No holding in {Skyler}

Ragya liet een opgeluchte zucht horen toen ze geen mensen meer zag. Ze had een tijd in een stad verbeleven, hierdoor konden haar tamelijk grote vrienden niet buiten hun bal blijven. Nu kwamen ze aan bij een bos en was er genoeg ruimte voor hun alle. Met een simpele beweging pakte ze de ballen uit hun leren omhulsel dat vastzat aan haar riem. Haar blik bleef er nog even op hangen en ze kneep er kort in, daarna wierp ze de drie pokéballen in de lucht en keek toe hoe haar vrienden zich bij haar voegde. Eldur liep eerst naar haar toe en gaf haar een lik, half lachend veegde ze het speeksel af. Hestur was al gewoon begonnen met lopen en richtte meer aandacht op het bos dan op haar. De kleine Berjast daarentegen vond de grote bomen angstaanjagend al probeerde hij het te verbergen door zijn borst vooruit te steken. Met een zachte glimlach pakte ze hem op en zette hem op haar schouder, waar hij vol met trots naar zijn grote vrienden keek. Ze floot kort waardoor Hestur opkeek en naar haar toe liep, ze zette Berjast op de rapidash en klom er toen zelf ook op. Met enkel een korte aanloop gingen ze over tot een galop en leunde de roodharige voorover om de warmte van Hesturs vlammen te voelen. Eldur keek verbaast toen hij enkel met een stofwolk achter bleef en zette het tevens op een lopen, de grote Arcanine was snel genoeg om zijn achterstand snel in te halen. Terwijl Ragya achterover leunde om af te remmen rende haar oudste vriend door, blijkbaar iets op het spoor hebben. Ze probeerde tegen beter weten in Eldur nog terug te roepen maar kreeg geen reactie. Toen volgde ze het enorme wezen maar in een rustige stap.

Eldur
De grote Arcanine was al blij genoeg toen hij uit zijn bal mocht, hij genoot nog altijd van de vrijheid.
Met zijn vaste hartelijke begroeting richtte hij zich op Ragya, de vrouw die hij kende als zijn trainer. Zijn andere vriendin, Hestur, was al door gelopen en ook richtte zich al snel op de kale bomen van het bos. Toen er een schelle fluit door de lucht scheerde keek hij vanzelfsprekend op, al wist hij dankzij de toon dat het niet op hem was gericht. Terwijl Hestur zich liet bestijgen liep hij rustig door, pas toen het geluid van hoeven dichterbij kwam zette hij wat vaart in zijn passen. Maar met zijn gedribbel was hij zeker niet sneller dat de rapidash en werd hij achtergelaten in het stof dat ze liet opstijgen. Ze hadden vaker wedstrijden om te testen wie de snelste was, en de uitkomst bleef altijd onzeker. Ook hij kon een flinke snelheid opbouwen, al was hij meer op kracht gebouwd. Zijn passen werden snel langer en daarbij ook sneller. Met flinke sprongen haalde hij zijn achterstand in. Toen het bleek dat de opgepropte energie weg was namen beiden racers hun snelheid af. Zo hielt ook hij zich in totdat een geur zijn snuit bereikte. Zijn nieuwsgierigheid was niet te stoppen toen hij zich weer vooruit dreef om het spoor te volgen.

Hestur
Hestur was zeker blij om buiten te komen en vond geen noodzaak in begroetingen. De kale takken waren zeker niet uitnodigend maar de gedachte van haar stijve spieren stekken des te meer. Eldur, of voor haar de grote pluizebol, had wel de tijd genomen. Wat onderzoekend, en van nature alert, keek ze om zich heen. Pas bij een gefluit hielt ze in en keek achterom, daarna liep ze met haar hoofd naar beneden naar haar roodharige vriendin toe. Ze bleef stilstaan om het Berjast en Ragya niet al te moeilijk te maken en draaide zich na een zachte beweging om. Voor haar liep Eldur en met vrolijk staande ogen zette ze het op een sprintje. Ze genoot van de snelheid en de wind, ze hinderde zich er niet aan dat er gewicht op haar lag. Het rennen zat in haar aard. Uiteindelijk moest ze inhouden en keek de pluizebol na. Ookal bleek hij wat op het spoor te zijn kon ze een gedachten niet laten, wat een uitslover.

Berjast
De kleinste van het gezelschap was meteen overdondert door het enorme gestalte van de grauwe bomen. Die dingen leken een stuk minder vriendelijk zonder hun bladeren. Toch wou hij laten zien dat hij niet bang was en stak trots zijn borst naar voren, al keken zijn ogen angstig. Toen hij iets achter zich hoorde sprong hij verschrikt op maar ontspande snel toen hij een bekent gezicht zag. Hij liet zich gewillig optillen en vond het leuk ook eens groot te zijn. Die bomen konden hem niks meer doen. Toen Hestur naar hun toekwam en hij meemocht op een ritje bewoog hij ongeduldig. Ook hij genoot toen de snelheid toenam. Pas toen ze stopte en zijn grote voorbeeld doorrende liet hij zich van zich horen. Een gesmoorde ‘Ik wil ook mee’ verliet zijn keel.