I'll check in tomorrow

“Aah, kom op. Alweer geen bereik?” Geïrriteerd schudde Marcus met zijn X-Tranciever, hopend dat deze misschien weer wat beter zou werken nadat hij deze flink door elkaar had geschud. Opnieuw keek hij naar zijn scherm, waar nog steeds op stond aangegeven dat hij geen verbinding had. Hij begon zo langzaam aan te twijfelen aan de betrouwbaarheid van zijn X-Tranceiver, aangezien hij zelfs in de grote steden nauwelijks bereik had gehad. Hij had echter geweigerd om naar het apparaat te laten kijken, aangezien dat zou betekenen dat hij een dag extra zou moeten wachten met het trainen van zijn Pokémon, als het niet al langer was. “Hmpf,” snoof hij, waarna hij het apparaat terug in zijn broekzak duwde. Nou ja, zelfs als hij wel bereik had gehad, dan zou dat straks al niet meer uitmaken. Grotten stonden namelijk niet bekend om hun uitstekende verbinding. Blegh, het leek bijna of hij zich in de middeleeuwen bevond zo zonder internet. Met een zacht drafje kwam zijn Scrafty uit de grond gerend. “Eindelijk. Heb je een geschikte plek gevonden?” vroeg Marcus. De Scrafty knikte, waarna hij zijn trainer wenkte om met hem mee te lopen. Marcus glimlachte tevreden. Eindelijk, ze konden beginnen aan hun training.

Ondanks dat ze eindelijk konden beginnen met trainen, had Marcus het gevoel dat hij een stap terug had gezet. Niet omdat trainen zo slecht was, of omdat het zo lang had geduurd voordat ze er eindelijk aan konden beginnen, maar omdat hij er voor had gekozen om te trainen op een locatie die niet al te dicht bij de gym lag. Een bewuste keuze, omdat hij het idee had dat er behoorlijk veel nieuwere trainers rondhingen in de buurt van die gym. Nieuwere trainers waren geen uitdaging. Waren niet eens grappig om naar te kijken. Die gaven hem enkel hoofdpijn. “Yo, Dyrus, je weet dat ik niet goed kan zien als het zo donker is, right?” zei Marcus tegen zijn Pokémon. Ze waren inmiddels al een heel stuk de grot in gelopen, waardoor het vrijwel onmogelijk was voor Marcus om nog fatsoenlijk te kunnen zien. Hij had zijn X-Tranciever dan ook weer tevoorschijn gehaald, om deze nu als zaklamp te gebruiken. Was die tenminste nog ergens nuttig voor. Hij had er wel een in zijn rugzak, maar dan zou hij moeite moeten doen om hem er uit te halen. Sterker nog, waarschijnlijk lag hij ergens onderop, waardoor het hem alleen maar meer moeite zou kosten.

“Zijn we er nog steeds niet?” siste Marcus naar zijn Pokémon, bang om ook maar iets harder te praten. Bang voor de Zubat. Nou ja, bang, het was meer dat hij liever niet met ze in aanraking kwam als het niet nodig was. Ze waren niet moeilijk om te bevechten, zo sterk waren ze niet, maar dat was enkel als je een voor een kon bevechten. Als je niet werd aangevallen door een hele horde. Want dat was al een stuk moeilijker. Voorzichtig belichtte Marcus het plafond. Zijn angst was terecht geweest. Het hele plafond was bezaaid met Zubat, die op het moment gelukkig nog leken te slapen. Het duurde gelukkig niet al te lang meer voordat zijn Scrafty eindelijk stopte met lopen. Dyrus had een goede plek gevonden. Een intersectie tussen twee verschillende gangen, met in het middelpunt een redelijk open plek waar voldoende bewegingsruimte was. Yeah, dit zou wel voldoen als trainingsplek. Voor nu, in ieder geval. Totdat bleek dat ze alsnog veel te dichtbij een groep slapende Zubat zaten. Maar dat zouden ze dan wel weer zien. Marcus zwaaide zijn tas van zijn rug af, om er in te graaien tot hij een klein potje met een goudgelige inhoud vond. Verse honing, als hij de verkoper mocht geloven. Als het goed was zou het Pokémon aan moeten trekken, of iets dergelijks. Een betere kans om het te testen zou hij waarschijnlijk niet krijgen. “Klaar, Dyrus?” Zijn Scrafty knikte. “Eens zien wat er op af komt.” Voorzichtig draaide Marcus de deksel van het potje af, hopend dat de geur sterk genoeg zou zijn om een paar Pokémon aan te trekken. Laat het alsjeblieft geen Zubat zijn.

“Kom op, we moeten nog veel trainen voordat we naar de gym kunnen!” Mijn beide Pokémon gromden instemmend. Hoewel ik haast niet kon wachten voordat ik mijn eerste badge in handen had, wist ik dat Kira en Ilias nog niet sterk genoeg waren. Of misschien waren ze dat wel, maar ik kende hun kracht nog niet zo goed. Het zou nog aardig wat tijd in beslag nemen om die te kennen, dus dan kon ik net zo goed wat van de regio zien. Kira liep voor mij uit en Ilias liep op zijn beurt weer rechts van mij, zoals gewoonlijk. Ik had de Absol nog niet verschrikkelijk lang, maar ik wist dat ze te vertrouwen was. Zij zou niet stoppen met lopen voordat ze een plek had gevonden die haar beviel. Het zou zomaar kunnen dat we hier nog een tijdje zouden rondlopen, aangezien Kira best kieskeurig was. Gelukkig duurde het dit keer niet al te lang.

We hielden halt voor een grot en de Absol keek vastberaden in mijn richting. Ik keek van Kira naar de grot en weer terug. “Dus je wil daar gaan trainen?” vroeg ik, waarop de witte Pokémon instemmend knikte. Mijn blik gleed naar Ilias. Hij scheen er geen enkel probleem mee te hebben in een grot te trainen. Logisch, hij was opgegroeid in Glittering Cave en was gewend aan grotten. In Kira's geval was het waarschijnlijk gewoon een goede uitdaging voor haar. Toen we een aantal meter de grot in waren gegaan merkte ik dat ik niet zo goed meer kon zien in het donker. “Wacht even,” zei ik en ik haalde mijn Holo Caster tevoorschijn. Niet om iemand te bellen, maar om als licht te dienen. Toen ik het apparaat aanzette was het meteen een stuk lichter in de grot en kon ik tenminste zien waar ik heen liep. “Zo, dat is be-” Ik werd onderbroken toen Ilias aan mijn broekspijp trok en naar boven wees. Ik keek op, en ik zag allemaal Zubat aan het plafond hangen. “We moeten zo stil mogelijk blijven,” fluisterde ik waarop Ilias knikte. We konden hier wel gaan trainen, maar alleen als we dat in stilte deden. Één zo'n Zubat konden wij nog wel aan, maar dit waren er wel erg veel. Stilletjes liepen wij verder de grot in, erop lettend dat we de slapende Pokémon niet wakker maakten.

Ineens bleef Kira staan en snoof. Ilias leek ook al iets te ruiken, maar ik merkte niets. Niet dat dat zo vreemd was, de meeste Pokémon konden nu eenmaal beter ruiken dan mensen. Kira begon weer verder te gaan en versnelde haar pas. Ik en Ilias liepen achter haar aan, en ik vroeg me af wat ze had geroken en waarom ze zo was aangetrokken tot die geur. Ze ging ergens een bocht om en ik zag haar niet meer. “Kira?” voorzichtig ging ik de bocht om, niet wetend wat ik daar aan zou treffen. Zodra mijn Holo Caster de ruimte had verlicht, zag ik Kira bij een jongen staan van ongeveer mijn leeftijd. Naast hem stond een Scrafty, en hij had iets vast. Nu pas rook ik de geur; honing. Daar was Kira natuurlijk op afgekomen! Ik kwam dichterbij en ik zag dat de jongen ook een apparaat had die een lichtbron vormde, hoewel die wat zwakker was dan het licht van mijn Holo Caster. “Ik had niet verwacht hier een trainer te vinden,” zei ik, net hard genoeg voor de jongen om mij te kunnen verstaan zonder de Zubat wakker te maken.

Afwachtend keek Marcus om zich heen. Duurde het normaal zo lang voordat er Pokémon op honing af kwamen? Of werkte het spul misschien niet? Hij had er gelukkig niet bijzonder veel geld aan besteed, maar alsnog. Hij vond het altijd zonde als hij iets had aangeschaft dat niet deed waar het gemaakt voor was. Nou ja, misschien lag het niet aan de honing, maar waren er gewoon geen Pokémon in de buurt. Vast en zeker door al die Zubat, die schrokken de andere Pokémon zeker af. Misschien waren de Zubat wel de enige aanwezige Pokémon. Hij wist het eerlijk gezegd niet. In tegenstelling tot wat hij normaal gesproken deed, had hij deze keer niet van tevoren uitgezocht welke Pokémon er in de Fortingall Cave leefden. Wat slordig van hem. Maar daar viel nu niets meer aan te doen. Bovendien vertrouwde hij er op dat Dyrus zijn tegenstander wel aan zou kunnen, wat voor Pokémon het ook mocht zijn. Tenzij bleek dat al die Zubat plotseling wakker waren geworden door de geur van de honing. Terwijl hij normaal gesproken weigerde om een gevecht uit de weg te gaan, waren Zubat een uitzondering op de regel. Tegen een horde Zubat viel niet te vechten, tenzij je een elektrische Pokémon had die ze allemaal tegelijk kon elektrocuteren. Met een Scrafty, echter, was het een heel ander verhaal. Geen aanval die ze allemaal in één keer kon raken. Het was zinloos om ook maar aan het gevecht te beginnen. Bovendien, het aantal Zubat was ook nog eens veels te hoog.

