A Day To Remember

Justice keek zijn ogen uit. Hij was pas drie kwartier in het bos, maar hij vond het nu al prachtig om te zien. Zoveel pokémon had hij nog nooit bij elkaar gezien! Zijn Squirtle had ook grote ogen opgezet, waardoor de jongen zich afvroeg of ze ooit wel eens buiten het lab was geweest. Gezien haar reacties op de natuur gokte hij erop dat dit niet het geval was en dat dit de eerste keer voor haar was om in aanraking te komen met de echte buitenlucht. Justice had wel al gehoord dat de pokémon die werden weggegeven door professoren meestal gefokt waren en dus nog vrij jong wanneer ze werden weggedaan. Aquarius leek hem nou niet bepaald een baby pokémon, maar volgroeid leek ze nou ook weer niet. Ondanks dat het een vriendelijke Squirtle was en zich tot nu toe vrij moederlijk opzette tegenover hem, had ze absoluut nog niet het karakter van een volwassen wezen. Hij richtte zijn donkerroze ogen op zijn nieuwe metgezel en zag dat deze probeerde te kijken naar de weinige insectpokémon die nog te vinden waren in het bos. Ze stond op haar tenen en probeerde zo ver mogelijk haar uit te rekken om een glimp op te vangen, waarop Justice besloot zijn Squirtle van de grond te rapen en deze omhoog te tillen. Haar rode ogen begonnen te glunderen zodra haar trainer haar omhoog hield om de andere pokémon beter te kunnen zien, hoewel het haar in eerste instantie wel verraste. Justice glimlachte een keer geruststellend en dat was meer dan genoeg om Aquarius op haar gemak te stellen.

In de korte tijd dat hij met zijn pokémon had opgetrokken, had hij al het één en ander opgepikt van haar karakter. Zo was ze, zoals hij al eerder had bedacht, erg moederlijk tegenover hem en hoogstwaarschijnlijk ook tegen andere pokémon. Ze zette zichzelf en haar eigen behoeftes op de laatste plaats en hoewel hem dat niet bepaald irriteerde, was het misschien wel een slechte eigenschap om te hebben. Sure, aardig zijn werkte altijd, maar het was niet de bedoeling dat Aquarius nooit aan zichzelf zou denken. Ach, dan hadden ze tenminste iets om aan te werken, buiten de gebruikelijke training die bij pokémon kwam kijken. Justice moest echter nog één ding rechtzetten met zijn Squirtle. “Aquarius?” vroeg hij, proberend haar aandacht te trekken. Het duurde nog geen volledige seconde of hij had haar blik al gevangen. “Ik weet dat de meeste trainers die een starter ophalen inspirerende beginners zijn die de gyms willen uitdagen of wedstrijden willen doen,” begon hij zijn uitleg, terwijl hij de Squirtle weer op de grond zette. Ze keek hem afwachtend aan, wetend dat er meer aan zat te komen. “Maar ik ben niet zo’n trainer. Ik vind het geweldig om te reizen en deel dat graag met mijn nieuwe partner. Ik ben dus geen Trainer of Coördinator. Ik ben ook geen Breeder. We zijn gewoon een… Een hecht team die de wereld van Kansai gaan verkennen en ik hoop dat je niet al teleurgesteld daarin bent.” Om heel eerlijk te zijn wist hij dat zijn pokémon dat niet erg vond, zelfs al wilde ze de gyms uitdagen of lintjes verzamelen. Het was alsof hij haar al jaren kende.

“Squirtle Squir,” reageerde de blauwe schildpad uiteindelijk. Justice glimlachte tevreden naar haar, blij dat het alweer achterwege was. Hij mocht haar dan niet echt verstaan, maar hij wist wel wat ze met haar woorden bedoelde en dat was meer dan genoeg om te begrijpen waar ze heen wilde. Aquarius leek het al geweldig te vinden om gewoon in de buitenlucht te zijn en dat was meer dan genoeg voor haar en haar trainer. “Ik ben benieuwd wat we allemaal gaan tegenkomen,” grijnsde Justice enthousiast naar zijn Squirtle. Hij kon nu al amper wachten welke mensen en pokémon hij tegen ging komen. Hier had hij immers lang op gewacht.

