Hot to the Touch, Cold on the Inside

“Dus dit is de Kansai regio, eh?” Langzaam liet de bruinharige jongen zijn blik over de kade glijden, elk klein detail vergelijkend met de haven van zijn thuisregio. Deze haven was letterlijk niets als hij het vergeleek met de haven in Castelia City. Het leek zo… anti-modern. Maar misschien was dat wel omdat er minder handel was tussen de Kansai regio en de andere regio’s. Dat was niet eens zo heel vreemd, als je naging hoe ver het van de andere regio’s af lag. Zelfvoorziening was waarschijnlijk simpelweg goedkoper. Of Unova was gewoon superieur aan Kansai, dat was ook nog een optie. “Klaar om van boord te gaan, Dyrus?” vroeg hij zonder zijn Pokémon hierbij aan te kijken. Meer dan een geïrriteerd geluid kreeg hij niet als antwoord. Terwijl hij zijn Pokémon hier normaal gesproken voor zou hebben uitgekafferd, was hij deze keer iets milder tegen zijn Pokémon. Zijn Scrafty bleek namelijk niet bepaald goed tegen boten te kunnen, hij was dan ook zeeziek. Het enige positieve was waarschijnlijk dat zijn Pokémon niet over had gegeven.

Eindelijk, de boot stapte met varen. Ietwat ongeduldig keek Marcus toe hoe de loopplank uit werd gelegd. Alles leek veel te langzaam te gaan. Hij wilde van het schip af kunnen, meer niet. Hij wilde net van de plank af lopen, toen een klein joch probeerde om voor te dringen. Voordat Marcus het genoegen had om hem tegen te houden, echter, had zijn Pokémon de jongen al bij zijn capuchon vast gepakt, waarna hij de jongen ruw naar achteren trok, zodat zijn trainer alsnog als eerste van het schip af kon. Een tevreden glimlach verscheen op Marcus’ lippen. Dyrus wilde blijkbaar ook maar al te graag van het schip af. Achter hem klonk het zachte gesnik van de jongen, waar zijn Scrafty blijkbaar iets te ruw mee om was gesprongen. Hij hoorde nu ook geschreeuw, waarschijnlijk van de moeder van het joch. Het deerde hem niet. Hij zou die mensen waarschijnlijk toch nooit van zijn leven weer tegen komen, dus waarom zou hij nu de moeite doen om zijn excuses aan te bieden? Bovendien, het joch moest juist zijn excuses aan hém aanbieden. Had hij maar niet voor moeten dringen. Eigen schuld.

“Beter?” vroeg Marcus, kijkend naar zijn Pokémon. De Scrafty rekte zich uitgebreid uit, waarna deze breed naar zijn trainer grijnsde. Marcus knikte. Mooi, Dyrus leek geen last meer te hebben van de zeeziekte. En als hij dat wel had, dan wist hij dat in ieder geval prima te verbergen. Hij hoorde opnieuw wat geschreeuw achter zich, wat voor hem een teken was om zich maar uit de voeten te maken. “Laten we maar eerst een Pokémon Center zoeken, ofzo,” zei Marcus, kijkend naar de tijd die zijn X-Tranciever aangaf. Geen bereik hier. Balen. Lag de haven zo ver van een stad af, of was er gewoon geen X-Tranciever netwerk? Ugh, hij zou het wel na laten kijken als hij in de stad was. Marcus deed zijn capuchon op, alsof hij nu pas besefte dat zijn oren er half afvroren door de kou. Hij liet zijn blik opnieuw rond glijden, deze keer zoekend naar een bord dat aangaf waar hij zich precies bevond.

Ik wandelde rustig met mijn drie Pokémon over het strand. Dit was al de tweede keer dat ik hier was, en eigenlijk vond ik deze plek tot nu toe ook wel de prettigste. Niet dat ik al zo veel had gezien van de regio, maar ik had het gevoel dat ik vooral in de buurt van dit strand zou blijven. Éclair leek die mening te delen, want ze galoppeerde vrolijk heen en weer over het zand. Zoals gewoonlijk bleef Arya zo dicht mogelijk bij mij in de buurt, hoewel ze toch nieuwsgierig naar het water keek. Howl liep ook naast mij, vermomd als Samurott. Hij leek er ook best tevreden uit te zien. Ik haalde diep adem. Het was heerlijk om gewoon hier te zijn, met mijn Pokémon, zonder enige verplichtingen. Na een aantal tellen voelde ik iets aan mijn broekspijp, en toen ik omlaag keek, zag ik dat Arya eraan trok. Ik bukte zodat ik haar aan kon kijken. De Ralts wees naar zichzelf en toen naar de zee. Even was ik wat verbaasd. 'Je wil weten hoe dat water aanvoelt?' vroeg ik. Arya knikte. Een glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Vooruit dan maar,' zei ik, waarna ik richting het water begon te wandelen. Howl volgde mij braafjes en Arya rende zo snel als haar korte beentjes haar konden dragen naar het water. Nieuwsgierig naar wat er aan de hand was kwam Éclair er ook bij staan. Arya stond op het strand, net aan de rand van het water. Ze raakte het even aan met haar handje, maar trok die snel weer terug. Ik grinnikte. 'Koud, hè?' zei ik. De Ralts draaide zich om naar mij en knikte, waarna ze weer naar mij toe kwam. Dit was waarschijnlijk al genoeg avontuur voor haar vandaag.