Dyrus draaide zijn hoofd in de richting van de gang waar ze zojuist vandaan waren gekomen. “Komt er iets aan?” vroeg Marcus zachtjes aan zijn Pokémon. De Scrafty knikte, zijn mondhoeken krulden omhoog tot een glimlach. Zou de honing dan toch werken? Het was dan in ieder geval een opluchting om te weten dat hij zijn geld niet had verspild. Voorzichtig bescheen hij de gang met het licht van zijn X-Tranciever, zodat hij beter kon zien wat er op hen af kwam. Het was… een Absol? Hier? In een grot? Marcus kneep zijn ogen tot twee wantrouwige spleetjes. Wel, dan had hij waarschijnlijk gewoon geluk gehad. Zijn Pokémon balde zijn hand tot een vuist, waarna hij met deze tegen zijn andere hand aan sloeg. Dyrus was zo te zien klaar voor de training. De Scrafty wilde net op de Absol afstappen, toen Marcus zich plotseling bedacht. “Wacht,” beval Marcus, zijn Pokémon tegenhoudend met zijn hand. Dyrus keek hem beledigd aan, niet begrijpend waarom zijn trainer hem niet aan liet vallen. Het was een Absol, die kon hij makkelijk aan. “Er klopt iets niet,” mompelde hij, achterdochtig naar de Absol kijkend. Waarom viel de Absol niet aan? Ze hadden zich in zijn territorium begeven. Ze hadden duidelijk gemaakt dat ze uit waren op een gevecht. Waarom reageerde hij niet? Hij wilde Dyrus de Absol aan laten vallen. Graag zelfs. Maar iets… iets vertelde hem dat het onverstandig zou zijn, alhoewel hij niet precies wist wat het was.

Er was nauwelijks tijd verstreken, of er kwam nog iemand aan, vanuit dezelfde richting als waar de Absol vandaan was gekomen. Het gezicht van Marcus vertrok. De Absol had een trainer. Het was maar goed dat hij Dyrus had tegengehouden. Het was, tot zijn verbazing, nog een meisje ook. Gingen die grotten in? Waar Zubat waren? Huh. Interessant. “Ik had niet verwacht hier een trainer te vinden,” fluisterde deze. Blijkbaar had ze de Zubat in ieder geval wel opgemerkt. Met enige tegenzin begroette hij het meisje met een glimlach. “Je hebt geluk gehad, ik dacht bijna dat je Absol een wilde Pokémon was,” antwoordde hij. Marcus twijfelde. Hij zou haar alsnog uit kunnen dagen voor een gevecht, maar dat zou waarschijnlijk niet al te verstandig zijn, aangezien het meestal noodzakelijk was om bevelen te kunnen schreeuwen tijdens een gevecht tegen een trainer. Schreeuwen zou de Zubat wakker maken. Damn. Daar ging zijn plan. Dyrus kon prima tegen wilde Pokémon vechten zonder bevelen te krijgen, maar tegen een Pokémon met een trainer? Dat was een heel ander verhaal. Marcus hield zijn X-Tranciever iets hoger, zodat hij de trainer en haar Pokémon iets beter kon bekijken. Een Absol en een Cubone. Hm. Niet slecht. “Ook aan het trainen, zeker?” zei Marcus, nog steeds behoorlijke zachtjes pratend vanwege de Zubat. “Of op weg naar de andere stad?” vroeg hij, niet meer wetend hoe de stad aan de andere kant van de grot ook alweer heette.

Hoewel het licht in de grot niet bepaald genoeg was om veel details te zien, zag ik dat de jongen glimlachte ter begroeting. Ik glimlachte terug, blij dat de jongen geen slechte bedoelingen leek te hebben. “Je hebt geluk gehad, ik dacht bijna dat je Absol een wilde Pokémon was,” zei hij. Ik keek even naar Kira, die naast mij was komen staan. “Tja, eigenlijk moet ik haar eens aanleren om in de buurt te blijven,” antwoordde ik waarop Kira even een blik op mij wierp maar daarna weer naar de Scrafty keek. Ze leek vrij nonchalant naar de Pokémon te kijken, maar ergens had ik het gevoel dat ze hem niet helemaal vertrouwde. Niet dat ik dat zo gek vond, een Scrafty was in de meeste gevallen wel sterker dan een Absol van Kira's niveau. Misschien dat dat het probleem was.

“Ook aan het trainen, zeker?” vroeg de jongen terwijl hij zijn apparaat wat hoger hield voor een betere lichtinval. “Of op weg naar de andere stad?” vervolgde hij. Ik knikte. “Ik ben hier om te trainen. Ik heb mijn Pokémon nog niet zo lang, dus het leek me wel zo slim om te trainer voordat ik de gym leader ga uitdagen,” zei ik, nog steeds zacht genoeg om de Zubat niet wakker te maken. Al die Zubat waren wel een nadeel, dat maakte het trainen moeilijker en ik had geen zin om het tegen een horde Zubat op te nemen. “Zou hier ergens een plek zijn zonder Zubat?” vroeg ik aan niemand in het bijzonder. Ilias snoof even en wees toen naar een gang verderop. Als ik de Cubone moest geloven zaten er daar dus geen Zubat. Perfect! Ik zette een paar stappen in de richting van de gang en keek toen weer naar de jongen. “Als je wil mag je wel met ons trainen. Volgens Ilias zitten er daar minder Zubat,” zei ik. Ik wist dat ik mijn Cubone kon vertrouwen. Hij had zijn hele leven lang in een grot geleefd en wist zich prima te oriënteren. Ik wachtte geduldig op het antwoord van de jongen.

“Tja, eigenlijk moet ik haar eens aanleren om in de buurt te blijven,” reageerde het meisje. Marcus snoof zachtjes. Oh, dus ze was zo’n soort trainer. Iemand die zijn Pokémon nog niet helemaal onder controle had. Misschien was het dan maar beter geweest als Dyrus de Absol wél aan had gevallen. Dat zou hem misschien geleerd hebben om in de buurt van zijn trainer te blijven. Of het zou de trainer in ieder geval hebben geleerd om beter op haar Pokémon te letten. Helaas was het daar nu inmiddels al te laat voor. Kort wisselde Marcus een blik met zijn Pokémon, die hem chagrijnig aan keek. Het was overduidelijk dat hij pissig was omdat hij de Absol niet aan had mogen vallen. Wat een aansteller. Ze zouden binnen een mum van tijd iets anders vinden waar hij zijn frustraties op los kon laten. “Ik ben hier om te trainen. Ik heb mijn Pokémon nog niet zo lang, dus het leek me wel zo slim om te trainer voordat ik de gym leader ga uitdagen,” beantwoordde het meisje vervolgens zijn vraag. Marcus trok zijn wenkbrauwen op. Aah, dat verklaarde het. Ze was nog maar een beginner. Vandaar dat de Absol nog niet begreep waarom het belangrijk was om in de buurt van je trainer te blijven. Sure, hij stuurde Dyrus er zelf ook wel eens in zijn eentje op uit, maar wanneer hij dat deed dan was het een bewuste keuze, en niet omdat Dyrus niet wist dat hij bij hem moest blijven.  

“Zou hier ergens een plek zijn zonder Zubat?” vroeg het meisje zich hardop af. Marcus haalde zijn schouders op. Ze bevonden zich in een grot. Overal konden wel Zubat zitten. Het was al een wonder dat ze zich op het moment niet recht onder een groep Zubat bevonden. Dat zou net iets teveel van het goede zijn geweest. Een snuivend geluid was afkomstig van de Cubone, die ergens naar scheen te wijzen. Wat? Had hij nog meer Zubat gevonden? Of had hij iets anders gezien? Het meisje scheen in ieder geval te begrijpen wat de Pokémon bedoelde, en zette een paar stappen in de richting die de Pokémon aan had gegeven. Ze stopte echter met lopen, waarna ze Marcus aan keek. Verward keek Marcus het meisje aan. Ging ze nou wel of niet? “Als je wil mag je wel met ons trainen. Volgens Ilias zitten er daar minder Zubat,” zei ze. Ilias. Was dat de naam van de Cubone? Waarschijnlijk wel. Tenzij ze over haarzelf in de derde persoon praatte. Maar dat was gewoon dom.

Marcus fronste. Verbazingwekkend genoeg twijfelde hij over het aanbod van het meisje. Hij had er altijd iets op tegen gehad om samen met anderen te trainen. Hij vond het niet prettig als iemand keek hoe hij trainde. Want trainen was iets heel anders dan een officieel gevecht. Veel ruwer. Veel meer imperfecties. Maar aan de andere kant… Ze zaten hier nog steeds veel te dicht bij de Zubat. En als er echt een plek zou zijn met minder Zubat, dan zou hij daar maar al te graag de training voortzetten. Marcus keek naar zijn Pokémon, verwachtend dat deze voor hem zou beslissen of het een verstandige keuze was om mee te gaan. De Scrafty keek hem eerst verbaasd aan, waarna hij ook fronste. De plek die ze nu hadden gevonden was in principe prima, maar het risico dat ze zouden worden overrompeld door Zubat was nog steeds redelijk groot. Dyrus haalde zijn schouders op. Blijkbaar maakte het de Pokémon niet bijzonder veel uit, zolang ze maar verder zouden kunnen met de training. Misschien was het zelfs wel een betere plek dan de plek die ze nu hadden gevonden. En een betere trainingsplek was altijd goed.

“…Weet je wat? Waarom ook niet,” besloot Marcus. Als het een slechte plek bleek te zijn, dan zouden ze altijd nog terug kunnen lopen. Marcus draaide de deksel weer terug op de pot met honing, controleerde kort of de pot ook goed echt dicht zat zodat straks de spullen in zijn tas niet onder de honing zouden zitten, en stopte de pot vervolgens weg. Marcus glimlachte. “Dames gaan voor, zou ik zeggen,” zei hij, wachtend tot het meisje zou beginnen met lopen. Ergens vroeg hij zich af of hij niet een vergissing beging. Hij had zich voorbereid op welke Pokémon ze dan ook tegen zouden mogen komen in de grot, hoe sterk ze ook zouden mogen zijn. Had het meisje zich wel goed genoeg voorbereid? Ze was tenslotte een beginner. Hij mocht maar hopen dat hij niet hoefde te babysitten. Want als er iets was waar hij geen zin in had, dan was het dat hij zijn kostbare traintijd op zou moeten offeren aan het beschermen van iemand die niet wist wat ze deed. Ugh, hij hoopte echt dat ze niet zo’n trainer zou zijn. “Kom je uit Kansai?” vroeg Marcus, in een poging er achter te komen of ze meer over de grot wist dan hij zelf. Hij nam in ieder geval aan dat iemand uit Kansai meer van de grot af wist dan hij.