De boot was nog niet aangekomen in Kansai. Om de tijd wat te doden zat ik aan een tafeltje op het dek met een kaart van de regio voor mij. Die werden vandaag gratis uitgedeeld op het schip, dus dat was mooi meegenomen. Ilias zat op de tafel naar de kaart te kijken, en Kira lag gewoon naast mij. De kaart kon haar blijkbaar maar weinig schelen. Ik keek naar de verschillende steden en gebieden. “Eens kijken... we zullen aankomen in de Tjikko Haven, en de eerste gym is daar niet ver vandaan...” mompelde ik. 'Cu?' Ik keek op toen Ilias een geluidje maakte. “Hm... het is inderdaad slim om eerst wat te trainen. “Er zullen vast wel veel Pokémon zijn in Cedar Forest. Laten we daar maar eerst naartoe gaan!” zei ik. Mijn beide Pokémon maakten een instemmend geluidje. Er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht. “Cedar Forest, afgesproken!” Ik borg mijn kaart weer op in een kleine, handige schoudertas. Ik stond op en meteen zag ik dat we Kansai bijna hadden bereikt. De woorden van de kapitein galmden over het schip. 'Attentie, passagiers! Ik zou jullie er graag op willen attenderen dat wij over tien minuten...' Enzovoorts. Ik liet Kira en Ilias weer in hun Pokéballs verdwijnen. In ieder geval tot ik van het schip af was. Dat leek me wel zo handig.

Ik zette mijn eerste stappen op het vasteland van deze regio. “Hallo, Kansai!” riep ik, wat mij een paar verbaasde blikken van voorbijgangers opbracht. Maar dat maakte voor mij niets uit. Ik was op Kansai, en ik kon eindelijk een Pokémon trainer worden! Ik liep een aantal tientallen meters van het schip weg en gooide de Pokéballs van Kira en Ilias op, zodat zij er weer uit konden. Ik begon te wandelen, en mijn Pokémon liepen naast mij. Hier en daar keek iemand wat verbaasd naar de Absol. Ik vermoedde dat het niet zo vaak voorkwam dat er hier trainers waren met een Absol, en bovendien had ik al begrepen dat ze redelijk slecht bekend stonden. Dat ze rampen veroorzaakten en dergelijke. Als dat inderdaad zo zou zijn geweest zou het schip naar Kansai waarschijnlijk allang zijn vergaan. Dat was niet gebeurd, dus ik had geen enkele reden om Kira terug in haar Pokéball te roepen. Ik keek even om mij heen en ik zag een bord staan met pijlen erop. Ik liep erheen – Ilias moest toch wel wat moeite doen om mij bij te houden – en keek naar de plaatsen. Cedar Forest was gelukkig niet erg ver weg. Ik keek weer naar mijn Pokémon. “We moeten díe kant op. Laten we gaan!”

Na een tijdje kwamen we inderdaad aan de rand van Cedar Forest terecht. “Hm...” mompelde ik. “Sorry Ilias, ik denk dat het slimmer is als jij even teruggaat in jouw Pokéball tot ik een andere Pokémon of trainer tegenkom. Je bent niet zo snel als Kira...” zei ik. Toen de Cubone wat teleurgesteld keek bukte ik even en aaide zijn rug. “Maar zodra er een gevecht is, ben jij ook van de partij!” Dat leek hem op te vrolijken. 'Cubone!' Ik lachte. “Tot straks, Ilias!” zei ik, waarna ik hem liet terugflitsen in zijn Pokéball. Mijn blik gleed weer naar de Absol. “Ben je er klaar voor, Kira?” 'Sol!' Ik grijnsde en knikte. “Kom maar mee, dan!” zei ik, waarna ik het bos in liep. Kira liep braafjes naast mij mee.

Een paar minuten later vond ik dat het tijd werd om iemand tegen te komen. Ik had werkelijk nog niemand gezien hier, zelfs geen Pokémon. “Kira, denk je dat je hier trainers kan vinden?” vroeg ik aan de Absol. Ze leek even na te denken en snoof de lucht op, waarna ze knikte. “Wijs de weg maar,” zei ik. Kira begon meteen stevig door te stappen, en ik liep achter haar aan. Niet veel later kwamen we wat struiken tegen, waar Kira met gemak overheen sprong. Het was niet zo dat ik geen conditie had of zo, maar dat kon ik haar toch echt niet na doen. “Kira, wacht op mij!” riep ik terwijl ik een weg probeerde te banen door de struiken. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Waar was Kira gebleven? Een aantal seconden later zag ik tussen een paar bomen door de witte gedaante van Kira en... een mens, en als ik mij niet vergiste, nog een Pokémon! “Hallo daar!” riep ik naar de persoon, half lopend, half struikelend door de struiken worstelend.

