Wonderful

“Hatsjie!” Veel luider niezen dan hij zojuist had gedaan, was waarschijnlijk onmogelijk. Met een luid gerateld haalde Marcus zijn neus op. Kon zijn neus gewoon even, je weet wel, niet? Als er iets was vaar hij nu niet voor in de stemming was, dan was het wel verkouden zijn. En wat was hij? Juist. Hij was snot en dan ook echt snot verkouden. Als hij niet elke tien seconden zijn neus op zou halen, zou het er geheid als een straaltje uit lopen. Nee, erger nog, hij hoefde maar te proberen om door zijn neus uit te ademen, of het zou er gewoon uit spuiten. Dat was in ieder geval hoe het voelde. “Nog niets, of wel, Dyrus?” vroeg Marcus nadat hij zijn neus voor de zoveelste keer op had gehaald. De Scrafty schudde teleurgesteld met zijn hoofd. Alhoewel ze toch al zeker een uur of twee op zoek waren, hadden ze nog steeds geen enkele wilde Pokémon kunnen vinden. Marcus fronste. Het gebrek aan wilde Pokémon stelde hem al even erg teleur als zijn partner. Hoe dieper ze het bos in gingen, hoe minder sporen van leven er schenen te zijn. Terwijl ze eerst nog een aantal voetsporen in de sneeuw hadden weten te vinden, hadden ze ook deze al een klein half uur niet meer weten te vinden. Het leek bijna of ze de enigste in het gehele bos waren.

Hij haatte het om het toe te geven, maar het leek er op dat ze niet veel meer zouden bereiken als ze nog langer rond zouden lopen. “Dyrus,” riep hij naar zijn Pokémon, die inmiddels een stuk vooruit was gelopen. De Pokémon keek verwachtingsvol om. Hij had nog gehoopt dat zijn Trainer iets had gevonden dat hij over het hoofd had gezien, maar al zijn hoop verdween als sneeuw voor de zon bij het zien van Marcus’ gezichtsuitdrukking. “Ik denk niet dat we op het nog iets kunnen vinden,” zei hij, om vervolgens kort te pauzeren om zijn neus op te halen. “We gaan terug naar het Pokémon Center. Even opwarmen. Misschien dat we later vanmiddag nog iets kunnen vinden.” De Scrafty knikte, maar het was duidelijk te zien dat hij er tegenop zag om terug te moeten gaan. Stoppen met zoeken was hetzelfde als toegeven dat ze hadden verloren. Als er iets was wat hij haatte, dan was het wel verliezen. Marcus was echter nog steeds degene die bepaalde wat er gebeurde, dus veel keuze had hij helaas niet.

Marcus drukte zijn in dikke handschoenen verpakte handen stevig tegen zijn mond aan, in de hoop zijn verkleumde vingers weer wat te kunnen verwarmen. Het was stom om toe te geven, maar met elke stap die hij zette verwarmde hij meer naar de warmte van het Pokémon Center. Gewoon met een heerlijke kop chocomel bij de verwarming zitten. Hij schudde met zijn hoofd om de gedachte weg te werken. Nee, hij mocht geen zin hebben in terug gaan. In het Pokémon Center zitten betekende dat ze niets productiefs deden. Het betekende dat ze kostbare trainingstijd verspilden. Het enige voordeel van de warmte waar hij blij mee mocht zijn, was het feit dat zijn snot niet in een ijspegel zou veranderen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar zijn Pokémon, die het waarschijnlijk nog veel kouder had dan hij zelf. Alhoewel de Scrafty zijn huid-capuchon over zijn huid heen had getrokken, en zijn broek er voor zorgde dat zijn voeten niet direct bevroren, liep hij nog steeds rond met een bloot boven lichaam. Vreemd genoeg leek de Scrafty er nauwelijks last van te hebben. En als hij er wel last van had, dan kon hij het in ieder geval goed verbergen, precies zoals hij het hem geleerd had.

Vele niesbuien en behoorlijk wat gesnotter later, waren ze er eindelijk aan gekomen. Het Pokémon Center. Ah, okay, hij gaf het toch maar toe, er was niets beter dan de heerlijke warmte van het… Fronsend bleek Marcus midden in de hal van Pokémon Center staan. Er klopte iets niet. Er was geen warmte. Het was weliswaar niet zo koud als het buiten was, maar… het voelde niet alsof zijn lichaam zou ontploffen door de plotselinge hitte. Marcus keek om zich heen, om er achter te komen dat er meerdere mensen met een dikke winterjas aan rondliepen. Iedereen zelfs. Wel, dat kon eigenlijk maar een ding betekenen. Na dagen lang achter elkaar aan te hebben gestaan, was het eindelijk zo ver. De verwarming had het begeven. Fijn. Fantastisch. Echt weer iets dat net nú moest gebeuren.

