Apparently we both do not like Caterpies.

<sub>Banyan was een leuk stadje, maar ondanks dat wilde ze wel graag verder zodat ze eens wat meer kon verkennen hier. Echter bevond de eerste gym zich daar en was het onverstandig om gewoon blind door te reizen en later weer helemaal terug te moeten omdat ze de badge nog niet had. Maar de gymleader uitdagen durfde ze nog niet. Ze mocht dan wel in het voordeel zijn met Tubby, hij had nog flink wat te leren en het was sowieso onverstandig om met maar één Pokémon een gym uit te dagen. Tenzij deze Pokémon natuurlijk super sterk was, maar Tubby had nog steeds de gewoonte zichzelf te verstoppen in zijn schildje wanneer hij iets dreigend vond. En hij vond heel veel dingen bedreigend.
Vandaar dat ze besloten had om wat te gaan trainen in Cedar Forest. De reden dat ze hier wilde gaan trainen was omdat ze geen hengel had om mee te vissen bij het stand en het ook te koud was om te rennen door het water daar. Het stond haar echter helemaal niet aan om daar te gaan trainen, gezien ze doodsbang was om alleen te gaan. Wat als ze weer aangevallen zou worden door Caterpie’s? Maar ze had geen andere keus, ze moest haar angst maar even aan de kant schuiven. Zij het ook zo dat het een goed voorbeeld voor Tubby zou zijn.

Vlak voordat ze het bos inging pakte ze de Pokéball van de Squirtle tevoorschijn en liet hem eruit. Deze schudde zijn hoofdje waarna hij naar haar keek met een vragende blik. ’We gaan een beetje trainen, Tubby en wie weet ontmoeten we weer een nieuw vriendelijk gezicht zoals de vorige keer!’ Het was wel jammer dat ze nu niemand bij zich had, maar dan zou ze gewoon dichtbij de grens blijven. Daar zou de kans op problemen vast een stuk kleiner zijn.
Samen met de Squirtle betrad ze het bos en keek ze om zich heen. Wat was een goede plek om te beginnen? Ze hield halt en keek om wanneer ze wat hoorde. Twee hoge stemmetjes en het klonk net alsof ze aan het bekvechten waren. Nieuwsgierig liep ze ernaar toe, maar lopen veranderde al snel in sluipen en van een afstandje keek ze samen met Tubby naar wat er nou precies aan de hand was. Bij het zien van een Caterpie stokte haar adem een beetje in haar keel, maar toen ze de andere Pokémon zag lichtten haar ogen op. De onbekende Pokémon scheen ook niet zoveel van Caterpie’s te houden, maar of ze hem nou ook echt aanviel kon ze niet zeggen. Het leek meer alsof ze hem terecht wees op wat dingen.
Niet nadenkend over het volume van haar Pokédex pakte ze deze erbij en richtte hem op de onbekende Pokémon. ”Petilil, de bloembol Pokémon. Petilil leeft het liefst in een omgeving met een vruchtbare grond waar allerlei planten in overvloed kunnen groeien.” De twee wilde Pokémon keken op, waarna de Caterpie alweer snel wegkroop, maar de Petilil liet een dreigend geluidje horen – wat Miwa eerder schattig vond dan dreigend – en bleef staan waar ze stond. Rustig stond het meisje op en zette ze een paar passen dichterbij. ’Hallo,’ glimlachte ze, ’Ik zag dat jij ook niet zo van Caterpie’s houdt, ik deel die mening met je.’ Ietwat arrogant trok de kleine gras Pokémon haar neus op en keek daarbij weg. Als reactie fronste Miwa, niet zo goed wetende wat ze nou moest doen. Gewoon proberen dan maar? Ze keek even naar Tubby, die naast haar stond en niet echt bang leek te zijn voor de ander. Maar misschien was vechten wel helemaal niet nodig, als het niet hoefde was dat mooi meegenomen.