Al snel vervolgden wij onze wandeling weer, die eigenlijk zowat hetzelfde was als hoe deze was begonnen. Na een tijdje zag ik de haven liggen, en ik stopte. Ik keek mijn Pokémon aan. 'Jongens, het gaat toch makkelijker zijn als twee van jullie even hun Pokéball ingaan. Zijn er vrijwilligers?' vroeg ik met een wat geamuseerde ondertoon in mijn stem. Éclair kwam aandraven en ze drukte zachtjes haar neus tegen de Pokéball, en Howl gaf een knikje in mijn richting. 'Dus dit keer blijft Arya bij mij,' zei ik, half als een vraag. De Ralts keek op naar mij  met een blije gezichtsuitdrukking. Het was inderdaad al een tijdje geleden dat zij als enige Pokémon met mij mee liep. 'Oké dan. Éclair, Howl, keer terug,' zei ik terwijl ik twee Pokéballen naar hen gooide. Twee flitsen verschenen, en ik pakte de Pokéballen weer op om ze op te bergen. Alleen Arya stond nu nog naast me. Ik begon weer te lopen, en zij liep weer naast mij. Toen we de haven bereikten leek alles rustig te zijn, maar in een ooghoek zag ik wat onrust. Ik keek in die richting en ik zag hoe een Scrafty een kind ruw opzij had gezet. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. De trainer van de Scrafty wist duidelijk wat er was gebeurd, maar hij leek niet van plan te zijn zijn excuses aan te bieden. Ik was niet echt het sociale type, maar dit vond ik niet eerlijk. Het “slachtoffer” was een kind, en wat het ook had gedaan om de Scrafty zo te laten reageren, het had er niets aan kunnen doen. Ik bleef nog even wachten en observeerde de situatie. Het kind was nog steeds van streek, en de Scrafty en zijn trainer trokken zich er nog steeds niets van aan. Ik liep naar de trainer, die een Xtranceiver had. Waarschijnlijk ook iemand uit Unova, dus. 'Slecht bereik, hè,' zei ik om te beginnen. 'Zeg, wat heeft dat kind gedaan, dat jouw Pokémon het zo behandelde?' vroeg ik meteen daarna. Bij het zien van de Scrafty verstopte Arya zich snel achter mijn benen. De Pokémon moest wel intimiderend overkomen tegenover haar. Ondanks dat bleef ik de trainer aankijken totdat hij mij een antwoord gaf.

Een bord… een bord… Nergens was ook maar iets te bekennen dat aan gaf welke kant hij op moest. Bah, wat was dit voor verschrikkelijk onthaal? Moest hij maar gewoon zelf uitzoeken hoe hij in de stad belandde? Slecht hoor. Hij had wel iets meer verwacht. 'Slecht bereik, hè. ' Marcus verstijfde. Iemand sprak hem aan? Iemand sprak hém aan? Die durfde. Was het niet aan zijn uitstraling af te lezen dat hij geen zin had om met iemand te praten? Langzaam draaide Marcus zich om naar de jongen die hem aan had gesproken, waarna hij deze met een opgetrokken wenkbrauw aankeek. “Ja, behoorlijk slecht, ik had wel iets beters verwacht dan dit,” antwoordde hij voorzichtig. Hij wist niet helemaal zeker hoe hij moest reageren. Mensen spraken hem normaal gesproken niet zomaar aan, al helemaal niet als het was om te praten over dit soort dingen. Hij vermoedde dat er een achterliggende reden was. Iets anders dan slecht bereik. Dat was hoe het altijd ging. Je sprak een vreemde niet aan om zomaar een babbeltje te maken. Er was altijd een veel belangrijkere reden. Deze keer zou dat dus ook zo zijn.

'Zeg, wat heeft dat kind gedaan, dat jouw Pokémon het zo behandelde?' vroeg de blonde jongen. Kijk, daar was het al. De echte reden. Dit was waar de Aipom uit de mouw kwam. Het irriteerde hem dat dit de reden was waarom hij aan werd gesproken. Marcus haalde zijn schouders op. “Hij probeerde voor te kruipen. Hij gedroeg zich gewoon als een onbeleefd stuk snot, kan ik niets aan doen,” beantwoordde hij de vraag. Dat was in ieder geval hoe hij het zag. Het joch had beleefder moeten zijn. Marcus was meerdere jaren ouder dan hem. Het was niets meer dan etiquette geweest dat het joch hem voor had gelaten. Dat was dan ook de reden waarom hij de jongen die hem aan had gesproken niet regelrecht negeerde. Omdat hij dacht dat deze ouder was dan hem. Mensen die ouder waren hoorde je met respect te behandelen. Nou ja, je hoorde in ieder geval te doen alsof je ze respecteerde.

