Icecream, you scream

Het duurde werkelijk zo lang. Te lang om van de lawine bij te komen. Het was inmiddels al lente en er was geen sneeuw in de ruime omgeving te bekennen, en nog steeds hadden ze de gym niet uitgedaagd? Ze hadden ruim een seizoen verspild aan slapen en eten, maar natuurlijk ook een training. Zijn Chimchar was sneller geworden, sinds de heftige strijd tegen de Electrike, maar ook de nieuwe aanwinst was gegroeid. Een beetje. De Electrike was nog steeds schuw en bleef zo dicht zo mogelijk bij zijn Chimchar, wanneer ze in de stad liepen en ze uit hun Pokéball zaten. Wayne kruiste zijn armen achter zich en liet zijn blik over het plein glijden. Het was nog aardig vroeg in de ochtend, maar net voorbij het uur dat kinderen naar school gingen. Waar zo net kinderen nog speelde of uitbundig aan het praten waren met hun ouders, liep heel soms een oud dametje langs. Hij sloeg een zucht en hees zichzelf van de bank, het werd tijd om de gym echt uit te dagen, maar vandaag leek het niet de dag hiervoor. Zijn blik viel op de enorme gym aan de andere kant van het plein, vredig zat deze erbij. Het leek alsof iedereen in de stad sliep, ook de gymleider. Het moment dat Wayne een stap richting de gym maakte, hoorde hij plotseling een stem, een vrouwelijke. Met een frons keek hij naar de bron van het geluid links van hem. Op een ander bankje sprak een bruinharig meisje tegen.. wat was dat? Een soort 3D figuur van een mens was boven een apparaat verschenen en sprak met haar. De technologie… Nog steeds snapte hij er geen bal van, en waarom zou hij ook? Hij sprak met mensen door vocaal te praten of brieven te schrijven. Wacht. Had hij minder interesse gekregen in technologie? Was hij zo diep gezonken. Wayne gaf het niet toe, maar het leek erop dat hij depressief geworden was. Zelfs de laatste keer dat hij werkelijk lachte was al maanden terug.

Plotseling klonk een derde stem, een mannelijke stem die luider klonk. Wayne draaide zijn hoofd lichtjes opzij en zag een pre-volwassen jongen met een slapende Noibat, een van de weinige Pokémon die Wayne kon herkennen, naast hem liggen. De jongen maakte echter een opmerking of de Pokémon lang zo zou blijven liggen. ‘Hij’, dat was wat de trainer de Pokémon genoemd had, maar was de Noibat niet nader inzien vrouwelijk? Het had een iets lichtere bouw en diens temperament leek minder agressief dan van een mannelijke Noibat. Hij wist niet waarom, maar al spoedig stapte de jonge trainer op de man af. De dame van eerder was inmiddels ook naar de man toegegaan en begon een gesprek met haar, maar de 3D figuur was verdwenen. Ditmaal viel zijn blik ook op de Absol, een pracht van een Pokémon met een niet zo goed opgebouwde reputatie. Ach, de Absol van maanden geleden had hém en zijn Pokémon’s leven weten te besparen. Het waren goede, schuwe Pokémon. Eenmaal bij de twee figuren die elkaar blijkbaar al kende, schraapte hij zachtjes zijn keel. “Sorry, dat ik stoor, maar is uw Noibat niet een vrouwtje? Eerder verwees u dat het een ‘hij’ was,” Wayne keek de oudere jongen recht aan in zijn absurd kille, ijzige ogen. Intimiderend zoals het was keek Wayne niet weg, vreemd genoeg. Het boeide hem geen meter meer op het moment. Toen de ander niet direct reageerde, vervolgde hij maar. “Uw Noibat is lichter gebouwd dan een mannetje en gezien deze in alle rust slaapt, neem ik aan dat de karakter van de Pokémon mild is of iets dergelijks. Een mannetje zou enkel rivaliseren met andere mannetjes en niet in het openbaar slapen of u had de Pokémon weten te temmen?” Oké, herstel, hij kende Noibat’s vrij goed. Ze kwamen in de nacht in zwermen over zijn stad heen en een enkele burger had er een weten te vangen. Maar goed, Wayne wachtte gerust de woorden van de ander af.