Waarom bestond er winter, de winter zorgde alleen maar voor problemen en ellende. Het was in de eerste plaats veel te koud, en hij was niet de enigste die dat dacht. Yuusha, zijn Deino, ging maar al te graag ermee akkoord, hij hield helemaal niet van de kou. Je zou het er bij hem wel op kunnen steken dat het kwam doordat hij een draken type was, maar zijn andere pokemon, Liaz de Quilava, vond de sneeuw even erg. Ze had weer eens haar toevlucht gezocht tot Neku zijn hoofd, die hoopte dat ze er ooit mee zou stoppen want die Quilava leek zwaarder te worden met de keer dat ze erop kroop. Maar telkens wanneer ze uit haar Pokéball verscheen en geschrokken op de sneeuw terecht kwam wou ze er meteen vanaf. Neku had al verschillende keren tegen de vuur Pokémon gezegd dat ze haar vlam maar moest opzetten en daar de sneeuw maar mee moest smelten, want voor haar zou dat nog makkelijk geweest zijn. Maar Liaz weigerde dat te doen dus zit Neku nu opgescheept met een zware, verwarmde muts die niet stil kon blijven en bij het minste beetje aan zijn haar begon te trekken. Hij hoopte alleen maar dat ze zou stoppen als ze ooit zou evolueren, want hij had helemaal geen zin om geplet te worden door een Typhlosion die een beetje te koppig was om in de sneeuw te blijven staan.

Yuusha liep vooruit door het bos en probeerde Liaz in de halen. Neku was even gestopt, dit was een goede plaat om even wat te gaan trainen. Hij zou wel moeten trainen, want zijn enigste hoop voor de eerste gym was dat Yuusha sterker werd. Hij zou niet echt op Liaz kunnen rekenen, hoeveel hij haar ook vertrouwde, haar type was er niet goed voor. Ze zou verwoest worden door de rock types en hij wou het liefst niet dat dat gebeurde. Dus dan was er nog Yuusha, maar op het moment was hij nog niet sterk genoeg. Neku zou nog het liefst hebben dat de Deino  Dragon Breath geleerd zou hebben tegen de tijd dat hij de gym zou gaan uitdagen maar nu focuste hij zich op iets anders. Yuusha rende nog altijd achter Liaz aan, wel met enige moeite, hij kon niet zien waar ze was. Liaz keek even om en zag dat het draakje er moeite mee had en maakte een scherpe draai naar links. Yuusha had het te laat door en knalde tegen een boom op. Toch stond hij al vlug weer op, hij was erger gewend. Even hield hij zijn hoofd stil en begon toen weer te rennen, richting de Quilava. Liaz zette zich schrap terwijl de Deino eraan kwam en sprong op het laatste moment opzij. Yuusha stopte met enige moeite en draaide zich weer om en zocht opnieuw de locatie van zijn tegenstander. Neku keek gewoon toe, hij wist dat Yuusha moeite had met zijn tegenstander op het veld te vinden maar zijn aanvallen waren wel sterker erdoor, dus als hij een zijn kans kreeg en Liaz echt raakte zou ze er wel de gevolgen van voelen. Yuusha begon ondertussen weer te rennen, volle vaart op Liaz af. Zij stond voor een struik gewas en had al een idee van wat ze kon doen. Ze ging klaar staan met haar hoofd omlaag. Yuusha had haar bijna bereikt maar op het laatste zette ze zich af en sprong via de Deino zijn hoofd over hem heen. Verrast stormde Yuusha het struikgewas in en struikelde erdoor. Trots hief Liaz haar hoofd op en keek haar trainer aan alsof ze vroeg of hij het had gezien. “Ja ja,” mompelde hij, “maar jij hebt het ook makkelijk tegen een blinde Pokémon.” Haar blik veranderde al wat, alsof juist besefte dat Yuusha blind was. Neku zwaaide wat met zijn hand naar het struikgewas. “Help me hem nu maar zoeken.” Zei hij nog toen hij vertrok.