De jongen nam de tijd om over mijn voorstel na te denken, en het leek erop dat hij zelfs even zijn Scrafty in stilte om hulp vroeg. “…Weet je wat? Waarom ook niet,” zei hij uiteindelijk. Dat was eigenlijk nog een logische conclusie ook. Ik zag dat hij zijn pot met honing weer dicht deed en opborg. “Dames gaan voor, zou ik zeggen,” zei de jongen. Ik kon het niet laten om even te grinniken. “Da's ook de eerste keer dat ik een gentleman tegenkom in het midden van een grot,” zei ik grappend. Ik begon te wandelen in de richting van de gang die Ilias had aangewezen. Eigenlijk vond ik het wel fijn om weer in een grot te zijn. In Kalos was ik vaak de Glittering Cave ingegaan en ik ben redelijk gewend geraakt aan het rondlopen in grotten. Hoewel deze grot best indrukwekkend was, voelde ik me toch meer thuis in de Glittering Cave, maar dat was waarschijnlijk gewoon omdat  ik daar al naartoe ging sinds ik een kind was. Ik keek weer even voor mij en ik zag dat we een andere ruime plek naderden. Voor zover ik het kon zien waren er geen Zubat. Gelukkig maar!

“Kom je uit Kansai?” hoorde ik de jongen vragen. Ik keek in zijn richting en schudde mijn hoofd. “Nee, ik kom uit Kalos. En jij?” vroeg ik. Ergens had ik het vermoeden dat hij ook niet uit deze regio afkomstig was. Daar was die vraag net wat te direct voor. Ik kon er niets aan doen dat ik mij afvroeg uit welke regio hij dan kwam, ook al had ik hem net die vraag gesteld. Een aantal tellen later realiseerde ik me dat we dan wel elkaars regio's wisten, maar niet elkaars naam, en tot nu toe noemde ik de jongen in gedachten nog steeds 'hij'. “Trouwens, ik heet Christina, maar de meesten noemen mij Chris,” zei ik, hopend dat de jongen zou antwoorden met zijn naam. Dat zou wel zo fijn zijn.

Geconcentreerd hield Marcus zijn blik op de grond gericht, die door het zwakke licht van zijn X-Tranciever nauwelijks verlicht werd. Was het licht van zijn scherm altijd al zo zwak geweest? Want het was inmiddels een wonder dat hij nog niet was gestruikeld. Hij hoopte toch echt dat zijn X-Tranciever nog even niet kapot zou gaan. Hij had hem pas een jaar. Om nu al een nieuwe te moeten kopen… Wel, het verklaarde in ieder geval waarom zijn bereik de afgelopen tijd zo slecht was geweest. Zijn X-Tranciever lag gewoon op sterven op het moment. “Da's ook de eerste keer dat ik een gentleman tegenkom in het midden van een grot,” hoorde hij de brunette nog net zeggen. Eh? Gentleman? Dat was voor het eerst in tijden dat hij dat woord in beschaafde een zin hoorde. Vooral als het een zin was die niet als doel had om hem duidelijk te maken hoe onbeschoft hij wel niet was. Nou ja, hij nam in ieder geval aan dat ze het over hem had gehad, aangezien hij er vrijwel zeker van was dat ze niet Dyrus bedoelde. Ha. Hij en een gentleman. Wat een grap.

“Nee, ik kom uit Kalos. En jij?” Marcus keek geschrokken op, beseffend dat hij zojuist een vraag had gesteld. Oh. Kalos dus. Kalos was geen slechte regio. Lumiose City was bijzonder modern als hij de verhalen mocht geloven. “Ook van buiten Kansai. Unova, om precies te zijn,” zei hij, nog steeds half fluisterend omdat hij er niet helemaal zeker van was dat ze volledig buiten het gehoor bereik van de Zubat waren. “Trouwens, ik heet Christina, maar de meesten noemen mij Chris,” zei het meisje. Marcus keek opzij naar het meisje, niet helemaal zeker wat ze probeerde te bereiken met het vertellen van haar naam. Het was niet alsof hij van plan was om tijd met haar te spenderen, als je niet meerekende dat ze op dezelfde plek zouden trainen. Nee, hij was zelfs van plan geweest om haar zo veel mogelijk te negeren als ze er eenmaal waren. Niets persoonlijks, hij vond het gewoon prettiger om alleen te trainen. Zo had hij het altijd al gedaan, en hij was niet van plan geweest om dat plotseling te veranderen omdat iemand had aangeboden om hem naar een betere train plek te brengen.

“Marcus. Gewoon Marcus. Geen bijnaam, gelukkig,” zei hij uiteindelijk alsnog, alhoewel het met enige tegenzin was. Wel, Christina leidde hem naar een plek toe waar, als hij haar Cubone mocht geloven, geen Zubat waren. Het minste wat hij daar voor terug kon doen was haar zijn naam vertellen, right? Het geschuifel van de voeten van Dyrus dat zojuist nog naast hem had geklonken, scheen plotseling gestopt te zijn. Wat, was zijn Pokémon gestruikeld over zijn eigen huid ofzo? “Dyrus?” vroeg Marcus, die nu zelf ook gestopt was met lopen. De Scrafty keek twijfelend in de richting waar ze vandaan waren gekomen. “Yo, Dyrus. We gaan verder zonder je als je niet nu mee komt,” zei Marcus tegen zijn Pokémon, geïrriteerd omdat de Scrafty plotseling was gestopt met lopen. Tenzij zijn Pokémon iets had gezien of gehoord dat hij niet had weten op te pikken, was er geen enkele reden voor zijn Pokémon om nu te stoppen. “Dyrus. Laatste waarschuwing,” zei Marcus. De vriendelijke ondertoon was uit zijn stem verdwenen, en had plaats gemaakt voor irritatie. Wat het ook was dat zijn Pokémon had gezien of gehoord, het was onbelangrijk in vergelijking met de training. Tenzij…? Nee, vast niet. Het zouden onmogelijk de Zubat kunnen zijn, right? Het was niet alsof ze luid genoeg waren geweest om ze wakker te maken, toch…?

“Ook van buiten Kansai. Unova, om precies te zijn,” antwoordde de jongen. Mijn vermoeden was dus juist geweest, hoewel ik nog niet op een bepaalde regio had gegokt. Unova was op zich wel een interessante regio voor zover ik erover had gehoord. Er schenen daar Pokémon te leven die in de meeste regio's niet voorkwamen, op Kalos en Kansai na dan. Dat was toch wel de hoofdreden dat ik besloot om in deze regio te trainen: er waren meer Pokémon. En hoe meer Pokémon er waren, hoe meer keuze ik had om een goed team samen te stellen. Ik hoopte dat er ook prehistorische Pokémon waren, ook al waren het maar fossielen. Helaas had ik van het lab in Kalos geen fossiel mogen meenemen omdat ze belangrijk waren voor het onderzoek. Tja, dan moest ik hier maar geluk hebben.

De stem van de jongen haalde mij weer uit mijn gedachten. “Marcus. Gewoon Marcus. Geen bijnaam, gelukkig,” stelde hij zichzelf voor. Er verscheen weer een glimlach op mijn gezicht. “Aangenaam,” antwoordde ik. Ik liep weer even door, maar ik merkte dat Marcus en zijn Pokémon gestopt waren en ik draaide me om. De Scrafty was zo te zien als eerste blijven staan en luisterde niet naar de bevelen van zijn trainer. En aan zijn houding te zien leek hij het niet te doen voor de lol. “Dyrus. Laatste waarschuwing,” zei de jongen uiteindelijk met een geïrriteerde toon in zijn stem. Ik keek even naar mijn eigen Pokémon, en Ilias zette een paar stappen in de richting van de Scrafty die blijkbaar Dyrus heette. “Cu?” Het geluidje dat hij maakte klonk wat vragend. Ilias keek in de richting waar ze vandaan waren gekomen en hij hief even zijn neus in de lucht. Rook hij weer iets? Hij maakte een snuivend geluid en keek om naar mij. “Bone, Cubone!” zei hij dringend, hoewel ik niet goed wist wat ik ervan moest denken. De Cubone leek het door te hebben en wees weer naar de gang waar wij vandaan waren gekomen. “Bone, Cubone!” zei hij weer. Dat maakte het niet veel duidelijker.

Ik besloot maar een gokje te wagen. “...De Zubat?” vroeg ik. Ilias knikte en omklemde stevig het bot dat hij in zijn handen had. Slechts een paar luttele seconden later hoorde ik iets. Het geluid werd steeds luider en het was duidelijk dat het gekrijs was. Gekrijs van Zubat. Veel Zubat. “Het lijkt erop dat de training kan beginnen,” zei ik, niet erg geamuseerd. Zubat waren geen fijne tegenstanders. Ten eerste waren deze met een hele groep, en ten tweede konden ze je hypnotiseren en in slaap doen vallen. Ook Kira leek te beseffen dat dit geen goed teken was en ik zag dat ze klaar stond om aan te vallen zodra de Zubat in haar gezichtsveld zouden verschijnen. Even gleed mijn blik naar Marcus. Zou hij ook blijven vechten?

Behalve dat hij was gestopt met lopen, scheen Dyrus met zijn gedrag ook nog eens de aandacht te hebben getrokken van de Cubone van Christina. Ja hoor, ook de Cubone scheen nu iets opgemerkt te hebben. Marcus fronste. Wel, dat kon nooit veel goeds betekenen. Wat het ook mocht zijn, hij had bijzonder weinig zin om te blijven staan en uit te vinden wat het wel niet was. “...De Zubat?” zei Christina. Marcus verstijfde. Als het inderdaad de Zubat waren, dan had hij al helemaal geen zin om te blijven staan. De Cubone had met een knikje gereageerd op de vraag van zijn trainer. Fijn. Het waren dus inderdaad de Zubat. Dyrus keek nu om naar zijn trainer, verwachtend dat deze hem zou vertellen wat hij zou moeten doen. Marcus zelf liep langzaam achteruit. Als er iets was waar hij niets mee te maken wilde hebben, dan waren het Zubat. Het akelige, piepende geluid dat de Pokémon voortbrachten was in de verte al hoorbaar, samen met een geluid dat hij vaagjes wist te plaatsen als het geflapper van de vele vleugels. Waren ze al zo dichtbij? “Het lijkt erop dat de training kan beginnen,” zei Christina. Met een lege blik keek Marcus haar aan. Wat, ze wilde die dingen daadwerkelijk bevechten? Met drie Pokémon tegen Arceus mocht het weten hoe veel Zubat? Dacht ze daadwerkelijk dat ze een kans maakten?