Uiteindelijk pakte ze een Pokéball en gooide deze tegen de Petilil. Ze wist wel hoe het hele vangen ongeveer werkte, maar in de praktijk bleef het toch iets anders. Voorzichtig liep ze naar de Pokéball die wild heen en weer schudde, bleef er vlak voor staan en wilde hem oppakken toen hij plots weer openging. Geschrokken zette Miwa een stap naar achteren, waarna ze haar evenwicht verloor en op haar kont viel. Toen ze opkeek zag ze een boze Petilil voor zich, die zich klaar maakte om haar aan te vallen. Met grote ogen keek ze toe hoe de Pokémon een zaadje tevoorschijn haalde en deze met de bladeren op haar hoofd vasthield, waarna ze hem richting de trainer gooide. De hief haar armen op, wist niet hoe ze zich anders moest verweren. Echter kwam er maar niks, pas toen ze een plofje op de grond hoorde keek ze op.
Tubby was opgesprongen en had de ‘kogel’ voor haar opgevangen. Zijn landing was niet vlekkeloos geweest, maar hij lag tenminste niet meer op zijn rug. Het zaadje hield hij in een van zijn handen en hij keek ernaar terwijl hij weer overeind kwam. ’S-Squir!’ kwam er bang over zijn lippen wanneer er ineens een soort van lianen uit het zaadje kwamen die zich om zijn hele lichaam verstrengelden. Zijn trainer snel op hem af. ’Kan je nog bewegen?’ Ietwat onhandig bewoog de Squirtle al zijn ledematen, waarna hij wilde aangeven dat het wel ging – maar een rode gloed verscheen en een kreet ontsnapte uit zijn keel in plaats van een geruststellend geluidje. Met een ruk keek Miwa om naar de Petilil die een soort van lachend geluidje maakte. ’Nu ga je te ver!’ merkte het meisje boos op waarna ze haar blik richtte op haar Squirtle en bezorgd naar hem keek. Deze kwam met wat moeite overeind, waarna hij naar de Petilil keek. ’O, Tubby… Wat moeten we nu doen?’ Tubby keek eerst even naar de grond waarna hij opkeek met een vastberaden blik, een blik die Miwa een beetje van haar apropos bracht. ’Squirtle.’ Was het enige wat hij zei, zijn houding liet blijken wat hij eigenlijk bedoelde. Nog steeds verrast knikte het meisje waarna ze recht ging staan. ’Oké dan. Tubby, probeer haar te raken met een Tackle!’ Ze hoefde het geen tweede keer te zeggen want het leek net alsof de Squirtle gewoon gelanceerd werd. Sinds wanneer was hij zo snel?...
De lachende Petilil had het blijkbaar niet zien aankomen en werd dus ook goed geraakt. De Squirtle kwam terecht op zijn vier poten en bleef zo staan. De Petilil was de lucht ingeduwd en kwam hard neer op de grond, waarna ze boos overeind kwam. Ze wilde weer een aanval doen. ’Tubby, geef haar niet de kans om nog iets te doen!’ Opnieuw wilde de Squirtle weer een tackle doen, maar halverwege werd hij gestopt door weer een rode gloed afkomstig van de plant die om hem heen gewikkeld zat. De Petilil nam hierdoor rustig de tijd om… Wat deed ze eigenlijk? Ze had haar oogjes dichtgeknepen en het leek net alsof ze ietsjes groter werd.
Miwa schudde haar hoofd, wetende dat de tijd doortikte. ’Tubby, ik weet dat je het kan, snel!’ Met moeite kwam de Squirtle overeind waarna hij zich afzette en op de ander afrende, waarna hij deze wilde tacklen – maar zijn aanval werd ontweken. Zodra hij de grond weer aanraakte zette hij zich opnieuw af, vuurde zich weer eens af op de ander en deze keer wel met succes. De ander had vast niet verwacht dat hij zich zo snel zou herstellen. Woest kwam de kleine gras Pokémon overeind, waarna ze weer een aanval wilde doen maar ze werd onderbroken door een Pokéball die haar hoofd raakte. Die vervolgens ook openging en haar opslokte. Wetende dat de volgende aanval haar Squirtle vast pijn zou doen had Miwa een Pokéball gegooid om niet alleen zo de ander hiervan te verhinderen, maar ook in de hoop de Pokémon misschien te vangen. Gespannen keek zowel de trainer als de Pokémon naar de Pokéball die heen en weer bewoog, allebei hopend dat er niks meer uit zou komen.