Yuusha rolde maar door, het leek alsof het hier berg af ging. Hij probeerde te stoppen met rollen, maar had niet veel geluk, hij stopte pas toen hij in nog een paar andere struiken rolde. Even bleef hij liggen, tot de wereld niet meer draaide. Vervolgens schudde hij zijn hoofd en duwde hij zich recht, maar begon zich af te vragen waar de rest was gebleven. Hij trippelde als snuffelde de struiken uit, opzoek naar zijn trainer en die vervelende vuur Pokémon. Hij was er vrij zeker van dat ze dat deed op hem te pesten, zo altijd op het laatst weg lopen. Maar hij moest daar nu niet aan denken, hij moest ze vinden, en niet zich erover ergeren. Plots hoorde hij iets, er was iemand door de struiken aan het lopen. Dat was zijn trainer misschien! Hij begon direct naar de bron van het lawaai te lopen, doorheen verschillende vervelende struiken, om er vervolgens tegen op te botsen. Was die nu gestopt? Even hief hij zijn hoofd op om nog eens wat rond te snuffelen. Oké, dit was een mens, maar niet zijn mens. “Dei?” zei hij verward maar hoorde toen zijn naam vanachter.

“Yuusha! Daar ben je.” Zei Neku op geruststellende toon. Zijn Pokémon was gelukkig veilig maar niet alleen, hij stond aan de benen van een meisje, en bij dat meisje stond een Absol. Ook was en nog een jongen met een Squirtle. Neku liep naar zijn Deino toe en pakte hem op, weg bij het meisje en hem weer langs hem neer zette. “Sorry voor hem.” Zei hij, “we waren aan het trainen en hij rolde de heuvel af.” Hij gebaarde even naar achter. Van uit het struikgewas kwam nu ook Liaz tevoorschijn. Al vlug liep ze naar haar trainer toe, in de hoop weer hoog en droog te gaan zitten maar hij duwde haar met zijn voet aan de kant, hij had er nu geen zin in.

Niet lang nadat Justice die gedachte in zich op had laten komen, zag hij vanuit zijn ooghoek een wit figuur over de struiken heen springen. Alert draaide hij zich naar de nieuwkomer toe, om tot de ontdekking te komen dat het een Absol was. Zijn ogen begonnen te glinsteren zodra hij het wezen wist te herkennen. Hij had namelijk veel over deze pokémon gehoord! Net toen hij de Absol wilde begroeten, hoorde hij een vrouwelijke stem hem aanspreken. Justice liet zijn blik nogmaals op een nieuwkomer vallen, ditmaal een meisje die niet veel ouder dan hem moest zijn. Zo te zien had ze moeite met het lopen door de struiken, aangezien ze niet al te charmant eruit kwam, maar hij besloot daar maar geen opmerking over te maken. “Hallo!” reageerde de blonde jongen vriendelijk. Was dit misschien de Trainer van de Absol? “Is die pokémon van jou?” vroeg hij meteen nieuwsgierig. Aquarius wierp hem een waarschuwende blik toe. “Ze ziet er namelijk heel mooi en verzorgd uit,” vervolgde hij, de blik van zijn Squirtle negerend. Deze was duidelijk onder de indruk van zijn woorden. Niet alleen negeerde hij de vooroordelen die de meeste mensen bij deze pokémon hadden, maar hij had ook nog gezien dat het een vrouwelijke Absol was. Had hij oog voor detail of had hij gewoon veel research gedaan? Misschien beide wel. In dat geval was ze blij dat Justice haar had gekozen in het lab en niet iemand die snel oordeelde.

Het duurde niet lang of er verscheen nog een pokémon ten tonele. Justice herkende hem als een Deino. Was die ook van het meisje? Ze was in ieder geval geen beginnende Trainer, dat was zeker. Zijn vermoedens klopten echter niet, want een andere jongen kwam al snel in beeld, die de pokémon bij het meisje wegpakte en hem bij zichzelf neerzette. “Sorry voor hem,” begon de vreemdeling. “We waren aan het trainen en hij rolde de heuvel af.” De jongen gebaarde naar achter zich, waardoor Justice nu ook de Quilava opmerkte. Was dit een bijeenkomst van ervaren Trainers? In dat geval moest hij dan maar snel het bos uit. “Geen problemo! Hij veroorzaakte geen ernstige verwondingen,” begon de blonde jongen vrolijk, waarop hij knipoogde naar de zwartharige knul. Misschien waren hij en het meisje wel vrienden of zelfs familie, hoewel het er tot nu toe niet zo uitzag. “Oh, ik ben Justice trouwens,” vervolgde hij, waarbij hij zijn duim tegen zijn borstkast porde en daarna naar zijn Squirtle wees. “En dit hier is Aquarius. We zijn net aan onze reis begonnen,” deelde hij mee. Van kleins af aan had hij geleerd gekregen dat het ontzettend belangrijk was om jezelf voor te stellen aan vreemdelingen. Dat waren immers vrienden die je nog niet ontmoet had.