Hij was op alles voorbereid geweest toen hij de grot binnen was gegaan. Elke Pokémon die maar in een grot voor zou kunnen komen. Zelfs Zubat, als het niet een gigantische groep was geweest. Maar een hele horde bevechten… Nee, dat was niet waar hij zich voor had ingeschreven. Het geluid van de Zubat werd alleen maar luider, wat aangaf dat hij maar weinig tijd had om een keuze te maken. Wegrennen, of blijven en vechten. Dyrus keek hem vragend aan, nog steeds wachtend op bevelen van zijn trainen. Marcus keek twijfelend naar Christina. Hij… hij kon niet nu zomaar wegrennen en haar hier achterlaten, of wel? Als het een andere Pokémon was geweest, oké, maar Zubat? Hij wenste niemand een horde Zubat toe. Behalve zijn broers misschien, alhoewel die waarschijnlijk geen moeite zouden hebben met het bevechten van de Pokémon. Marcus haalde diep adem. Wel, het was nu of nooit. “Het is nu al te laat om nog weg te kunnen, of niet soms? Goed dan. Tijd om wat Zubat neer te halen,” zuchtte hij, waarna hij de blik van zijn Pokémon eindelijk beantwoordde. “Dyrus, ga klaar staan. Probeer alles tegen te houden dat te dicht bij ons in de buurt komt. Doe… Doe maar wat je wilt. Zolang jullie ze maar op afstand houden.”

De Scrafty knipperde ietwat verbaasd met zijn ogen, waarna hij aangaf dat hij zijn trainer had begrepen met een kort knikje. Een grijns verspreidde zich over zijn gezicht. De irritatie die hij voorheen had vertoont scheen als sneeuw voor de zon te zijn verdwenen. Marcus liet hem nooit tegen Zubat vechten, alhoewel hij niet precies zeker was waarom. Het waren maar Zubat. Behalve dat het er behoorlijk veel waren, vond hij niet dat hij een reden had om ook maar een beetje bang te zijn voor de Pokémon. Hij zou Marcus laten zien dat er niets was waar hij bang voor hoefde te zijn. Niet zolang hij er was. Hij zou zijn trainer trots maken. Met een soepele beweging gooide hij de losse huid die om zijn nek heen zat als een capuchon over zijn hoofd heen. “Tijd om die Zubat terug te sturen naar waar ze vandaan zijn gekomen, yeah?” zei de Scrafty, opgewonden kijkend naar de andere twee Pokémon. Zijn trainer had hem de kans gegeven om te doen wat hij zelf wilde, een kans die hij niet bijzonder vaak kreeg. Marcus was meestal degene die bepaalde wat hij moest doen. Maar nu hij zelf mocht bepalen wat hij deed met de Zubat… Ha! Hij zou ze laten zien wat voor een vergissing ze wel niet hadden begaan! De komende minuten zou hij volop genieten.

Het was overduidelijk dat de Zubat steeds dichterbij kwamen. Even slikte ik. Het was óf tegen Zubat vechten, of wegrennen in een grot waar ik de weg helemaal niet kende. Tja... dan vocht ik liever. Hoewel ik wel gewend was aan grotten was het niet zo dat ik met gemak de weg zou kunnen terugvinden in een onbekende grot in een nieuwe regio. Ik haalde diep adem en wachtte af. Zubat waren niet enorm sterk, dus met drie Pokémon en twee trainers moesten ze wel verslagen kunnen worden. “Het is nu al te laat om nog weg te kunnen, of niet soms? Goed dan. Tijd om wat Zubat neer te halen,” zei Marcus. Ik knikte, hoewel ik niet het gevoel had dat hij echt een vraag stelde. “Dyrus, ga klaar staan. Probeer alles tegen te houden dat te dicht bij ons in de buurt komt. Doe… Doe maar wat je wilt. Zolang jullie ze maar op afstand houden,” zei hij tegen zijn Pokémon. Om eerlijk te zijn klonk hij niet erg overtuigd, maar dat kon natuurlijk ook aan mij liggen. Of misschien was dat gewoon zijn stijl van vechten, wie weet.

Ik keek naar mijn Pokémon, die duidelijk al klaar waren om het op te nemen tegen de Zubat. In tegenstelling tot Marcus ging ik mijn Pokémon wel instructies geven. “Kira, gebruik zo veel mogelijk Pursuit-aanvallen op de Zubat. En Ilias, gebruik afwisselend Growl en Headbutt,” zei ik tegen hen. Ik wist dat Pursuit op zich al een sterke aanval was, en Growl zou – als ik het goed had – ervoor moeten zorgen dat de aanvallen van de Zubat wat zwakker zouden worden. Het moest gewoon lukken, zeker als Dyrus ook sterke aanvallen zou uitvoeren!

Ilias
Mijn trainer gaf mij mijn instructies en ik knikte naar haar. Growl en Headbutt, dus. Begrepen! Hoewel beide aanvallen er niets mee te maken hadden, hield ik het bot in mijn handen nog steviger vast. Dat kwam puur door de opwinding over het aankomende gevecht. Ik had nog niet vaak samen met mijn trainer gevochten, dus ik vond dit een geweldig moment. Ik keek even om naar Kira, die er nogal serieus bij stond. Ze leek niet erg enthousiast te zijn, maar ze leek alsnog van plan te zijn fel tegen de Zubat te vechten. “Tijd om die Zubat terug te sturen naar waar ze vandaan zijn gekomen, yeah?” zei de Scrafty van de andere trainer. Ik keek naar hem en knikte zelfverzekerd. “Echt wel!” antwoordde ik, waarna de Zubat om de hoek verschenen. Zodra ik ze zag sperde ik mijn bek open om een gegrom te laten horen. Één of twee Zubat leken wat te zijn geschrokken van het plotselinge geluid, wat natuurlijk goed was. Ik zette me schrap, klaar om op de eerste de beste Zubat af te stormen die mijn richting op kwam. In een ooghoek zag ik dat Kira al vooruit rende en een Pursuit-aanval deed tegen één van de Zubat. Nog even en dan zou ik in actie schieten!

In tegenstelling tot Marcus vond de brunette het wel degelijk nodig om instructies aan haar Pokémon te geven. Marcus zelf had het behoorlijk overbodig gevonden, aangezien hij Dyrus moeilijk had kunnen vertellen om de Zubat uit de lucht te trappen met bijvoorbeeld High Jump Kick. Sterker nog, Dyrus had geen enkele aanval die hij vanaf een afstandje af kon vuren. Marcus zou dus al tevreden zijn als zijn Pokémon überhaupt iets fatsoenlijk zou kunnen raken. Niet dat hij er aan twijfelde of zijn Pokémon wel geschikt zou zijn om de Zubat tegen te houden. Hij vertrouwde er op dat Dyrus er op zijn minst een paar neer zou kunnen halen. De Scrafty hield zijn armen defensief voor zich, waarbij hij langzaam op zijn plek heen en weer begon te wippen. Daar. De Zubat. Ze waren eindelijk dichtbij genoeg om zichtbaar te zijn.

Dyrus:
Naast zich hoorde de Scrafty het gegrom van de Cubone, wat voor hem het teken was om in de aanval te gaan. Hij wilde recht op ze af springen, de grote groep Pokémon in, maar werd tegengehouden door de vele vleugels die tegen zijn gezicht aan sloegen. Wel, dat plan kon hij in ieder geval op zijn buik schrijven. De lucht in gaan zou niet werken. Met een luide kreet draaide hij zijn lichaam een halve slag, waarbij zijn staart met een enorme vaart achter hem aan zwiepte. Het smakkende geluid van de Zubat die hij neer wist te slaan bracht een glimlach op zijn gezicht. Dat hij niet in staat was om ze te raken met zijn vuisten betekende niet dat het voor hem onmogelijk was om ze überhaupt te raken. Het was misschien niet zo sterk als een Iron Tail zou zijn geweest, maar alles hielp. Bovendien leek het hem nog steeds niet bepaald prettig om een staart in je gezicht te krijgen.

Hij had er misschien een paar van zich af geslagen, maar genoeg was het zeker niet. Een geïrriteerde grom verliet zijn keel toen een van de Zubat hem in zijn linker schouder beet. “Manieren!” riep hij uit, naar de Zubat grijpend met zijn andere arm, om net mis te grijpen. “Heb ze nooit geleerd hoe onbeleefd het is om iemand te bijten, yeah?” snoof hij, woest met zijn armen zwaaiend om een tweede Zubat van zijn lichaam af te houden. Wat een irritante dingen. Hij liet een kreet horen toen er een korte pijnflits door zijn hand heen ging; het was een van de Zubat gelukt om hem te bijten. Pissig haalde hij uit naar de Zubat, er deze keer wel in slagend om hem te grijpen.

“Tch,” snoof hij, naar de spartelende Pokémon kijkend. Hij zou hem eens laten voelen hoe het was om gebeten te worden. Hij opende zijn kaken, waarna hij zijn Crunch gebruikte op de Pokémon. Yeah. Dat zou hem wel leren. Dyrus liet de Zubat op de grond vallen, plotseling beseffend dat het niet heel erg effectief was om de Zubat uit te willen schakelen door ze een voor een te bijten. Daar waren er simpelweg teveel voor. Pas nu scheen hij zich te herinneren dat hij niet in zijn eentje vocht, maar dat er nog twee anderen waren die samen met hem de Zubat tegen moesten houden. Het was maar te hopen dat het de Cubone en de Absol wat beter af ging. En zo niet… Wel, dat hadden ze misschien een klein probleempje.

Even gleed mijn blik mijn eigen Pokémon naar die van Marcus. Die kon zich blijkbaar best goed verdedigen, en hij leek ook al sterk te zijn in zijn aanvallen, ook al waren het niet meteen 'moves'. Ik keek weer naar Kira en Ilias, en ik zag dat ze er wat moeite mee hadden om enkel de aanvallen te gebruiken die ik vroeg. Was dat dan toch niet de juiste techniek? Het was in ieder geval duidelijk dat de Scrafty van Marcus meer ervaring had dan mijn twee Pokémon. Ik dacht even na, ook al gaven de Zubat mij niet erg veel tijd. Eens kijken... Ilias had een bot en Kira had een enorme hoorn die leek op een sikkel. Natuurlijk, ze konden die gebruiken in het gevecht! “Ilias, sla de Zubat met je bot, en Kira, maai ze uit de lucht met je hoorn!” riep ik. De Pokémon keken even wat verbaasd mijn kant op. Ze waren niet gewend om deze soort instructies te krijgen, maar zo te zien besloten ze het er toch maar op te wagen.