De adolescent reageerde verrast op zijn eerder gemaakte opmerking over zijn Noibat, waarna deze hem zeer beledigend aankeek. Wayne vervolgde zijn toelichting en zag de houding van de ander lichtjes veranderen: de beledigende indruk verdween als sneeuw voor de zon. De spontane verandering van de ander verraste hem. Direct leek het hem de meest reële optie dat de ander te afgeleid was of zichzelf in gedachte woorden had ingesproken om niet beledigend uit te vallen. Wayne besefte ook na zijn woorden pas hoe betweterig tegen de ander begonnen was, alsof de trainer niets van zijn Noibat af wist. De ander greep toen de Noibat en hield die in de lucht, zijn blik over het verassend nog slapende Pokémon glijdend. Wayne zweeg, terwijl de man nadenkend enkele woorden uitsprak. ‘Huh. Cyanide is dus een meisje, zeg je?’ Het leek geen échte vraag, dus zweeg Wayne verder en volgde hij de blik van de ander. Na enkele tellen had ook de ander door dat het werkelijk waar om een vrouwelijke Noibat ging en de voor hem blonde ukkepuk gelijk had. Tja. Wayne kende zulke figuren, zoals de man die tegenover hem stond. De ‘kinderen’ – mensen onder de 18 jaar- konden hen niet de les leren of maar iets van een indruk maken. Daar zaten een paar van in zijn stad, maar gelukkig niet zoveel. Hij legde zijn Noibat weer op het bankje en leek even beduveld te zijn, niet eens zeker wat hij ervan moest vinden. ‘Bedankt, I guess?’ kraamde de ander uit, maar de tegenzin was hier scherp in te horen. Wayne liet een grijnsje zien, haast triomfantelijk dat hij gelijk had én er levend vanaf gekomen was. Ja, een detail. De meeste figuren vielen zowel met woorden als met vuisten aan.

Plotseling nam de dame van eerder het woord. Voor het eerst in de conversatie schonk Wayne haar een blik. Niet eerder had hij haar aanwezigheid weten op te merken, vreemd genoeg. Ergens klonk dat logisch, ze had nauwelijks wat gezegd. ’Hé, bekijk het vanaf de zonnige kant, ze zal je niet zomaar aanvallen om te laten zien hoe sterk ze is!’ Probeerde ze hiermee de ander op te vrolijken, ondanks dat hij ongelijk had? De poging was een aardig gebaar. Wayne liet maar een knikje zien, proberend om dat besef dat hij haast als een roekeloos persoon gedroeg te omzeilen. Hij wilde de vrolijke jongen zijn. De act ervan terug innen. Vervolgens legde ze haar tas neer naast de Noibat, die geeneens ervan wakker geworden was ondanks zijn gehoor, en leek naar iets op zoek te zijn maar wel met een halve aandacht. Het begon hem wel te dagen dat het zeker toch iets belangrijks moest zijn, maar hij had geen tijd om er iets over te vragen. Zij maakte al een opmerking. ‘Dit is niet de eerste keer dat je een Noibat ziet, toch? Ik ben trouwens Christina,’ Wayne schudde zijn hoofd van ‘nee’, voordat hij een knikje gaf. Dus zij heette Christina? Een vrij alledaagse naam naar zijn mening. Hij snapte echter niet waarom ze zich voorstelde, maar ach. Wayne hield zijn armen over elkaar en keek de twee even kort aan. “Aangenaam, de naam is Wayne Kilburn,” Zijn blik bleef hierna op de adolescent hangen. Wie was hij dan? Dat was nog de vraag. “En wie bent u?” Het was zacht gezegd raar om naar de naam van een ander te vragen na hem gestoord te hebben en hem te corrigeren. De situatie kon hij echter niet veranderen, er kon niets aan gedaan worden. Enkel de vordering hiervan.

Hij stelde zich voor, maar Wayne hoorde de tegenzin in diens stem en waarom ook niet? Het was te begrijpen na zijn betweterige gedrag van eerder. Het kwam in ieder geval erop neer dat de ander de naam ‘Marcus’ droeg, geen toevoeging van zijn achternaam. Vrij flauw als je erbij nadacht dat Wayne wel de zijne gegeven had, maar deze Marcus had zeker zo zijn redenen hiervoor. Wayne hoefde hem tenminste geen ‘u’ meer te noemen. Wayne bespeurde een wrange glimlach op Marcus’ gezicht, alsof hij verwachtte dat Wayne meer vragen zou stellen. Zulk type was hij ook weer niet, zeker niet die maar door bleef vragen. Zo boeiend leek trouwens deze Marcus hem verder niet, het was een typerend nors adolescent figuur. Moeite om met zulke typen om te gaan was echt verloren. Net toen hij zijn blik wilde afwenden van Marcus, snuffelde de Absol van Christina aan zijn riem waar de Pokéball’s hingen van Blitzer en Volting. Was de Pokémon nieuwsgierig naar de twee? Ach, waarom ook niet. Het leek hem oké om in het bijzijn van de Absol en Christina zijn Pokémon vrij te laten rondlopen, maar met Marcus’ aanwezigheid was het een ander verhaal. Het was mogelijk dat Marcus de kans zou grijpen om voor een tegenaanval te gaan en kritiek of een opmerking zou maken over zijn Chimchar of Electrike. Het leek ook niet het beste moment voor een confrontatie. Zijn Pokémon konden heus langer in de veiligheid van hun Pokéball’s blijven en de Absol had wel geduld.

