Snow Disaster

Een jonge trainer liep op een gestaag tempo door de al naar honing ruikende bos met twee Pokémon naast zich, een aan de linkerkant en een aan de rechterkant. Een dikke laag sneeuw lag over het bos heen; de takken leken haast uit twee lagen te bestaan, een witte en bruine en het pad was amper nog zichtbaar. Een witte, koude kleed lag over de grond heen en Wayne moest bij elke stap moeite doen om er doorheen te kunnen stappen. De twee Pokémon kampten met dezelfde problemen en sprongen bij elke stap. De Chimchar leek het meest gunstig te hebben door zijn vlam te gebruiken om de boel om hem heen te verhitten en zodanig het sneeuw hiermee te smelten. De Electrike schraapte moeizaam met zijn kop het overtollige sneeuw voor hem weg en wierp die met spierkracht achter zich. Normaal gesproken zou dit mishandeling zijn, omdat de Pokémon in feite ‘lijden’ door al dat sneeuw te trotseren. Maar het behoorde echter tot Wayne’s training die hij de twee gegeven had. Buiten de Pokémon die ze in de winter hadden verslagen, kwamen er ook extra trainingen bij die vooral met survival te maken hadden. Ze moesten dikke lagen sneeuw trotseren, behendig tussen bomen hun koers kunnen aanpassen en hun zintuigen laten toenemen door een voorwerp op te sporen. Het waren drukke weken geweest, maar het begon tijd te worden voor hun eerste gym en die lag in de volgende stad, voorbij dit bos. Ze hadden gewoon geluk dat er weer wat sneeuw was gevallen vorige nacht. Extra training, voordat ze de gym uitdaagden, dat klonk niet slecht. Zijn vastberaden Pokémon vonden het dus niet erg. De jongen sloeg zijn armen achter zijn hoofd en liep gestaag door onder de net zo witte hemel.

Na een uur waren ze eindelijk uit de besneeuwde bos gekomen, ten minste, bijna. Een aar meter verderop stond een onderbesneeuwd bordje met ‘Welkom in Banyan City’ op. Op Wayne’s gezicht kwam er een vrolijke glimlach te staan, waarna hij zijn beide Pokémon recht aankeek. Ze waren er! Met geluk zouden ze deze dag nog de gymleider kunnen uitdagen! Blitzer voelde als spiegelbeeld van Wayne dezelfde gevoel en schoot voor de trainer en hield zijn vuistjes voor zich, terwijl diens vlammetje op zijn achterwerk in sterke toenam. ‘Chim!’kraamde de Chimchar luid uit, waarop Wayne dezelfde enthousiaste houding aannam en net zo vrolijk reageerde. “De gym!” Kraamde Wayne vastberaden uit. Het was haast niet te geloven dat de gym zo dichtbij leek in vergelijking met de keer bij het lab. Ze waren haast in dezelfde stad en konden het zelfs bezoeken! Blitzer kraamde net zoals Wayne een paar tellen lang allemaal onzin uit die nergens op sloeg. Het was vrolijk gebabbel. De Electrike echter keek de twee met een klein lachje aan, nog tamelijk onzeker over het idee van het uitdagen van de gym. De twee enthousiaste figuren stelden hem wel op zijn gemak, maar de twijfels bleven. Wayne keek na zijn vrolijke gebabbel weer naar Volting die hem vragend aankeek. “Het komt wel goed, maatje! Het lukt ons wel. Dat typenadeel houdt onze overwinning niet tegen!” Volting snoof lichtjes en keek toen de andere kant uit. De jongen glimlachte naar de Electrike en wenkte Blitzer naar zijn schouder om te zitten. Spoedig klom de Chimchar op zijn schouder en vervolgde ze hun weg, maar Volting bewoog niet. Wayne fronste lichtjes en draaide zich om. “Wat is er-“ Zijn ogen werden groot toen hij nog net de schim van een Absol tussen de dichte bomen zag sprinten, een pracht van een Pokémon. Van verbazing stonden hij en Volting stil, maar al spoedig kregen ze het allemaal benauwd. Wanneer men een Absol zag, gebeurde er iets vreselijks.

