten helpen. Ingrijpen ofzo. Cyanide bevelen om vanaf een afstandje de Houndour gek te maken met die hoge pieptonen waarmee zijn Pokémon hem zelf ook al een paar keer had geïrriteerd. Wilde hij dat? Want dat kostte moeite. En tijd. Kijk, de Riolu van een van de twee gebruikte al een Focus Punch op een van de Houndour. Ze zouden het vast wel zelf kunnen redden! Hij hoefde helemaal niets te doen! Dat was wat hij er van vond. Cyanide scheen echter een ander idee te hebben. Ze had zich eindelijk los weten te wurmen uit de greep van haar trainer, om nu wild met haar vleugels flapperend op het stel af te vliegen. Marcus rolde met zijn ogen. Wat, was ze van plan om vanaf een afstandje noten naar de Houndour te gooien? “For frickssake, Cyanide!” brulde Marcus, waarna hij geïrriteerd achter zijn Pokémon aan stapte.

“Kurai, doe je Focus Punch op die Houndour daar!” Zeke keek toe hoe de Riolu van zijn broer in beweging kwam en met een witte energie om zijn vuist recht op een van de Houndour afging. De jongen wierp een blik op zijn Umbreon die de stille hint begreep en het veld verder oprende. Natuurlijk had hij graag zijn Fennekin in gezet, maar Kopa zou net iets sneller de tegenstander uit kunnen schakelen. Kopa had net iets meer kracht dan zijn Fennekin, deze spitste haar toen iets hoorde roepen. “Kopa, graaf snel een gat in de grond!” riep Zeke naar de Umbreon die zonder aarzelen in beweging kwam en een gat begon te graven. Zo snel als dat de Umbreon op het gevechtsveld stond en dat de jongen zijn bevel had geroepen was Kopa alweer onder de grond verdwenen. “Kurai!” riep Zack opeens waardoor de jongen opschrok en zijn blauwe ogen op de Riolu richtte die dit keer niet zo snel had gereageerd en de volle laag kreeg. De Houndour waren sterker als dat ze de vorige keer waren.. Zeke maakte zich daar geen druk om ze hadden nog geen kennis met Kopa gemaakt. Om de schade toch te beperken bij Kurai voordat de sterke Ember zijn doel trof.. hier ging hij spijt van krijgen maar goed. Zonder enkele waarschuwing rende Zeke op de Riolu af en trok hem nog net op tijd weg voordat de aanval raakte.

“Kopa nu, doe je Shadow Ball!” riep Zeke terwijl hij de Riolu afschermde van de impact van de twee aanvallen die de Houndour raakte. Zijn eigen tegenstander kwam nu regelrecht op de Umbreon afrennen, waardoor Kopa geen tijd had om te reageren, maar gelukkig was het een beet aanval en had het hierdoor bijna geen effect. “Alles oke?” vroeg Zeke aan Kurai, die verbluft op keek en licht knikte naar de jongen. De Riolu had zich vast geklampt aan zijn hand. “Zoals ik al eerder zei, ga weg!” snauwde Zeke tegen de twee Houndour maar ze gaven er geen gehoor aan en vielen tegelijk aan, waardoor Kopa er nu alleen voor stond en het tegen twee Houndour moest opnemen. Zack was nu niet echt in staat om te vechten want Kurai en zijn broer stonden zo nauw met elkaar in verband dat de prestaties van de Riolu er onder leden; Zack leed pijn dus Kurai ook. “Ontwijk ze en doe daarna je Tackle!” riep Zeke naar Kopa, die opkeek en zonder aarzelen in beweging kwam. De Umbreon sprong behendig achteruit toen de twee Houndour op hem kwamen af denderen, beukte in op de twee Pokémon en kwam weer netjes voor hem te staan. Hij wist niet wat die irritante beesten opeens hadden maar iets leek hen te irriteren waardoor hij zijn blik door de omgeving liet gaan.

Even verderop zag hij een Noibat met een jongen.. wat het ook was Houndour bleven irritant en dat zou niets veranderen. Zeke haatte deze Pokémon met heel zijn hart. Wat moest hij nu doen? Hij had geen andere Pokémon die hij kon inzetten tegen deze wezens buiten Nala dan, maar daar had hij niet veel aan. Kopa zou dit gevecht ook niet lang uit kunnen houden.. al zou hij dit willen dat was gewoon niet mogelijk iedere Pokémon had een limiet en als je die overschreed dan had je een probleem.