Marcus snoof. “Bovendien, maakt het eigenlijk iets uit wat mijn Pokémon deed? Het is niet alsof hij er een trauma aan over zal houden. Hij stelt zich aan. Zijn ouders hadden hem beter op moeten voeden. Hem beter in de gaten moeten houden. Dan zou hij niet hebben geprobeerd om voor te kruipen, en dan zou hij nu niet zitten janken,” verklaarde Marcus. Hij glimlachte, alsof zijn verklaring de acties van zijn Pokémon perfect verklaarden. Hij wist heus wel dat het gedrag van zijn Pokémon niet perfect was. Dat zijn eigen gedrag niet perfect was. Maar dat was niet zìjn schuld. Hij was niet degene die voor kroop. Dyrus had zijn armen over elkaar heen geslagen en keek nu met een arrogante blik om zich heen, tevreden grijnzend omdat zijn trainer zijn gedrag zojuist vertegenwoordigd had. Een geïrriteerde blik van zijn trainer, echter, zorgde er voor dat de Scrafty zijn armen weer liet zakken. Terwijl Marcus tevreden was geweest over wat zijn Pokémon had gedaan, vond hij het niet iets om over op te scheppen. In plaats van om zich heen te kijken had hij zijn blik nu gericht op de Ralts van de andere trainer, deze uitdagend om hem terug aan te durven kijken.

Toen de jongen zich naar mij omdraaide, leek hij niet al te vrolijk te kijken. Zoiets had ik al wel verwacht.  “Ja, behoorlijk slecht, ik had wel iets beters verwacht dan dit,” antwoordde hij op mijn eerste vraag, waar ik eigenlijk niet direct een antwoord op had verwacht. Ik zag echter wel aan hem dat hij doorhad dat het niet ging om het slechte bereik van Xtranceivers hier. Het duurde niet lang voordat de jongen weer antwoordde. “Hij probeerde voor te kruipen. Hij gedroeg zich gewoon als een onbeleefd stuk snot, kan ik niets aan doen,” zei hij. Ik was niet onder de indruk van dit argument. Helemaal niet, zelfs. “Denk je echt dat zo'n jochie weet waar hij mee bezig is? Weet jij veel of hij echt probeerde voor te dringen. Voor hetzelfde geld zat hij gewoon vol enthousiasme om weer aan land te gaan,” antwoordde ik. Ik had het gevoel dat dit een lange discussie ging worden, maar dat maakte mij niets uit. Het kon mij meestal weinig schelen wat er met oudere tieners en volwassenen gebeurde, maar in dit geval ging het om een kind, die ik tussen de acht en de tien jaar schatte. Ik wist maar al te goed hoe kwetsbaar kinderen waren en hoe onvoorspelbaar ze konden zijn. Dat was misschien ook wel de reden dat ik mijn geduld begon te verliezen bij zijn volgende commentaar.

“Bovendien, maakt het eigenlijk iets uit wat mijn Pokémon deed? Het is niet alsof hij er een trauma aan over zal houden. Hij stelt zich aan. Zijn ouders hadden hem beter op moeten voeden. Hem beter in de gaten moeten houden. Dan zou hij niet hebben geprobeerd om voor te kruipen, en dan zou hij nu niet zitten janken,” beweerde de jongen waarna hij ook nog eens een glimlach op zijn gezicht toverde. Ik haalde diep adem. Kalm blijven Jerold, kalm blijven! “Ik weet niet hoe het zit met jouw logica, maar als ik ineens naar achteren zou worden getrokken door een Pokémon die bijna net zo groot is als ik zonder dat ik zou hebben beseft wat ik fout zou hebben gedaan, dan zou ik me niet bepaald meer op mijn gemak voelen,” antwoordde ik. “En bovendien, als het inderdaad de 'schuld' is van de ouders, zoals jij beweert, dan had je dat kind alsnog niet moeten straffen.” Het kon me echt niet schelen de jongen nu van mij zou denken. Ik was niet van plan om dit debat snel te verliezen, zeker niet tegenover zo iemand. Zijn blik leek naar ergens op de grond gevestigd te zijn, en toen ik naar beneden keek, zag ik inderdaad dat Arya haar blik probeerde af te wenden van de andere trainer en zijn Pokémon. Ze hield zich nog steeds vast aan mijn broekspijp, alsof dat haar reddingsboei was midden op de oceaan. Ik keek de jongen weer aan, met mijn ogen halfdicht geknepen. Als hij mijn Pokémon ermee zou gaan bemoeien, dan zou hij nog eens iets beleven.

Marcus stopte zijn handen, die inmiddels begonnen te prikken van de kou omdat hij zo onverstandig was geweest om zijn handschoenen ergens onder in zijn rugzak te stoppen, in de zakken van zijn jas. Damn, hij had zich beter voor moeten bereiden. Hij had kunnen weten dat het zo koud zou zijn. Hij had zijn handschoenen al uit zijn tas moeten halen voordat hij de buitenlucht in was gegaan. Maar nee, hij was koppig geweest. Hij had zichzelf wijsgemaakt dat hij het zonder ook wel zou overleven. “Denk je echt dat zo'n jochie weet waar hij mee bezig is? Weet jij veel of hij echt probeerde voor te dringen. Voor hetzelfde geld zat hij gewoon vol enthousiasme om weer aan land te gaan,” zei de jongen. Marcus haalde zijn schouders op. Enthousiasme was in zijn ogen geen excuus. Wie weet was zijn Pokémon ook wel verschrikkelijk enthousiast geweest en had hij de jongen daarom aan de kant geduwd. Hij wilde er bijna een opmerking over maken, maar bedacht op het laatste moment dat het een slap excuus zou zijn. Het was de tijd en moeite niet waard.

