Well hello little g-- Whoa!

Onderwerp: Well hello little g-- Whoa! za maa 22, 2014 6:44 pm

Een geïrriteerde zucht verliet haar mond en ze leunde vermoeid tegen een boomstam. Hoe was ze ooit op het idee gekomen om niet op het bospad te blijven? Jaxon keek haar ongeduldig aan met zijn blauwe ogen en leek haar dieper het bos in te willen leiden en eigenwijs schudde Callie haar hoofd. Nee, nee, ze wilde niet nog meer verdwaald raken. Jaxon liet zijn kop hangen toen Callie naar de weg terug wees. "Wat is de weg terug, Jax?" Vroeg ze, ongeduldig wordend en keek de Lairon aan. De pokemon gromde wat en keek naar de grond, maar verroerde verder geen vin. "Jax?" Vroeg Callie, nu zeker klaar met dit gedoe. Ondeugend fonkelden zijn blauwe ogen en hij begon te lopen, maar in de richting waar het bos steeds donkerder werd. "Nee, Jax, daar gaan we niet heen." Stampte Callie, maar Jaxon liep eigenwijs verder. Overdramatisch zuchtte Callie en volgde haar pokemon maar, omdat ze zeker niet alleen wilde overblijven. Als hij hen hier maar uit kon halen, dan zou hij geen problemen krijgen.

Plots bleef haar pokemon stil staan en Callie keek langs zijn schouderbladen naar wat hij gevonden had. Het leek een beetje op een beige plant, met wat groene stippen. Jaxon leek er erg geïntrigeerd door te zijn en Callie trok aan zijn staart. "We moeten weer verder." Gromde ze geërgerd, maar haar pokemon bleef koppig staan. "Nu!" Riep Callie en plots begon de plant te bewegen. Het bleek een pokemon te zijn. Meteen herkende Callie de pokemon, het was een Shroomish, eentje die ze wel vaker had gezien in Hoenn. Oh nee. De plant-pokemon leek niet echt blij te zijn met het bezoek en liet een geel gas los. Stun Spore! Callie sprong naar achteren, maar Jaxon, de onwetende, werd vol geraakt door het gas. Uh oh. De Shroomish maakte een triomfant geluidje en keek uitdagend in de richting van Callie. Chips met paprikasmaak! Haar vingers gleden naar Sephy's pokeball en plots stond de Trapinch daar. Een mooie uitdaging. De verlamde Lairon keek komisch naar de kleine Trapinch en Callie knikte haar grondsoort toe. "Gebruik je Bite!" Wat onhandig rende Sephy op de Shroomish af, die makkelijk opzij hopte en Sephy langs zich zag gaan. De Trapinch, zo enthousiast door de plotselinge actie, knalde tegen een boomstronk. De wilde pokemon hopte naar haar toe en gebruikt een wat vage Tackle op Sephy, die beledigd op haar zijn rolde. Het gevecht.. zag er echt raar uit. De Shroomish, zonder behulp van armen, maakte gebruik van hopjes en Sephy leek te onoplettend te zijn. Callie zuchtte en keek naar haar ervaren pokemon, die nog steeds geen stap had kunnen verzetten. De Trapinch had zich een aardig afstandje verwijderd van de Shroomish en begon zand op te gooien. De Shroomish wist niet wat hem overkwam [waarschijnlijk omdat er niet veel grond pokemon in het bos voorkwamen] en toen Sephy uit het niets plots opdook, was hij te verrast om de Bite nog te ontwijken. De Trapinch klemde haar kaken rond het topje van de Shroomish's hoofd en de wilde pokemon jammerde met pijn. Hij probeerde haar af te schudden, maar Sephy hield zich goed vast. Toen de wilde pokemon weer stil stond beval Callie dat ze hem moest loslaten, want ze wist dat uit het topje dat gevaarlijke gele poeder kon ontsnappen. En ja hoor, even later kwam het gele poeder tevoorschijn. "Ontwijk het Callie!" De Trapinch stapte naar achteren en het gele poeder vermengde zich met de aarde. Yeah! De Shroomish sprong boos in het rond, omdat zijn aanval niet gelukt was en richtte plots, vanuit zijn topje, een rode straal op Sephy af. De Trapinch werd geraakt en kneep haar oogjes klaaglijk dicht, terwijl de Shroomish er iets beter uit begon te zien. "Sand Tomb!" Riep Callie en Sephy ging wat rechter staan. Een muur van zand verscheen om haar en de rode straal verdween. De Trapinch liet de zandmuur harder draaien en liet de muren wat zakken, zodat het zand nu tegen de wilde pokemon aansloeg. Deze kneep zijn oogjes dicht tegen het sneldraaiende zand en gleed naar achteren. "Faint Attack, gevolgd door een Bite!" Callie zag dat haar pokemon al wat verschijnselen begon te vertonen van vermoeidheid, omdat grasaanvallen haar zwakte waren, maar de Shroomish kon toch ook niet meer op zo'n topconditie zitten? Haar Trapinch gebruikte het verdeeld van de 'blindheid' van de Shroomish en liet het zand stoppen, maar liep meteen op haar tegenstander af om hem met haar pootje een klap te geven, gevolgd door een snelle beet. De wilde pokemon wankelde wat op zijn pootjes en zonder een bevel liet Sephy weer een Sand Tomb los, zodat de Shroomish tegen de boomstam aan werd gedreven, waar Sephy zelf ook tegen aan was geknald. Als een soort wraak?