“Kira, Quick Attack!” De Absol stormde op haar doelwit af en haalde uit met haar grote klauwen, waarna ze al net zo snel weer naar achteren sprong en zich schrap zette voor een tegenaanval. Tenminste, als een omgevallen boom kon aanvallen. Aangezien er niet bepaald veel wilde Pokémon in de buurt waren, had Christina besloten om dan maar te doen alsof ze tegen een Pokémon aan het vechten waren. Het gold als een training, toch? “Jouw beurt, Ilias. Bone Club!” Dit keer liep de Cubone naar de boomstam toe en sloeg zijn bot tegen ertegenaan, waardoor er wat schors vanaf werd geslagen. Op zich zou Christina de twee Pokémon tegen elkaar kunnen laten vechten, maar op dit moment wilde ze het risico niet nemen dat ze gewond konden raken, ook al was er een Pokémon Center in de buurt. Dit was de manier waarop ze vandaag wilde trainen, punt. Bovendien leken Kira en Ilias er geen enkel probleem mee te hebben dat ze tegen een voorwerp aan het vechten waren. Een paar minuten lang vielen de Pokémon om de beurt de boomstam aan en de training leek vrij goed te verlopen, toen er weer een ijskoude wind opstak.

Christina trok haar sjaal over haar mond en neus in een poging om deze warm te houden. Ze wierp een blik op haar Pokémon om in te schatten of zij het ook koud hadden of niet. Kira had er duidelijk geen last van, maar zij had dan ook een dikke vacht. Ilias stond daarentegen toch wat te bibberen van de kou. Het duurde niet lang voordat Christina een keuze had gemaakt. “Laten we maar stoppen voordat we bevriezen. Op naar het Pokémon Center!” zei ze, waarop Ilias opgelucht zuchtte en naar haar toe liep. Kira leek echter wat teleurgesteld en na een laatste blik op de gehavende boomstam voegde zij zich ook bij haar trainer. Ze begonnen richting Banyan City te lopen, aangezien dat de dichtstbijzijnde stad was. Ilias liep zo dicht mogelijk bij Christina in de hoop om het toch wat warmer te krijgen. De trainster had toch wel wat medelijden met hem en stopte even met lopen. “Misschien kan je beter in je Poké Ball blijven, voordat je nog kouvat,” stelde ze voor, waardoor Ilias haar beledigd aankeek. Hij besefte echter al snel dat hij het toch écht wel kou had en dat het inderdaad wel beter zou zijn om in een veilige Poké Ball te zitten. Hij knikte kort en Christina liet hem terugkeren in zijn Poké Ball. Meestal vond ze het prettiger als haar Pokémon met haar mee liepen, maar dit was even een uitzondering.

Een kwartiertje later hadden Christina en Kira het Pokémon Center bijna bereikt, maar de jonge trainster had ondertussen toch al een paar papieren zakdoekjes volgesnoten die ze voor de zekerheid had meegepakt. Nee hè, ze zou toch niet verkouden worden? Het was bijna onvermijdelijk, maar alsnog vond ze het maar niets. Ze hoopte maar dat ze niet de hele dag zou moeten snotteren en niezen. Wie weet zou ze zich wel beter voelen in het Pokémon Center, want daar stond de verwarming altijd wel aan in de winter. Toch? Christina liep naar binnen, maar de warmte waarop ze had gehoopt was niet aanwezig. Iedereen liep rond in de winterjassen die ze buiten vast ook hadden gedragen. Het was niet zo koud als buiten, maar lang niet warm genoeg om je jas uit te doen. Ze zuchtte kort. Fijn, de verwarming was uitgevallen en wie weet duurde het nog uren voordat het gerepareerd kon worden. Christina keek om zich heen, in de hoop om toch nog een plek te vinden die verwarmd was. Iemand moest hier toch wel een vuurpokémon bij zich hebben, nietwaar? Helaas leek dat niet het geval te zijn. Er was geen enkele bron van warmte aanwezig. Christina wist niet goed wat ze nu moest doen. Dit was het enige Pokémon Center in Banyan City en ze voelde er vrij weinig voor om naar een andere stad te moeten gaan om een ander Pokémon Center te bezoeken. Ze keek nogmaals om zich heen, in de hoop toch nog een wat warmere plek te vinden. Die vond ze niet direct, maar het viel haar wel op dat er een paar meter verderop een zwartharige jongen stond met een Scrafty. Was dat... “...Marcus?”