“Ik weet niet hoe het zit met jouw logica, maar als ik ineens naar achteren zou worden getrokken door een Pokémon die bijna net zo groot is als ik zonder dat ik zou hebben beseft wat ik fout zou hebben gedaan, dan zou ik me niet bepaald meer op mijn gemak voelen,” zei de vreemdeling. Marcus fronste. Sure, hij zou zich ook niet op zijn gemakt voelen. En wat dan nog? Was dat zijn punt? Zijn Scrafty was niet veel groter dan een meter, dus zo heel eng zou het nou ook weer niet moeten zijn geweest. Nee, het zou waarschijnlijk veel enger zijn geweest als Marcus degene was geweest die hem weg had geduwd, aangezien hij stukken groter was dan zijn Pokémon. “En bovendien, als het inderdaad de 'schuld' is van de ouders, zoals jij beweert, dan had je dat kind alsnog niet moeten straffen.” Marcus schudde zachtjes grinnikend met zijn hoofd. “Wat wil je? Dat ik mijn excuses aanbied? Zeg dat het me spijt? Want dat gaat sowieso niet gebeuren. Daarvoor moet er op zijn minst iets zijn dat me spijt.”

“Zoals ik het zie stond mijn Pokémon volledig in zijn recht om die jongen aan de kant te duwen. Het was misschien niet aardig, maar weet je wat? Dat boeit me echt totaal niets,” zei Marcus, om vervolgens te glimlachen. De andere jongen begon hem te irriteren. Nou ja, begon, hij irriteerde hem eerlijk gezegd al vanaf het moment dat deze hem aan had gesproken. De andere jongen had zijn ogen half dichtgeknepen, wat Marcus vertelde dat deze hem ook niet scheen te mogen. Wel, dat kwam dan mooi uit. Dan hoefde hij in ieder geval geen moeite te doen om ook maar te proberen om over te komen als een fatsoenlijk persoon. Het zou een tijdverspilling zijn. “Anyway, ik weet niet helemaal wat je probeert te bereiken, maar ik ben heel erg bang dat het niet veel zin gaat hebben.” Marcus haalde zijn handen weer uit zijn zakken, waarna hij deze naar zijn mond bracht om er warme lucht tegenaan te blazen. Rotkou. Het liefst zou hij zo snel mogelijk weglopen om de warmte op te zoeken. Hij wist echter nog steeds niet welke kant hij op moest, waardoor hij op het moment nog gedwongen was om in de haven te blijven.

Hoe die jongen het voor elkaar kreeg om te grinniken in deze situatie wist ik niet. Vond hij het grappig dat zijn Scrafty zoiets had gedaan? Zo ja, dan leek mij dat niet erg normaal. Er was niets grappigs aan in mijn ogen, en ik wist dat ik niet de enige was. “Wat wil je? Dat ik mijn excuses aanbied? Zeg dat het me spijt? Want dat gaat sowieso niet gebeuren. Daarvoor moet er op zijn minst iets zijn dat me spijt,” reageerde de jongen. Serieus, zelfs ik zou mijn excuses hebben aangeboden, zelfs als ik het niet had gemeend. Dan laat je op zijn minst zien dat je beseft wat er om je heen gebeurt. “Doe dan op zijn minst alsof. Anders zal het nogal achteruitgaan met jouw reputatie,” antwoordde ik. Misschien dat reputatie voor deze jongen niet zo belangrijk was, maar als je geen vaste verblijfplaats had was het wel zo slim om niet bekend te staan als een egoïst. Meerdere mensen hadden deze gebeurtenis gezien, en misschien zouden hoteliers en dergelijke hier ook wat over te horen krijgen. Wie weet.

“Zoals ik het zie stond mijn Pokémon volledig in zijn recht om die jongen aan de kant te duwen. Het was misschien niet aardig, maar weet je wat? Dat boeit me echt totaal niets,” zei de jongen. Ja, dat laatste had ik ook al gemerkt. Fijn dat hij het zelf ook wist. En het zou me bovendien niet verbazen als hij ook wist dat wij geen vrienden zouden worden, al waren wij de laatste mensen op de wereld. In dat geval zouden we waarschijnlijk alleen maar omgaan met Pokémon. “Anyway, ik weet niet helemaal wat je probeert te bereiken, maar ik ben heel erg bang dat het niet veel zin gaat hebben,” vervolgde hij. Ik zuchtte. Ik hield er niet van om het toe te geven, maar hij had gelijk. Het had geen zin. Hij was veel te koppig om ook maar even te luisteren of op zijn minst na te denken over mijn argumenten. “Op dat gebied heb je gelijk. Met jou valt niet te praten,” antwoordde ik. Toen pas merkte ik dat Arya zich minder stevig had vastgehouden aan mijn broek, en in een ooghoek zag ik dat haar angst voor de Scrafty was omgeslagen naar nieuwsgierigheid. De Ralts hield haar hoofdje wat schuin terwijl ze naar de Scrafty keek. Ze had er waarschijnlijk wel eens één of twee gezien in Unova, maar daar bleef het ook bij. In ieder geval begon het er sterk op te lijken dat dit debat ten einde kwam. Als de jongen tenminste niet zou doen alsof hij gelijk kreeg.