Callie stapte naar voren en zag dat Sephy over de Shroomish gebogen stond, alsof ze al gewonnen had. De wilde pokemon keek de Trapinch boos aan, maar leek nog niet op te staan. Misschien.. misschien was het wel een goede aanwinst voor haar team? Er zat potentie in deze pokemon en kon haar misschien wel een voordeel opleveren voor haar eerste Gymgevecht. Snel liet ze haar rugzak van haar rug glijden en pakte een lege Pokeball uit het zijvakje. Voorzichtig stapte ze op de pokemon af en drukte de knop tegen de Shroomish. Deze werd met een rode straal in de bal gezogen en Callie legde de bal op de grond, afwachtend of het gevecht wel écht was afgelopen.

De Pokéball schudde een keer of twee heen en weer, maar veel meer wilde er niet gebeuren. Gefeliciteerd, je hebt de Shroomish gevangen!

Zenuwachtig bleef ze naar de Pokeball kijken en.. ja! De rood-witte bal bleef stil liggen en het knipperende lampje doofde. Een glimlach verscheen op Callie's gezicht en ze rende naar de Pokeball, Sephy kwam nieuwsgierig aan hupsen en Jaxon slaakte een geïrriteerde grom omdat hij zich nog niet kon bewegen. Callie besloot hem maar terug te laten keren in zijn Pokeball, ze had hem ook het gevecht laten zien als straf omdat hij zo eigenwijs was geweest. Tja, had hij dat maar niet moeten doen, eh? Meteen haalde ze de Shroomish tevoorschijn, die nog wat wankelde op zijn pootjes, maar haar nieuwste pokemon keek al snel verbaasd naar de twee levensvormen. "Je bent eigenlijk heel schattig." Grijnsde Callie en Sephy keek even wat beledigd op, want zij was hier toch de schattige? Geruststellend aaide Callie haar over haar bol en haalde twee Oran berries uit haar tas. De Shroomish klaarde meteen op bij het aanzicht van de bes en als een geschenk gaf ze beide pokemon er eentje. De Shroomish om hem te verwelkomen en beter te maken en Sephy omdat ze erg goed had gevochten. "Nou, wat denk je van de naam.." Callie verzonk even in gedachten. "..Gus?" De Shroomish keek, half etend, op van haar uitgestoken hand [hij had vooralsnog geen handjes om zijn bes vast te houden, dus at hij uit Callie's hand] en knikte vrolijk en liet een blij geluidje horen. "Dat is mooi dan!" Grinnikte Callie en toen de twee pokemon hun bessen op hadden stond ze weer op. "En nu de weg nog terug vinden.."

Onderwerp: Re: Well hello little g-- Whoa! do maa 27, 2014 8:11 pm

Voor de eerste keer sinds ik in Kansai was wandelde ik door een bos. Cedar Forest, om precies te zijn. Omdat ik niet verwachtte dat er in de winter veel mensen zomaar een wandeling door een bos zouden maken, had ik mijn drie Pokémon uit hun Poké Balls gelaten. Howl liep zelfs rond in zijn normale gedaante, wat ook weleens fijn was. Ik haalde diep adem en zuchtte tevreden. Het was prettig om zo in de natuur te kunnen zijn na een optreden. Nog maar pas geleden had ik mijn eerste show in Kansai gegeven en het was werkelijk een succes geweest! Ik zou nu waarschijnlijk niet gaan optreden in Noah City, anders zou alles snel nogal saai worden. Voorlopig bleef ik dus maar even ronddwalen, of misschien zou ik in de volgende stad wel een voorstelling geven. Het kon allemaal. Ik wierp even een blik op mijn Pokémon. Arya liep naast me, maar ze hield mij dit keer niet vast. Misschien dat ze wat meer moed begon te krijgen, wat zeker niet slecht zou zijn. Ondertussen was Éclair gewoon wat aan het rondkijken, en Howl liep op zijn gemakje naast me, aan de andere kant dan Arya. Alles leek gewoon zijn gang te gaan. Maar dit was een bos en in bossen konden er nu eenmaal veel dingen gebeuren.

Ineens stopte Howl met lopen. Hij hief zijn hoofd in de lucht snoof. Het was duidelijk dat hij iets rook, maar wat. “Gevaar?” vroeg ik. De Zoroark keek mijn aan en schudde zijn hoofd, waarna hij wenkte dat ik mee moest komen. Hoewel er geen gevaar dreigde, leek er toch iets te zijn dat Howl wilde laten zien. Ik volgde hem, net als Arya en Éclair. Howl wees dan wel de weg, maar hij zorgde er toch voor dat hij binnen een straal van van twee meter in mijn buurt bleef, zodat hij niet als een wilde Pokémon aangezien zou worden. Het duurde niet lang voordat we van het bospad af gingen, en weer kort daarna zag ik iemand staan tussen de bomen door. Een meisje. Waarom wilde Howl dat ik haar zou zien? Toen ik wat beter keek, begon ik haar inderdaad te herkennen. Was dat niet... “Callie?” Op dat moment dacht ik er niet over na dat ze wel eens had kunnen schrikken van mijn onaangekondigde verschijning. Ik was gewoon verrast haar hier tegen te komen. “Ik dacht niet dat ik hier een kennis zou tegenkomen,” zei ik terwijl mijn Pokémon erbij kwamen staan. Hoewel ik liever hield van alleen zijn, had ik er geen problemen mee om een praatje te maken met Callie. Ik kende haar dan nog niet zo lang, maar zij was voorlopig toch de enige persoon in deze regio die ik vertrouwde. Dat kwam eigenlijk ook nog eens deels door Howl, die haar al vanaf het begin mocht. Mijn blik viel op een soort paddenstoel-achtige Pokémon bij het meisje. Die had ze de vorige keer niet, of wel? Zo niet, dan had ze die vanzelfsprekend gevangen.