Het rommelende geluid van Christina’s handwerk in haar tas steeg boven zijn gedachte uit. Met een frons keek hij toe hoe Christina steeds driftiger te werk ging en uiteindelijk een in witte doek gehulde voorwerp uit haar tas tevoorschijn haalde. Ze leek vrij verrast te reageren, alsof ze het niet in haar tas gestopt had, maar een ander figuur de dader geweest was. Hé. Een ander figuur. Kon het de 3D-mannetje van eerder zijn waarmee ze opgewonden een conversatie hield? Als dat zo was, was het een soort presentje? Maar eerst, wát was het voorwerp eigenlijk? Straks stelde het weinig voor en kon het een grap zijn of een slecht presentje. Het meisje keek haast met een brede lach en triomfantelijke ogen naar het voorwerp in haar handen. Het leek erop dat zij een vermoeden had, maar Wayne kon enkel gokken op een hard of hoekig voorwerp gezien de scherpe contouren die door het doek heen staken. De dame haalde de witte doek van het voorwerp af en er onthulde zich een fossiel. ‘Een fossiel?!’ Reageerde ze puur verrast, waarna ze leek te gokken van welke Pokémon het was. Wayne was verrast dat het een fossiel bleek te zijn in plaats van een boek of een ander alledaags presentje. Ieder zijn ding. Wayne deelde echter niet haar enthousiasme. In Granit City waren er tig fossielen te vinden als je een beetje je best deed om ze op te sporen en uit de stenen te vissen.

Maar goed, welk fossiel had ze te pakken gekregen?  Wayne kon deze niet op een directe opslag herkennen, gezien de staat niet aan de beste kant was. Het was wel beter dan degene die hij gevonden had als jochie in Granit City. Het zien van de fossiel in haar handen liet hem denken aan de goede oude tijd waarbij hij nóg een vader had en het enthousiaste jongetje was. Weinig herinneringen had hij nog van die periode, maar hij koesterde deze. Een pure onschuldige kindertijd die zo snel afgerond werd. Het was zonde. Ach, niet dat hij er veel aan kon doen, toch? Zijn kindertijd was al voorbij sinds die tijd en al wekenlang stond hij op eigen benen. Voordat hij sentimenteel zou worden keek hij weg en merkte toen een hele geagiteerde Tauros op die aan de overkant van het plein stond met zijn vader’s cowboy hoed in zijn mond. Crap. Was hij weer de Tauros vergeten? Misschien moest hij echt de Pokéball maar vaker gebruiken, de Tauros raakte hem zo vaak kwijt en Wayne merkte zijn afwezigheid geeneens op. In vergelijking met de vorige keer was hij echter minder nerveus en wenkte hij de Tauros naar zich toe. De stier Pokémon leek verrast te zijn door de kalm ogende indruk van de jongen, maar liep na een paar tellen op hem af met zacht gebries. “En… Dank je,” Wayne greep zijn vader’s hoed uit de mond van de Tauros en mepte wat stof ervan af, voordat hij zijn warme muts afdeed en zijn hoed weer op zijn hoofd plaatste. Dat voelde al veel natuurlijker aan dan die warme muts. Hij had het veel te lang gedragen met dit weer. Hij draaide zich iets meer naar de Tauros toe en aaide hem zacht over zijn kop en manen. “Weet je, de volgende keer skip ik de bus wel en gaan we weer rijden, dan raken wij elkaar niet kwijt,” Grinnikte Wayne plagend, waarop de Tauros snoof, maar toch een glimp van een glimlachje liet zien. De oude koppige Pokémon.

De jongen draaide zich terug naar de twee en propte zijn muts weg in zijn rugzak en toen hij die dichtgeritst had, kwam het besef door dat het beter was om de toestand uit te leggen. Het leek hem ten minste verstandig. “Deze Tauros is de Pokémon van mijn vader en hij helpt mij met een deel van de reis, maar we raken elkaar al te vaak kwijt in de steden,” De Tauros kwam ertussen met luid gebries en dwong Wayne een belangrijk detail aan toe te voegen,”… En zowat elke plek waar we komen,” voegde Wayne er zachtjes aan toe, met zijn ogen rollend. De Tauros zweeg verder en keek kort naar de aanwezige Pokémon, voordat hij een verveelde gaap liet horen. De oude Pokémon had blijkbaar zwaar weinig interesse in de aanwezigheid van de andere en zweeg, terwijl hij zich maar richtte op de omgeving. Wayne nam het moment maar om Christina te feliciteren met haar fossiel, veel later dan de bedoeling was, maar hij deed het ten minste. “Gefeliciteerd met je fossiel,”