Reputatie, dat was de troefkaart die de jongen deze keer gebruikte. Marcus’ reputatie zou beschadigd raken. Zou achteruit gaan. Het zou hem geïnteresseerd hebben als hij van plan was geweest om langer op dezelfde plek rond te hangen dan een enkele nacht. Als hij van plan was geweest om een tijdje bij dezelfde mensen rond te blijven hangen. Als ze bijvoorbeeld nog op de boot waren geweest terwijl het incident was gebeurd, dan had hij vanzelfsprekend zijn excuses aangeboden. Niet omdat hij het dan wel gemeend zou hebben, maar omdat hij niet van het schip af kon. Omdat hij geen andere keus had dan zich om zich in het gezelschap van de andere mensen te begeven. Hier op de kade was dat niet. Iedereen ging zijn eigen weg. Hij had er geen last meer van. Net zoals hij waarschijnlijk geen last meer zou hebben van de blonde jongen tegenover hem als ze uiteindelijk hadden besloten om weer hun eigen weg te gaan. De gevolgen die aan zijn acties vast hadden gezeten waren minimaal.

“Op dat gebied heb je gelijk. Met jou valt niet te praten,” zei de jongen. Marcus’ mondhoeken trokken omhoog tot een bittere glimlach. Wel, dan waren ze het in ieder geval over iets met elkaar eens. Hij vond het namelijk ook behoorlijk onmogelijk om met de ander te praten. De zin zorgde er echter wel voor dat hij het gevoel kreeg alsof hij de discussie gewonnen had. Het was misschien niet letterlijk gezegd, maar voor hem was het genoeg. De jongen scheen zijn aandacht nu te hebben gericht op de Pokémon bij zijn been, die Marcus in eerste instantie niet eens had opgemerkt. Niet heel vreemd, de Pokémon was dan ook niet bijzonder groot. Marcus fronste. Wat voor Pokémon was dat ook alweer? Hij kon zich niet bepaald herinneren dat hij die ooit eerder had gezien in Unova. Hij had dan ook niet de hele regio doorkruist, dat kon een van de redenen zijn waarom hij de Pokémon niet herkende. Het kon natuurlijk ook nog zo zijn dat de Pokémon simpelweg niet voor kwam in Unova.

Als hij een Pokédex had gehad, dan zou hij deze waarschijnlijk nu op de Pokémon hebben gericht om uit te zoeken wat voor soort het precies was. Hij had er echter bewust voor gekozen om geen Pokédex te willen. Dat soort spul leidde alleen maar af. Het was niet zijn doel om zoveel mogelijk informatie over de wezen te vergaren. Bovendien, hij vond dat hij er veel meer van leerde als hij zelf probeerde uit te vogelen wat een Pokémon wel en niet kon. De Pokémon zelf scheen zijn aandacht te hebben gericht op Dyrus, die fronsend naar de grond keek alsof hij daar zojuist iets heel interessant had gezien. Nu de Ralts niet meer geïntimideerd scheen te zijn, wist hij niet precies wat voor gedrag hij moest vertonen. “Wat voor Pokémon is dat?” vroeg Marcus, hierbij proberen om nieuwsgierig te klinken in plaats van spottend. Je moest hem niet verkeerd begrijpen – hij mocht de jongen nog steeds niet. De Pokémon had in zijn ogen simpelweg niets te maken met zowel de jongen als de discussie die ze zojuist hadden gehad.

Jerold
In ieder geval leek het erop dat deze discussie beëindigd was. Hoewel de jongen er waarschijnlijk wel anders over dacht, was het in mijn ogen gelijkspel. Niemand had toegegeven dat de ander gelijk had over het onderwerp van de discussie – ik was het alleen eens geweest met het feit dat de jongen koppig was en dat er onmogelijk met hem te praten viel. Er heerste even een stilte, en blijkbaar keken we tijdens die stilte allebei naar Arya, die de hele tijd zo onopvallend achter mij had gestaan. “Wat voor Pokémon is dat?” vroeg de jongen na een tijdje. Een ander gespreksonderwerp, dus. Niet dat deze vraag erg open was in mijn ogen. Hij vroeg naar de soort Pokémon, en niet naar verdere informatie over het wezen. “Een Ralts,” antwoordde ik dus. Als hij meer wilde weten mocht hij het best vragen, maar ik zou niet zo snel een uitgebreid antwoord geven. Dat had ik al tijdens de discussie gedaan en ik had geen interesse in een lang gesprek met deze persoon wiens naam ik niet eens kende. Oh ja, hij had vast ook wel een naam. “Wat is jouw naam?” vroeg ik.