De trainer en zijn Pokémon haastten zich naar de stad toe en schrokken door een luid, krakend geluid. Ze draaiden zich om en zagen toen op de pad waar ze vandaan kwam een hele hoop sneeuw liggen, zelfs de bomen waren niet meer te zien. Een lawine?! Op zijn hoede liep hij met zijn Pokémon richting de Pokémon Center en werd verast door de groep trainers die zich in de tussentijd zo snel hadden weten te verzamelen. Terwijl hij door de mensenmassa heen stapte hoorde hij vaak genoeg de woorden ‘lawine’ en ‘sneeuw’ vallen. Lichtjes onzeker klopte hij het sneeuw van zijn kleren en hoed af, voordat hij na een minuut of vijf eindelijk aan de beurt was en zijn Pokémon aan de zuster kon geven. Ze had ook ets gezegd over gratis drinken, maar pas nadat ze de volgende hielp, drong het tot hem door. Wayne liep vertwijfeld naar een tafel toe waar meerdere kannen warme chocolademelk stond en een boel bekers. De jongen wierp zich door de massa heen en greep de kan en schonk zichzelf chocolademelk in en zag toen pas hoe rood zijn handen waren door de kou. Hoe had hij zich eigenlijk door de winterse kou kunnen loodsen? Ach. Hij hief zijn schouders op en liep op een vrijstaand bankje af en plofte daar neer met het dampende chocolademelk vast. Het leek erop dat zijn gymgevecht misschien toch wat later zou komen dan verwacht.

Warm. Het was warm. Zijn bekertje chocolademelk verwarmden zijn rode, ijskoude handen en op den duur de rest van zijn lichaam. Het gebouw zelf had ook de verwarming op een hoge stand aan, waardoor het vrij comfortabel werd in vergelijking met de kou buiten. De damp van de chocolademelk gleed langs zijn rode neus, waarna hij even moest snotteren. Jak, het was niet heel fijn. De jongen nam stilletjes een slok van de chocolademelk en liet zijn blik op de deur verderop vallen. Een zwaar geagiteerde Tauros stond half besneeuwd voor de deur en schraapte zijn hoef over de stoep, het sneeuw was al weggeschopt. De Tauros kwam hem maar al te bekend voor. Wayne dreigde uit schrik de chocolademelk uit te spugen, maar slikte deze op tijd door en hield er een verbrande keel aan over. Het was nog te heet. Met een pijnlijk gezicht ving hij de blik van de Tauros op. Stom, stom, stom! Hij was de Tauros vergeten! Tijdens de reis liep hij nog naast de Pokémon, maar na een ogenblik was hij hem haast vergeten. De Pokémon loeide luid en kwam zelfs voor een moment boven het gepraat van de mensenmassa heen. Zijn gezicht werd bleek. Nu ging hij eraan! De zoveelste gestrande trainer de deur open en de Tauros wrong zich in het gebouw en baande zich een weg naar Wayne met zijn kop laag en luid gesnuif. Mest met peren, wat moest hij doen?! Wayne sloeg zijn armen haastig over zijn gezicht en trok in elkaar, bang voor een woede-uitbarsting van de Tauros. Er volgde echter geen pijn toen het gesnuif van de Pokémon gevaarlijk dichtbij te horen was. Voorzichtig keek Wayne op en zag dat de Tauros voor hem stond met zijn kop scheef. De Pokémon had zijn blik opgemerkt en gaf hem een lik over zijn wang. Op zijn hoede gaf Wayne de Tauros een aai over zijn kop. Hij was oké, zo te zien en niet al te woedend. Het leek er zelfs op dat hij blij leek te zijn dat Wayne nog in orde was. Met een tevreden glimlach keerde hij de Tauros terug in zijn Pokéball, waarna hij deze wegstopte in zijn tas. Direct klonk zijn naam in de ruimte en haalde hij zijn Pokémon op en keerde terug naar zijn plaats. Voor het moment hield hij zijn Pokémon maar in hun Pokéballs. Het was te druk voor hen.