Trots dat ik toch een goede techniek had bedacht – ook al was die geïnspireerd door de techniek van een ander – lette ik even niet op wat er om mij heen gebeurde. Ik kon nog maar net een gil inhouden toen iets scherps mijn bovenarm raakte. Meteen keek ik ernaar en ik zag dat een Zubat langs de andere Pokémon was geglipt en zich in mijn arm had vastgebeten. In een reflex maakte ik een vuist van mijn hand en sloeg de Zubat weg van mijn arm, waarbij het wezen mijn arm met een verraste kreet en terugvloog naar de rest. Ik keek naar de wond die lichtjes bloedde en ik slikte. Zubat waren gif-Pokémon, toch? Betekende dat dat de kans groot was dat ze giftanden hadden? Ik haalde diep adem. Dit was niet het moment om daarover na te denken. Ik had geen antidotes bij me en ik was er vrij zeker van dat er geen dokters waren in deze grot. Ik besloot me maar te concentreren op het gevecht. Het zou nogal ongepast zijn om Marcus even te vragen of hij een antidote had, of niet soms?

Ilias
Headbutt had helaas niet het effect waar ik op hoopte. De Zubat waren veel sneller dan ik en vlogen steeds alle kanten op. Ik zuchtte diep. Wat nu? Ik had geen zin om een Zubathapje te worden. Dat nooit! Precies op dat moment hoorde ik de instructies van mijn trainer. Mijn bot gebruiken? Was dat wel een echte aanval? Tja, Headbutt had niet bepaald veel nut, dus dan kon ik net zo goed mijn bot gebruiken. Zodra ik weer een Zubat zag sloeg ik het bot ertegenaan en blijkbaar had ik hem nog goed geraakt uit, aangezien hij even in de lucht wankelde en wat verdwaasd wegvloog. Yes, het werkte! Ik gromde triomfantelijk en sloeg naar een andere Zubat.

Kira
Het grote nadeel aan Pursuit was dat ik de zubat niet tegelijkertijd kon raken, en sommigen waren me ook nog eens te snel af. Een geïrriteerde grom verliet mijn keel toen de Zubat mijn aanval alwéér ontweken. Het was om gek van te worden! Kon mijn trainer dan echt geen betere instructies geven? Eigenlijk wel. En dat gebeurde ook. Ze zei dat ik mijn hoorn moest gebruiken. Eh, wat? Was dat één of andere nieuwe aanval of zo? Ach, het viel te proberen. Ik zette me af, sprong in de lucht en maakte een scherpe beweging met mijn hoofd, en aan het gekrijs te horen had ik op zijn minst twee Zubat volop geraakt. Dus dat was het plan. Ik grijnsde en viel de Zubat opnieuw aan. Ja, hier zou ik nog wel aan kunnen wennen.

Oké, misschien had hij een klein beetje gelogen. Misschien was hij wel iets meer dan geïrriteerd door de Zubat. Nee, irritatie was misschien zelfs een compleet verkeerd woord om zijn relatie met de Pokémon te beschrijven. Het was meer te beschrijven als een soort van angst, alhoewel hij niet bang was voor de Pokémon zelf. Nee, het was eerder dat hij bang was om door ze te worden gebeten. Niet alleen door Zubat, natuurlijk. Om gebeten te worden door welke Pokémon dan ook. Niet omdat het pijn deed, alhoewel het dat natuurlijk wel deed, en dat daarom absoluut ook een van de minpunten was aan gebeten worden door iets, maar om het gore speeksel dat de Pokémon produceerden. Dat was waar Dyrus in het spel kwam. Het was Dyrus’ taak om er voor te zorgen dat de kaken van wilde Pokémon niet in zijn buurt konden komen. Deze keer ging dat helaas niet zo makkelijk; er waren veels teveel Zubat om ze allemaal tegen te kunnen houden. Daarom was hij dan ook dankbaar dat hij nog steeds zijn dikke winterjas aan had. De lange mouwen en de dikke stof zorgden er voor dat zijn bovenlichaam in ieder geval prima beschermd was. Marcus had zijn capuchon opgezet, in een poging zijn hoofd zo goed mogelijk te beschermen tegen de venijnige tanden van de Zubat.

Daar was hij al, de eerste Zubat die hun beschermers had weten te omzeilen. Ondanks dat Dyrus flink zijn best deed, in Marcus ogen deed hij het in ieder geval redelijk, aangezien hij bijna had verwacht dat zijn Scrafty zou proberen om de Zubat uit de lucht te slaan, was het niet genoeg. Wat had hij wel niet gedacht. Een horde Zubat tegenhouden met drie Pokémon? Nee, dat was een plan dat nooit had kunnen slagen. Marcus hurkte, zich zo klein mogelijk makend, zodat de Zubat minder kans hadden om hem te bijten. Hij zag de Pokémon niet meer, maar een luid, scheurend geluid deed hem vermoeden dat een van hen zijn tanden in zijn jas had gezet. Zijn jas, die zeker niet bestand was tegen de Zubat, werd als resultaat in stukken gescheurd. Shit. Straks zou hij niet alleen een nieuwe X-Tranciever moeten kopen, maar zou hij ook nog eens geld moeten spenderen aan een nieuwe winterjas. Het was dan ook een geluk bij een ongeluk dat de winter zo ongeveer voorbij was. De nieuwe jas zou gelukkig kunnen wachten tot de volgende winter in de aantocht was. Die nieuwe X-Tranciever, echter… Hij zou maar eens een manier moeten vinden om daar genoeg geld voor te verzamelen, want het was niet bepaald alsof hij een enorm budget had.

Een luide ‘flatsj’ klonk naast hem; Dyrus had een van de Zubat van hem afgeslagen met zijn staart. Aan de versnelde ademhaling van zijn Pokémon kon Marcus horen dat het hem redelijk wat moeite had gekost om de Zubat op afstand te houden. Het geluid van de flapperende vleugels was inmiddels minder geworden, wat hem deed vermoeden dat een groot deel van de Zubat inmiddels al weg was gevlogen. Niet alle Zubat. Marcus voelde nog steeds iets aan zijn rug hangen. Er zat een Zubat op zijn rug. Waarom haalde Dyrus die er niet af? De Scrafty had net nog een andere Zubat van hem af geslagen. Hoe kon hij de andere niet hebben gezien? Stilletjes bleef Marcus op de grond zitten, wachtend tot hij geen geflapper meer hoorde. Hij voelde vreemd genoeg nog steeds iets op zijn rug zitten. “Zijn ze weg?” fluisterde hij. Voorzichtig haalde hij zijn armen voor zijn gezicht weg. Zijn X-Tranciever had hij per ongeluk op de grond laten vallen, waardoor het zwakke licht nu omhoog scheen en de gehavende mouwen van zijn jas verlichtte. Oh wauw. Yep. Hij moest echt een nieuwe jas gaan kopen. Het was bijna een wonder dat er nog wat van de vulling in de mouwen zat. Hij moest er niet aan denken wat er wel niet zou zijn gebeurd als hij de jas niet aan had gehad.

Marcus zag geen Zubat meer, wat hem er toe bracht om zijn X-tranciever van de grond op te rapen en weer langzaam overeind te komen. Hij richtte zijn X-tranciever op zijn Pokémon in een poging te controleren of deze in orde was. De Scrafty hijgde, en zag er behoorlijk gehavend uit. Verschillende kleine gaatjes waren zichtbaar in de armen van zijn Pokémon. Dyrus was gebeten, en flink ook. De Scrafty stak vermoeid zijn duim op naar zijn trainer, wat voor Marcus een teken was dat hij nog in orde was, voor zover je in orde kon zijn na het bevechten van zoveel Zubat. Dyrus zou het wel overleven. Het was alleen de vraag of hij wel of niet vergiftigd was door de beten van de Zubat. Hij hoopte toch echt van niet, want hij had niet te moeite gedaan om Antidote’s te kopen. Hij had er het nut niet van in gezien, aangezien het bevechten van Zubat niet op de planning had gestaan. Nou ja, het zou vroeg of laat vast wel weggaan als zijn pokémon was vergiftigd. Het was alleen maar te hopen dat het gif niet sterk genoeg was om zijn Pokémon te laten fainten. Nee, dat zou een ramp zijn. Dyrus was zijn enige Pokémon. Als hij Dyrus niet meer had, dan had hij niets meer om zich mee te beschermen. Dat was misschien wel het grootste gebrek dat zijn team had. Het was misschien makkelijker trainen als je maar één pokémon had, maar het was simpelweg een ramp als die ene Pokémon heel toevallig niet meer beschikbaar was om zijn trainer te beschermen. Zich plotseling herinnerend dat hij en Dyrus niet de enige twee in de grot waren, richtte hij zijn licht op het meisje. “Alles… in orde?” vroeg hij, fronsend omdat hij er niet aan gewend was om die woorden uit te spreken. Hij was nooit samen met anderen, laat staan dat hij samen met iemand een horde Zubat bevocht.

Marcus voelde iets trekken aan de achterkant van zijn rug, wat hem er ook weer aan deed herinneren dat hij daar nog een Zubat had zitten. Marcus fronste, zich afvragend waarom Dyrus die er nog niet vanaf had gehaald. Een rilling liep over zijn rug heen. “Dyrus, de Zubat op mijn rug. Haal het er even af, wil je?” zei hij tegen de Pokémon. De Scrafty knipperde verbaasd, alsof hij het niet kon geloven dat hij daadwerkelijk een Zubat over het hoofd had gezien. De Scrafty liep langzaam om zijn trainer heen, waarna Marcus voelde hoe de ongewenste Pokémon met een ruk van zijn jas af werd gehaald. De Scrafty maakte een verward geluid. Waar was zijn Pokémon verbaasd over? Het was toch maar een Zubat? De Scrafty liep terug naar waar hij zojuist had gestaan, met de Zubat nog steeds in zijn handen. De Zubat stribbelde vreemd genoeg niet tegen, wat eigenlijk al even vreemd was als het feit dat Dyrus deze niet ergens tegen een muur had gesmeten. “Dyrus?” vroeg Marcus. De Scrafty fronste, waarna hij zijn armen naar zijn trainer uit stak om de Zubat die hij vast had te laten zien. Waarom…? Oh… Oh. Dat was waarom zijn Scrafty zo verbaasd was geweest. Het was helemaal geen Zubat. Het was een… Een wat? Wat was het? Hij had het nog nooit gezien in Unova. Een… Noibat?