Arya
De Pokémon van de andere trainer stond nog steeds op dezelfde plek van daarnet. Nu hij daar zo stond, zag hij er veel minder eng uit dan daarnet, toen hij nog een klein mens opzij had getrokken. Had hij gewoon gedaan wat zijn trainer van hem vroeg? Ik geloofde van wel, want nu stond hij gewoon letterlijk wat voor zich uit te kijken. Ik durfde Jerold nu wel met één hand los te laten, zodat ik de Scrafty – het was toch een Scrafty? – wat beter kon zien. Ik hield even mijn hoofd wat schuin, wat voor iemand zou hij zijn? Ik zwaaide zachtjes met mijn vrije hand. “H-hallo,” zei ik zacht.

Verrassend genoeg gaf de jongen nog antwoord op zijn vraag ook. Het leek bijna alsof ze zojuist geen onaangename discussie hadden gehad. Maar niet heus. Ralts. Een Ralts. Ja, dat zei hem veel hoor. Alleen de naam van de soort. Nou ja, toegegeven, dat was eigenlijk ook alleen waar hij naar had gevraagd. Hij had misschien wat specifieker moeten zijn met zijn vraag. Hij had op het moment echter niet ontzettend veel zin om door te vragen. Stel dat ze een heel gesprek zouden voeren. Dat hij langer hier in de haven moest blijven dan nodig was. Hij moest er niet aan denken. “Wat is jouw naam?” vroeg de jongen. Het gezicht van Marcus vertrok. Zijn naam? De jongen wilde zijn naam weten? Ugh. Hij wilde zijn naam niet vertellen. Niet als het niet absoluut nodig was. Het was niet alsof hij zijn naam haatte, sterker nog, hij was er zelfs van overtuigd dat hij veel erger had kunnen treffen als het op namen aan kwam, maar alsnog. Zijn naam was enkel iets dat hij prijs gaf als hij er van overtuigd was dat het noodzakelijk was. Hij kon een nep naam geven. Dat zou de makkelijke optie zijn. Of weigeren. Maar als hij een andere naam op gaf, dan zou hij zijn best moeten doen om te onthouden dat hij een andere naam had gebruikt. Je weet wel, voor het geval dat hij de jongen per ongeluk nog een tweede keer tegen zou komen. En dat was eigenlijk veel teveel moeite. En weigeren… Dat zou enkel suggereren dat hij iets te verbergen had ofzo. En dat was ook niet bepaald wat hij wilde bereiken. “Marcus,” antwoordde hij met tegenzin. Daar. Hij had het gezegd. Wat was hij toch tros op zichzelf. “Jij?” zei hij daarna, alhoewel dat meer uit gewoonte was dan omdat het hem daadwerkelijk interesseerde. Zijn blik dwaalde inmiddels al weer rond, zoekend naar iets dat aan gaf welke kant hij op zou moeten als hij de dichtstbijzijnde stad zou willen bereiken. Hij keek opnieuw op zijn X-Tranciever. Nope, echt geen bereik. “Damn, is het bereik overal in deze regio zo slecht? Ik mag toch echt hopen dat het alleen hier is,” mompelde hij.

Dyrus
Hij verveelde zich. Vanaf het moment dat zijn baas het gesprek aan was gegaan met dat andere mens, verveelde hij zich al. Terwijl hij zich aan het begin nog had weten te amuseren door naar de Ralts van de ander te staren met een blik die hij zijn mucho-macho-blik noemde, was ook dat niet meer interessant. De Ralts was al bang. Verder intimideren had niet heel veel zin. Er zat dus niets anders op dan te wachten tot ze verder gingen. Of misschien wel het moment waarop zijn baas besloot dat hij genoeg had van de ander, zodat hij los kon gaan. Helaas voor hem was zoiets al een lange tijd niet meer voor gekomen, waardoor hij had besloten er maar niet al te hard op te hopen. Dyrus stopte zijn inmiddels koud geworden handen in zijn huid. Aahhhh, dat was veel beter. Veel warmer vooral. Genietend van de warmte sloot hij zijn ogen. “H-hallo,” klonk een zachte stem. Dat was absoluut niet de stem van een van de mensen. Dus… van de Ralts? Dyrus opende zijn ogen weer, om te zien dat de kleine Pokémon naar hem zwaaide. Oh, was die eindelijk dapper genoeg om niet meer aan het been van haar trainer te hangen? “Whahahah!” lachte Dyrus, hierbij zijn handen als vuisten op zijn heupen plaatsend. “Hallo? Tegen mij? Weet je wel tegen wie je het hebt?” zei hij, waarna hij de Ralts semi-intimiderend aankeek. Ah, dit zou nog wel eens leuk kunnen worden. Leuker dan wachten, in ieder geval. Dyrus grijnsde, waarna zijn blik verzachtte en hij opnieuw een luide lach liet horen, die hem een ietwat geïrriteerde blik van Marcus opleverde. Maakte niet uit. Als Marcus zich mocht vermaken met dat mens, dan mocht hij zich vermaken met de Ralts.