De tijd verstreek en Wayne had zijn chocolademelk inmiddels opgedronken, maar lag stilletjes te slapen met zijn houding ineengezakt en zijn hoed over zijn gezicht heen. De warmte had de boel iets te knus gemaakt en de verveling was hem teveel geworden. Het was een droomloze slaap, zelfs. ‘Howdy, partner!’ Klonk een vrij energieke stem tegenover hem. Geschrokken en versuft keek Wayne op, ruw gewekt van zijn diepe slaap. “W-Wat?” Kraamde hij al uit, voordat hij er zin had. Pas toen de situatie weer tot hem doordrong, wist hij zich te herstellen met een iets meer alerte houding. Er stond een blondine tegenover hem met een Tyroque aan haar zijde. Ze hield een vrij bekende houding aan; haar vlakke hand tegen haar voorhoofd, oftewel een ‘groet’ in Granit City. Verwonderd staarde Wayne haar even aan. Ze had voor de rest niet bepaald de kleren aan van iemand uit zijn stad en bovendien zou hij haar moeten kennen. “Gegroet, cowgirl! Dat is pas de juiste groet!” Zei Wayne vrij voorzichtig, maar met een glimlach op zijn gezicht. Het was een tijdje terug dat hij überhaupt sociaal contact met iemand had, en om dan juist hier een gesprek met iemand aan te gaan? Ach. Licht ongemakkelijk krabde hij even zijn blonde haren. Maar goed, blijkbaar was hij dus in slaap gevallen. Dat was geen goede zet geweest. Zeker niet. Waarschijnlijk was het zelfs al te laat om de gym uit te dagen. Jammer genoeg, hij wilde het niet uitstellen. Maar als het maar een dag was, kon hij ermee leven. ‘Vind je het erg om een stadsmeid bezig te houden met je gezelschap?’ Voegde de ander toe, waarop Wayne reageerde met een goedkeurende knik. Hij mocht haar houding wel. “Prima, maar je begrijpt dat ik niets weet over de mode, computers of andere apparaten?” Zei Wayne, waarop hij met een zacht lachje volgde met, “Net zo min dat jij denk ik weet over de zorg van kuddes, melken en fokken?” Iets meer op zijn gemak sloeg hij zijn armen achter zijn hoofd. Hij kon de ander ditmaal iets beter opnemen,  en zag dat ze zeker rond de 16 jaar moest zijn en net zo duidelijk een stadsfiguur. En de Tyroque? Dat was een typische Johto Pokémon, maar buiten het feit dat het een Fight type was, wist hij er verder vrij weinig over. Het ventje zag er ten minste gelukkig uit. Daar ging het immers om. Zijn blik gleed terug naar de cowgirl. “Ben je ook hier gestrand, wegens een lawine?”