Het gevecht was nog steeds niet voorbij en het begon erop te lijken dat de Zubat steeds dichterbij kwamen, hoewel ik de indruk had dat het er minder waren dan net. Instinctief zette ik een stap naar achteren. Ik wilde echt niet nóg een keer gebeten worden. Even wierp ik een blik op Marcus, die had gehurkt om zichzelf wat beter tegen de Zubat te beschermen. Op zich zou ik dat ook kunnen doen, maar in mijn geval zou het niet veel uithalen. De jongen had een dikke winterjas aan die zijn lichaam wel kon beschermen tegen beten, maar met mijn leren vest was ik meer in het nadeel. Zubat waren gewend om wezens te bijten en zo'n vest was niet bepaald een uitdaging. Ook had ik geen capuchon waardoor ik mijn hoofd kon beschermen. Dan moest ik maar mijn eigen kracht en snelheid gebruiken om de Zubat bij mij weg te houden als ze mijn kant op kwamen. Ik scheen om me heen met mijn Holo Caster, en het leek erop dat de drie Pokémon onze aanvallers wisten tegen te houden. In ieder geval op dit moment. Ik wierp een blik op mijn arm en zag dat het bloeden was afgenomen. Dat vest had dan toch wel iets van de bijtkracht van de Zubat weten tegen te houden. En dat was niet alles, want mijn arm voelde niet vreemd aan en was niet opgezwollen of iets in die richting. Geen vergiftiging, dus. Ik slaakte een zucht van opluchting en keek weer naar het gevecht.

Een “gevecht” kon je het nauwelijks nog noemen. Bijna alle Zubat waren verdwenen en Kira zat er nog één achterna totdat ook deze de hoek omvloog. Ik keek om mij heen. Waren alle Zubat nu weg? “Zijn ze weg?” hoorde ik Marcus fluisterend vragen. “Volgens mij wel,” antwoordde ik zacht, bijna fluisterend. Ik durfde gewoonweg niet meer luider te praten uit angst dat de Zubat zouden terugkomen. Dat konden we écht niet meer aan. Ik zag dat Marcus' jas nodig aan vervanging toe was na dit gevecht, dus blijkbaar hadden de Zubat hem ook stevig toegetakeld. Gek genoeg was ik er dus vanaf gekomen met tandafdrukken in mijn mouw, een paar scheuren in mijn broek en haar dat eruit zag alsof ik door een wervelstorm had gelopen. Tot zover ikzelf en Marcus. Ik scheen met mijn Holo Caster naar mijn Pokémon. Ze hijgden allebei en waren al minstens net zo toegetakeld als wij. Er waren duidelijk rode vlekken en schrammen te zien op Kira's witte vacht, en Ilias had ook een groot aantal bijtwonden. Hij kon in ieder geval van geluk spreken dat hij zijn hoofd kon beschermen. Allebei kwamen ze naar me toe en ik haalde meteen wat potions uit mijn gehavende tas, die ik ook zou moeten vervangen. Ik spoot de potions op de wonden van de Pokémon, die gelukkig leken op te klaren van het middel. Ondanks dat zou het beter zijn als we zo snel mogelijk een Pokémon Center zouden vinden voordat er weer iets zou gebeuren.

“Alles… in orde?” Ik keek op toen ik de vraag hoorde en ik knikte, hoewel het niet erg gemeend was. “Het kon beter... Ben je gewond?” vroeg ik terug, deels uit beleefdheid, deels omdat ik me echt afvroeg of hij ernstig gewond was of niet. Ineens viel me een vreemde bobbel op op de rug van de jongen. Een Pokémon. Was het nog een Zubat? Maar die zaten toch nooit zo? Hij zei tegen zijn Scrafty dat hij de Zubat van zijn rug af moest halen, wat ook gebeurde. Ik kwam wat dichterbij, aangezien ik wel benieuwd was naar wat die Zubat op de rug van Marcus deed. Gek genoeg had de Scrafty de Pokémon voorzichtig vast, iets wat ik niet had verwacht van zo'n vechtersbaas. Toen Dyrus de Pokémon aan zijn trainer liet zien, reageerde hij niet. “Is er iets?” vroeg ik, waarna ik weer wat dichtebij kwam om de Pokémon te zien. Verbaasd keek ik naar de Pokémon in de armen van de Scrafty. Het was duidelijk géén Zubat. Wat was het ook alweer? Ik had ooit een trainer gezien met zo'n Pokémon... Toen wist ik het weer. “Een Noibat...?” mompelde ik. “Wat doet die zo dicht in de buurt van Zubat?” vroeg ik me hardop af, of in ieder geval fluisterend. Ik hurkte om de Noibat wat beter te zien. Ja, het was er echt één! “Verdwaald?” fluisterde ik zonder echt een antwoord te verwachten. Kira en Ilias kwamen ook langzaam dichterbij en bleven achter mij staan. Waarschijnlijk hadden zij ook geen idee wat er precies aan de hand was. Ik keek even om mij heen. Wat als er nog meer Noibat in de buurt waren?

Fronsend keek Marcus naar het kleine wezentje. Waarom…  Veel meer kon hij zich niet afvragen, want zijn gedachten werden verstoord door het antwoord dat de brunette op zijn vraag gaf. “Het kon beter... Ben je gewond?” Marcus schudde met zijn hoofd. “Nee,” zei hij, haar nu aankijkend omdat hij besefte dat de Pokémon waarschijnlijk niet zou kunnen ontsnappen uit de greep van zijn Scrafty. “Hooguit mijn trots, maar daar was sowieso al niet veel van over,” zei hij met een bittere glimlach. Sterker nog, elke keer als hij iets had gevonden waar hij ook maar een beetje trots op was, dan werd dit ruw van hem afgenomen. Maar dat was een geheel ander verhaal, dat dan ook niets te maken had met de huidige situatie. Marcus eindigde zijn glimlach door zachtjes te snuiven, zodat het er eerder op zou lijken dat hij het als grap had bedoeld. Nee, zoiets hoefde hij niet aan andermans neus te hangen. Al helemaal niet iemand die hij nog maar net kende. Het irriteerde hem plotseling dat Christina waarschijnlijk had gezien hoe hij als een lafaard op de grond was gaan zitten in een poging zich te beschermen tegen de Zubat, alhoewel hij het op het moment zelf eerder als een uiterst slimme strategische zet had gezien dan als iets anders.

“Een Noibat...?” fluisterde Christina  nu. Marcus knikte. Hij had dus correct gegokt. De Pokémon was inderdaad een Noibat. “Wat doet die zo dicht in de buurt van Zubat?” vroeg het meisje zich af. Marcus begon opnieuw te fronsen. Buiten het feit dat de Pokémon er ergens hetzelfde uitzagen qua lichaamsbouw, was het inderdaad vreemd dat de Noibat zich in de buurt van de Zubat had begeven. “Verdwaald?” fluisterde ze nu. Verdwaald in de grot waar hij in leefde. Hoe ironisch zou dat wel niet zijn. Maar alsnog, een Noibait was een Pokémon die hij nog nooit eerder had gezien. Niet in levende lijve, in ieder geval. Langzaam liet hij zijn blik over de Pokémon heen glijden. Als Dyrus niet meer in staat zou zijn om voor hem te vechten, of het nu of later was, dan zou hij een groot probleem hebben. Toen hij nog in Unova rond had gereisd, had hij altijd een back-up gehad. Zijn Dewott. Terwijl hij zijn voormalige starter Pokémon vrijwel nooit had gebruikt in gevechten nadat hij Dyrus had gevangen, was het een fijn idee geweest om iets achter de hand te hebben voor het geval dat. Misschien, heel misschien, was het verstandig om weer zoiets te hebben. Het hoefde niet eens een Pokémon te zijn die heel sterk was, alhoewel dat natuurlijk wel een fijne bijkomstigheid zou zijn.

“Ik ga hem vangen,” besloot Marcus. Zijn Scrafty keek hem verbaasd aan. Wat. Marcus wilde een Pokémon vangen? Dat was dan ook voor het eerst. De Noibat scheen al even verward te zijn door de situatie. Hoe ging dat ook alweer, dat vangen van een Pokémon? Het wezen moest eerst verzwakt worden, right? Marcus  gaf een knikje naar zijn Pokémon, die hem enkel met opgetrokken wenkbrauwen aan bleef kijken. Waarom wilde Marcus de Noibat vangen? Was hij niet goed genoeg voor hem? Zo slecht had hij het toch niet gedaan tegen de Zubat? Goed, hij had er misschien een paar laten ontsnappen, maar- “Dyrus, je bent toch hopelijk niet te moe om tegen een enkele Noibat te kunnen vechten?” vroeg Marcus. Hij glimlachte, maar het was niet bepaald vriendelijk. De Scrafty snoof, bijna beledigd door de opmerking van zijn training. Te moe? Nee, moe zijn was niet iets dat in zijn woordenboek stond. Marcus wilde dat hij de Noibat aanviel? Goed, dan zou hij hem aanvallen ook. Zolang zijn trainer maar niet verwachtte dat er ook maar iets van de Pokémon over zou zijn als hij met hem klaar was.

Ruw smeet Dyrus de Noibat tegen de wand van de gang aan. Het geluid dat het voorbracht gaf hem een voldaan gevoel. De Noibat slaakte een kreet, waarbij hij een blauw gekleurde cirkel afvuurde. Dyrus deinsde achteruit, de wanden van de grot leken plots te dansen, en de vloer onder hem leek ook al te bewegen. Wat was dit? Was er een aardbeving? In paniek door de plotselinge verandering in zijn omgeving keek de Scrafty naar zijn trainer, wiens hoofd constant van grootte veranderde. Eh? Zijn blik schoot in het rond, nu ook naar Christina en haar Pokémon, die er ook alles behalve normaal uit zagen. Oh. Het was dus geen aardbeving. Dyrus schudde verwoed met zijn hoofd in een poging zijn zicht weer normaal te krijgen. Stomme Noibat. Dat was niet cool. De Noibat zelf was inmiddels weer overeind gekrabbeld, om nu waarschuwend naar Dyrus te grommen en te sissen. Marcus fronste, nu twijfelend of hij wel de juiste beslissing had gemaakt. Waarom deed de Noibat nauwelijks iets terug? Dyrus scheen het in ieder geval niet uit te maken, want hij had de Pokémon een harde klap met zijn staart gegeven, waardoor deze weer tegen de muur aan werd gesmakt. Marcus, die intussen een Pokéball ergens onderin zijn tas had weten te vinden, liep nu op de Pokémon af, om de Pokéball tegen zijn gezicht aan te duwen voordat deze de kans kreeg om weer overeind te krabbelen. Hij twijfelde of hij de Noibat genoeg verzwakt had, maar hij was te lui om nog veel langer te wachten.