Jerold
Het leek erop dat we inderdaad geen gesprek wilden voeren. Dat ging ook moeilijk met de korte antwoorden en vrij gesloten vragen. Ik verwachtte dan ook geen lang antwoord op mijn vraag. 'Marcus. Jij?' Dat waren al net zo veel woorden als mijn antwoord op zijn vraag naar wat voor Pokémon er toch bij mijn benen stond. “Jerold,” antwoordde ik. Zo, nu wisten we elkaars namen. Gewoon, voor het geval dat we elkaar weer zouden tegenkomen of iets dergelijks. Marcus keek om zich heen, alsof hij wilde kijken waar hij naartoe zou gaan. Ik zag hem een blik werpen op zijn Xtranceiver. 'Damn, is het bereik overal in deze regio zo slecht? Ik mag toch echt hopen dat het alleen hier is,' hoorde ik de jongen mompelen. Ik haalde mijn schouders op. Ik zou het maar voor een echte vraag zien deze keer. “Niet zover ik weet. Ik heb hier nog geen verbinding gehad, maar misschien dat die er wel is in Noah City,” zei ik. Niet dat ik mijn Xtranceiver zo vaak had uitgeprobeerd hier. Ik gebruikte hem toch nauwelijks, alleen in noodgevallen.

Arya
Ik deinsde wat terug toen de andere Pokémon ineens begon te lachen. Waarom lachte hij? Een glimlach kon ik nog wel begrijpen, maar dit... Ik snapte er niet veel van. 'Hallo? Tegen mij? Weet je wel tegen wie je het hebt?' zei de Scrafty. Ik slikte even en schudde mijn hoofd. “Je... bent toch een Scrafty?” vroeg ik wat aarzelend, hoewel ik het gevoel had dat dit niet het antwoord was dat de Pokémon bedoelde. Hij keek me weer aan met dezelfde blik als aan het begin van het gesprek, en ik besloot dat het toch wat veiliger was als ik wat dichter tegen mijn trainer stond. De Scrafty begon weer te lachen, en alweer snapte ik niet helemaal waarom hij dit keer lachte. Was ik dan zo grappig? Ik was er toch vrij zeker van dat ik alleen maar verward was...

Tot nu toe was hij bijzonder teleurgesteld in de Kansai regio. Hij had er in ieder geval geen goede eerste indruk van. “Niet zover ik weet. Ik heb hier nog geen verbinding gehad, maar misschien dat die er wel is in Noah City,” zei Jerold. Marcus snoof. Typisch. Nou ja, dan moest hij gewoon maar naar Noah City toe gaan, waar dat ook mocht liggen. Met een klein beetje geluk zou hij daar wel verbinding hebben. Het was niet alsof hij op het moment de drang had om iemand te bellen, maar het gaf hem in ieder geval een fijn gevoel om te weten dat hij iemand kón bellen. Je weet wel, als het nodig was. Voor het geval hij ergens vast kwam te zitten. “Noah City, huh?” zei Marcus. Was dat de hoofdstad ofzo? Of gewoon de eerste stad die in Jerold op was gekomen? Wat dan ook. Misschien dat er nu wél een voordeel zat aan dat Jerold hem aan had gesproken. Hij had iemand gevonden die hem, als hij geluk had, de weg kon wijzen. Of hem in ieder geval op gang kon helpen. “Jij weet zeker niet welke kant moet ik op als ik naar die stad toe wil? Of überhaupt de dichtstbijzijnde stad? Waar die ligt?” Het was stom om Jerold nu om een gunst te vragen, maar hij vroeg liever de weg aan iemand dan dat hij een paar uur achter elkaar doelloos rond liep. Hij zou waarschijnlijk alleen maar tijd verspillen als hij een random kant op zou lopen. En als er iets was dat hij niet wilde, dan was het tijd verspillen. Nee, hij verspilde nu eigenlijk al veel te veel tijd. “Of anders een bord of zoiets dat mij kan vertellen welke kant op moet. Want ik blijf liever niet al te lang hier rond hangen, snap je?”

Dyrus
“Je... bent toch een Scrafty?” had de Ralts twijfelend gezegd. Dyrus fronste. Huh? Of hij een Scrafty was? Natuurlijk was hij een Scrafty! Wat was hij anders? Dyrus schudde met zijn hoofd. Vreemd ding. “Laat maar, niet belangrijk.” De interesse die hij zojuist nog in de Ralts had gehad, begon langzaam weer weg te ebben. Dyrus hield er absoluut niet van om stil te moeten staan. Reizen. Trainen. Dat soort dingen deed hij veel liever. Al helemaal nu het zo koud was. Als hij iets deed, dan bleef hij tenminste warm. Niet dat hij het ook echt koud had – hij hield zichzelf op het moment goed warm, al helemaal nu hij de huid die hij normaal om zijn nek heen had hangen over zijn hoofd heen had getrokken, zodat hij deze nu als capuchon gebruikte. Veel warmer. “Yo, heb jij het niet koud ofzo, kleine?” vroeg Dyrus terwijl hij zijn ‘broek’ nog iets verder omhoog trok.