De Pokéball schudde een paar keer heen en weer, maar opnieuw ontsnapte de Petilil op het laatste moment uit de bal.

Krampachtig balde ze haar handen tot vuisten. Ergens hoorde ze een zwak geluidje, afkomstig van haar Squirtle. Ze had geen idee hoe ze dit kon stoppen, Tubby scheen het wel te weten: aanvallen. Maar ze wist niet hoelang hij het nog vol kon houden. Met tranen in haar ogen keek ze naar hem, keek hoe hij wachtte totdat zij zou zeggen wat hij moest doen. Maar ze wist niet meer wat zij moest doen, laat staan wat hij moest doen. Het feit dat de Pokémon toch uit was weten te breken uit de Pokéball kwam dan ook hard aan. Ze wist niet wat er zou gebeuren als ze Tubby op zou pakken en weg zou rennen, wat als dat effect zou blijven? De enige die het waarschijnlijk zou kunnen stoppen was die Petilil, maar die zou nooit naar haar luisteren tenzij ze haar ving. En na twee pogingen was het alsnog niet gelukt.
Meer tijd om na te denken kreeg ze niet, want er volgde een aanval: de Petilil maakte zich was kleiner en een rode straal afkomstig van de donkergroene balderen kwam recht op de schildpad Pokémon af. ’Tubby, snel ontwijk hem!’ Succesvol wist de Squirtle de aanval te ontwijken, door schuin naar zijn tegenstandster te springen, waarna hij zich omdraaide en de ander wegduwde met zijn staart. En blijkbaar had hij best hard geslagen met zijn staart, want de kleine Petilil werd ver weg geduwd en viel zelfs om. ’Snel Tubby, nu ze kwetsbaar is!’ Dat hoefde ze geen tweede keer te zeggen, opnieuw zette de Squirtle zich af en duwde de Petilil nog verder weg, zorgde ervoor dat deze tegen een boom aan knalde.
Gespannen keken beiden toe hoe ze op de grond viel. Miwa had besloten om pas weer een Pokéball te gebruiken als de ander niet meer goed overeind zou kunnen komen, want nog zo’n grote tegenslag konden ze niet gebruiken. Helaas kwam de Petilil toch weer overeind en opnieuw probeerde ze weer die rode straal aanval, Miwa had geen idee wat het was, maar ze was te laat om te reageren net zoals Tubby die goed getroffen werd. Met moeite bleef de Squirtle overeind staan, maar zakte uiteindelijk toch een beetje door zijn pootjes wanneer de plant die zich om hem heen had gewikkeld weer zijn werk deed. Met een frons keek ze naar de Petilil en toen snapte ze het: iedere keer als die planten oplichtten leek het slechter te gaan met Tubby en beter met haar. En gezien het een rode gloed was en die rode straal ook rood was… Hadden ze vast beiden hetzelfde effect. ’We mogen niet meer geraakt worden…’ sprak ze bedenkelijk, ’Oké Tubby, nog maar een klein beetje, ik weet precies wat we moeten doen.’
Nog een aanval volgde van de Petilil en de Squirtle ontweek hem. Dit ging een tijdje zo door, totdat Miwa in beweging kwam. ’Tubby, nog een laatste tackle – geef alles wat je hebt!’ Weer zette de Squirtle zich af en beukte tegen de Petilil aan, die opnieuw hard tegen de boom aankwam waarna ze toch weer overeind kwam – maar dit duurde niet lang. Een takje was afgebroken door de harde trilling en viel naar onderen, recht op de Petilil. Deze viel hierdoor weer om en bleef nu liggen. ’Oké… Driemaal is scheepsrecht,’ sprak het meisje terwijl ze een Pokéball pakte en deze tegen de Pokémon aangooide. Deze verdween opnieuw weer in de Pokéball die hevig schuddend bleef liggen.

Voor een lange tijd bleef de Pokéball heen en weer schudden. Was hij soms defect? Nee, dat was gelukkig niet het geval. De Pokéball stopte met schudden. Je hebt de Petilil gevangen!

Ze slaakte een opgeluchte zucht wanneer de Pokéball stopte met bewegen. Nu was het grootste gevaar eindelijk geweken. Vermoeid liep ze ernaar toe en raapte de bal op, waarna ze naar de Squirtle keek. ’Zo, nu kunnen we eindelijk die planten -’ ze kapte abrupt haar zin af en keek met grote ogen toe hoe de slierten van de Pokémon afgleden. Waarom gebeurde dat nu pas? Waarom was dit niet eerder gebeurd en had haar Squirtle moeten zien lijden? Krampachtig hield ze de Pokéball vast in haar hand en keek ernaar. Wat was hier de bedoeling van geweest? Peinzend keek ze naar de bal in haar hand en dit bleef ze volhouden totdat de Squirtle aan haar broekspijp trok, haar aandacht opeisend. ’Squir, Squirtle.’ Ze keek even naar hem waarna haar mond een O vormde en ze vervolgens naar adem hapte zodat ze wat kon zeggen: ’Wil je haar vragen hoe het zit?’ De Squirtle scheen dit niet te bedoelen, maar fronste enkel terwijl hij bleef grijnzen – hij wist dat ze hem nog niet volledig kon lezen.
Na nog een paar tellen geaarzeld te hebben liet ze de Pokémon uit de Pokéball, vertrouwde het nog niet helemaal. De kleine Petilil verscheen al snel en schudde haar kopje, waarna ze naar haar trainer keek. Miwa hurkte bij haar neer en toverde met ietwat moeite een grijns op haar gelaat: ’Hallo?...’ De Pokémon trok haar neus op, achtte haar trainer geen blik meer waardig. Uiteindelijk begon Tubby zich ermee te bemoeien, hij legde een hand op haar schouder, maar deze kreeg een verachtende blik als reactie waarna hij zijn hand maar weer terugtrok. ’Mag ik je vragen wat de bedoeling was van die planten?’ De Petilil draaide zich om, weigerde ook maar één reactie te geven. Ietwat verloren keek ze naar haar starter die net zo verloren zijn schouders ophaalde. Wat moest ze nu in godsnaam doen? Tubby had het gered, ze had zowaar met veel geluk een Pokémon gevangen… Maar deze Pokémon vond haar nog geen blik waardig.

{O P E N}</sub>