De Noibat was niet genoeg afgezwakt en schoot uit de Pokéball na een moment heen en weer gewiebeld te hebben, klaar om door te vechten.

Een diepe frons verscheen op Marcus’ voorhoofd. Dyrus had het blijkbaar niet voor elkaar weten te krijgen om de Noibat genoeg te verzwakken. Hij keek zijn Pokémon beschuldigend aan, waarna deze nijdig snoof, alhoewel dat waarschijnlijk eerder was omdat de Noibat hem in zijn maag had getackled nadat hij uit de Pokéball was ontsnapt, dan dat het was door de blik van Marcus. Dyrus sprong de lucht in voor een High Jump Kick, iets dat niet bepaald slim was aangezien er niet bepaald veel ruimte in de krappe gang was, om enkel weer tegen de grond te worden gesmakt door een sterke windvlaag die de Noibat had geproduceerd. Nog net kon de Scrafty de zelfvoldane grijns op het gezicht van de Noibat zien. Die kleine… Dat was de druppel. De Noibat had hem nu oprecht pissig gemaakt. “Kom op, Dyrus. Het is maar een Noibat. Zo moeilijk is het toch niet?” zei Marcus tegen zijn Pokémon. Dyrus snoof. Marcus had makkelijk praten. Hij was niet degene die er tegen vocht. De Scrafty gaf een harde trap tegen de losliggende stenen op de grond aan, zodat deze op de Noibat afvlogen. Het was niet zo effectief als een rookgordijn als Sand Attack was, maar als het werkte, dan was het voldoende voor hem. Terwijl de Noibat was afgeleid door de vliegende stenen zorgde Dyrus er voor dat hij aan de andere kant van de Pokémon kwam te staan, waarna hij in de lucht sprong voor om zijn High Jump Kick opnieuw uit te voeren . Een tevreden grijns verscheen op zijn gezicht, gevolgd door zijn been, dat hij genadeloos op de rug van de Noibat neer liet komen. Daar. Dat was hoe het moest. Eenmaal weer op de grond had hij zijn voet stevig op de Noibat gezet, zodat deze niet meer zou kunnen ontsnappen. Langzaam liep Marcus naar de twee Pokémon toe, waarna hij de Pokéball opnieuw tegen het gezicht van de Noibat aandrukte.

De Pokéball schudde ditmaal meerdere keren, maar het mocht niet baten: De Noibat schoot uit de pokéball.

Een keer uit de Pokéball weten te ontsnappen, dat kon nog. Dan had hij het op toeval af kunnen schuiven. Maar twee keer? Dat was gewoon onacceptabel. Het betekende waarschijnlijk óf dat Dyrus niet zijn best deed, óf dat de Noibat sterker was dan hij had gedacht. Wel, het was mogelijk dat Dyrus gewoon nog vermoeid was van de Zubat. Maar als de Noibat daadwerkelijk sterker was dan dat hij in de eerste instantie had gedacht… Misschien dat hij het dan wel waard was om getraind te worden. Terwijl de Noibat hem irriteerde omdat hij nu al twee keer uit de Pokéball vrij had weten te breken, had deze nu zijn interesse weten te wekken. Van een ondoordachte beslissing was hij veranderd in een uitdaging. Langzaam verscheen er een glimlach op het gezicht van Marcus. “Dyrus, kom eens hier,” zei hij tegen zijn Pokémon, terwijl hij ondertussen de Noibat met zijn ogen in de gaten hield zodat deze niet zomaar weg zou kunnen vluchten. Twijfelend liep de Scrafty naar zijn trainer toe, zich afvragend waarom zijn trainer hem niet direct door liet vechten. “Hier, blijf even stil staan,” mompelde Marcus. Geheel tegen zijn principes in had Marcus de enige potion die hij mee had uit zijn tas gehaald, waarna hij deze voorzichtig op de met beetwonden bezaaide huid van zijn Scrafty spoot. Dyrus trok een gezicht, het was duidelijk dat het spul prikte, wat er ook in mocht zitten. Snel hierna verscheen echter al weer een opgelucht uitdrukking op zijn gezicht; het was duidelijk dat de potion deed waar hij voor bedoeld was.

“Sorry dat het zo lang duurt. De Noibat wil blijkbaar niet echt,” zei Marcus, zich hierbij op Christina richtend. Hij keek vervolgens weer naar zijn Pokémon, die hem een knikje schonk als teken dat hij klaar was om verder te gaan. Verbazingwekkend genoeg was de Noibat nog niet weg gevlogen. Het leek bijna alsof de Pokémon het als niets meer dan een dom spelletje zag. Dat gaf niet. Die mentaliteit zou hij er wel uitwerken als hij de Noibat eenmaal gevangen had. “Dyrus, Feint Attack!” beval Marcus. Hij had eindelijk het besluit genomen om zijn Pokémon bevelen te geven. Niet omdat hij dacht dat Dyrus het niet zelf af kon. Integendeel. Dyrusgaf een kort knikje. Alhoewel hij ietwat teleurgesteld was dat zijn trainer hem niet meer zelf liet vechten, was er geen haar op zijn hoofd die er aan dacht om tegen het bevel in te gaan. In plaats daar van zou hij zijn woede africhten op de Noibat. Het was allemaal zijn schuld. Als zij niet op was komen dagen, dan was er niets aan de hand geweest. Want het feit dat Marcus nu geïnteresseerd was in de Pokémon, kon maar een ding betekenen. Hij overwoog echt om hem te vervangen door de Noibat. En het enige wat hij daar aan kon doen, dat was eigenlijk laten zien dat hij nog steeds superieur was, zelfs als dat er toe zou leiden dat zijn trainer de Pokémon alsnog zou vangen. Hij weigerde simpelweg om hetzelfde lot te ondergaan als zijn voorganger, en dit was in zijn ogen de enige manier om dat te doen.

Hij zette zich af van de grond, om zo naar de Noibat toe te snellen. In plaats van over de grond te lopen, echter, sprong hij van muur naar muur, om zo al zigzaggend op de vliegende Pokémon af te gaan. De Noibat gebruikte opnieuw zijn Gust, wat Dyrus deze keer wel uit balans bracht, maar wat er niet in slaagde om hem volledig tegen te houden. Nu hij bij was gekomen van de ergste schade van het vorige gevecht, was de Gust enkel genoeg om hem af te remmen. Voordat de Noibat kon reageren, was Dyrus al achter hem beland. Hij gaf deze Pokémon opnieuw een harde trap, waardoor deze tegen de wand van de grot aan werd gesmeten. De Noibat was echter direct weer overeind gekrabbeld, om hierna al even snel op Dyrus af te vliegen, die nog bezig was met het voltooien van zijn landing. Venijnig zette de Noibat zijn tanden in de schouder van de Scrafty, die een pijnlijke grom liet horen. Ja hoor, het was heus niet alsof er al genoeg gaten in zijn armen zaten. Dyrus griste met zijn arm naar de gevleugelde Pokémon, die inmiddels al weer op was gestegen, waardoor hij mis greep. Irritant ding. Had hij soms ook nog nooit geleerd dat het onbeleefd was om iemand te bijten? Hij snapte nu pas echt waarom Marcus zich zo erg aan de Zubat irriteerde. Ze hadden geen manieren. Het was dan ook hoog tijd dat hij de Noibat wat manieren bij bracht.  

“Dyrus, gebruik je Swagger,” zei Marcus. De Scrafty keek kort, fronsend naar zijn trainer, om vervolgens weer naar de Noibat te kijken. Swagger? De Scrafty grijnsde, waarna hij iets dat alleen maar verschrikkelijk vulgair kon zijn tegen de Noibat zei, om vervolgens zijn lichaam een kwartslag te draaien en meerdere keren op zijn eigen achterwerk te slaan. De Noibat snoof. Wat het ook was dat Dyrus gezegd had, het was vast en zeker een belediging geweest. Met een grote vaart vloog de Noibat op Dyrus af, die er op reageerde door op het laatste moment aan de kant te springen, zodat de Pokémon in volle vaart tegen de wand van de grot aan vloog. Dyrus liet een korte lach horen. Swagger, dat had hij wel. “Dyrus, Brick Break!” Zonder de Noibat ook maar een seconde te geven om zichzelf te herstellen van de schade die hij had opgelopen door tegen de muur aan te vliegen, raakte de Scrafty de Noibat met een karate-chop in zijn rug, waarna hij zijn voet opnieuw op het lichaam van de Noibat plantte, die nu alweer op de grond lag. Voor de derde keer liep Marcus naar de Pokémon toe, waarna hij de Pokéball ruw tegen deze aandrukte. “Waag het eens om er weer uit te komen,” siste hij tegen de Pokéball.

De Pokéball schudde meerdere malen heen en weer, maar de Noibat gaf het uiteindelijk op en gaf zich over. Gefeliciteerd, je hebt een Noibat gevangen!

Met opgetrokken wenkbrauwen keek Marcus naar de Pokéball. Wel, dat had zeker een stuk langer geduurd dan hij had verwacht. Nu… moest hij de Pokémon een nickname geven, right? Nou ja, het was niet alsof het perse nu moest. Het zou vast geen probleem zijn als hij daar even mee zou wachten. “Goed werk, Dyrus,” zei hij tegen zijn Pokémon, die nu lichtjes grijnsde ondanks dat hij liever niet had gewild dat zijn trainer de Noibat had gevangen. De Scrafty haalde zijn schouders op, alsof het een fluitje van een cent was geweest. Wat een leugenaar. “Sorry voor het oponthoud,” verontschuldigde hij zich met een zachte glimlach, zich nu eindelijk weer op Christina richtend. Het was vast saai geweest om toe te moeten kijken hoe hij een Pokémon ving. Tenminste, hij ging er van uit dat dit was wat ze had gedaan. Arceus mocht weten waar ze mee bezig was geweest. Het was niet alsof hij echt de tijd had gehad om uitgebreid op haar te letten. "Hoe dan ook..." begon hij, zich vaagjes realiserend waarom hij eigenlijk de grot in was gegaan. Niet voor een vangst, in ieder geval. "Zijn jouw Pokémon genoeg hersteld om nog door te kunnen gaan met de training? Na die Zubat?" vroeg hij, niet eens omdat hij nieuwsgierig was naar hoe haar Pokémon het er vanaf brachten. Nee, nu hij het vangen van de Noibat uit de weg had, wilde hij alsnog proberen om nog wat te kunnen trainen. Dyrus scheen tenslotte weer wat uitgerust te zijn. Het enige wat hij nu nog wilde weten, was of hij zelf de trainingsplek moest zoeken, of dat hij er op kon vertrouwen dat haar Pokémon hun er naar toe zou brengen.