Jerold
Zoals het er nu uitzag, waren Marcus en ik neutraal tegenover elkaar. We waren allesbehalve vrienden, maar we waren ook weer geen aartsvijanden. Gewoon, neutraal, hoewel het wel wat meer naar 'vijand' helde. 'Jij weet zeker niet welke kant moet ik op als ik naar die stad toe wil? Of überhaupt de dichtstbijzijnde stad? Waar die ligt?' vroeg de jongen. Ik hief een wenkbrauw op. Eh, jawel? Ik was daar pas geleden nog geweest. Ik had daar zelfs een hele show gegeven, dus ja, ik wist wel welke kant hij op moest om daar te geraken. Voordat ik kon antwoorden stelde Marcus weer een vraag. 'Of anders een bord of zoiets dat mij kan vertellen welke kant op moet. Want ik blijf liever niet al te lang hier rond hangen, snap je?' Ik zuchtte even. “Ja, dat snap ik, en jawel, ik weet welke kant je op moet,” begon ik. Ik wees in een bepaalde richting. “Bij die gebouwen ga je naar links, en als het goed is staat daar een bord die wijst welke kant je op moet,” zei ik. Waarom ik hem hielp? Ik had geen goede reden om te weigeren hem te helpen. Bovendien zou het ook nog eens tijd besparen voor ons allebei, voordat we weer moesten starten met een discussie. Ik keek even omlaag. Arya en de Scrafty van Marcus leken nog druk in gesprek te zijn.

Arya
De Scrafty voor mij schudde met zijn hoofd. 'Laat maar, niet belangrijk.' Ik durfde me weer wat te ontspannen. Hij was alweer wat minder eng dan daarnet. 'Yo, heb jij het niet koud ofzo, kleine?' vroeg hij aan mij waarna hij zijn... huid... broek... wat hoger optrok. “Tja... het wisselt...” zei ik wat aarzelend. “Toen mijn trainer daarnet boos was had ik het koud, maar ik heb het nu alweer wat warmer,” vervolgde ik. Voor mij was het de normaalste zaak van de wereld. Al Jerold vrolijk was, was ik ook vrolijk. Als hij boos was, kreeg ik het koud, en als hij gelukkig was, kreeg ik het warm. Nu zat het er wat tussenin. Hij was niet boos, maar ook niet bepaald blij, en ik vermoedde dat dat met de andere trainer te maken had.

Brr. Het leek bijna of het met de minuut kouder werd. Hoe langer Marcus stil bleef staan, hoe meer spijt hij er van kreeg dat hij de discussie met Jerold aan was gegaan. Bij nader inzien vond hij dat hij beter direct weg had kunnen lopen. Het was dat er nu niets meer aan te veranderen viel. “Ja, dat snap ik, en jawel, ik weet welke kant je op moet,” beantwoordde Jerold zijn vraag. Marcus trok zijn wenkbrauwen op. Wel, dat was dan het eerste goede nieuws dat hij gehoord had sinds hij in Kansai aan was gekomen. Het leek er op dat hij niet de rest van de dag in de haven vast zou zitten. “Bij die gebouwen ga je naar links, en als het goed is staat daar een bord die wijst welke kant je op moet,” zei Jerold, om hierbij te wijzen in de richting van de gebouwen. Kort keek Marcus in de richting van de gebouwen, voordat er langzaam een grijns op zijn gezicht verscheen. Okay, dat was makkelijk genoeg. Nu had hij tenminste een excuus om verder te kunnen. Om eindelijk van Jerold af te zijn zonder kortaf te zeggen dat hij hem liever niet in zijn gezelschap had. Hij haatte de jongen niet, maar om te zeggen dat hij hem nou echt mocht… Nee, Jerold had het in zijn ogen al verpest op het moment dat deze over de jongen was begonnen. “Bedankt voor de info,” zei Marcus, half uit beleefdheid, half omdat hij oprecht blij was dat hij op weg kon.

“Nee, echt. Bedankt. Ik zou waarschijnlijk nog een paar uur hier vast hebben gezeten.” Marcus fronste. Dit was het deel waar hij doei moest zeggen, right? Right. “Wel, eh, Jerold… Hoe gezellig het ook was om met je te praten, ik moet helaas weer verder.” Marcus hief zijn hand even op alsof hij de jongen een hand wilde geven, of misschien zelfs een schouderklopje, maar liet deze vervolgens weer zakken. Nah, vriendelijk doen had op dit punt niet echt zin meer. Zonder er verder echt bij na te denken, begon hij in de richting van de gebouwen te lopen. Het duurde echter niet lang, of hij besefte dat hij niet gevolgd werd. Hij stopte met lopen, keek achterom, en zag dat zijn Pokémon nog steeds met de Ralts van Jerold stond te praten. The hell. Dat was niet het plan. Marcus keek fronsend naar zijn Pokémon, die op de een of andere manier dacht dat het verstandig was om te laten zien hoe ver hij zijn huid wel niet over zijn hoofd naar onder kon trekken. Waar de shit was die Pokémon mee bezig. Marcus floot een enke;e leer naar zijn Pokémon. “Dyrus,” zei hij, zijn Pokémon geïrriteerd aankijkend. De Scrafty keek geschrokken op, alsof hij nu pas door had dat zijn trainer was weggelopen. Marcus wenkte met zijn hoofd, om vervolgens weer verder te lopen zonder op zijn Pokémon te wachten. De Scrafty grijnsde kort, stak zijn duim op naar de Ralts, en sprintte vervolgens achter zijn trainer aan, die al een stuk vooruit was gelopen. Zonder nog om te kijken hief Marcus zijn hand een enkele keer op, bij wijze van afscheidsgroet.



OOC: Volgens mij ging het topic niet echt meer ergens naar toe, dus het leek me iets beter om hem af te sluiten, idk. OTL