OOC: Duizendmaal excuses voor de extreem late reactie!

“Hallo!” was de reactie van de blonde jongen. Christina glimlachte vrolijk terug en kreeg het toch nog voor elkaar om tussen de struiken vandaan te komen, zodat zij nu tegenover de jongen stond zonder al die struiken om haar heen. “Is die pokémon van jou?” vroeg de jongen vervolgens nieuwsgierig. De brunette liet haar blik even naar de Absol glijden, waarna ze de jongen weer aankeek en een knikje gaf. “Ja, ze heet Kira,” zei ze. De naam van de Pokémon had ze er maar voor het gemak bij gezegd, dan hoefde ze dat later niet meer te herhalen. “Ze ziet er namelijk heel mooi en verzorgd uit,” zei de jongen weer. Even wist Christina niet hoe ze daarop moest reageren en ze keek de jongen verrast aan. “Wauw, bedankt! Dat krijgen we niet vaak te horen,” zei ze met een blik richting Kira gericht. De Absol was netjes gaan zitten bij het horen van het compliment en het was duidelijk dat ze er wel trots op was. Slechts een aantal luttele tellen later merkte Christina de blauwe Pokémon op die naast de jongen stond. Dan was die vast wel van hem! “Jouw Pokémon ziet er anders ook erg goed uit, hoor,” zei ze glimlachend. “Dat is een... Squirtle, toch?” vervolgde ze. Ze had weleens afbeeldingen van het wezen gezien, maar ze was er nog nooit een tegengekomen in het echt.

Plotseling botste er iets tegen Christina aan en meteen keek ze naar de plek naast haar. “Een Deino?” zei ze verbaasd. Wat deed die nu weer hier? Die leefden normaal gezien toch in grotten? Kira keek wat wantrouwend naar de Draak-Pokémon. Dat kon Christina haar niet kwalijk nemen, aangezien Deino vrij zeldzaam waren. De Absol had er vast nog nooit een gezien. De situatie werd wat duidelijker toen er een andere jongen ten tonele verscheen. “Yuusha! Daar ben je,” zei de jongen, waarna hij naar de Deino toe liep en hem oppakte. Ah, dus de Pokémon heette Yuusha. Christina grinnikte even toen ze zich realiseerde dat de namen van de Pokémon nu sneller bekend waren dan die van hun trainers. De zwartharige jongen zette Yuusha weer naast hem neer. “Sorry voor hem, we waren aan het trainen en hij rolde de heuvel af,” legde hij uit. Christina knikte begrijpend. Er was inderdaad een hellend stuk geweest bij de struiken, dus dat was vrij logisch. Ze hoorde weer wat geritsel in de struiken, waar dit keer een Quilava uit kwam gewandeld. Tjonge, het begon wel gezellig te worden hier! “Geen problemo! Hij veroorzaakte geen ernstige verwondingen,” zei de blonde jongen tegen de nieuwkomer. “Oh, ik ben Justice trouwens,” zei hij, waarna hij naar de Squirtle wees. “En dit hier is Aquarius. We zijn net aan onze reis begonnen,” zei hij er nog bij. Er verscheen een vriendelijke grijns op Christina's gezicht. “Aangenaam! Ik heet Christina, maar je mag me Chris noemen,” sprak ze, waarna ze wees naar de Absol naast haar. “Kira ken je al, en dit...” Ze pakte de andere Pokéball van haar riem en gooide hem op. Bijna meteen stond haar Cubone weer voor haar. “...Is Ilias,” zei ze. De Cubone keek nieuwsgierig om zich heen. Christina richtte haar blik weer op Justice. “Ik ben ook nog niet zo lang geleden begonnen met trainen, dus het lijkt erop dat je niet de enige bent,” voegde ze nog toe.

OOC: Ach, beter laat dan nooit, toch?