De ‘stadsmeid’ tegenover leek inderdaad niet de kennis te beschikken over het leven van een cowboy, of in betere termen, de burgers van Granit City. Het verbaasde hem dus niets, maar wel juist het feit dat ze ook niet zoveel over computers wist. Hierdoor hief Wayne onbewust een wenkbrauw omhoog, want het leek hem voor de hand liggend dat de stadsmensen kennis over zulke metalen dozen hadden. Je vond ze overal in de drukke steden, dat werd althans beweerd, en elke burger had wel iets technisch bij zich, waarmee ze met hun vrienden konden communiceren. De telefoon was zowaar het meest moderne snufje qua communicatie in zijn woonplaats, en veel alternatieven hadden ze niet buiten de ‘brief’. Hij begreep dan ook niet waarom ze er dus weinig vanaf wist. Als je al wist hoe een mobiel in elkaar zat dan was je al een genie in zijn ogen. Hij zou gewoon alle knopjes indrukken en zoeken naar de draden van het apparaat, zich afvragend waar die gebleven was. Hetzelfde gold dus voor mode, een alledaags gebeuren dat wisselde per week of zelfs dag! De stad zou zeker niets voor hem zijn, maar het behoorde bij zijn lange reis door heel Kansai. Veel keuze had hij niet.
Inmiddels vervolgde ze met het feit dat ze hier zomaar beland was. Ze had het duidelijk niet in de directe omgeving dus meegemaakt, anders zou ze nooit zo hebben gereageerd. Zij en haar Tyroque waren er veilig vanaf gekomen, maar het scheelde haast niet voor hem. Als zijn Electrike niet op tijd gestopt was en de Absol gespot hadden , lagen ze alle drie onder een dikke laag sneeuw langzaam te ste-. Nee. Niet aan denken. De jongen knikte nadat ze uitgepraat was en wierp zijn blik op de andere trainers die ook gestrand waren, sommige spraken over een ervaring met de lawine en andere leken er enkel gehinderd door te zijn, omdat ze een afspraak niet meer konden halen. Wat een mietjes waren sommige figuren ook, wie gaf er nou nog om een afspraak als je aan het doodvriezen was onder een pak sneeuw?! Het ergerde Wayne, maar hij wist zijn aandacht weer op de blondine te vestigen die gelukkig niet een van zulke oude zeurpieten was, maar juist enthousiast leek te zijn ondanks de situatie. Het was knap dat ze dat kon doen, daar verdiende ze zeker respect voor.
Op het moment dat hun blikken kruisten stelde de stadsmeid zichzelf voor als ‘Cecille’ en de Tyroque als ‘Sivar’. Interessante namen! Wayne trok zijn mond al met een lach open om zichzelf voor te stellen, maar een zwartharige jongen met wild haar had zich bij hun conversatie gevoegd. Verrast had Wayne naar de woorden van de jongen geluisterd die blijkbaar niet veel wist over de situatie buiten dat er een lawine in de buurt was geweest. De plotselinge verschijning van het figuur maakte Wayne iets voorzichter, maar de jongen zag er vriendelijk uit hoewel hij niet veel geluk had met diens uiterlijk en zich bovendien op beleefde wijze bij het gesprek had gevoegd. Maar hij wilde weten wat er aan de hand was? Zijn ogen gleden naar het plafond, bedenkend voor een redelijk verhaal. Intussen stelde hij zich voor als Neku en benaamde hij de twee Pokémon die bij hem liepen; een Quilava dat op zijn hoofd zat en krampachtig aan de haren vasthield, Liaz en een emo uitziende draak Pokémon bij zijn voeten, Yuusha. Met zijn hoofd schuin nam hij de drietal op, maar bleef zijn blik bij de emo draak hangen. Wat voor een Pokémon was dit? Nooit eerder had hij over dat schepsel gehoord. Wayne besloot er echter niet naar te vragen, eerst moest hij de vraag van de trainer nog zien te beantwoorden.

Met kleine handgebaren maakte hij het verhaal duidelijk. “Ik had een Absol de stad zien verlaten, en het volgende moment lag er een hoop sneeuw aan de zijde van het Cedar Forest. Of het aan de andere zijde ook zo is, kan ik helaas niet met zekerheid zeggen,” Na zijn uitleg gegeven te hebben, werd het hem ook weer duidelijk dat het zíjn beurt werd om zich voor te stellen en zijn Pokémon erbij te halen. Of het een goed idee was ..? Blitzer kon nog weleens de meeste problemen veroorzaken met zijn getreiter en Volting zou zich achter zijn benen verstoppen. Licht onzeker klemden hij zijn handen in elkaar en leunde hij iets naar voren om de twee goed aan te kijken. “De naam is Wayne Kilburn en ik heb een Chimchar genaamd Blitzer en een Electrike met de naam Volting. Het lijkt mij echter verstandig om ze met zulke drukte in hun rustgevende Pokéball te laten. Binnenkort dagen we namelijk de gym hier uit,” Alsof hij op iets betrapt werd besefte hij wat hij zojuist prijsgegeven had. Had hij dat wel moeten zeggen? Het was nooit slim om meer informatie dan er gevraagd werd prijs te geven, maar het leek te laat om de woorden terug te nemen. Afwachtend keek hij de twee weer aan, terwijl hij in zichzelf aan het vloeken was. Sinds wanneer maakte hij zulke blunders? Als het maar niet bij het gymgevecht zou gebeuren.