“Ik ga hem vangen,” zei Marcus nadat hij blijkbaar even had nagedacht. Ik merkte op dat zijn Scrafty hem even verbaasd aankeek. Waarom? Zo vreemd was het toch niet dat een trainer meerdere Pokémon ving? Alhoewel... Voor zover ik wist had Marcus geen andere Pokémon, anders had hij die vast wel laten deelnemen aan het gevecht. Had hij dan liever één sterke Pokémon dan een gevarieerd team? Dat was niet handig, zeker niet als hij een trainer zou tegenkomen met een fee-type Pokémon. Een Scrafty zou daarvan verliezen, en een Noibat ook. Tja, misschien dat hij nog wel een Pokémon zal vinden die zulke tegenstanders wel zou aankunnen. Maar goed, een Noibat was zeker geen slechte Pokémon, en de evolutie daarvan al helemaal niet. Zolang de jongen maar niet zou denken dat hij alle gyms zou kunnen verslaan met twee Pokémon, of hij moest een soort superkracht hebben of iets in die richting. Of hij zou een legendarische Pokémon tegenkomen, dat kon ook nog, maar die kans was klein. Erg klein.

De strijd begon zodra Dyrus de Noibat tegen de muur had geworpen, maar al snel zette de Noibat de tegenaanval in. Ik had al wel vaker trainers gezien die Pokémon vingen en ik had het zelf ook al een keer gedaan, dus erg bijzonder was dit niet. Behalve de vechtstijl van de Scrafty, die was wel wat aan de speciale kant. Ondanks dat vond ik het niet erg interessant om naar een gevecht te staan kijken. In dit geval zou voor mij pas interessant zijn zodra de Pokémon ook werkelijk gevangen was, maar zover was het nog niet. De Noibat ontsnapte uit de Pokéball die Marcus tegen hem had aangedrukt. Ja, dit kon nog wel even duren. Even wierp ik een blik op mijn Pokémon. Ze zagen er werkelijk een stuk beter uit dan na het gevecht met de Zubat. Misschien dat we toch nog wat konden gaan trainen voordat we naar een Pokémon Center zouden gaan. Terwijl Kira was gaan liggen op de grond en nonchalant naar het gevecht keek, hield Ilias zijn blik strak op de vechtende Pokémon gericht. Hij leek bijna een kind dat naar een spannende wedstrijd op tv aan het kijken was.  Het was duidelijk dat de Cubone nog genoeg vechtlust had voor vandaag. “Even geduld,” zei ik tegen hem, waardoor hij iets kalmeerde. Het was niet de bedoeling dat hij zich ging mengen in dit gevecht. Ik keek om me heen en eigenlijk was er niets opvallends te zien in de grot waarmee ik me kon bezighouden, dus ik besloot maar gewoon te kijken naar het gevecht en Marcus' pogingen de Pokémon te vangen.

Na een tijdje zat de Noibat dan toch in de Pokéball. Wow, dat was een hardnekkige om te vangen! Het gevecht had toch wel even geduurd. Nadat Marcus zijn Scrafty een compliment had gegeven richtte hij zijn aandacht weer op mij. “Sorry voor het oponthoud,” zei hij met een zachte glimlach op zijn gezicht. “Oh, dat geeft niet hoor, ik zou die kans ook gegrepen hebben,” zei ik glimlachend. Het was waar wat ik zei; ik zou ook geprobeerd hebben de Noibat te vangen als ik in Marcus' schoenen had gestaan. "Hoe dan ook..." begon hij. Ergens had ik het gevoel dat hij iets ging zeggen in verband met het trainen. "Zijn jouw Pokémon genoeg hersteld om nog door te kunnen gaan met de training? Na die Zubat?" Yup. Het had met het trainen te maken. “Ja hoor, dat komt wel goed. Ik heb toch nog een paar potions bij me voor het geval dat,” antwoordde ik. Ilias leek blij te zijn met het nieuws en wees meteen naar een plek wat verderop in de grot. Op het eerste gezicht waren er daar geen Zubat. “Zo, dat wordt dan de tweede trainingssessie van vandaag,” zei ik alsof het bevechten van Zubat niets meer was geweest dan een opwarming. Met mijn humeur weer op het juiste niveau liep ik alvast met mijn Pokémon in de richting van de plek die de Cubone had aangewezen. Ineens schoot me iets te binnen en ik draaide mij om naar Marcus. “Heb je trouwens al een naam bedacht voor jouw Noibat?” vroeg ik, half uit beleefdheid, half uit nieuwsgierigheid.

Onderzoekend bekeek Marcus de Pokéball, alsof hij pas nu door had wat hij wel niet had gedaan. Hij had een Pokémon gevangen, iets dat tot dusver eigenlijk totaal tegen zijn principes was, als je zijn Scrafty niet mee telde. Wel, het was nu niet echt meer om te keren. Misschien was het juist wel goed dat hij had besloten om zijn team uit te breiden. Een nieuwe regio, een nieuwe Pokémon. Ja, dat klonk wel goed. Het was nu maar te hopen dat de Noibat degelijk bleek te zijn, en niet een totale tijdverspilling. “Ja hoor, dat komt wel goed. Ik heb toch nog een paar potions bij me voor het geval dat,” beantwoordde Christina zijn vraag. Marcus knikte. Mooi, dan hoefde hij zich daar in ieder geval geen zorgen meer om te maken. “Zo, dat wordt dan de tweede trainingssessie van vandaag,” zei ze. Marcus snoof, waarna hij even grijnsde. Het was maar wat je een training noemde. Als hij uit kon gaan van de aanwijzing van de Cubone, waren ze zo ongeveer bij de trainingsplek gearriveerd. Dat was tenminste positief nieuws.

Onbewust gleed Marcus’ blik naar Dyrus, die met zijn armen over elkaar heen geslagen om zich heen keek, de plek in zich op nemend. Het was er redelijk open, wat er voor zorgde dat er meer dan genoeg ruimte was om vrij in te kunnen bewegen, in tegenstelling tot de gangen waar ze zich zojuist in hadden begeven. Dit zou inderdaad nog wel eens een geschikte trainingsplek kunnen zijn. Misschien zelfs wel een plek die hij zou moeten proberen te onthouden voor het geval hij besloot om ergens in de verre toekomst terug te keren voor een tweede trainingssessie. “Heb je trouwens al een naam bedacht voor jouw Noibat?” vroeg Christina. Marcus trok zijn wenkbrauwen op. “Een naam?” herhaalde hij, alsof hij het concept van het benamen van een Pokémon nu pas voor het eerst hoorde. Zijn wenkbrauwen zakten weer omlaag, waarna ze veranderden in een bedenkelijke frons. Moest hij nu een naam verzinnen? Ter plekke? Dat ging hem dus niet worden.

“Ik… heb er nog niet echt over nagedacht. Namen geven is niet echt een van mijn beste kwaliteiten,” bekende hij, zich herinnerend dat het ongeveer een week of twee had geduurd voordat hij Dyrus een echte naam had gegeven. Intussen had hij zijn Pokémon aangesproken met ‘hé jij’, en aangezien Dyrus er naar had geluisterd, had hij geen reden gezien om niet zijn tijd te nemen met het geven van een naam. Marcus haalde nu dan ook zijn schouders op. “Het geven van een naam heeft op het moment niet echt haast, vind ik. Ik denk dat ik er nog even mee wacht. In ieder geval tot er iets in mij op komt dat niet verschrikkelijk is, of iets dat bij de Noibat lijkt te passen,” zei hij, om vervolgens tevreden te glimlachen. Het was maar een naam. Zoveel maakte het nou ook weer niet uit hoe zijn Pokémon zou heten, of wel soms? Voor zijn part zou hij de Noibat gewoon Bob noemen. De naam maakte niets uit. Het waren de prestaties van zijn Pokémon waar het hem om ging. Bovendien, waarom zou hij de Noibat een naam geven als hij nog niet eens zeker was dat deze een vast lid van het team zou zijn?

“Ik… heb er nog niet echt over nagedacht. Namen geven is niet echt een van mijn beste kwaliteiten,” antwoordde Marcus. Ach, zo verschrikkelijk was dat ook weer niet. Ik had ook namen moeten bedenken voor mijn eigen Pokémon, en dat duurde wel even in mijn geval. Het was wel zo fijn als Pokémon een goede, originele naam hadden, toch? “Het geven van een naam heeft op het moment niet echt haast, vind ik. Ik denk dat ik er nog even mee wacht. In ieder geval tot er iets in mij op komt dat niet verschrikkelijk is, of iets dat bij de Noibat lijkt te passen,” voegde Marcus er nog aan toe, waarna hij glimlachte. Ergens leek het wel op de manier waarop ik namen bedacht. Het grote verschil was wel dat ik vaak te veel namen in gedachten had en juist de tijd moest nemen om er de beste uit te kiezen. “Och, het is niet verplicht om meteen een naam te geven, toch?” zei ik glimlachend, waarna ik weer naar mijn Pokémon keek. “Zo, tijd om te trainen.”

Voordat ik écht begon met het trainen van de twee Pokémon keek ik even naar Marcus. “Ik neem aan dat je liever alleen traint, of niet?” vroeg ik, aangezien hij tijdens het gevecht met de Zubat niet erg op mij of mijn Pokémon had gelet. Of tenminste, daar het het op geleken. Ondertussen stond Ilias voor Kira, duidelijk klaar voor een gevecht.

(Sorry voor de verschrikkelijk korte post, ik weet even niet goed hoe ik hier iets langs van kan maken ^^")